Ik stuur jullie een bloemetje om de dag wat op te vrolijken.

Het weerbericht voor vandaag is wel heel erg kort: “motregen” . En daar kunnen we het dan mee doen. Tijd genoeg dus voor huishoudelijke werkjes. Maar eerst even de betonboor halen bij mijn zoon: er moet een nieuwe plank boven ons bed worden opgehangen. Ik zeg wel een nieuwe, maar het is al een heel oude uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Hij hing bij mijn schoonouders altijd boven de divan en er stonden toen van de koperen miniaturen op. Lentegevoel: 29 februari 2008.

De zon doet ernstige pogingen om door het dunne wolkendek te breken, maar het lukt hem toch nog niet. Afwachten maar. En je zult zien, dadelijk is hij er ineens. Ook boven de zee is de lucht nog niet helder, maar met een stevige westenwind zou daar de lucht wel eens spoedig kunnen gaan klaren. Ik heb zin in de lente en kan er bijna niet op wachten. Toch nog maar even geduld oefenen: per slot van rekening is het nog februari. Foto: dat begint er al een beetje op te lijken, maar de datum was 22 maart 2008.

Het is vandaag Aswoensdag. Het carnaval is voorbij. De straten zijn weer geruimd en de geur van verschaald bier drijft langzaam de straten uit. De carnavallers zitten met lodderige ogen op hun werk of achter hun bureaus en weten nog niet precies hoe alles ook al weer in zijn werk ging. Maar morgen zullen ze weer fris en fit met hun werkzaamheden kunnen beginnen. Vaarwel carnaval, tot volgend jaar.

Wij vieren geen carnaval, maar vastenavond gaat ons niet voorbij. Annemiek en ik hebben onszelf vanavond getrakteerd op een goede fles Argentijnse Malbec, mijn favoriete wijnsoort. Vanaf nu zullen we het wat matiger aan gaan doen. Per slot van rekening begint na vanavond de vasten. De Malbecdruif is een beetje in de vergetelheid geraakt, maar krijgt de laatste jaren weer wat meer aandacht. Vooral de Argentijnse Malbec doet het bijzonder goed. Geniet, maar geniet met mate. Foto: vandaag was het genieten van het mooie weer, maar de foto is van eergisteren. Geen malbecbloem maar een krokus, die in de belangstelling wil komen.

Weg met die sprookjes, fabeltjes en legendes: vandaag is het de laatste dag van het carnaval. Nog één keer uit je bol en dan as er op: het askruisje siert dan weer heel even je kruin of het maakt een ongewassen uiterlijk als daar geen haar meer is. En daarna is het vasten geblazen; alle snoep gaat het vastentrommeltje in, dat er pas weer uit mag als de paasklokken beieren. Vroeger was het afzien in de vastentijd, tegenwoordig merk je daar niet veel meer van. Bij andere godsdiensten, zoals bij de Islam, is het vasten heel wat strenger, vooral als de ramadan in de zomer valt: zelfs water mag er dan niet gedronken worden tussen zonsopgang en zonsondergang.

Gisteren schreef ik iets over Tijl Uilenspiegel. Vandaag vertel ik over een nog beroemder boek: Van den Vos Reynaerde. De schrijver van dit boek, Willem, die Madocke maecte. Meer weten we niet van deze schrijver, die leefde omstreeks 1250. Het boek werd geschreven in het Middelnederlands. Ik las dit boek, vele jaren geleden, in de met moderne letters geschreven originele schrijfwijze. Echt niet gemakkelijk. Gelukkig stonden er wel voetnoten bij. Van den Vos Reynaerde is een episch dierenverhaal, waarin op satirische wijze de maatschappij wordt geschilderd en vooral geestelijkheid en adel te kijk worden gezet. Het hele verhaal speelt zich af in het gebied, dat gelegen is aan de zuidzijde van de Schelde: Vlaanderen en Zeeuws-Vlaanderen. Evenals van Tijl Uilenspiegel zijn ook van Van den Vos Reynaerde veel populaire versies verschenen. Foto: Een paar jaar geleden maakte ik van een vos in de duinen een paar mooie foto's; helaas is door een computercrash dit vosje omgekomen. Maar in het verhaal komen ook andere dieren voor; daarom vandaag maar een dierenfoto, die ik afgelopen zaterdag maakte.

Toen het weer vanmorgen een beetje opklaarde ben ik op de fiets gesprongen en heb een rondje Den Haag gedaan. Op het Voorhout aangekomen zag ik een groot veld met sneeuwklokjes en daarvan maakte ik een foto.

Gisteren schreef ik over de gelaarsde kat. Vandaag heb ik het over twee andere – Vlaamse – fenomenen; Tijl Uilenspiegel en Van den Vos Reynaerde. Tijl Uilenspiegel is een schelmenroman van omstreeks 1483, maar Charles de Coster maakte er in 1867 een Vlaams personage van in zijn boek La Légende et les Aventures Héroïques, Joyeuses et Glorieuses d’Ulenspiegel et de Lamme Goedzak au Pays de Flandre et Ailleurs. Waarom in het Frans en niet in het Vlaams weet ik niet, maar misschien lazen in die tijd niet de gewone maar alleen de meer ontwikkelde Vlamingen. Een Franse uitgave bereikte een groter publiek.Ik denk dat de meeste Vlamingen wel de streken kennen en misschien nog hebben, maar ik vraag met af hoeveel Vlamingen dit boek ook gelezen heeft. Ik ben geen Vlaming , maar gewoon een Hollander en sinds kort heb ik het boek van Charles de Coster in mijn bezit en zit er vaak in te lezen. Over dat ander fenomeen praat ik later nog wel. Foto: een bloemetje als lentegroet

Vandaag hebben we toch nog even kunnen genieten van het zonnetje. We zijn de polder ingetrokken en we konden genieten van stilte, maar ook van een carnavalsoptocht in Stompwijk. Prachtige luchten en een licht versluierde zon. Bijgevoegd een foto van de molens bij Leidschendam.

