Op onze wandeling in Konz/Duitsland kwamen deze vruchten tegen. Iemand een idee hoe deze heten?
Osagedoorn
De osagedoorn (Maclura pomifera) is een plant uit de moerbeifamilie (Moraceae). In zijn oorsprongsland, de Verenigde Staten, staat de soort bekend onder de naam van "Osage orange", omdat de vorm van de vrucht enigszins aan een sinaasappel doet denken en omdat het verspreidingsgebied ten dele samenvalt met het stamgebied der Osage-Indianen. Het is een tweehuizige plant (aparte mannelijke en vrouwelijke planten). Het is een loofboom of (bij regelmatige snoeiïng) grote struik, die 8-15 m hoog kan worden. Het vruchtverband komt voort uit een aantal verschillende vruchtbeginselen, is 7-15 cm groot en ziet eruit als een groen-gele, sterk gerimpelde sinaasappel, die gevuld is met een kleverig wit sap. De vrucht is niet voor menselijke consumptie geschikt. De plant komt van nature voor in een betrekkelijk klein gebied in de Verenigde Staten, dat delen van Arkansas, Kansas, Oklahoma, Texas en Louisiana omvat. Als parkboom wordt hij echter ook elders aangeplant. De takken van de Osagedoorn zijn voorzien van scherpe stekels, reden waarom de plant in het prairiegebied veel werd aangeplant in voor het vee ondoordringbare heggen. De stekels vormden bovendien de inspiratie voor de uitvinding van het prikkeldraad. Diverse Indianenstammen gebruikten het sap van de vruchten van de osagedoorn als bindmiddel voor de verf waarmee ze zich insmeerden als zij op oorlogspad gingen en het hout voor het maken van bogen. Het hout werd door de blanken wel gebruikt voor spoorwegbielzen.
Raadsel omtrent de verspreiding der zaden
Een merkwaardig feit is dat - met uitzondering van één soort grondeekhoorn - geen enkel wild dier de schijnvruchten van de osagedoorn eet. Het biologisch nut van vlezige vruchten is evenwel dat ze worden gegeten door dieren, die vervolgens voor de verspreiding der zaden zorgen. Een aantrekkelijke, maar vrijwel onmogelijk te verifiëren hypothese is dat de grote schijnvruchten vroeger gegeten werden door een groot dier, de grondluiaard, dat ongeveer 10.000 jaar geleden is uitgestorven.
Met dank aan: Hermann Kramp Volkskunde- und Freilichtmuseum Roscheider Hof Konz.
32E MARCHES DES TROIS FRONTIERES. / ASBL. MARCHES DES TROIS FRONTIERES-AMTF. / PLOMBIERES 11/09/2010.
MARCHES DES TROIS FRONTIERES.
ASBL. MARCHES DES TROIS FRONTIERES-AMTF.
PLOMBIERES.
Vandaag wandelen we in het Pays des Terrils. De terrils in het bekken van Luik vormen de stille getuigen van de bewogen geschiedenis van deze streek.
Het hard labeur in de mijn bracht welvaart in deze regio en mag daarom niet vergeten worden. Vandaag vormen deze terrils prachtige natuurparken waar je unieke fauna en flora kan bewonderen en kan genieten van schitterende zichten over de streek. In 1841 verkreeg Charles James Cockerill , de broer van John, er een mijnconcessie. De mijnsite van Plombières, in de Geulvallei in het oosten van België, herbergt een uitzonderlijk natuurreservaat dat ontstaan is dankzij de aanwezigheid van zinkhoudende graslanden.
Zijn bodem is rijk aan zware metalen en heeft een uniek ecosysteem voortgebracht. Er leven honderden opmerkelijke plant- en diersoorten, zoals Engels gras, het zinkviooltje of de parelmoervlinder In het hartje van het dorp Plombières, op de mijnsite, worden de Geulvallei en zijn typische gasten onder de aandacht gebracht. Het Maison du Site Minier, een van de oudste woningen van de gemeente met een gevel in steen en vakwerk, werd gerestaureerd en uitgebreid met een bijgebouw voorzien van een houten gevelbekleding waarvan de kleur varieert voortdurend varieert met de tijd.
Plombières dankt haar naam aan de loodaders in de ondergrond. We wandelen het dorp uit en komen langs de achtzijdig neonbyzantijnse kerk (1935). We wandelen nu de prachtige natuur in weilanden met bomen en bosjes wel bijzonder mooi met een hel blauwe lucht. We komen nu aan kasteel en hoeve Gerrêts, van het kasteel kunnen we jammer niet veel zien van de vakwerkhoeve krijgen we een mooi beeld. Dan komen we aan de Geul. De rivier slingert zich door het landschap de oever kleurt mooi met de bloemen op de oevers. Wij klimmen nu en gaan het natuurreservaat binnen die beheert word door de Natagora de Waalse tegenhanger van Natuurpunt.
In het weidelandschap staan hier en daar kleine hoeven sommige nog met vakwerk, het geeft mooie fotos. Zeker als de weide voor het gebouw een 50 tal koeien grazen, gewoon prachtig. Wekomen langs verschillende kapellen en wegkruizen. Dan keren we terug naar het terrein van de zinkmijn. Hier heeft de natuur terug de overhand genomen en nu is dit een uniek stukje natuur met bijzondere fauna en flora. Het zinkviooltje komt hier voor als een van de weinige plekken in ons land.
Ook ander zinkminnende planten. Hierdoor komen er ook bijzondere soorten insecten en vlinder voor. We wandelen verder door dit prachtige stukje natuur en komen zo even langs de Geul. Op een moment verdwijnt de Geul in de berg. Lang gedacht dat het van nature uit zo was maar het blijkt dat de mens deze doorgang in de berg gemaakt heeft om de mijnen te beschermen tegen overstromingen. Het is wel een mooi plekje om even bij stil te staan en om te zien hoe de Geul hier verdwijnt.
Op de wandeling door het natuurreservaat komen we geregeld info borden tegen die een verhaal vertellen, ook in het Nederlands wat heel fijn is zo kunnen we ook het hele verhaal begrijpen. We zijn nu op het einde van onze wandeling. Een prachtige wandeling waar het industrieel verleden bewaard werd op een bijzondere manier en de mijnsite veranderd in een natuurreservaat. Gewoon geslaagd.
De zinkmijnen van Plombières.
De eerste mijn in Plombières, de mijn Braesberg wordt in 1365 genoemd in een akte van de heer van Dalhem. Hij betaalde huur voor de mijn aan het convent in Maastricht. In 1370 wordt in een akte de mijn Bleyberg genoemd, de huur werd toen aan de heer van Einrade betaald.
De mijnbouw vond in die tijd boven de grondwaterspiegel plaats. De Braesberg had 4 schachten die 30- 35 meter diep waren. Ze kwamen uit op een 800 meter lange gang die uitkwam op de Geul nabij Boverath. In Bleiberg werden alleen sulfidische zink- en loodertsen gedolven. De ertsen in Bleiberg werden gedolven in Onder- Carbonische kalksteen, op een diepte tussen 20- 170 meter diepte, en werden in dagbouw, door middel van open groeven aan de oppervlakte, of in schachtbouw, door middel van mijnschachten, gewonnen.
De kalksteen was sterk geplooid en doorsneden met breuken en liet veel water door, waardoor bij langdurige neerslag of in perioden van smelten van de sneeuw het water snel in de ondergrondse gangen kon doordringen. Ook trad de Geul dan geregeld buiten haar oevers en stroomde de mijngangen binnen. Het is meermalen voorgekomen dat de ondergrondse delen van de mijnen geheel onder water stonden. Wanneer de ondernemers genoeg kapitaal bezaten om de gangen droog te maken werd de exploitatie voortgezet, was dit niet zo, dan werd de mijn voor onbepaalde tijd gesloten. Toen de mijn groeide, stegen de problemen met de wateroverlast. De dieper gaande winning veroorzaakte steeds meer en steeds grotere scheuren in het gesteente, waardoor er steeds meer en steeds sneller water in de mijnen stroomde. In 1855 verdronken zeven mannen toen de Geul buiten haar oevers trad in een hevig onweer.
