Ik kan bijna niet geloven hoeveel 'lichter' het in huis geworden is. Ook op mijn tekentafel. Wanneer ik buiten kijk ontmoet ik de lucht terwijl ik vroeger tegen sparren aankeek. Het is toch wennen. Toch mis ik de bomen een beetje. Bij wind zag ik aan het bewegen van de takken hoe fel die te keer ging. Deze barometer is weg nu.

Wat rest van de bomen zijn de in stukken gezaagde stammen. Enkele jaren laten drogen en dan zal wellicht een of andere open haard zich over het droge hout ontfermen.

Hieronder nog enkele beelden van hoe het er aan toe ging

Na een helpende hand op de grond klimt hij de boom in … of wat er nog van overblijft.

Heel deskundig zaagt hij stuk na stuk de stam tot op de grond.

De stam wordt vakkundig aangepakt. Zonder iemand te kwetsen of iets te beschadigen raakt het bovenste deel los van de rest.

Het afgezaagde stuk zweeft door de lucht de grond op.

Daar worden later de grote stukken verzaagd tot hanteerbare eenheden … hoewel, welke reuzen gaan zich hier een kromme rug werken om later alles netjes te satpelen?

En daar zijn de boomvellers: het is nog niet echt licht, maar voldoende om het materiaal aan te sleuren. Zoveel materiaal hebben ze niet bij: een stevige hakselaar, touwen en allerlei klimmateriaal, een electrische, een handzaag … het zien er eerder bergbeklimmers uit dan bomenvellers.

… en we kijken onze ogen uit. Het is gewoon spectaculair wat die mannen realiseren. De ene is een echte acrobaat. Met sporen aan de voeten en allerlei touwen en de zagen klimt hij de boom in. Er is vandaag nogal wat wind. Hij hangt meters boven de grond te wiegen terwijl hij zijn werk doet. Adembenemend. Van het zien hoe hij in de kruin van de boom heen en weer zweeft, voel ik me al zeeziek worden.

Ondertussen hakselt de grondwerker de takken die naar beneden komen of, wanneer hij opgeroepen wordt (ze zijn verbonden met een walkie-talkie) helpt hij de boomklimmer om de takken op de juiste manier op de grond te krijgen zonder bv. het tuinhuis te beschadigen.

Later vertellen ze dat ze een nieuwe manier van vellen uitproberen en ze vonden onze tuin heel geschikt daarvoor. Wij staan versteld van de efficiëntie en vakkundigheid waar mee alles uitgevoerd wordt.

De eerste boom wordt aangepakt. In een minimum van tijd hangt de boomklimmer tegen de kruin van de boom aan, de takken die hij op zijn weg vindt afzagend.

Tak na tak wordt via een constructie van touwen naar beneden gehaald.

Ook de dikke stammen worden veilig naar beneden geschoven.

Ze hebben een heel plan uitgedokterd om alles veilig en efficient te laten verlopen. Hier gaat nog een kruin naar beneden, maar ondertussen is er in een dichtbijstaande boom een constructie opgesteld die zal zorgen dat alle stukken naar de grond komen zonder rampen te veroorzaken

Nog enkele stammen in stukken zagen en hun werk zit erop. Na hun doortocht blijft in de tuin de in stukken gezaagde boomstammen en het gehakseld materiaal dat over de rest van de tuin verspreid is: zo kan het stilaan verteren en zich mengen met de grond.

Reeds vaak hadden we tegen elkaar gezegd dat de sparren rond ons huis toch veel licht wegnamen. En elk jaar groeien ze een stukje verder uit. En bomen worden ouder. Weerstaan ze nog heftige wind? En als ze zouden omvallen richting huis … wellicht is de schade dan niet te overzien.

Dit jaar heeft Karel beslist wat aan die bomen te doen. Verschillende firma’s heeft hij gevraagd om een offerte te maken. Tja, onze tuin is niet zomaar met grote machines te bereiken. We moeten dus iemand vinden die het zowat zonder machines aankan. De laatste man die we contacteren blijkt de juiste persoon te zijn: tegen een redelijke prijs wil hij de bomen dichtbij het huis vellen en ook meteen wat dode sparren tussen de overblijvende weghalen.

Het geeft wel een dubbel gevoel: prachtige bomen vellen die jaar na jaar gegroeid zijn, zoveel jaren lang en dat wellicht nog wel wat volhouden voor ze echt bezwijken onder de tijd. Maar de aanplant is al vele jaren geleden gebeurd. Hoelang zullen deze bomen het nog volhouden zonder problemen te veroorzaken?

