Jammer dat er in dit weekend zo weinig zon gaat te zien zijn. Ik had graag nog wat in mijn tuintje gewerkt om het verder te veranderen in een oase. Misschien dat ik toch nog de kans krijg om mijn bbq te schilderen in die crèmekleur. Zou dat lukken als het een beetje regent? Op 1 juli komen mijn zussen, broer (met vrouw/man) en ons moeder voor een "hof"warmingparty met bbq. In het tempo zoals het nu gaat zullen we ons op het eind nog moeten haasten. Altijd komt er wel iets anders dat voorrang heeft. De ene moet nog een stopcontact bij hebben en de andere zijn lamp is kapot. En daar gaat het ventje dan weer... En het hofje wordt weer uitgesteld tot latere datum. Vannacht heb ik gedroomd van Kirsten en Lisa-Marie. We waren op de rechtbank en Lisa-Marie kwam luid wenend naar mij toe gelopen. Oma, ik heb u zo gemist, waarom bent u zolang weggebleven? Mag ik terug bij u komen wonen? Kirsten stond aan de andere kant met Dave zonder enig gevoel naar ons te kijken. Ik ben wakker geworden van de pijn in mijn borst, het verdriet om die twee dat doorweegt.....
Deze morgen zijn we weer bij de advocaat geweest. Kirsten had na 3 weken geantwoord op de uitnodiging van de advocaat om bezoek van Lisa-Marie in der minne te regelen. Ze weigerde de tussenkomst van een advocaat. Ze wist van de spanningen in de familie, zei ze, en ze had geen advocaat nodig om daarin te bemiddelen. Maar tot op heden heeft ze nog geen enkele poging gedaan om contact op te nemen met ons. Dus hebben we, met een zwaar hart, beslist om het via de jeugdrechter te laten gaan. Ik doe dit niet graag, maar ik vrees dat de trots van Kirsten en het gemanipuleer van haar vriend een oplossing in de weg gaat staan. En ik wil geen jaren wachten om mijn kleindochter te kunnen zien. En kan het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.....
Eergisteren was het de eerste communie van de jongste zoon van mijn zus. Wat vliegt de tijd toch he. Waar is de tijd gebleven dat wij onze eerste communie deden? Ik kan me die dag eigenlijk al niet meer herinneren. Ergens in de doos van ons moeder zit nog een foto van mezelf in een wit kleedje en een kransje op mijn hoofd. Ik had toen witte handschoentjes aan een een wit bijbeltje in mijn handen. Meer heb ik er niet van onthouden. Jammer he.
Vandaag is het onze 2e huwelijksverjaardag. Jammer dat Hendrik thuis was en ik moest werken. Maar straks gaan we lekker vieren met een glaasje rode Italiaanse wijn en wat snacks bij een sf-film. We hebben er een paar nieuwe gekocht en bijgehouden voor vanavond. Al 2 jaar getrouwd en al 2 jaar en 10 maanden samen. En ik ben nog even gelukkig met hem als op de eerste dag dat we mekaar tegen kwamen. Iedereen kijkt ongelovig als ik zeg dat Hendrik en ik mekaar via het internet hebben leren kennen. Hij typte zoooo traag dat hij al gauw voorstelde om naar de Vogelenmarkt te gaan. Aangezien we allebei op zoek waren naar een vriend/vriendin, maar niet echt naar een relatie, was dat een goed voorstel. Het was trouwens al jaren geleden dat ik nog op de Vogelenmarkt was geweest. Het klikte meteen tussen ons en we zijn pas om 1u 's nachts naar huis gegaan in plaats van na de lunch zoals eerst afgesproken . Twee weken later lagen zijn sokken en onderbroeken al bij mij in de schuif en zijn overhemden volgden een week later. En dan tegen de kinderen maar zeggen dat ze niet te snel moeten zijn met te gaan samenwonen , we waren wel een heel goed voorbeeld moet ik zeggen. Maar wijzelf hebben er nog geen seconde spijt van gehad en genieten van elke moment samen. Een gouden bruiloft halen we wel niet, maar een zilveren hopelijk wel.....
