Het was al bijna herfst toen ik deze foto maakte in het natuurgebied Lentevreugd. Een beetje lente, vermengd met een zonnige zomer... zowil ik de herfst ingaan. De natuur komt nu tot rust en over vier maanden genieten we weer van de naderende lente.

Onlangs vond ik op onze “leestafel”in de centrale gang van ons complex “Woordenboek van de Vaderlandse Geschiedenis”, 1939. Nieuwsgierig als ik ben blader ik nu regelmatig in dit interessante boekwerk. Gisteren vond ik daarin de volgende scheldversjes uit de 15e eeuw:

“Grote plattelen,
Leckere morsélen,
Ende vroech an die banck,
Dat sijn die drynckebuucken van Hollant.”

Gelukkig vond ik er nog een:
“Scerp van rekenynghe,
Rein van betalynghe,
Ende scale up den teerlync,
Dats den lossen, lacken Vlaminc.”

Foto: hij lijkt gevaarlijk, maar het is slechts een onderdeel van een grote vlieger.

Nog even over het vliegeren. Kort na de oorlog – en ik bedoel dan WOII – was er voor de jeugd nog weinig te beleven. Toch konden wij ons nog met een aantal dingen vermaken. Spelen op straat: hoepelen, hinkelen, touwtje springen. Knikkers en priktollen kwamen pas weer begin 1946. Het ontbrak gewoon nog aan speelgerei. Wat we wel konden doen was: vliegers maken, bootjes maken van oude biscuitblikken en hengelen met een bezemsteel en een omgebogen speld als haakje. Vliegers maken: daarvoor gingen we naar de slager voor vetvrij papier, naar de bloemenwinkel voor afgekeurde bamboestokjes of naar de houtzagerij voor houtafval(dunne latjes). IJzergaren had mijn moeder nog wel. En met deze materialen knutselden we vliegers in elkaar met touwtjes en spandraden en plakten het vetvrij papier om het kruislings gebouwde profiel. We kenden eigenlijk maar één soort vlieger; die leek erg op de toen bekende wybertjes(dropjes), alleen veel groter; soms wel tot één meter hoogte. Om de vlieger stabiel te maken maakten we aan de onderkant een lange slinger van touw, verzwaard met lintjes en/of papier. Het lukte niet altijd. Foto: nu zien de vliegers er heel wat anders uit, maar zelf bouwen kan nog steeds.

Dankzij de gunstige weersomstandigheden; een zonovergoten strand, waar de wind boven het warme zand bijna weg viel. Toch was er in de bovenlucht nog voldoende thermiek om de vliegers in de lucht te houden. Foto:een kleurig beeld van een geslaagde dag.

Gisteren had ik een leuke ervaring. Terwijl ik tijdens het vliegerfestival foto’s maakte, kwam ik in contact met een prinselijke Balinese familie. De prinses was gekleed in traditionele klederdracht evenals haar zoon en de prins zat in dagelijkse kleding te werken aan een van zijn traditionele vliegers. Voor dit type vliegers was er jammer genoeg te weinig wind. Na kennis gemaakt te hebben vroeg ik beleefd of ik van de familie foto’s mocht maken: zij stemden daarin welwillend toe. Na de foto’s een vriendelijk en dankbaar afscheid met een “tot ziens, tot volgend jaar”. Op bijgevoegde foto het prinselijk gezelschap.

Grote drukte op Scheveningen. Het leek wel een hoog zomerse dag. Dat lag niet alleen aan het fantastische weer, maar ook de evenementen die er plaats vonden: het vliegerfestival, dat ondanks de matige wind toch een echt spektakel was, en door een botenrace op zee. Speedboten voeren op korte afstand van strand en pier. Wat voor een race en waarom het was weet ik niet, maar spektakel en veel bezoek bracht het wel. Foto: het moge duidelijk zijn.