Enkele dagen voor de afgesproken datum om de bomen te vellen, neem ik wat foto’s. Ik kijk nog eens bijzonder aandachtig naar de sparren die weg gaan. Na het vellen zal het wellicht wat aanpassen worden aan het nieuwe uitzicht en dan zal alleen nog een foto getuigen van hoe het vroeger was.

Toch ben ik ook benieuwd naar het resultaat … zullen we er spijt van krijgen of niet?

Op tweede kerstdag nodigt het weer uit om te gaan wandelen met Karel en Toby. Het is al een tijdje geleden dat ik meeging: als het regent of te hard waait blijf ik liever binnen.

Ik kan moeilijk geloven dat het winter is. Zoveel struiken en bomen beginnen te schieten en overal verschijnen bloemen. Karel neemt foto’s van de paardenbloemen, die uitdagend in de weide staan te pronken. Ook de brem staat in bloei en in een voortuin staan bloemen het zachte weer te vieren.

We maken een wandeling langs de Demer. Toby snuffelt zich te pletter: ook voor hem is het een feest.

Na een goed uur zijn we terug van weggeweest en kan ik met veel overgave in een zetel ploffen en wat bekomen. Daarna zal het nog eens zo goed lukken achter de tekentafel.

Elk jaar maakt Lieve, de docente kantklossen, een attentie klaar voor haar leerlingen. Nu heeft ze een doosje gemaakt van stevig papier in een turkoois-blauwe kleur. Rond dit doosje zit een strik van een heel dun draadje. Maar dat doosje vouw je zomaar niet open zoals een taartdoos van de bakker. Je moet een heel ritueel ontwikkelen.

Eerst dat strikje van dat dunne draadje ontknopen en wanneer je dan de bovenste flap uitvouwt ontdek je een andere flap met een witte lijn … ja, ja …kregen we dit jaar niet de opdracht om met lijnen te werken?

Dan plooi je de volgende flap open en merk je dat de eerste lijnaanzet (die dat dunne draadje verbeeldt) op de vorige flap hernomen wordt en uitgebreider wordt aangezet.

Dan even je fantasie laten werken: de lijn (draadje) gaat onder het doosje door en nestelt zich heel sierlij op de laatste afsluitflap.

Het doosje kan nu volledig opengevouwen worden en daar krijg je volgende tekst te lezen:
“en dat we mogen hopen dat niet alles duidelijk wordt.Dat er rnog wat rest om te zeggen: ik begrijp het niet. Dat er nog wat twijfel blijft om te kunnen aarzelen, nog wat onbeslist resultaat om nieuwsgierig te zijn, onbereikte doelen om naar te verlangen-“ G. De Kockere

Een warm en inspiratievol 2016! Lieve

En dan ontdek je een zelfgebakken koekje. Zalig toch: hemel en aarde met elkaar in harmonie Ik heb het naast mijn computer gezet en telkens ik er naar kijk ontroert het me: met hoeveel liefde en geduld is dit doosje en zijn al die doosjes niet gemaakt? Als dat geen cadeau is!

 Zoals elk jaar vieren we het einde van het jaar met de dag- en avondklas samen. Vele handen maken het werk licht en dat geldt ook voor deze onderneming. Aan mij werd gevraagd voor dat lekker donker brood te zorgen dat er vorig jaar ook bij was. Ik neem in dank het compliment aan … en bestel bij Karel ’dat lekker donker brood’, die met plezier zo’n broodje bakt: de juiste ingrediënten in de kom en laat het oventje maar kneden en bakken.

Wanneer ik op de afgesproken dag en het bepaalde uur het lokaal binnen stap is men druk bezig: er is een grote tafel uitgebouwd en versierd en nu worden de gerechten die thuis zijn klaargemaakt (en andere vrouwen hebben ook hun man ingeschakeld) van hun verpakking ontdaan en op schotels gelegd voor latere consumptie.

Het is een mooi geheel geworden met een overvloed aan lekkers. We beginnen met een cava of iets niet-alcoholisch. Na dit aperitief verschijnt er alleen nog water op tafel: vorig jaar bleven de geopende wijnflessen praktisch onaangeroerd achter want de meesten moeten nog met de wagen naar huis. Ook ik beperk me tot een klein glas cava: de verhalen over die verkeersdoden in Vlaanderen blijven aanwezig in mijn achterhoofd. Ook zonder wijn kan men een leuke avond meemaken: een ruimte die gezellig gemaakt is, lekkere dingen om te proeven, gezelschap waarin men zich thuis voelt … het is gewoon genieten.

Ik vertrek wel als een van de eersten: zelfs de taart laat ik staan. Maar ik ben gewoon te moe … nog niet bekomen van de tentoonstelling in Baal. Ik krijg een stuk taart mee naar huis: zo kan Karel ook eens proeven … en inderdaad, ze is ontzettend lekker.