Vandaag ben ik 53 geworden. Ongeloofelijk hoe snel de jaren vliegen. Op het werk hebben de collega's mij gefeliciteerd, een paar kaartjes van familie staan op de schoorsteen en 3 van mijn 5 kinderen hebben mij per sms gelukgewenst. Van Robin en Kirsten heb ik niets gehoord. Alhoewel ik dat wel verwacht had, doet het toch pijn. Hendrik en ik zijn vanavond uit eten gegaan. Heel gezellig en lekker eten (kreeft... mmm). Nu is hij de nacht op en zit ik op de pc te tokkelen. Straks nog wat klossen of een filmpje zien, ik weet het nog niet. Gek he, het jarig zijn op zich is niet zozeer belangrijk, toch niet als je +50 bent. Maar het doet plezier als de mensen op die dag aan je denken. Daar hecht ik belang aan....
Vanavond ben ik met mijn broer en zus naar het dansoptreden gaan zien van Shari, ons nichtje. Het was gewoonweg prachtig. De dansschool van Edegem is wel wijd en zijd gekend voor hun danslessen. Maggi Toussaint is de directrice en choreografe en ze maakt dat het tweejaarlijks evenement telkens de moeite waard is om naar te gaan kijken. Shari volgt daar al dansles sinds ze kleuter was en nu wordt ze al 21. Ik heb er echt van genoten. Gisteren zijn we naar een tentoonstelling geweest van onze kantklosjuf en haar man die beeldhouwer is. Zij toonde prachtige kantwerkjes en haar man beeldhouwwerk uiteraard. Gelukkig was het niets abstracts want daar kan ik met de beste wil van de wereld niks moois aan vinden. Dit was heel fijn beeldhouwwerk, prachtig gemaakt. Ja, dit weekend was er één met veel cultuur en daar hou ik wel van. Hopelijk kan ik ooit ook zo'n prachtstukjes kant laten zien.....
Tussen horen en luisteren is er een wereld van verschil. Hetzelfde tussen zien en kijken. Echt naar mekaar luisteren is blijkbaar zeer moeilijk en tijd daarvoor vrijmaken nog moeilijker. En dan krijg je van die misverstanden die het leven zuur kunnen maken. Volgens mijn oudste dochter ligt de oorzaak tussen mij en Kirsten (en dan ook bij de anderen) bij het feit dat ik moet leren afstand van mijn kinderen te nemen. Aanvaarden dat ze nu allemaal hun eigen leven hebben. En dat ik een andere manier moet zoeken om mijn leven in te vullen. Ongelooflijk!! Het is gemakkelijk om een conclusie te trekken als men al jarenlang in het buitenland zit en de moeite niet neemt om echt met mekaar te praten. Ik heb er helemaal geen problemen mee dat mijn kinderen hun eigen leven leiden. Ik heb er echt geen behoefte aan om mij te bemoeien met hun manier van doen (of niet doen). Dat continu zorgen voor hen, die tijd is geweest. Ze zijn oud (en wijs ?) genoeg om het nu zelf te doen. Wat ik wel heel mis is het contact met mijn kinderen. Het is niet omdat ze nu hun eigen leven hebben, dat ze mogen vergeten dat hun moeder er nog is. Ik wil gewoon contact met mijn kinderen! Een babbel aan de telefoon, een gezellig middagje koffiekletsen, eens samen gaan shoppen. Ik mis het gevoel van liefde en respect. Is dat me bemoeien met hun leven? Gewoon een beetje aandacht geven aan je moeder is toch niet teveel gevraagd? Een nieuwjaarswens geef je zelfs aan een vreemde!! Ik heb zelfs dat niet gekregen van 3 van mijn kinderen. Ik ben volgende week jarig. Ik denk dat ik blij mag zijn met een online-kaart of een sms, als dat er tenminste nog af kan. Als zulke dingen teveel gevraagd zijn, dan moet ik mijn moeder versmachten onder de aandacht. Ik hang geregeld met haar uren aan de telefoon, ga graag met haar shoppen, vind het zalig met haar koffie te drinken en over alles en nog wat bij te praten. Vraag ik dan zoveel?