Zo verscheen voor mij de zon deze morgen. Hangend boven het bos, dat onze wijk begrenst. De mistflarden hangen nog tussen de boomtoppen. "Een nieuwe dag, een nieuw geluid " zou Herman Gorter kunnen zeggen, als hij in plaats van het gedicht Mei, een gedicht Herfst had gemaakt. Vandaag niet alleen een fraaie herfstdag, maar ook zal in Scheveningen de lucht vol hangen met vliegers, want hier vieren we, als in de nu nog slaphangende vlag op het Kurhaus enige beweging komt, het 31^e Internationale Vliegerfestival: nu nog is het windstil, maar de tweede dag van het vliegerfestival begint pas om 12.00 uur. Later op de dag zal ik u een foto tonen van het festival. Foto nu: het begin van deze dag.

Er was veel belangstelling. Er waren 2.000 bezems. Er was een wethouder. En... er was veel gezelligheid. Foto: het uitgiftepunt van de bezems, waar veel belangstelling voor was. Als nu iedereen zijn eigen straatje veegt, wordt Scheveningen nog mooier. Vegen... doen.

De zon verschijnt nu net boven de horizon. Het belooft weer een fraaie dag te worden. In het kader: “Samen stad zijn” organiseert het wijkoverleg Scheveningen-dorp vandaag een burgerschapsfestival “Eigen stoepje schoon”. Alle wijkbewoners kunnen gratis een straatbezem afhalen. De bedoeling is dat wijkbewoners samen hun wijk schoonhouden: de gratis bezem kan daarbij daadwerkelijk helpen. Samen iets doen bevordert de saamhorigheid. Saamhorigheid; het ligt al opgesloten in de wapenspreuk van Scheveningen: Concordia Constans. Foto: de zon ging gisteravond prachtig onder en vandaag weer prachtig op.

De Amerikaanse beeldhouwer Tom Otterness heeft in2004 voor het museum Beelden aan Zee een sprookjestuin ontworpen. Deze sprookjestuin ligt aan de boulevard en is gratis te bezichtigen. Deze opstelling zal echter binnenkort moeten verdwijnen in verband met de grote werkzaamheden ter bescherming van het achterland tegen zeer zware stormen. Zodra deze werkzaamheden zijn uitgevoerd komen de beelden echter weer terug. Één van de bekendste beelden is ongetwijfeld de Haringeter, waarvan afbeelding.

Mijn blog stond tot vandaag genoteerd onder “Actualiteit/maatschappij”. Eigenlijk zou het beter kunnen staan onder de categorie “Allerlei”, maar die categorie bestaat niet. Daar ik altijd eigen foto’s en teksten plaats, zou ook de categorie “Fotografie” in aanmerking kunnen komen. Maar daar voel ik me niet thuis. Daar ik het meest betrokken ben bij de dingen, die mij dagelijks overkomen en bij mij ook soms herinneringen uit het verleden oproepen, ben ik overgestapt naar de categorie “Herinneringen/ervaringen”. Foto: Scheveningen nu: werkelijkheid maar ook herinnering aan vroeger.

Even een zonnig plaatje vanuit een zonovergoten herfstdag in Scheveningen. Geniet van de avond. Geniet van het leven.

In een zorgcentrum bij ons in de buurt geeft mijn vriend internetlessen aan (oudere) mensen uit de omgeving. Hij heeft het er druk mee en heeft mij gevraagd aan dit vrijwilligersproject mee te werken. Vandaag ga ik kennismaken met de groep. Het zal betekenen drie lessen op iedere donderdag. Volgens schema te verdelen tussen mijn vriend en mij. Daar na ga ik op verzoek van een andere vriend vanmiddag nog twee wandelingen door Scheveningen doen met twee verschillende groepen. Het weer ziet er fraai uit. Het zal best wel weer lukken vandaag om er een mooie dag van te maken. Het zonnetje schijnt al in mijn kamertje. Foto: nog even de oleander in beeld. We zullen hem binnenkort moeten gaan missen.

België gaat het weer maken in sportland. Kim Clijsters pakt na lange afwezigheid zo maar even een grand slam titel, Justine Henin keert terug op het internationale tennisveld en de Hagenees Dick Advocaat kijkt als coach van de Rode Duivels niet naar de taal , maar naar de kwaliteit van de spelers. Misschien kan Dick Advocaat het Belgische voetbal weer op de Europese voetbalkaart zetten. Foto: ook hij was op weg naar Antwerpen.