Vanwege de wateroverlast werd toestemming gevraagd om de loop van de Geul te mogen verleggen. De Geul wordt in de buurt van Plombières namelijk ingesloten door drie heuvelruggen. In het oostelijke deel van het voormalige concessiegebied heeft de Geul enige ruimte tussen het plateau van Vosheydt in het zuiden en het plateau van Völkerich in het noorden. Hier kan ze zelfs meanderen. In het westelijke deel vormt het plateau van Bamisch echter een belemmering. De Geul heeft zich daarom een weg in noordelijke richting gebaand. Zo ontstond een zeer nauw dal met een abrupte koerswijziging van west- noordwest naar noord- noordoost, waardoor bij grote afvoer stuwing van het water optrad dat de boven- en ondergrondse mijnactiviteiten bedreigde. De eigenaar van de berg op de noordelijke oever liet een tunnel graven om daar een gegraven loop van de Geul doorheen te leiden. Zodoende kreeg het riviertje over een afstand van 540 meter, waarvan 100 meter ondergronds, een extra bedding. Toch had deze maatregel niet het gewenste effect, omdat men had verzuimd het bochtige verloop van de Geul in het uitgestrekte mijnterrein te corrigeren.
Rond 1862 verhielp men ook dit euvel middels een ingrijpende kanalisatie waarbij de kronkelende loop over een afstand van 3 kilometer werd rechtgetrokken. Tevens werd de bedding verbreed, van een vaste bekleding voorzien, de oeverwanden werden verstevigd en een vaste brug over het riviertje en een stuw met sluis om de waterstand te regelen gebouwd t.b.v. diverse bedrijven van de ontginning. Hierdoor bleef de mijn van Bleiberg erna gespaard van overstromingen van de Geul. Door de gestage uitbreiding van de concessie liep men echter tegen dezelfde problemen aan in de loop van haar zijbeken, waaronder de Soue. Daarop werden ook de overlast veroorzakende zijbeken van een waterdichte bekleding voorzien, net als de Geul. Deze maatregelen over een afstand van ruim 12 kilometer brachten zeer hoge kosten mee, maar de problemen waren toen nog niet de wereld uit. Mede als gevolg van een grote overstroming in 1906 en enkele andere factoren werd de mijn in Bleiberg rond 1920 definitief gesloten. In 1825 vroegen de gebroeders Cockerill aan Willem I een concessie voor de mijn van Bleyberg. Deze kregen ze in 1828, maar John Cockerill deed er toen afstand van ten gunste van zijn broer Charles- James. De in Aken woonachtige Charles-James liet een fabriek bouwen, de schachten controleren en het afwateringskanaal naar de Geul repareren.
Het concessie- gebied werd afgezet. In 1848 nam Bernard Suermondt, zijn schoonzoon, de belangen over. Hij was de zoon van de directeur van de Nederlandse bank en had samen met Koning Willem I grote belangen bij Cockerill. Cockerill was toen heel belangrijk omdat ze schepen maakten pompen over de hele wereld leverden. Suermondt kwam van Luik naar La Calamine, nadat hij zijn fabriek had omgezet in een Sociéte Anonyme (een naamloze vennootschap). Hij bezat steenkolenmijnen in het Wormdal, zinkmijnen in Rescheid en steenkolenmijnen in het Ruhrgebied waar hij ook de Neiderische Stahlwerke stichtte. Uit zijn enorme kunstverzameling in Aken kwam het Suermondt- Ludwig- museum voort. In 1829, een jaar nadat de concessie in Bleyberg werd verleend, gingen de zinkmijnen in La Calamine failliet. Toen Koning Willem I deze wilde opkopen, brak de Belgische opstand uit en Suermondt kwam naar Plombières. Het breken en fijnmalen van de ertsen gebeurde in de nog bestaande witte gebouwen. Het witte gebouw met 2 ramen en een deur is nu het kantoor van de draadfabriek. Binnenin staan turbines voor de electriciteitsopwekking. Vroeger was dit het gebouw van de hoofdschacht. Het probleem was dat het lood, dat ze zochten, in het zink zat, waardoor een concessie voor zowel lood als zink nodig was. Toen begon de Wallonisering van de mijn.
De hoge posten werden bezet door Walen. In 1849 verkocht Suermondt de mijn aan een bank, waarna hij weer werd overgenomen door nieuwe investeerders. Dit betekende het einde van de Duitse invloed. Een jaar later werd ook de winning van zink toegestaan, dit betekende een uitbreiding van 110 ton. Er werd een nieuwe concessie aangevraagd voor een enorme loodertsvoorraad van 300 meter lang, 60 meter breed en 70 meter diep. Vanaf 1855 begonnen de gouden jaren voor Bleyberg. De mijnen bereikten een diepte van 160 meter, hetgeen wel betekende dat er veel water in de mijn kwam. Tijdens een hevig onweer liep de mijn vol water en acht mijnwerkers konden de ladder die hen omhoog zou brengen, niet meer bereiken. De resten van de zinkinundustrie in Plombières zijn bijna verdwenen. Bovenop de berg bij de kerk lag een lang gebouw dat in 1852 gebouwd was en waarin door de firma 12 werklieden gehuisvest waren. Dit is nu afgebroken. Het gebouw met een afdakje en een Maria- beeld bij het Schellehüuske was vroeger een school. Langs de grote weg tegenover het zinkterrein staan enkele oude arbeiderswoningen uit 1875. Op een litho van Tovy uit 1852 die de ontginning van Bleyberg toont, staat het Schellehüuske, dat te zien is tussen de schoorsteen en het gebouw rechts ervan. Ernaast stond een ander gebouw met 2 schachten voor de schoorsteen, dit is nu weg. Bleiberg heet sinds 1919 Plombières.
Overgenomen van: http://www.eifelnatuur.de van Olaf en Lisa Op den Kamp.
Strijd. Zo zou je deze landschapswandeling kort samen kunnen vatten. Het harde labeur waarmee de bewoners van de vierkantshoeves hun akkers bewerkten en hun boomgaarden verzorgden. De oorlogen die de Graven van Loon voerden van uit de historische stad Borgloon. De Romeinse troepen die het gebied doorkruisten. De ongelijke strijd tussen de omgeving en de krachten van de natuur. Het resulteerde in een golvend landschap met beboste heuveltoppen, akkers en uitgestrekte hoogstamboomgaarden.
Vertrek van de wandeling aan het stadhuis van Borgloon. Wij dalen af naar de steenweg en steken deze over en zo komen we in het bijzonder mooie landschap van Haspengouw. We wandelen door de beemden en klimmen dan naar Bolderberg door de ruilverkaveling is dit nu een natuurreservaat geworden, vroeger werd er op de Bolderberg de jaarlijkse Grote Prijs motorcross gehouden. Nu is het een rustige gebied waar het heerlijk wandelen is en je kun genieten van de prachtige vergezichten.
Wij komen zo aan de Romeinse Heerbaan. Van hieruit zien we het kerkje van Grootloon mooi liggen. Deze volgen we een heel eind en draaien dan het dorpje Grootloon in. De oorspronkelijke benaming van het dorp was Niel-St.-Servaas (Nyel Sancti Servatii). Het is niet bekend wanneer de naam Groot-Loon gebruikelijk werd; de oudste vermelding is Groet-loen (1365). Gelegen op de grens van Droog-Haspengouw, op de rand van het plateau van Borgloon. Het hoogste punt (110m) ligt aan de steenweg Borgloon-Tongeren, ten noorden van de dorpskern. Golvend landschap.
Het traditionele landschap bleef hier vrij goed bewaard, met nog relatief veel weilanden, bewaarde boomgaarden op de hellingen, en holle wegen. De kerk staat op een hoge rug, en domineert het dorp. Nog steeds is het grootste gedeelte van de bevolking in de landbouw werkzaam, met nadruk op de fruitteelt. Het gebrek aan plaatselijke tewerkstelling had een sterke emigratie tot gevolg, zodat het dorp nu minder inwoners telt dan in 1806. Qua oppervalkte is het de kleinste gemeente van België. Het dorp, gedomineerd door een paar grote gesloten hoeven. De Grootloonstraat vormt de kern van het dorp. Hier bevindt zich de kerk.
Tegenover de kerk de Servaeshoeve: Gesloten hoeve. Reeds op de Ferrariskaart (1771-77) en in de Atlas van de Buurtwegen (1844) afgebeeld als een gesloten hoeve. In XVIII bezit van de familie Tercafs en vervolgens door overerving van de familie Claes. Bij een erfdeling in 1785 wordt een paanhuis (brouwerij) met ketel, kuipen en al het brouwgetuig vermeld. Later komt de hoeve, steeds door overerving, in het bezit van de families Jamart en Coenen. De hoeve werd voorzien van water via de St.-Servaesbron, aan de overzijde van de straat. In het rechter gedeelte een voormalige siroopstokerij onder gestapelde, open dakschilden; op het erf de bijhorende fruitpers en koperen ketel; buiten bedrijf sinds W.O.II. Vele van de boerderijen hadden een fruitverwerkende bijactiviteit. Maar door de opkomst van de grote stroopfabrieken verdween deze activiteit op de boerderijen. In Borgloon en omgeving waren ook verschillende boerderijen die bier brouwden maar ook dit is allemaal verdwenen.
