Zondag is het voor mij  de laatste dag van de kunstroute. Om 10 uur staat alles weer klaar om mensen te ontvangen. Maar in tegenstelling tot vorige week blijft het stil in de voormiddag. Alleen de jongste zoon en zijn vriendin komen tegen de middag aanwaaien. We besluiten vroeg te eten in de hoop dat het nog even rustig blijft. Juist wanneer ik een boterham wil klaarmaken, melden de eerste bezoekers zich. Nu ja, Karel zorgt wel verder dat Deepak en Manon krijgen waar ze zin in hebben, ik loop ondertussen wel even met de bezoekers mee.

Het lukt me toch nog tussendoor een boterham naar binnen te werken, maar dan laten de bezoekers ons niet meer los. Een babbel, koffie, wijn … het is gewoon genieten. Tegen de avond voel ik de vermoeidheid wel komen opzetten. Een laatste keer geef ik uitleg … ik voel kramp in mijn kaken en mijn hoofd lijkt te bestaan uit rondzwervende woorden die geen verband meer met elkaar hebben.

Om zes uur sluiten we af. Ik haal de plaat waarop mijn deelnemingsnummer staat naar de garage zodat die wegwijzer verdwijnt en daarmee ook duidelijk is dat deze plek niet meer kan aangedaan worden. Garagepoort dicht, atelier dicht … en eindelijk ook een glas wijn voor mij. Neen, vanavond wordt niet meer opgeruimd. Wel moet de tafel leeggemaakt worden. Afwassen is ook voor morgen.

Ook Deepak en Manon hebben genoten van deze namiddag. Neen, ze blijven niet eten.

Ik geniet om naar de tv te kijken: plaatjes zien zonder al te veel inhoud. Het is goed geweest. Vanaf nu kan ik weer gaan schilderen zonder over organisatorische problemen te denken.

Nadat we de beelden bij Anne en Pol bekeken hebben, gaat het naar mijn tentoonstelling. We nemen rustig de tijd. Ik geef wat uitleg waar het kan. Anne en Pol hebben al vaker mijn werken gezien, voor Monika is het de eerste keer. Ze is vooral weg van de tekeningen. Ik vind het enorm leuk dat ze die waardeert: abstracte werken worden niet door iedereen gesmaakt.

Vervolgens gaan we naar Monika. Daar drinken we een ‘grote’ koffie. Erik vertelt hoe hij als kind meeging met zijn grootvader ‘op ronde’ om de winkeliers van voorraad te voorzien en als hij klaar was met zijn werk, ergens een ‘grote koffie’ ging drinken. Als kind vroeg hij zich af wat daar zo speciaal aan was, de kop was toch maar even groot als een normaal formaat … tot hij ontdekte dat er eerst jenever werd geschonken met daarop de koffie. Hier wordt de calvados niet in de koffie gedaan maar krijgen we een glaasje aangeboden, gevuld volgens ieders wens. Heerlijk het aroma en de calvados is goddelijk van smaak.

Monika toont haar werken in de leefruimte. Heel sfeervol en mooi belicht. Geniet er mee van.

We (Monika, Pol, Anne en ik) tonen onze werken op dezelfde dagen. Om elkaars werk ook te kunnen bekijken, spreken we af dat we de zaterdag voor de laatste zondag bij elkaar op bezoek gaan. Ook Erik (man van Monika) en Karel gaan mee.

Om 16 uur komt Erik ons ophalen en rijden we samen naar Pol en Anne. Hun atelier oogt uitnodigend om rustig te kijken, ondanks dat er toch heel wat beelden aangeboden worden.

Kijk maar even mee naar de beelden van Anne Cornil en Pol Lemaire.

.

We zijn met zijn vieren van Werchter die deelnemen aan de kunstroute. Omdat we op dezelfde dagen en uren onze werken tonen, spreken we af dat we zaterdag bij elkaar langs zouden gaan om het tentoongestelde werk te zien.

Zondag was het dan weer toonmoment. Het werd weer druk in de namiddag. ’s Avonds had ik de moed niet meer om nog iets op te ruimen. Dat werd dus een klus voor maandag. Steek je heel wat tijd in het opzetten van de tentoonstelling, het afbreken duurt gelukkig iets minder lang. Eer alles op zijn plaats stond was het dan weer tijd voor de academie … maar na halfweg gaf ik het op: ik kon me onmogelijk nog concentreren, ik had dringend behoefte aan rust.

Dinsdag trokken we met de collega’s van de academie naar het museum Ludwig in Keulen. Hoofdschotel: David Hockney. Er was ook een bijkomende tentoonstelling van Art Spiegelman, terwijl de permanente tentoonstelling een verzameling werken bood van moderne en hedendaagse kunst. De namiddag wou ik naar de permanente tentoonstelling Käthe Kollwitz. Tussendoor geraakten we dan nog verzeild in een ander museum.

En ’s avonds kom je thuis, vol van indrukken, voeten die verschroeid aanvoelen, ogen die branden … en toch blij het weer gezien te hebben.

Nu is het woensdag. Tijd om wat te bekomen. Vanavond ga ik weer schilderen en horen wat de collega’s van de tentoonstellingen vinden. Zelf probeer ik wegwijs te raken uit al wat er gisteren op me afkwam: van de bedelaars die je in elke stad aantreft tot de aangrijpende tekeningen en beelden van Käthe Kollwitz, van het ontbijt als middagmaal tot de glazen lift die ons naar boven brengt, vijf verdiepingen hoog, van de werken van Hockney tot de cake die de dochter van Christel voor ons meegaf.

Straks valt alles weer in zijn plooi … hoewel veel tijd om uit te rusten is er niet. December komt er aan met de kerstmarkten, cadeautjes kopen, boodschappen doen voor de feesten … geen tijd om zich te vervelen, gelukkig.

Wanneer binnen in huis alles bekeken is loods ik de bezoekers naar mijn atelier. Daar hangt de serie over bewustwording als vrouw. Ik geef uitleg voor iedereen die wil luisteren. Soms zie ik vrouwen enthousiast ja knikken, waarschijnlijk herkennen ze iets van zichzelf in deze werken. Het werk ‘Vergeefse papavers’ staat op een ezel en er hangen ook wat kleine werken tegen de muren en op een opzijgeschoven kast, dit  om het geheel wat aan te kleden.

Ik laat de atelierruimte ook maar zien.