Was het aan de Belgisch Vlaamse of aan de Zeeuws-Vlaamse kant van de grens dat ik zaterdag dit koolzaadperkje fotografeerde. Ik weet het niet. Het is ook niet zo belangrijk waar het was: zowel Belgisch als Zeeuws-Vlaanderen zijn prachtige gebieden om te bezoeken.

Na onze rondrit door Zeeuws-Vlaanderen, zijn wij zaterdagochtend bijtijds vertrokken richting Antwerpen. Vanaf Terneuzen volgden wij de Zeedijk richting Paal. De dijk met daarachter de Westerschelde, langs het Verdronken Land van Saeftinghe. Onderweg stopten we verschillende keren en beklom ik de dijk om van het uitzicht te genieten. Op een werkplateau aan Westerschelde en in de verte Doel genoot Annemiek van het uitzicht en de rust  van land en water. Na een uurtje daar gezeten te hebben reden we via de E34 verder. Na de tunnel in Antwerpen enige onzekerheid  over de te nemen route, uiteindelijk ontdekten we het bordje Merksem en dat bracht ons na nog een goede aanwijzing naar het beoogde hotel, waar we begroet werden door een aantal bekende bloggers. Na een gezellige middag vertrokken we weer naar Scheveningen om 19.15 uur en arriveerden daar om 20.45. Foto: daar zit ze dan; Annemiek op de dijk.

Tijl, de zoon van Claes,  vertelde  de mensen, dat zij in een mooie hooien spiegellijst hun heden en toekomst konden zien afgebeeld. En dat vertelde hij de Dammenaars, Bruggenaars, de Blankenbergers en zelfs aan de Oostendenaars. En als iemand voor de spiegel ging staan grapte Tijl over heden en toekomst. En in plaats van hun in het Vlaams te zeggen: ik ben ulieden spiegel, zei hij kortweg: Ik ben ulen spiegel.En vandaar kreeg hij de bijnaam Uilenspiegel. In Vlaanderen volgden wij een gedeelte van de Uilenspiegelroute en bezochten Sluis – wat een mooie stad is dat – Retranchement, Groede en Oostburg. Later wil ik ook nog de geboorteplaats bezoeken van Tijl: Damme. Bijgevoegde foto: Retranchement.

Vandaag de laatste volle zomerdag. Morgen is de dag nog maar voor 97% zomerdag en woensdag is de eerste volle herfstdag. Want morgenavond om 23.18 uur begint de herfst. Dan gaan we onze winterjassen weer te voorschijn halen, want je weet maar nooit hoe koud het gaat worden. En als de kou komt, dan moet de winterkleding in orde zijn. Handschoenen, sjaals en mutsen worden weer uit de mottenballen gehaald en moeten gelucht worden. Maar het kan nog best een aantal weken duren vóór we die winteraccessoires echt nodig hebben. Alleen vroeg in de ochtend kan het wat fris zijn, zolang er maar geen ijs op het water ligt. Foto: tijdens ons korte verblijf in (Zeeuws-)Vlaanderen Kwamen we terecht in Groede en dronken een kop koffie in "Eethuys Den Engel”: daar lag het hele katholieke verleden van de twintigste eeuw tentoongesteld. Een huis vol heiligenbeelden en accessoires uit de vorige eeuw. Ook alle tafels waren versierd met herinneringen uit het verleden.

Op 17 september gingen we al vroeg op stap. We dachten de snelste weg naar Maassluis te nemen, maar kwamen terecht in een file, die voor een oponthoud zorgde van bijna een half uur. Eindelijk met de pont over en via Zierikzee, waar we een uur pauze namen – wat is dat toch een leuke plaats! - , de Zeelandbrug – alleen het rijden over deze 5022 meter lange brug is al een feest -, Goes, daarna doken we de 6,6 kilometerlange tunnel in en kwamen we in Terneuzen. Daar hadden we een hotel besproken. We genoten er van het fraaie uitzicht over de Westerschelde en een heerlijk verrassingsdiner van de kok. Tijdens een korte wandeling maakte ik bijgevoegde foto. Ik werd vooral getroffen door de fraaie kleuren aan de voet van de dijk.