Gisteren belde ons Dagmar op, volledig over haar toeren en wenend. Of ik haar kwam halen. Dus ik in mijn auto. Al haar spullen had ze in zakken gedaan en stonden op de traphall in het appartementsgebouw waar ze tijdelijk bij haar vriend en zijn ouders was ingetrokken. Binnen een paar maanden gaan Leslie en zij samenwonen, dus het was maar voor een korte tijd. Nu had de moeder van Leslie gezegd dat ze een sleutel van hun (Dagmar en Leslie) appartement verwachtte te krijgen. En Dagmar had daar op geantwoord dat ze dat niet van plan was. Er zouden maar 2 personen zijn met een sleutel en dat was zij en Leslie. Dat blijkt in het verkeerde keelgat geschoten te zijn bij die moeder en ze had dan maar ons Dagmar op staande voet buiten gegooid. Ze was niet langer meer welkom. Toen ik met Dagmar de auto had volgeladen met haar spullen kwam de moeder naar ons toestappen, net of er was niets gebeurd. En toen ik vroeg of het nu inderdaad allemaal om die sleutel ging, antwoordde ze heel lakoniek "ja". Hoe ongeloofelijk dit ook klinkt, ik had het al zien aankomen van de allereerste keer dat ik die moeder had gezien. Zolang alles gaat zoals zij het wil, gaat het prima. Maar gaat niet tegen haar in, want dan wordt je meteen bij het huisvuil gedeponeerd. Ook ik kreeg van de veeg, alhoewel ik er toch niets mee te maken had. Ik hoop nu maar dat ze niet begint te stoken tussen Leslie en Dagmar want dat zou ik heel erg vinden. Die 2 zijn gek op mekaar. Hopelijk komt het appartement waar ze willen intrekken zo rap mogelijk vrij dat ze er in kunnen gaan wonen. En dat ze dan hun eigen leventje kunnen gaan leiden zonder dat moeder zich daar mee gaat bemoeien......
Amber is voor 2 dagen komen logeren. D.w.z. dat zij de pc voor 2 dagen volledig in gebruik genomen heeft en dan bedoel ik dat letterlijk. Van 's morgens tot 's avonds zit ze daar te tokkelen. Chatten met vrienden over de hele wereld, het internet afschuimen om tekeningen en ontwerpen te kunnen downloaden die ze op school kan gebruiken en ondertussen ook nog spelletjes spelen en vooral jigsawpuzzels leggen. Met haar babbelen ondertussen is zo goed als onmogelijk want ze heeft dan ook nog haar mp3 speler aanstaan en luistert ze naar muziek waar normaal gezien mijn luchters over en weer zouden van wiebelen. Niet moeilijk dat "de jeugd van tegenwoordig" zo'n slecht gehoor hebben. Niettemin ben ik blij haar weer even gezien te hebben. Hendrik moest werken vandaag. Jammer, anders had ik graag naar de plantenbeurs in Hombeek geweest. Vorig jaar hebben we dan in de gietende regen gedaan en dit jaar zou het prachtige weer een enorm verschil hebben gemaakt. Maar ja, hopelijk kunnen we volgend jaar weer gaan. De werken in ons tuintje gaan maar heel stilletjes vooruit. Hendrik gaat na het werk hier en daar nog wat klusjes opknappen, want hier is een stopcontact dat niet meer werkt en daar is een lamp kapot. En ondertussen blijft het werk thuis maar staan. Ikzelf kan er niet aan verder werken. Er moet nu een betonnetje gegoten worden om daar de bbq op te zetten en het muurtje van de plantenbak moet ook worden gemetseld. Eens dat gedaan is kan ik de bbq schilderen (in crèmekleur) en in de bloembak grond aanvullen en mijn plantjes neerzetten. Het siervijvertje kan ik er dan ook al in plaatsen. Maar dat zal voor volgend weekend zijn. Want ik moet woensdag weer aan het werk. Het zal weer enorm aanpassen zijn, zo na 6 weken thuis geweest te zijn.....
