|
wanneer de poort van de goden
gesloten wordt
en het licht
geen schaduw meer heeft
is er amper nog nacht
het ogenblik waarin alle eeuwigheid is vervat
het eeuwige tegenwoordige
met noch tijd
noch ruimte
is
witte rozen worden gekoesterd
vuren worden
ontstoken
als schimmen van
hoop
de vlammen als bron van leven
worden geboren
in liefde
Vivaldi weerklinkt
als het afscheid
voor de welverdiende rust
met een blik
een handdruk
een omhelzing
wordt bezegeld
en wanneer de natuur
opnieuw ontwaak
en de poort van de mensen
ontsloten is
keren we terug
en
zullen opnieuw vruchten uit
onze arbeid
leren putten
|