Wij wandelen door het dorp en draaien dan het natuurreservaat van Natuurpunt binnen. Hier in de vallei worden de hoogstamboomgaarden in ere hersteld en zijn er honderden nieuwe hoogstambomen aangeplant . Wij wandelen weer verder en steken treug de steenweg over om dan naar het centrum van Borgloon te wandelen, een stevige klim brengt ons naar het centrum op het Speelhof met de kerk en de kanunnikenhuizen.
Langs de winkelstraat gaan we naar de Markt met het Grevenhuis en Perron. We zijn nu terug bij de startplaats van onze wandeling Op de Klappoel, het pleintje naast het stadhuis dat vroeger dienst deed als was- en bleekplaats, werd het reliëf hersteld en in de natuurlijke helling werden treden uitgewerkt zodat er een theatervormige ruimte is ontstaan.
Een perfecte locatie voor het organiseren van allerhande activiteiten, een ontmoetingsplaats voor de inwoners en een rustplaats voor de bezoekers aan de stad. Het regionaal Landschap heeft op een 10 tal plaatsen in Haspengouw Greenspots ingericht met verschillende wandelingen. Zeker de moeite om er eens een paar te doen.
REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN: GREENSPOTS.
Meer en meer mensen trekken er tijdens het weekend op uit voor een stevige wandeling. Daarom legt het Regionaal Landschap Haspengouw en Voeren sinds enkele jaren GREENSPOTS aan. Dat zijn eersteklas wandelingen in het groen waar je op een heel eigentijdse manier kan wandelen zonder de natuur te verstoren. Daarvoor zijn de wandelgebieden voorzien van allerlei constructies zoals knuppelpaden, draaipoortjes en vlechtwerkafsluitingen. Je vindt gemakkelijk je weg dankzij een overzichtsbord aan de startplaats, een duidelijke bewegwijzering en een aantrekkelijke folder. Je hebt steeds de keuze uit wandelingen van verschillende lengten.
Om de kwaliteit van deze wandelgebieden te verzekeren worden "greenspotters" ingeschakeld. Dit zijn actieve vrijwilligers die maandelijks de wandelpaden controleren op gebreken. Zij rapporteren aan ons en wij sturen er het onderhoudsteam op af. Tot op heden werden 10 wandelgebieden van de nodige infrastructuren voorzien: Mettekoven, Nieuwenhoven, Rullingen, Vrijhern, Zammelen, Heks, Alden Biesen, Munsterbos, Grootloon en Schulensbroek.
RANDONNEE POPULAIRE INTERNATIONALE / L'ASSOCIATION DE MARCHEURS FLOING - SAINT-MENGES / ST-MENGES - ARDENNES FRANCE 05/09/2010.
RANDONNEE POPULAIRE INTERNATIONALE.
LASSOCIATION DE MARCHEURS FLOING / SAINT MENGES
ST- MENGES - ARDENNES FRANCE.
In het noorden van Frankrijk ligt de regio Champagne-Ardennes. Het is een gevarieerde streek qua landschap. In het noordelijkste deel liggen de Ardennen. Een ruim bebost gebied en ook redelijk dun bevolkt.
De Ardennen is een heuvelachtig departement met een machtige natuur. De uitgestrekte bossen worden afgewisseld met kronkelende riviertjes en interessante rotsformatie. De Ardennen betekent in het Keltisch : breed bos. Wij concluderen dat de Kelten het goed hadden gezien want het is een en al bos wat je hier ziet.
De Maas stroomt er op haar eigen eigenwijze manier dwars doorheen en dat kan in de natte maanden van het jaar tot behoorlijk wat overlast in de vorm van overstromingen zorgen. Overigens levert dat ook weer indrukwekkende plaatjes op. Tussen de woningen en de straat bevindt zich een strook gemeenschappelijke grond, het zgn. usoir. Dit was uitsluitend bestemd voor de opslag van hout en mest en zo een echte barometer voor de landbouwactiviteit.
Tegenwoordig bestaat het nog steeds in de vorm van een groenstrook. Het usoir, een kenmerkend element! Het is een collectieve ruimte gelegen aan de voorkant van de woningen, waarvan elke dorpeling vrij is deze te gebruiken voor zijn persoonlijke behoefte. Maar het stuk grond mag nimmer worden toegerekend tot het persoonlijk bezit, noch worden afgebakend met een heg, muur of hek waardoor het vrije verkeer belemmerd zou kunnen worden. Door de vergroting van de families en de komst van nieuwe inwoners in de 19e eeuw kwam de verdichting van het dorp tot stand. Woningen en boerderijen werden er tussen gebouwd en langzaam ontstond het huidige beeld van de dorpen. Door deze bebouwing werden de huizen niet meer toegankelijk aan de achterzijde. De noodzaak van een hof aan de voorzijde was geboren. Er ontstond een georganiseerde wanorde bepaald door het ritme van het verloop van de dagelijkse en seizoensactiviteiten. De mesthoop werd een echte barometer van de boerenactiviteit, zoals het de uitdrukking "grote mesthoop, grote zolder" aangeeft . Oftewel hoe groter de mesthoop hoe rijker de boer!
Vandaag verkennen deze prachtige streek met veel natuur en prachtige vergezichten. Wij komen op een privé domein normaal ingang verboden maar vandaag mogen we Massif des Falizettes betreden, heel bijzonder natuurreservaat. Dat het dit jaar een goed paddenstoelen jaar is zien we ook weer op deze wandeling.
Als we het bos verlaten en langs de weilanden wandelen zien we de vele Herfsttijlozen die het landschap kleuren. Het is een prachtig zicht en de vergezichten over het prachtige landschap zijn indrukwekkend.
Een prachtige wandeling met vriendelijke mensen. Wij kijken al uit naar onze volgende wandeling in de Franse Ardennen.
MARCHE DE NUIT / RANDONNES PEDESTRE INTERNATIONALE / LA CASSINE EN ARDENNES - FR. 04/09/2010.
MARCHE DE NUIT.
RANDONNES PEDESTRE INTERNATIONALE.
LA CASSINE EN ARDENNES.
Fiere bergtoppen, weiden afgewisseld met bomen, dichte bossen, beekjes en ruisende rivieren. Een landschap waarin de natuur nog in ongerepte staat te bewonderen valt.
Om van te genieten in stilte en rust, wij vertrekken met de wandeling in Vendresse op Domaine de Vendresse. Eerst was er het vuur in Vendresse. In dit plaatsje in het centrum van de Crêtes Préardennaises vormt de hoogoven de getuige van het tijdperk waarin de metaalindustrie er bloeide. De oven heeft de tand des tijds doorstaan. Niet dankzij het gloeiende ijzer dat eruit vloeide, maar dankzij een onvermoede metamorfose tot, kan het extremer een viskwekerij, met grote koelcellen.
Hierdoor kon de monumentale hoogoven als museum behouden blijven. Op zaterdag 14 juni 2003 wordt het Domein van Vendresse in de Franse Ardennen geopend. Een nieuwe toeristische attractie waar alles om vuur en water draait, met een bezoekparcours in de voormalige hoogoven, de geschiedenis van de Ardense metaalindustrie in de voormalige kolenhal en een park van zes hectare met watertuinen en waterspelen.
Twee historische tijdperken bepalen de thematiek van het Domein van Vendresse. In de uit de 19e eeuw daterende hoogoven is een groot deel gewijd aan de geschiedenis van de ijzer- en staalindustrie. Beleef hier dankzij een licht- en geluidsspektakel het ontstaan van een gloeiende ijzerstroom in het hart van de voormalige hoogoven. Het bezoek gaat verder in de kolenhal, waar u op een ludieke wijze de metaal- en ijzergeschiedenis van de Franse Ardennen ontdekt. In het begin van de 20e eeuw werd het domein omgebouwd tot een viskwekerij, met vele vijvers en waterpartijen. Tegenwoordig is dit gedeelte voor iedereen vrij toegankelijk, en u kunt hier vissen, picknicken en genieten van waterspelen en fonteinen.
