Twaalf is hun aantal en hun territorium bestrijkt de ganse aarde.

Verbittering is hun zwaarste last, veroorzaakt door het nooit eindigend onrecht dat door een deel van de mensheid onophoudelijk gepleegd wordt. Onrecht is immers ’s werelds regel. Rechtvaardigheid is de uitzondering. En dat drukt op hen. Hoe groot hun macht ook is, toch moeten ze lijdzaam toezien hoe de mensheid zichzelf, onder leiding van de belangrijkste zeven misdaadfamilies, langzaam maar zeker vernietigt. Nog duizend jaren te gaan.

Met de regelmaat van een klok dient één van hen zich aan, nu eens om een persoonlijke boodschap over te brengen, dan eens om een nog plaats te vinden gebeurtenis mede te delen, hoe verschrikkelijk die ook zal zijn. ‘Saber no ocupa lugar’ zegt men in het spaans. En inderdaad, weten neemt geen plaats in, maar het kan wel zwaar wegen. Erover praten is uiteraard niet toegelaten. Zou trouwens niet alleen zinloos maar tevens gevaarlijk zijn. Beeld je in dat een maand voor de aanslag in Madrid iemand daar kennis van zou gekregen hebben. Wat kon die doen ? Naar de politie gaan ? Buitenlandse Zaken op de hoogte brengen ?  De spaanse ambassade inlichten ? Meer dan een wijsvinger tegen de slaap zou je bij al die slimme mensen niet kunnen verwachten. Tot aan de gebeurtenis. Dan word je aangehouden en heel vermoedelijk maanden vastgehouden, als je niet aan de spaanse guardia civil wordt uitgeleverd, samen met een ingangskaartje voor hun druk bezochte martelkamers.

De Goden der Duisternis laten die dingen gebeuren. Als de Hogere Macht dat alles toelaat, wie zijn wij om dat te beletten, redeneren ze.

Echt veel weet ik niet. Ik zit immers nog in een mensenlichaam. Maar wat ik wel weet is dat er in die geesten – die door de mens ‘duivels’ genoemd worden – meer goedheid zit dan in veel mensen. En wie het schoentje passe, trekke het aan.

Ramuntxo