Zo, het bezoek aan de advocaat is achter de rug. Ze gaat beginnen met Kirsten uit te nodigen voor een gesprek. Ze hoopt daar een regeling te kunnen treffen voor het bezoekrecht voor Lisa-Marie. En nu maar hopen dat Kirsten reageert op die brief en wilt ingaan op dit verzoek. Want anders draait het toch uit op een rechtzaak en dat zou ik liever vermijden. Ik vind het zo erg dat ik het op deze manier moet doen. God, wat kunnen kinderen je verdriet aandoen.....
Vanmiddag gaan we naar de advocaat. Zien wat we kunnen doen om bezoekrecht over Lisa-Marie te krijgen. Normaal als grootouders heb je ook het recht om je kleinkinderen te zien, zeker als je ze jarenlang hebt grootgebracht. En hoe spijtig ik het ook vind dat ik op deze manier te werk moet gaan, kan het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Ik krijg mijn depressie niet onder de knie omdat ik mijn kinderen en kleindochter mis. En aan Kirsten zelf kan ik niets doen, zij besliste zelf om geen contact meer met mij te hebben. Maar Lisa-Marie heeft die keuze niet zelf gemaakt en ik weet van mijn andere dochters dat zij mij enorm mist. Dus doe ik het voor haar en voor mij. Ik hoop alleen dat er geen rechtzaak van komt en dat de advocaat een bezoekregeling in der minne kan regelen. Kirsten gaat wel boos zijn, zij denkt immers dat ik als grootouder niks in de pap te brokken heb. Zij als moeder beslist! Maar de wet heeft mij die mogelijkheid gegeven en die ga ik gebruiken ook! Hopelijk lukt het....
We zijn zaterdag naar een lentefeest geweest. Een heel leuke dag, dat wel. Maar voor mij een dag zonder inhoud. Want wat is nu een lentefeest? Ik liep er onwennig bij en zocht iets maar vond niets. De kinderen konden zich dat niet aantrekken en hadden de grootste leute in het optreden van de clown. Nadien een welkome brunch. In de late namiddag naar een indoor-pretpark voor de kinderen en daar kregen we een lekker diner. Iedereen vond het gezellig. Ik ook, maar miste mijn Lisa-Marie enorm. Ze zou zich daar ook enorm geamuseerd hebben. Kirsten is met Lisa-Marie naar ons Vanja geweest, voor een hele week tijdens de paasvakantie. Ze zouden daar over de hele problematie gepraat hebben. Vanja weet dat ik doodgraag zou willen weten wat er nu bij Kirsten zo dwars ligt, dan kan ik misschien alles beter begrijpen. Maar ze laat me gewoon meer als een uur, als een onnozelaar aan de pc zitten zonder een woord te zeggen. Ik heb dan in volle collère een sms gestuurd. Dat ze dan zegt dat ze er met mij niet over wil praten ipv mij te behandelen als een onnozelaar. In ieder geval zit ik sinds zaterdag terug in een diepe put. Hendrik zegt steeds maar dat ik toch geleerd heb in de PRH hoe dit te verwerken, maar begrijpt niet dat de pijn en het verdriet daarmee niet verdwenen is. Ik weet met mijn verstand dat ik andere dingen heb om gelukkig te zijn, maar mijn gevoel schreeuwt om het gemis van mijn kinderen en kleindochter.....
Met dit zalige weer neem ik graag de fiets. Gisteren ben ik naar de stad gereden, heb daar enkele boodschappen gedaan en ben op een rustig tempo weer naar huis gefietst. Het zonnetje zalig in mijn gezicht, de wind door mijn haar. Heerlijk!! Jammer dat Hendrik niet kan fietsen. Ik zou zo graag met hem een paar fietstochtjes maken. Zo leer je de streek beter kennen, kan je alles beter zien en is het nog gezond ook. Zou er ergens een vereniging bestaan waar je kan leren fietsen? Want een kind kan ik dat wel aanleren, maar een man van 54 zie ik zo niet zitten. Hij heeft zich trouwens in het hoofd gehaald dat hij daar veel te oud voor is. Ik ga toch eens op zoek naar een leraar fietsen.....