Wij vertrekken vanuit dit prachtige domein om de streek te verkennen. Eerst een stukje door het dorp met zijn verstrekte kerk en prachtige huizen. Het is een rustig dorpje met mooie huizen. Wij wandelen nu het dorp uit, en beginnen nu aan een heel mooi stuk van de wandeling. Dalen en klimmen in het golvende landschap, weilanden en velden en bossen afwisselend. Nu wandelen we een lange dreef binnen met een kapel voor de Maagd Maria uit 1861. Nu wandelen we het bos binnen. Prachtig stuk natuur met veel afwisseling. Wij komen vele verschillende soorten paddenstoelen tegen.
Na een tijdje verlaten we het bos en dalen we af naar de steengroeve waar de stenen gekapt worden waar de huizen van gemaakt zijn. Dan even de grote weg oversteken en wandelen naar de versterkte hoeve de Lalobbe een indrukwekkende boerderij midden in het veld. We keren terug naar het Domein van Vendresse. Een pracht van een wandeling.
Wij rijden naar Charleville Mezieres waar we zullen overnachten, maar de avond is nog mooi en we wandelen nog een stuk door de stad met zijn prachtige gebouwen en de bruggen over de Maas. Het is fijn om deze stad eens te bezoeken.
Deze dubbelstad heeft meer dan 70.000 inwoners en is daarmee de belangrijkste stad van de Franse Maasvallei. De Maas maakt hier een paar bochten en kronkels die op fraaie wijze het oude Mézières scheiden van het jongere Charleville. Aan de vestingwerken van Mézières is goed te zien dat de stad een militair verleden heeft gehad. De stad ligt met de rug tegen een steile heuvel, in een bocht van de Maas. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was in Mézières het hoofdkwartier van het Duitse leger ondergebracht. Keizer Willem II verbleef zelf regelmatig in Charleville. De stad heeft enkele mooie bezienswaardigheden.
De basiliek Notre-Dame dEspérance (Onze-Lieve Vrouw van de Hoop) mag u niet vergeten. In deze mooie kerk wordt sinds jaar en dag een zwart Mariabeeld vereerd. De kerk werd tussen 1499 en 1610 gebouwd, eerst in gotische, later in Renaissancestijl. Hertog Charles de Gonzague besloot in 1606 het huidige Charleville te bouwen op de plaats van het gehucht Arches. De architect Clément Métazeau ontwierp de stad, met een modern patroon van rechte straten.
De stad is als het ware gebouwd om het rond het 126 m lange en 80 m brede Place Ducale. Dit mooie plein lijkt veel op het bekende Place des Vosges in Parijs. Dit plein werd ontworpen door een broer van Métazeau. Op een pleintje aan de brug van de Maas staat een standbeeld van onze Koning Albert I in militair uniform en gezeten op een paard. Er zijn verschillende prachtige gebouwen met een geschiedenis aan verbonden.
Wij zijn blij dat we even de tijd genomen hebben om de stad te bezoeken al was het maar kort. Zullen er zeker eens terug komen om het nader te ontdekken.
Elk jaar in september moet Christiane op onderzoek in UZ Leuven, en als het meevalt hebben we nog wat tijd om een bezoekje aan de stad te brengen. Al meer dan 25 jaar gaan we elk jaar naar Leuven.
Vandaag had ik mijn fototoestel mee en hebben we nog een paar mooie foto's kunnen maken. Leuven bezit vele mooie monumenten en je kunt er gemakkelijk enkele dagen in rond wandelen en dan heb je nog alles niet gezien.
Wij wandelen vandaag naar het oude stadscentrum met het mooiste stadhuis dat we al gezien hebben. Dit is het derde Stadhuis van Leuven. Het eerste stond op de Oude Markt, het tweede op de Grote Markt vlakbij bij de kerk. De bouw start in 1439. De kelders van de bestaande huizen blijven bewaard. Ze zijn gerestaureerd en toegankelijk via het deurtje linksonder. De eerste architect was ondertussen overleden. Hij wordt in 1439 opgevolgd door Jan Keldermans II.In 1448 is het de beurt aan Matheus de Layens. Hij schrapt de belforttoren op de hoek van de Naamsestraat. Dat geeft het gebouw zijn typisch laatgotisch uitzicht (4 hoektorens, 2 noktorens en een borstwering die rond het gebouw loopt). De sokkels zijn gebeeldhouwde voorstellingen over zonde en straf uit de bijbel. Ze waren een vermanende en een belerende vinger naar het volk en naar de rechters die in het gebouw zetelden.
TAFELROND
De 236 beelden in de nissen zijn na 1850 aangebracht. Samen vormen ze het Leuvense pantheon. Elk personage is gekleed in de stijl van de periode waarin het leefde. De rijen op het gelijkvloers stellen kunstenaars, geleerden en bekende Leuvense geschiedkundige figuren voor. De eerste verdieping wordt gevuld met de patroonheiligen van de Leuvense parochies en figuren die de gemeentelijke vrijheden symboliseren. Op de tweede verdieping staan de graven van Leuven en de hertogen van Brabant. Op de torens staan bijbelse figuren.
Links van het stadhuis staat het Tafelrond is een gotisch gebouw op de Grote Marktin Leuven, dat gebouwd werd tussen 1480 en 1487 en afgebroken in 1818. Na de Eerste Wereldoorlog werd het heropgebouwd. De Grote Markt bevindt zich op één van de meest historische plaatsen van Leuven en bestaat in zijn huidige ontwerp reeds sinds de 14de eeuw, bij de oprichting van de Katholieke Universiteit Leuven. De meeste gebouwen op het plein zijn dan ook opgetrokken in de befaamde Brabantse gotiek, zoals het monumentale stadhuis. Andere opvallende gebouwen aan de Grote Markt zijn het Tafelrond, de Collegiale Sint-Pieterskerk en enkele prachtige gildenhuizen.
Een andere bijzonder gebouw is de De Universiteitsbibliotheek (19211929) op het Ladeuzeplein, ontworpen door de Amerikaanse architect Whitney Warren. De belfortachtige toren bezit één van de grootste beiaarden ter wereld. Deze beiaard, tezamen met het bibliotheekgebouw in zijn geheel, zijn voor een groot deel door Amerikaanse giften tot stand gekomen. Herbert Hoover was na de Eerste Wereldoorlog de bezieler van de hulpacties voor België, en hij had een bijzondere aandacht voor Leuven. Het kleinste van de twee pleinen naast de bibliotheek is later naar hem genoemd.
Wij brengen ook een bezoek De Hortus Botanicus Lovaniensis, beter bekend als de Kruidtuin van de stad bevat een mooie oranjerie en een uitgebreide botanische collectie.
Daterend uit 1738 is het de oudste kruidtuin van België, en fungeert het als groene long in het stadshart. We hebben nog vele andere en mooie gebouwen gezien maar ze allemaal opnoemen is bijna onmogelijk, en zo houden we nog wat materiaal over voor later nog een stukje erfgoed van Leuven.
MARCHE EN HESBAYE / LA SAVATE ALLEUROISE / ANS - LONCIN 29/08/2010.
37E MARCHE EN HESBAYE.
LA SAVATE ALLEUROISE.
ANS LONCIN.
De gemeente Ans behoort tot het noordwestelijke deel van de Luikse agglomeratie. De gemeente wordt omgeven door een wirwar van grote wegen. Ans was vroeger een koolmijnstadje.
De voornaamste toeristische bezienswaardigheid is het fort van Loncin, dat in augustus 1914 uiteengereten werd door een enorme explosie. Fort Loncin was een fort nabij het dorp Loncin. Het was een van de 12 forten van de ring van forten rond Luik. Het werd in 1888 naar plannen van generaal Henri Alexis Brialmont gebouwd. De forten werden opgetrokken uit ongewapend beton, aangemaakt met grote rolkeien uit de Ourthe.
Het Fort van Loncin, dat ten tijde van de Eerste Wereldoorlog het zinnebeeld was van de weerstand tegen de vijand, bleef bewaard in de toestand van na de verschrikkelijke ontploffing van 15 augustus 1914. Wij wandelen door het dorp en de wandeling op zijn eigen is niet zo denderend. Veel langs woonhuizen en straten. We komen zo in Alleur door het nieuwe aangelegde park met kiosk. Aan de kerk met mooi plein is de eerste controle. Na de rust wandelen we richting Lantin, hier wandelen we langs verschillende prachtige vierkantshoeven , wij zijn hier dan ook nog in Haspengouw.