Ik heb hem maar weer eens van stal gehaald: deze fraaie gelaarsde kat in het Westbroekpark van Scheveningen.

Charles Perrault (1628 – 1703). Zijn naam is niet zo bekend, maar deze Franse schrijver is wereldberoemd om zijn sprookjes. Onder anderen: Assepoester, Blauwbaard, Doornroosje, De Markies van Carabas, Kleinduimpje en Roodkapje.

De gelaarsde kat is wel de bekendste figuur uit het verhaal De Markies van Carabas. Deze kat, die lange tijd rechts op mijn blog prijkte, heb ik deze week opnieuw gefotografeerd. Iedere keer als ik het Westbroekpark bezoek, loop ik langs dit charmante beeld en beantwoord zijn groet. Een vrolijke groet in de morgen maakt van iedere dag een feest.

Misschien, misschien wordt het morgen beter. Misschien gaat morgen toch de zon weer schijnen. En met carnavalsoptochten is dat een bijzonder leuke bijkomstigheid. Carnavalvierders laten zich niet afschrikken door slecht weer, maar met mooi weer wordt het allemaal nog veel uitbundiger. Foto: Vorig jaar februari was het omstreeks carnaval best mooi weer in Scheveningen

Soms word je er moedeloos van. Er zijn mensen, die er in gespecialiseerd schijnen te zijn om woorden te verdraaien en aan goedbedoelde opmerkingen een negatieve inhoud te geven. Je moet soms zo op je woorden letten, dat je ze beter niet kunt uitspreken. Maar zelfs niet-uitgesproken woorden weten zij nog tegen je gebruikt worden. Het beste lijkt het mij om in dergelijke gevallen er maar het zwijgen toe te doen. Dat het vandaag een grijze dag wordt, daar ziet het wel naar uit. De stad is onzichtbaar en de zee ook. Alles speelt verstoppertje vandaag. Maar het carnaval begint en leut zullen we hebben. Geniet er van. Foto: als we de leuning maar in de gaten houden verdwalen we niet in de mist. Op de achtergrond nauwelijks zichtbaar het Kurhaus.

Een kijkje in de Keizerstraat van Scheveningen

Zo, eerst even de binnengekomen post gelezen. Die zal ik later op de dag gaan beantwoorden. In onze ondergrondse garage is weer eens iemand bezig geweest. Van twee oudere auto’s is een ruit ingeslagen en een motor omver gelopen. En zo is er altijd wat te doen in ons appartement. Vaak ook leuke en gezellige dingen. Tegen insluipers is toch weinig te doen. Nog maar tien dagen en maart begint. De lentemaand. Ik kan me nog een aardige anekdote uit vroeger jaren herinneren. Ik zat toen in het derde jaar gymnasium. Het was in de maand maart en ik was niet met mijn aandacht bij de les. Plotseling stond de leraar voor mijn bureautje en vroeg “festina lente” en ik antwoordde prompt “de naderende lente”, maar dat was niet de juiste vertaling: festina lente betekent: haast je langzaam. Hilariteit alom. Ik ben de betekenis van deze latijnse spreuk nooit meer vergeten. Foto: regendruppels sieren mijn uitzicht.

Een mistimpressie van de boulevard met het Kurhaus op de achtergrond.

Eventjes dacht ik vanmorgen: ik moet de luxaflex omlaag doen, om de zon te weren. Maar dat wil ik niet: ik ben veel te blij dat de zon eventjes mijn kamertje binnenvalt. Gisteren was het een grijze dag, maar toen ik uiteindelijk besloot om toch maar even een wandeling te maken, had ik er geen spijt van: het was niet koud, het was mistig en er stond weinig wind. Daar door bleef ook de mist langer hangen. Toch heeft de mist ook zijn charmes. Er waren tamelijk veel boulevardbezoekers, die genoten van het bijna onwaarschijnlijke licht dat door de mist wordt veroorzaakt. Ik zuig dit niet uit mijn duim, maar een aantal mensen vertelde dat mij. En ook ik genoot van de mist. Misschien laat de bijgevoegde foto dat ook zien en voelen.

Het weer zal in Vlaanderen wat beter zijn dan in Holland. Hier is het grijs en somber. De stad ligt versluierd in een wolkendek en de zee en de lucht smelten samen in één grijs vlak. Als ik nu naar de boulevard zou lopen om een foto van de zee te maken en deze daarna op het blog zou zetten dan zou u slechts één grijs vlak zien. Maar wie weet klaart het vandaag toch nog even op het voorjaar en de zomer de kikkers lustig kwaken.

Ik ben toch maar naar buiten gegaan om foto's van de zee te maken. Het is niet koud; het is mistig. Zo mistig zelfs dat mijn camera geen afstand kon bepalen. Ik moest mijn camera eerst richten op een zichtbaar project, vervolgens camera naar de mist richten en dan pas de knop indrukken. Een bijna grijs vlak is het resultaat.

De carnavalsweek is begonnen. In Italië zijn de optochten al begonnen. Hier in Nederland is men nog druk doende met de opbouw van de praalwagens. Crisis of niet. Misschien wat minder dan andere jaren, maar carnaval is geen carnaval zonder feest. En op carnaval volgt de vasten. Aswoensdag op 25 februari. Aswoensdag is de voorbereiding op het paasfeest: 12 en 13 april. De tijd gaat snel.