Deze morgen ging ik een frisse neus halen in mijn tuintje en wat zag ik? Mijn nieuwe clematis had een open bloem!! Het is een paarse en gewoon prachtig! Het fleurt een mens helemaal op. Straks gaan we de klinkers en het klimrek halen. Dan kunnen we eindelijk beginnen aan het vernieuwen van ons tuintje, kunnen we het omvormen naar een kleine oase. Het prachtige weer kan toch niet verhelpen dat de gedachten aan ons Kirsten weer geregeld door mijn hoofd spelen. Steeds weer opnieuw dezelfde beelden, dezelfde woorden. Ze kan zich toch niet goed voelen bij deze situatie, net zo min als ik. Het is zo jammer dat zij, net als Robin en Amber, niet echt kunnen praten. Want dan kon het uitgepraat worden en konden we met een propere lei opnieuw beginnen. Maar al wat ik zeg is volgens hen alleen maar mijn manier om "gelijk te krijgen". Niets is minder waar maar vertel hen dat maar eens. Ook mijn ex laat me (zelfs na zijn dood) niet gerust. De laatste dagen spookt hij door mijn dromen. Het is net of gedeelten van ons leven samen herleef ik weer in mijn dromen. Deze nacht waren we samen op vakantie in een Spaans hotel. We hadden geboekt voor 14 dagen maar na een week gingen we al naar huis. Het was te warm. Dat was echt typisch mijn ex. Vorige week gingen we samen een huis kopen en ik liep hem alsmaar te vragen om de papieren in orde te brengen en mijn opmerking "kunnen we het allemaal wel betalen" liep als een rode draad door mijn droom. Gek he. De omstandigheden zijn anders maar waar het om ging zit er duidelijk in. Het hem continue vragen om zijn dossiers in orde te brengen; de alsmaar weerkerende vraag of ik de dagelijkse kosten plus zijn ondoordachte aankopen en uitgaven wel allemaal betaald zou krijgen; het feit dat we nooit ergens op verlof gingen, en zeker niet naar het zuiden want het was daar te warm, en als we dan toch eens weggingen kwamen we veel te vroeg terug naar huis want hij had er geen zin meer in. Waarom komt dat nu allemaal weer naar boven? Door de cursus misschien? Want ik loop hem echt niet te missen hoor! Of omdat ik weeral (en hopelijk voor de laatste keer) een schuld van hem zal mogen aflossen? Ik ben heel gelukkig met Hendrik, we hebben ons mooie huisje met straks een kleine oase als tuin, geen schulden, genoeg inkomen om rond te komen..... en toch loop ik rond met een zware bol op de plaats van mijn middenrif. En die bol wil maar niet weg. Ik mis mijn kinderen en mijn Lisa-Marie. Heel erg.....
Ik heb een heerlijk weekend gehad. Gisteren hebben we materiaal gekocht om ons tuintje te vernieuwen en vandaag samen met ons ma naar het tuincentrum om planten te kiezen. Zalig gewoon. Daar onze tuin zo goed als zuidwaarts ligt, zijn kochten we planten die tegen de volle zon bestand zijn. En dat is niet simpel. We hebben climatis, druivelaars, kamperfoelie, vijg, klimop en lavendel gekocht. De klimplanten zijn om tegen het klimrek of tegen de muur te zetten. De andere plantjes zijn voor in de bloembak. We hebben ook nieuwe tegels gekocht (kan dat lelijke grijze grint weg) en het klimrek. En dinsdag gaan we nog eens kijken naar een gemetste bbq die we dan in een hoekje kunnen plaatsen. Hendrik was ook volop aan het kijken naar fonteintjes e.d. om dat mee in de plantenbak te kunnen verwerken. Is voor de planten goed, voor de vogels goed en ik hoor heel graag het geluid van kabbelend water, net een kleine waterval of riviertje. Ik zie het al helemaal voor me. Onze kleine oase van rust.....