Dan komen we aan het Fort van Lantin is een klein fort uit 1888 dat deel uitmaakte van de fortengordel rond Luik. Sinds 1983 is het fort eigendom van een vzw die het volledig gerestaureerd heeft en sindsdien geleide bezoeken organiseert in het fort. Een spektakelparcours animeert uw bezoek aan het fort van Lantin. Videovoorstellingen roepen de evolutie van de versterkingen op.
Reconstructie van scènes op basis van aantekeningen van een oude soldaat, licht- en geluidseffecten dompelen de bezoeker onder in de sfeer die heerste tijdens de bombardementen van het fort in augustus 1914. Het fort van Lantin werd vanaf 12 augustus 1914 door de Duitsers aangevallen en gaf zich op zaterdag 15 augustus over. Zijn garnizoen was zoals in vele andere forten totaal machteloos. In mei 1940 was Lantin in gebruik als munitiedepot en Hoofdkwartier van de 3e Infanterie divisie van het Belgische Leger. Een bijzondere gelegenheid krijgen we vandaag om het Fort te bezoeken, graag willen we de kans benutten. In het fort van Lantin kunnen we nu het spektakelparcours volgen.
Aan de hand van tien etappes krijgt men een idee hoe in die tijd het leven in een fort er uitzag. Na een introductie fi lm over de slag van Luik en meer in het bijzonder over de oorlog 1914-18, nemen we een kijkje in de bijeenkomstzaal, dan het schietlokaal en daarna de machinekamer. Ook krijgt men een goede voorstelling van de psychische druk tijdens de bombardementen Daarna komt men via een tunnel weer naar buiten waar twee "scènes" zijn nagebootst: één in het hoofd van het vestingwerk (verdediging van de greppels van het fort tijdens de invasie van de binneninstallaties) en één op de open binnenruimte, het zg. terreplein (met beschrijving van de zichtbare koepels). Daarna komen we het fort weer binnen voor de maquette van het fort waar een slaapzaal werd gereconstrueerd evenals de scène van de overgave van het fort.
Terug naar het onthaal en ons bezoek zit erop. Je moet wel rekenen op minimum 1 uur voor het bezoek, het bezoek gaat met een walkman die je in iedere ruimte het verhaal verteld. Het is de moeite waard om het eens te doen en naar de uitleg te luisteren. Wij verlaten het Fort weer en vervolgen onze wandelroute. Nog even langs het park en dan zijn we weer aan ons vertrekpunt. De wandeling op zijn eigen was niet zo bijzonder gelukkig hebben we het Fort kunnen bezoeken waardoor het toch de moeite geweest is.
VERBORGEN MOOIS / REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN / ENGELMANSHOVEN - CHATEAU DE LA MOTTE GROOT GELMEN 15/09/2010.
VERBORGEN MOOIS.
REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN.
ENGELMANSHOVEN.
CHATEAU DE LA MOTTE.
Het weer valt nog mee, zonnige perioden en wel wat wind maar gelukkig droog. We willen eens gaan kijken naar het Verborgen Moois de Geologische site te Engelmanshoven.
Een uniek staaltje geologisch vernuft. Van heinde en verre komen wetenschappers de geologische wanden bestuderen en analyseren. Ze zoeken in de fragiele kalksteen naar fossielen van schelpen en naar afdrukken van sponsnaalden. De indrukken die de wereldvermaarde kalksteen en het doodgewone water op het landschap hebben achtergelaten kunnen we hier goed zien en langs de uitgestippelde route kunnen we dit ontdekken.
In de omgeving kom je op meerdere plaatsen kalksteenwanden tegen. Door het kalkrijk gesteende in de ondergrond komen hier verschillende bloemrijke graslanden voor. Deze graslandjes bestaan al eeuwen en hebben een grote natuurwaarde. De sterkte helling in het gebied hebben we te danken aan de Sint-Jansbeek. Dit beekje loopt nu volledig ondergronds en ontspringt in de kelders van de grote hoeve aan de zuidkant van de Dorpsstraat. Tijdens de wandeling doorkruizen we het Engelmanshoven bos.
Op deze heuvel situeerde zich een Merovingisch grafveld uit de 6de eeuw. Engelmanshoven was dus al zeer vroeg bewoond. In de jaren 50 zijn hier zestig graven blootgelegd. De Merovingers geloofden sterk in het leven na de dood en dus kregen de dodenallerlei grafgiften mee. Zo werden er messen, spelden, glazen vaatwerk, aardewerken potten en speciale wapens gevonden. We wandelen verder en komen door het bosje en dalen dan af en komen zo terug aan het vertrekpunt.
We gaan nog even naar Groot Gelmen. Zo maar ergens te midden van het Haspengouwse landschap ligt Groot-Gelmen: een tros huizen rond een kerktoren, hier en daar een stevige vierkantshoeve en niet te vergeten een fraai kasteel. Het is een mooi dorpje, zoals er hier zoveel verborgen liggen in de plooien van het landschap.
Tegenover de kerk ligt de afspanning In de zwaan Herberg De Zwaan in Groot-Gelmen deed tot 1972 dienst als café. In de gevels zijn houten kruisramen met luikjes, laatgotische profielen en diefijzers te zien. Een ronde ontlastingsboog in het metselwerk verraadt een vroeger rondboogdeur aan de straatkant. De herberg was een pleisterplaats op de oude kronkelweg van Sint-Truiden naar Luik, voor de aanleg van de steenweg in 1715-1740. De nabijheid van grote landwegen bracht ook veel troepenpassages en bij horende lasten met zich mee. Nu is deze weer in zijn oude glorie hersteld en is het een prachtig stukje erfgoed.
Wij wandelen langs de hoofdweg naar Chateau de la Motte. Het 'Château de la Motte' is een omgracht kasteel in een boomrijk park. Het staat op de plaats van de verdwenen mottoren of burcht, gebouwd tussen 1342-1367.
Het huidige, eclectische kasteel dateert uit de tweede helft van de 19de eeuw. In het park staan verschillende prachtige beelden.
Wij wandelen nog even door het park en zo kunnen we de voorzijde van het kasteel zien. Het is een prachtige site en mooi om te bezoeken en om het terrasje te genieten van een koffie en de huisgemaakte warme appeltaart. Van op het terras een mooi zicht op de beeldengroep en het park.
Wij hebben ervan genoten de wandeling in Engelmanshoven en het bezoek aan Chateau de la Motte.
Bürvenich is een plaats in de Duitse gemeente Zülpich, deelstaat Noord-Rijnland-Westfalen. Hier vertrekt onze wandeling door de Nordeifel .
Al vlug verlaten we het dorpje en wandelen door de velden en weilanden naar Eppenich gelegen in het Wollersheimer Bach, hier ontspringt het riviertje Mausbach. In het dorpje staan nog verschillende prachtige vakwerkhuizen. Ook verschillende grotere boerderijen uitjaren 1900. We zijn vlug door het dorpje en nemen de weg naar Wollersheim, al vlug zien we de eerste gebouwen van het dorpje voor ons de kerk en de brouwerij zijn opvallende gebouwen.
Wij wandelen maar even richting Wollersheim en draaien het dorpje Embken binnen , langs het voormalige station en langs de valleibeek die de prachtige watermolen voed, een prachtig gebouw maar nog mooier gelegen in het groen. We gaan wat verder e door het golvend landschap met velden, weilanden en bosjes. Gewoon prachtig en hier en daar nog een prachtige vakwerkhoeve.
Dan wandelen langs een prachtige grote hoeve in de mooie bruine steen, nu gaan we naar het centrum van het dorpje. Prachtige huizen en gebouwen, veel vakwerk en de Cramer Brauerei. In 1791 brengt Jacobus Cramer een brouwerij onder in zijn hoeveboerderij. In 1907 fuseert Cramer met de een dorp verdergelegen brouwerij Nagelschmidt. De productie blijft in Wollersheim. De Nagelschmidts zijn slechts tot 1937 aan de brouwerij verbonden. Daarna gaat de familie Cramer weer alleen verder. Tot 1987. Eigenaresse Renate Reinold-Cramer constateert, dat nieuwe investeringen de draagkracht van de brouwerij te boven gaan en zo zijn de gebouwen bewaard gebleven en het bier word elders gebrouwen. Tegenover de brouwerij ligt de oude kerk met kerkhof er rond gewoon prachtig.
