Via het bloggen van heden, maar ook in de honderden brieven die ik geschreven heb in mijn leven, vertel ik soms wél hoe ik over het leven denk en onthul ik onrechtstreeks veel over hoe het met mezelf ging of gaat. Ik besef dat ik op deze manier veel laat zien aan onbekenden. Het zou te sterk uitgedrukt zijn dat ik door mijn gevoeligheid geen onderscheid meer kan maken tussen het eigen lijden en dat van anderen, omdat ik er geheel in meega.  Ja, zelfs mijn belangstelling voor dood en uitvaart schijn ik al op jonge leeftijd verworven te hebben. Maar dat alles heeft ons wel bij elkaar gebracht. En zoals in het verleden zullen we ook in de toekomst onverwacht een soulmate op onze weg vinden, een reisgezel, een liefdesvriend/in, troost in bange dagen ... om samen gelukkig te ziijn!
Velen van u mag ik al langer vriend, vriendin, blogmaat noemen. Het doet evenzeer en nog meer deugd wanneer anderen zich goed voelen bij mij en me dat ook zeggen en/of mailen, ook al zullen we elkaar misschien nooit zien, maar de voedingsbodem van dit alles is de gevoeligheid van en voor de ander, die niets aander kan uitstralen dan warmte, genegenheid, affectie, betrookenheid, VRIENDSCHAP EN LIEFDE! Gevoeligheid mag en moet misschien wanneer deze op zijn plaats is.
Ik denk hier aan het lied "maar een man mag niet huilen". Neen, het hoeft ook niet, maar het is toch fijn dat ook een  man zichzelf mag zijn, zoals een vrouw zichzelf mag zijn.
Ik wijd uit, ik besef het ; ik zou nog uren kunnen doorgaan, maar vanbinnen weet elk van u, geachte lezer, welke de boodschap is ... We sturen ze rond via honderderden powerpoints. Mogen jullie dan gevoelig zijn voor het wonder dat een mens je wordt gegeven, voor even, maar misschien voor een leven lang! Zijn we echte lichtdragers, die dat gevoel tot het onze maken of sturen wij zomaar door zonder er bij stil te staan dat wij misschien die ene steen hebben verlegd in het leven van die ander, zelfs in ons eigen leven?!
Een bedenking naar mij toe: het is doorheen het bloggen dat ik een ander soort, zelfs meer boeken ben gaan lezen; het is door het bloggen dat ik andere muziek leerde beluisteren, het is door het aanreiken van zoveel dat ik mezelf mag worden en nu beter het kaf van het koren kan scheiden wat via via op me afkomt. Neen, ik zit hier niet alleen achter een klavier, maar met velen, wetende dat een tekst vandaag anders geschreven wordt dan morgen, maar altijd zal ik terugvallen op de grote waarden van mijn leven, gesteund op geloof. Dat nemen ze van mij niet of nooit meer af.