Het is vandaag een zalige dag geweest. Heb de bus naar Herentals genomen om een dag bij mijn zus door te brengen. We hebben lekker op het terras gezeten, ik met mijn kloswerk en zij met haar borduurwerk. En maar tetteren ondertussen Dat gaf me ook de gelegenheid om alle kopzorgen van me af te zetten. En het heeft me deugd gedaan. Lekker in het bos genieten van de zon en het gekwetter van de vogels. Morgen ga ik proberen mijn tuintje wat op orde te zetten zodat ik morgen dan ook buiten kan zitten met mijn klosjes onder de parasol. Ik heb daar wel geen bomen maar het gaat ook gezellig zijn en vogeltjes hoor ik hier in Mechelen ook.......
Alle moeite om er weer bovenop te geraken mogen blijkbaar niets uithalen. Deze morgen viel de zoveelste klap door de brievenbus. Een brief van een advocaat die het falingsdossier van mijn ex onder het stof heeft gehaald en besloot heeft om, na het overlijden van mijn ex, de hele zaak mijn kant uit te schuiven. Ze vraagt nu "een ernstig minnelijk regelingsvoorstel" te doen. God weet over hoeveel miljoenen (in bfr) het gaat. Het is net of ze blijven lijken uit de kast halen. Ik dacht echt dat na het overlijden van mijn ex alles achter de rug was, maar nee... dat zou te mooi zijn geweest. Natuurlijk maak ik een afspraak met mijn advocaat die de zaak dan maar moet opvolgen, ik geef me niet zomaar gewonnen. Maar ik ken genoeg van al die zakelijke dingen om te weten dat de kans op het van mij af te wijzen heel klein zijn. Trouwens, als het mij moest lukken gaan ze vermoedelijk naar de erfgenamen, en dat zijn mijn kinderen. Ik kan het hen toch niet aandoen dat ze miljoenen moeten gaan betalen voor de stommiteiten van hun vader. En de dokter zei gisteren nog dat ik mijn gedachten moest verzetten met leuke dingen...
Amber is net terug van een weekje Barcelona met de klas. Ze heeft daar massa's mooie foto's gemaakt met haar gsm (de mijne maakt zo'n mooie foto's niet). Op die manier kon ik ook een beetje van Barcelona genieten zonder daar ooit geweest te zijn. Mooie gebouwen, smalle straatjes met hun aparte sfeer, beelden en monumenten en prachtige vergezichten. Ook de musea werden niet vergeten. Picasso (volgens Amber was dat een viezerik) en Dali (ook weer volgens Amber was die zeker aan de drugs) als voornaamsten. Ook massa's trappen, ik denk dat alle gebouwen daar enkel te bereiken zijn als je eerst de hoge trappen op gaat. In ieder geval heeft ze samen met haar vrienden en vriendinnen genoten van de trip en wil ze het nog eens gerust overdoen.
5 dagen cursus samen met 1 vormingswerker en 7 vreemden + 1 zus. Een heel vreemde gewaarwording. Je kent mekaar niet en toch ga je beetje bij beetje alles vertellen wat je dwars ligt. Je geeft en krijgt steun en begrip. En na 5 dagen zijn dat geen vreemden meer maar vrienden, vrienden die meer van je weten dan je voor mogelijk had gehouden. Ook 5 dagen van intens en hard werken. Er komen zoveel vragen in je op, maar ook antwoorden op vragen die je nog niet eens gesteld hebt. Er komen ook heel veel emoties los, zelfs emoties waarvan je dacht dat die allang verwerkt en begraven waren. 5 dagen waarvan ik ten volle heb genoten, niettegenstaande de emoties, de tranen en het onverwerkte verdriet. De chaos binnen in mij die ik leerde te ordenen zodat ik niet meer zou verdrinken in ellende. Ik kreeg deze keer eindelijk werktuigen om te leren hoe mijn verdriet en pijn een plaats te geven. Eindelijk weet ik hoe ik in mezelf kan kijken, heb ik mijn eigenwaarde terug gevonden, weet ik welke andere capaciteiten ik heb. Dat weten was ik in de loop der jaren kwijt geraakt. 5 dagen waarin ik leerde mijzelf terug positief te bekijken en waarbij ik dan ook meteen de anderen anders zie. Ik heb nu terug de innerlijke kracht om verder te kunnen, niet als een wandelend wrak maar als een waardevol mens dat gelukkig mag zijn. Natuurlijk is er nog werk aan de winkel, het leren toepassen en er een levenswijze van maken. Maar dat gaat lukken, ik voel het. En op den duur ga ik het leven aankunnen zonder hulp van medicijnen, maar op eigen kracht met hulp en steun van mijn lieve Hendrik.....