Mooie vakwerkhoeven sieren de straten. Wij wandelen nu terug naar Burvenich. De wandeling eindigt een stukje buiten het dorp en wij gaan toch even naar het centrum om de mooie vakwerkhuizen te bekijken. We komen aan Haus Piedmont een huis gebouwd door een Frans officier in 1812, de kelders stammen uit de 16de eeuw en zijn waarschijnlijk de kelders van het klooster. Evenals de kerk uit 1260 en de naast gelegen gebouwen behoorden tot de Cisterciënzer klooster dat door de Franse bezetters verbeurt verklaart werd. In de hoofdstraat staan nog verschillende prachtige gebouwen. Ook de waterput en het beslaggetuig voor paarden zijn nog te bezichtigen. Het is een mooie plek. Wij willen nog even naar Zulpisch rijden om dit prachtige stadje te bezoeken.
We komen voorbij Burg Langendorf: een waterburg met prachtige bijgebouwen. We rijden dan verder Zulpich. We komen aan een van de vier poorten die met elkaar verbonden waren met een stadsmuur. Veel van de muur is nog altijd aanwezig.
De Munstertor, Bachtor, Weiertor en de Kolntor zijn nu allemaal gerestaureerd. De burg midden in stad, voorheen nog een fabriekje en nu een woningcomplex. Het is nu wel prachtig je kunt de er nu even op het binnenplein rond lopen en de toeristische dienst is er in gehuisvest. Een belangrijk vernieuwd museum is de Romeinen thermen.
Hier kun je zien hoe de Romeinen hun badcultuur was. Een bijzonder mooi plekje is Kapelle zum Bildchen. Een prachtige fontein op de markt en een gezellig winkelstraat. Een prachtig stadje met een rijke geschiedenis.
12E MARCHE DES BLES / AL VILE CINSE BERNEAU / BERNEAU 25/08/2010.
12E MARCHE DES BLES.
AL VILE CINSE BERNEAU.
BERNEAU.
Berneau maakt deel uit van Dalhem, ooit de versterkte stad van een graafschap met dezelfde naam.
In Berneau staat het Chaeau des Comtes de Borchgrave van oorsprong uit de 14de eeuw. Tegenwoordig gemeentehuis en staat al jaren in steigers voor restauratie, in Berneau staan nog verschillende oude panden uit 17de en 18de eeuw, in een ervan Al Ville Cinse is een museum van vondsten uit de Gallo-Romeinse opgravingen, waar het dorp rijk aan is, boven het museum een grote zaal en hier vertrekt de wandeling.
We wandelen verder het dorp uit langs velden en boomgaarden, een familie is er nog hoogstam aan plukken, de vrouw staat aan de houten sorteertafel, een tafereel dat verdwijnt. Voor ons duikt de Sint-Jan Baptistkerk van Bombaye op. Dan wandelen we een eindje het dorp binnen en komen aan de prachtige Gothische kapel te Bombaye, genaamd Sainte-Croix, daterend uit de 15e eeuw, waaraan vroeger nog een kluizenaarswoning grensde.
In 2000 is de kapel geheel gerestaureerd en vormt een prachtig element binnen het kleine dorp hier wandelen links af om straks langs hier terug te komen. we wandelen de velden in en voor ons zien we de terril van de mijn van Blegny.
Wat verder komen we in Dalhem, aan de wijngaard op de wijnberg. In 1393 werd er al melding gemaakt van deze wijngaard. We dalen af en komen zo aan de ingang van Chateau Dalhem.
We wandelen verder en komen dan aan in en prachtig park van 5 ha met daarin het midden het kasteel. Chateau de Dalhem. Wij wandelen er voorbij langs de Berwinne en de weilanden wel mooi zicht op kasteel en park.
We wandelen verder en komen langs een grote boerderij waar nu vakantiewoningen in zijn en we laten deze rechts liggen en klimmen een heel eind om tenslote terug aan de kapel Sainte-Croix te komen in Bombaye. Nog langs een indrukwekkende hoeve met duiventil. We wandelen onder het viaduct van de spoorweg en langs de Berwinne en komen zo terug in Berneau aan ons vertrekpunt. Een prachtige en aangename woensdagwandeling.
Dit is de rups van Cossus cossus, de Wilgenhoutrups. De vlinder heet ook zo: Wilgenhoutrups. De naam zegt het al: de rupsen leven in het hout van de stam van wilgen, populieren en fruitbomen in de buurt van de rups(en), ze zitten vaak met meer dan één in een boom, stinkt het naar paardenpis. Het is ook de enige rups die je kan bijten (ze hebben stevige kaken....).
Dit is de nachtvlinder van de rups met zelfde naam: WILGENHOUTRUPS
LANDSCHAPSWANDELING HEKS / LANGS BOERENERVEN / REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN / HEKS - VECHMAAL 07/09/2010.
LANDSCHAPSWANDELING HEKS.
LANGS BOERENERVEN.
HEKS VECHMAAL.
Vandaag wandelen we de langste route van de Greenspot van Heks. Het is één van de mooiste wandelingen op deze Greenspot, wat een prachtig gebouwen komen we hier tegen, oude boerderijen kasteelhoeven, kastelen en Heerlijkheden.
We vertrekken aan de De Horne Herberg de Horne situeert zich in Horne (vandaar de naam) of Heurne St.Pieter; een gehucht van Vechmaal en vroegere Heerlijkheid van het Land van Loon. Reeds in het midden van de vorige eeuw deed het pand, de Horne, dienst als afspanning en herberg. Vroeger noemde men de herberg "au passage du Jourdain" omdat er een, helaas dichtgemaakt, beekje voor het huisje kabbelde.
Heerlijkheid Satenbergh
Oude tramweg
De Franstalige gasten waanden zich hierdoor, waarschijnlijk, na een behoorlijke dosis alcohol, aan de oevers van de Bijbelse Jordaan. Vanaf het begin van de tweede wereldoorlog lieten de vorige eigenaars het gebouw echter volledig verkrotten. In 1988 werd begonnen met de restauratiewerken. Deze verliepen over verschillende jaren en tot vandaag is er nog altijd werk voor de boeg. Wij wandelen door dit prachtige gehucht van Vechmaal, het is nog één van die typische rustige Haspengouwse dorpjes, gelegen in een prachtig en gevarieerd heuvellandschap. Dit stukje vochtig Haspengouw heeft nog veel weten te bewaren van de sfeer van weleer en ademt nog steeds op het ritme van de seizoenen. Als je geregeld de Greenspot bewandeld kun je dit ervaren.
Monnikenhof
We wandelen weer een stukje verder en komen aan het kasteel en kasteelhoeve De Heerlijk Satenbergh ligt op een zeer kleine afstand van Herberg De Horne. De oude vierkantshoeve uit 1648 en het aangrenzende kasteeltje uit 1892 zijn in 1997-2001 totaal gerestaureerd. Wij klimmen nu richting Heks, juist niet tot aan het kasteel draaien we de velden in en wandelen langs de glooiende velden en dan volgen we een eindje de oude tramweg. Dan komen we aan Het Monnikenhof Vlakbij het bekende kasteel van Heks, op de baan tussen Vechmaal en Bommershoven, ligt de imposante vierkantshoeve, het Monnikenhof. De huidige gebouwen dateren nog uit de 16de eeuw en waren tot 1582 eigendom van de abdij van Villers-la-Ville. Wij wandelen nu langs de weilanden en velden richting kasteeldomein van Heks, waar we een stukje van de dreef bewandelen richting Bommershoven.
Biezenhof
Rode Hoeve
Hier bevind zich een van de mooiste plekken op de wandeling, het kasteel en de twee hoeven. De eerste waar we aan komen is het "Biezenhof", gesloten hoeve, eertijds afhankelijk van de landcommanderij Alden Biesen en wat verder komen we aan "Rode Hoeve". gesloten hoeve in bakstenen, complex rond een rechthoekig gekasseid erf met centrale mestvaalt en een ommuurde tuin. Woonhuis uit XVIII en dienstgebouwen uit XIX eeuw.
Wat verder komen we aan Kasteel van Bommershoven. Herenhuis met hoeve, gelegen naast de kerk, en gebouwd in 1759-61 door Marcel-Gérard Magnée. Park gedeeltelijk in formele stijl, gedeeltelijk in landschapsstijl, daterend uit XIX. De kerk is een Neoclassicistische zaalkerk, gebouwd in 1841-44.
Kasteel Bommershoven
Hier draaien we het veld in tussen de laagstamboomgaarden en weilanden. Wij komen aan Het Kasteel Terhove Het kasteel Terhove ligt aan de oostzijde van Bommershoven. Het kasteel ligt aan de rand van de Mombeek.
