Men heeft het gevoel uit de maatschappij gesloten te zijn. Men is eenzaam.

Alleen. Bezoekers blijven weg, en op bezoek gevraagd worden is er niet meer bij. De dagen gaan open en dicht zoals de voorbroek van een pater die teveel trappist gedronken heeft. Sociale eenzaamheid kan haalbaar zijn voor diegenen die er de schouders voor kunnen ophalen en stellen dat ze die rotmaatschappij toch niet nodig hebben. Wat trouwens goed mogelijk is.

Anders is het met emotionele eenzaamheid. Dan volstaat het niet te denken dat ge door het negeren ervan er wel door zult geraken. En het is die eenzaamheid die het ergst is. De daardoor getroffen mensen voelen zich door iedereen totaal in de steek gelaten. Ze voelen zich machteloos. Verdrietig. Alleen op de wereld. Soms krijgen die een verlangen om op de ganse wereld wraak te nemen. Mochten ze durven natuurlijk. Ze zonderen zich af en verbreken verbitterd alle kontakt op alle gebieden. Alkohol wacht. De pharmaceutische industrie lacht.

Bedenk eens dat een paar dagen vakantie in een hotelletje de kamer voor die eenzame even veel kost als voor twee personen. Een gezellig etentje in een restaurant …. ? Ja, dat kan …. Aan een klein tafeltje ergens op een plaatsje waar geen ruimte voor twee is …. veelal in een weggestoken hoekje. Een drankgelegenheid ? Ja hoor ! Drink maar. Spuitwater, of koffies tot je maag er pijn van gaat doen. Je bent immers jouw eigen ‘bob’.

Donkere dagen komen eraan. De eindejaarsfeesten ook. Prima periode om er eigenhandig een eind aan te maken, wat in deze kontrijen scheering en inslag is. En niet alleen door volwassenen. Alleen mag dat niet in de pers komen. Vergeet niet dat wij gelukkig moéten zijn. Lees de krant en kruip dan voor je televisietoestel. En zwijg. Wat jij te zeggen hebt interesseert toch niemand. Waarom schrijf ik dit dan eigenlijk ?                                                                                                                                                               Ramuntxo