Morgen begint de cursus/therapie. Om half9 moeten we er zijn om ons te installeren in onze kamers en om 9u begint de eerste "les". Ben echt benieuwd en ik heb er echt zin in om eraan te beginnen. Straks mijn koffer inpakken. Mijn cursusblok en pennenzak liggen al klaar, ook een paar leesboeken en mijn mp3-speler met luisterboeken. Want zonder leesvoer kan een mens niet vertrekken . Mijn zus gaat ook mee en haar koffer is nog nooit zo rap gepakt geweest zegt ze. In ieder geval gaat er hier de komende dagen niets geschreven worden. Volgende week donderdag hoop ik te kunnen zeggen dat die dagen mij deugd gedaan hebben en dat ik veel geleerd heb. En nu, strijken en inpakken.....
Vandaag is het onze 2e huwelijksverjaardag. Jammer dat Hendrik thuis was en ik moest werken. Maar straks gaan we lekker vieren met een glaasje rode Italiaanse wijn en wat snacks bij een sf-film. We hebben er een paar nieuwe gekocht en bijgehouden voor vanavond. Al 2 jaar getrouwd en al 2 jaar en 10 maanden samen. En ik ben nog even gelukkig met hem als op de eerste dag dat we mekaar tegen kwamen. Iedereen kijkt ongelovig als ik zeg dat Hendrik en ik mekaar via het internet hebben leren kennen. Hij typte zoooo traag dat hij al gauw voorstelde om naar de Vogelenmarkt te gaan. Aangezien we allebei op zoek waren naar een vriend/vriendin, maar niet echt naar een relatie, was dat een goed voorstel. Het was trouwens al jaren geleden dat ik nog op de Vogelenmarkt was geweest. Het klikte meteen tussen ons en we zijn pas om 1u 's nachts naar huis gegaan in plaats van na de lunch zoals eerst afgesproken 
. Twee weken later lagen zijn sokken en onderbroeken al bij mij in de schuif en zijn overhemden volgden een week later. En dan tegen de kinderen maar zeggen dat ze niet te snel moeten zijn met te gaan samenwonen 
Amber is voor 2 dagen komen logeren. D.w.z. dat zij de pc voor 2 dagen volledig in gebruik genomen heeft en dan bedoel ik dat letterlijk. Van 's morgens tot 's avonds zit ze daar te tokkelen. Chatten met vrienden over de hele wereld, het internet afschuimen om tekeningen en ontwerpen te kunnen downloaden die ze op school kan gebruiken en ondertussen ook nog spelletjes spelen en vooral jigsawpuzzels leggen. Met haar babbelen ondertussen is zo goed als onmogelijk want ze heeft dan ook nog haar mp3 speler aanstaan en luistert ze naar muziek waar normaal gezien mijn luchters over en weer zouden van wiebelen. Niet moeilijk dat "de jeugd van tegenwoordig" zo'n slecht gehoor hebben. 
Deze morgen ging ik een frisse neus halen in mijn tuintje en wat zag ik? Mijn nieuwe clematis had een open bloem!! Het is een paarse en gewoon prachtig! Het fleurt een mens helemaal op. Straks gaan we de klinkers en het klimrek halen. Dan kunnen we eindelijk beginnen aan het vernieuwen van ons tuintje, kunnen we het omvormen naar een kleine oase. 