Kasteel Ter Hove
Het hoge bakstenen poortgebouw met zadeldak bevat een wapenschild en de vermelding anno 1723. De deurlatei draagt het opschrift In Concordia Humilitate (1759). In 2001 stopte de pachtboer met zijn activiteiten in de pachthoeve van het kasteel. Het kasteel werd in 2005 beschermd als monument terwijl de omgeving beschermd werd als dorpsgezicht. Het oudste deel is de Romaanse kapel uit de 11de eeuw, gebouwd met stenen afkomstig uit de Romeinse omwalling van Tongeren. Deze kapel werd gerestaureerd en omgevormd tot salon en eetkamer. Hierin bevinden zich polychrome wapenstenen van alle abten en de latere eigenaars van het kasteel. Tegen dit Romaans gedeelte werd in de 18de eeuw het kasteel met de grote toren gebouwd. De kasteelhoeve dateert uit 1723. Alhoewel dit kasteel administratief bij Borgloon (Bommershoven) behoort, sluit het landschappelijk ontegensprekelijk aan bij het kerndorp Widooie. Wij wandelen langs het kasteel en zijn prachtige park waardoor we een mooi zicht krijgen op het kasteel zelf.
Kasteel Widooie
Wij wandelen nu Widooie binnen en komen aan ons volgende prachtig plekje het Kasteel van Widooie Het kasteel is op eiken palen gebouwd, die in de zompige ondergrond geheid zijn. Een silexplint moet het opstijgen van het vocht beletten. Maria Hubertina van den Hove, voltrok de bouw van 't huis van Widooie na 1630 en plaatste zijn wapenschild op de gevel (1662). Ingevolge een ouderlijke verdeling kwam het kasteel in 1950 in het bezit van haar zoon Stanislas de Schaetzen van Brienen (geboren te Bommershoven op 25/06/1924 en overleden te Luik op 05/04/2007, gehuwd met Nicole de Schaetzen geboren te Rotheux-Rimière op 18/09/1924 en overleden te Ochain op 22/11/2005). Diens oudste zoon Norbert de Schaetzen van Brienen (geboren 1948), de huidige eigenaar, kwam in 1976 in het bezit van het kasteel door de schenking/deling. In de periode 1911-1930 (bevolkingsregisters) wordt het kasteel o.a. bewoond door Charles de Schaetzen die gehuwd is met Mathilde d'Udekem d'Acoz, waarmee een verband gelegd is tussen Widooie en de koninklijke familie. Charles de Schaetzen was de jongste oom van de laatste burgemeester van Widooie: Stany de Schaetzen van Brienen. Zijn echtgenote Mathilde d'Udekem d'Acoz was familie van de gelijknamige prinses. Dat is evenwel niet het enige verband. Jaren later zullen de dochter van Norbert de Schaetzen van Brienen, de huidige bewoner van het kasteel, en prinses Mathilde d'Udekem d'Acoz samen op kot zitten te Brussel.
We wandelen langs het uitgestrekte domein en zo door het natuurreservaat. Hier moeten hondjes aan de leiband. Nu wandelen we verder een hele tijd door de prachtige natuur, hier zitten verschillende reigers en andere vogels het is genieten. Zo komen we terug door de velden en langs akkers in Vechmaal. Vechmaal telt verschillende vierkantshoeven die werkelijk de moeite zijn om te bekijken, we komen aan de "Hoeve Picard", hier moet je even binnen gaan ze maken er heerlijke hoeve ijs. Wij gaan verder om terug naar het gehucht Horne te gaan.
Kasteel De Horne
Wij komen langs het Kasteel van Horne Het kasteel van Horne was vroeger in het bezit van de Tongerse Familie Bosch, wiens wapenschild nog steeds boven de ingangspoort van de kasteelhoeve prijkt. Het Kasteel van Horne werd reeds herhaaldelijk gerestaureerd, en is nu in het bezit van de kunstfamilie Gerbrand-Van Tijn. De bijhorende hoeve dateert van 1743 en werd gebouwd door de familie Bosch. Het bijhorend bosje wordt Bosquet genoemd. Normaal gaat de wandeling recht doormaar nemen hier links een kleine kerkwegel die naar de kapel van Horne De Sint-Pieterkapel leidt. De kapel zou gebouwd zijn waar eertijds een Romeinse villa stond.
St Pieterkapel
Hiervan kan men nog overblijfsels terugvinden vermits er in de muren Romeinse pannen verwerkt zijn. De kapel is toegewijd aan de H. Petrus en werd reeds voor 1296 opgericht door de bewoners van deze kleine heerlijkheid om alzo in de mogelijkheid te zijn ter plaatse mis te horen op zon- en feestdagen. Links van de kapel de prachtige Hoeve Gielen (Horn)met wapenschild boven de inrijpoort met jaartal 1741.
We verlaten Horne en komen zo terug aan het vertrek van de Greenspot aan Herberg De Horne.
NAZOMERWANDELING / WC. DE LEREN TRAM / EIJSDEN. NL. 22/08/2010.
NAZOMERWANDELING.
WC. DE LEREN TRAM.
EIJSDEN. NL.
Al vlug na ons vertrek komen we in het Mascher Plukbos gelegen ten oosten van Eijsden en ten noordwesten van Mesch is voor de periode 2001/2002 een nieuw bos met een grote afwisseling van bomen en struiken gepland.
Dit bos (ca 7 ha groot) is het tastbare resultaat van een samenwerkingsverband tussen o.a. de gemeente Eijsden en Het Limburgs Landschap waarbij het enige jaren geleden door de provincie Limburg ingezette beleid om meer bos in de provincie te krijgen mede wordt uitgevoerd De naam is afgeleid van het nabijgelegen dorpje Mesch en de functie die het bos zou kunnen vervullen. Bezoekers kunnen de aanwezige bosvruchten in het oogstseizoen plukken;. Karakteristieke soorten van het bos zijn o.a. beuk, haagbeuk, zomereik maar ook enkele walnoten. Het nog jonge bos is toch reeds fijn om door te wandelen en zien toch al een hele hoe alles gegroeid is.
We klimmen uit het bos en wandelen richting Belgische grens om dan naar de Voerstreek te wandelen. Het Voerse landschap met holle wegen, bossen en weilanden is steeds weer een heel mooie beleving. Wij komen in S Gravenvoeren. De Voerstreek heeft een prachtig golvend landschap, een overvloed aan natuurschoon, rustige dorpjes en wat kastelen en grote hoeven in brede valleien met weilanden en bossen. 's-Gravenvoeren heeft zich ontwikkeld als een lang lintdorp langs de Voer, met loopbruggetjes over het water naar de huizen.
De kerk, de pastorie en verscheidene boerderijen in de onmiddellijke omgeving stammen uit de 18de eeuw. Die Oostenrijkse periode was klaarblijkelijk een heel voorspoedige tijd voor dit dorp. Ook de meeste grafkruisen tegen de buitenmuur van de kerk zijn 18de-eeuws. Een heel mooi plekje is het pleintje van Kinkenberg, aan de overzijde van de Voer op 100 m van de kerk.
In het gehucht Schoppem (op de weg naar Sint-Martens-Voeren) ligt het Steenboskapelletje. In 1846 werden hier de resten van een Romeinse villa ontdekt. Met de opgegraven materialen werd deze kapel gebouwd. Het kasteel van de 'graven van Voeren' is al lang verdwenen. Er zijn wel nog twee andere kasteeltjes: Altenbroek (te midden van een prachtig parklandschap) en Ottegraven (op de grens met Sint-Martens-Voeren).
We wandelen door s Gravenvoeren, hier is ook de controlepost, en we steken terug de grens over en komen in Mesch Eijsden. Van oudsher kent de gemeente Eijsden een grote fruittraditie. Hoogstambomen zoals kersen, pruimen, appels en peren domineerden vroeger al het landschap.
Voor vele Eijsdense families was de fruitteelt de belangrijkste inkomstenbron. In vroegere jaren kende zowel Eijsden als Gronsveld hun eigen fruitveiling en waren er meerdere fruitverwerkingsbedrijven (b.v. stroop). Tegenwoordig kent Eijsden nog altijd een rijke traditie van het bakken van vlaaien met vers fruit op ambachtelijke wijze. Aan de oost- en oost-zuidrand van de gemeente in Mesch vinden we prachtige bosranden, hellingen en de voor Zuid-Limburg zo kenmerkende holle wegen.
Dwars door de velden aan de zuidkant van de gemeente vanuit België het beekje de Voer stroomt dat bij kasteel Eijsden uitmondt in de Maas. Als we Eijsden binnen wandelen kunnen we meteen genieten van mooie plaatjes van grazende koeien en paarden in weilanden met hoogstamboomgaarden. Zo eindigt een prachtige wandeling.
Een wandeling in de Hautes Fagnes is steeds een beleving. De Hoge Venen is een biologisch zeer waardevol natuurreservaat op een hoogvlakte, vormen in velerlei opzichten een unicum in België. De flora is er Arctisch zoals in het noordpoolgebied en is nog een overblijfsel van de laatste ijstijd.
Het hoogste punt van de Hoge Venen iets minder dan 700meter- het Signal de Botrage. Wij wandelen vanuit het dorpje Sourbrodt, het is er rustig en aangenaam om te wandelen en de typische Ardense huizen, met ook veel kruizen langs de wegen. Het is nog steeds een plaats waar religie belangrijk is en de kruizen en kapellen er heel verzorgt bij staan. Ook de huizen omringt door Charmille hoge hagen die zeer zorgvuldig geschoren worden en door de jaren heen een bescherming vormen tegen het gure winterweer. Het is wel een bijzonder zicht.
Wij verlaten het dorp en wandelen het natuurreservaat binnen. Hier is de natuur die een hoofdrol speelt. We komen nu in het veen, hier werd de brandstof van de armen gewonnen. Veen is een natte, zuurstofarme en sponsachtige grondsoort, die is opgebouwd uit gehumificeerd plantaardig materiaal.
De gedroogde vorm staat het bekend als turf. Drassige gronden en veengebieden of veenmoerassen waar turf werd of wordt gestoken, werden vroeger ook wel moer genoemd. Aan het infobord word het verhaal verteld van hoe veen ontstaat en later gewonnen word als brandstof. Nu komen we aan het mooiste gedeelte van de wandeling, de uitgestrekte landschapen van de Hoge Venen, gewoon adembenemend.
In het gebied zijn talrijke wandelroutes uitgezet, deels over de voor het hoogveenmilieu kenmerkende houten vlonderpaden. De Hoge Venen zijn hiervoor ingedeeld in zones: Zone A: voor wandelaars vrij toegankelijk . Zone B: wandelen alleen toegestaan over de gemarkeerde wegen en paden . Zone C: alleen toegankelijk met een gids .Zone D: volledig ontoegankelijk. De zones zijn ingesteld naargelang de aanwezigheid van zeldzame dieren en planten.
Wij wandelen langs een zone C het is prachtig om te zien, het is al uitzonderlijk dat wij hier langs kunnen wandelen, het gebied C is alleen toegankelijk met gidsen. Wij mogen langs het gebied afwandelen en genieten van de prachtige panoramas. Wat later komen we aan de plaats waar een Russisch gevangenkamp was in 1944.
Een houten kruis herinnerd eraan tezamen met een infobord. In de verte zien we Kamp Elsenborn liggen. We verlaten de venen nog even langs de plaats waar een vliegtuig neergestort is. En dan komt de kerk van Sourbrodt in zicht en eindigt een prachtige wandeling.
Onder het motto Kom op voor de 17 Limburgse soorten vond dit jaar de 6de editie van de Landschapsdoedag plaats. Elke Limburgse gemeente heeft een zeldzame plant- of diersoort geadopteerd om extra zorg voor te dragen. Het zijn stuk voor stuk soorten die het moeilijk hebben om te overleven.
Op de Landschapsdoedag kom je te weten welke acties de Zuid-Limburgse gemeenten ondernomen hebben om hun soort een duwtje in de rug te geven en welke plannen er nog op stapel staan. Het imposante Monnikenhof heeft alle troeven om te trakteren op een dagje Haspengouwse biodiversiteit. De familie Vanvinckenroye zet dan ook met plezier de poort van haar hoeve open. Gelegen tussen de vele akkers en weilanden, is deze typische vierkantshoeve in volle uitbating.
Er valt altijd wat te beleven van leuke doe-dingen en boeiende wandelingen en het zomers terras op de binnenkoer. Wist je trouwens dat een das burchten graaft in holle wegen, dat de gierzwaluw zijn leven vliegend doorbrengt en dat de hazelmuis niet verder dan 100 meter wil lopen om haar favoriete maaltijd te verzamelen? Op de Landschapsdoedag kom je meer van deze eigenaardigheden te weten en leer je de Zuid-Limburgse soorten beter kennen.
Iedere gemeente zorgde immers voor een infostand over haar geadopteerde soort. Je kon met de fiets naar de grotten in Vechmaal op zoek naar de overwinteringplaats van de vleermuizen of met natuurgidsen de omgeving verkennen. Zij vertellen hoe de Limburgse soorten hun eten en onderkomen vinden in de omgeving van het Monnikenhof. De zon is van de partij en het is druk op de verschillende standen. Dank zij de familie Vanvinckenroye die hun poorten van hun indrukwekkende historische vierkantshoeve Het Monnikenhof open voor het grote publiek. Dit is een unieke kans om eens achter de muren te kijken van één van de mooiste hoeves van Vlaanderen. Gelegen vlakbij het bekende kasteel van Heks, op de baan tussen Vechmaal en Bommershoven, ligt deze imposante vierkantshoeve, het Monnikenhof. De huidige gebouwen dateren nog uit de 16de eeuw en waren tot 1582 eigendom van de abdij van Villers-la-Ville.
Vandaag is het een prachtige gerestaureerde boerderij waar landbouwproducten gekocht kunnen worden. Een van de mooiste wandelingen van het Regionaal Landschap Haspengouw en Voeren de Greenspot Heks komt voorbij het mooie Monniken hof. Een prachtige organisatie van Regionaal Landschap.
32E MARCHE INT. / CLUB DES MARCHEURS DE BELLEVAUX / BELLEVAUX 14/08/2010.
32E MARCHE INT.
CLUB DES MARCHEURS DE BELLEVAUX.
BELLEVAUX.
Het charmante dorp Bellevaux (Belva ) synoniem van mooie vallei, is met zijn pittoreske gehuchten verscholen in een dal. De geklasseerde kerk uit 1435 is toegewijd aan de heilige Albinus. Uit 1592 is ook het huis Maraite, een geklasseerde woning, alsook de oude molen van Bellevaux uit 1387 maar niet meer in gebruik sinds 1963. De amateur alpinisten kunnen zich uitleven op de rotsen van de Warche.
Strekt zich uit in de vallei van de Amblève een groene oase omgeven door beboste heuvels waar men gezonde lucht inadement. Dit landelijke paradijs vormt met Pont en Bellevaux een gemeenschap. Het onstuimige water van de Amblève dringt zich door het weidelandschap, en het is moeilijk ongevoelig te blijven voor de charme van die natuur.
Wij wandelen even verder en komen in het dorp Bellevaux, ,hier komen we aan een van die bijzondere bierbrouwerijen. Haar originele bieren worden gebrouwen met het beroemde Ardense bronwater in prachtige roodkoperen ketels. We kunnen van het bier genieten in het knusse proeflokaal of op het gezellige terras met zicht op de brouwketels.
Wij wandelen verder en genieten van het prachtige landschap, de blauwe lucht met wolken, de groene weilanden en bossen het is een pracht van een plaatje en we kunnen er volop van genieten kosteloos, gratis krijgen we de prachtige natuur voor geschoteld. De Warche is een rivier in de Oostkantons van de Belgische provincie Luik. De naam is afkomstig van de plaats waar de rivier in de Amblève uitmondt. De Warche ontspring op een hoogte van 650 meter boven de zeespiegel. De bron van deze rivier ligt in Losheimergraben aan de Belgisch-Duitse grens. De stroom verloopt ongeveer 50 km in westelijke richting doorheen het plateau van de Hoge Venen.
De rivier meandert in de smalle vallei en voedt de stuwmeren van Bütgenbach (Meer van Bütgenbach) en Robertville. Daarna stroomt hij door de kloof van Bevercé, de vallei van Malmedy en mondt tenslotte bij het gehucht Warche in de Amblève uit. Op deze plaats ligt het dorpje Warche.
Hier komen we nu met onze wandeling. Het is een gehucht en heeft een paar mooie vakwerkhuizen en de omgeving is ongewoon mooi. De vallei is mooi en de omgeving is een juweeltje om door te wandelen. Weer een eindje verder komen we terug in Bellevaux.
We zien de achter zijde van de brouwerij en komen langs het oudste huis van het dorp een vakwerkhoeve met een mooie voortuin. Dan wat later komen we terug aan ons vertrekpunt zo eindigt een prachtige wandeling in een mooie omgeving.
