Het is koud en nat buiten, maar niet gelukkig niet te koud. Je kunt wel aan alles  merken dat de herfst weer in het land is. In het stadspark vallen de kastanjes voor je voeten neer en ijverige tuinmannen proberen de toevloed van herfstbladeren op te ruimen. Wat een geduld dat die mannen hebben.... 
Ik doe mijn wandeling rond de vijver en samen met mijn labrador Chiara geniet ik van het milde weer; van de kruidige geur die onder de bomen hangt en van een dun herstzonnetje dat de herfstkleuren in het water doet weerspiegelen.
Het is stil in het park. De vogels kwetteren niet meer zo uitbundig als in de lente en de zomer en de kinderen zijn terug naar school of naar de onthaalmoeders.
Een eenzame, oudere man zit op een bankje en leest de krant. Een enkele jonge moeder haast zich door het park. Ze duwt driftig de kinderwagen over de beslijkte wandelpaden. Ze heeft kennelijk haast. Dat doet mij aan vroeger denken. Ik had ook altijd haast....
Nu, als seniorendame, kan ik op mijn dooie gemakje door het park wandelen. Mijn kinderen hebben hun eigen leven en ik sta aan de kant en kijk toe. Zo veel mogelijk zwijgend, al is dat af en toe moeilijk. Ik zie hoe ze worstelen met dezelfde problemen die ik had toen ik jonger was en ik zou niet graag in hun schoenen willen staan,want de problemen zijn er niet gemakkelijker op geworden... 
Het lijkt me dat het leven vroeger toch iets rustiger was. Zonder al die moderne communicatiemiddelen. Dat wil niet zeggen dat ik er niet van geniet. Televisie kijken doe ik graag. Af en toe een mooie film meepikken of een interessant programma. De GSM, tja, het heeft zo zijn voordelen, hè? En ook zijn nadelen. Het is zoals met alles en iedereen: aan alles en iedereen zijn twee kanten. Zo ook met het ouder worden. Het is natuurlijk niet leuk om stilaan te merken dat het lichaam verandert, dat de huid verandert, dat de jaren sporen achterlaten. Dat die prachtige machine, die toch ons lichaam is, hier en daar mankementen begint te vertonen en dat het ´s morgens uit bed komen, met steeds meer gesteun en gekreun begeleidt wordt. Als ik mezelf  ´s morgens bezig hoor, moet ik wel eens lachen. Gelukkig leef ik alleen en kan ik me dus heerlijk uitleven. Dat is dan weer één van de voordelen van het alleen-zijn. 
Gelukkig is na een minuut of tien en na een kopje thee, dit gejammer over en wanneer ik zoals vanmorgen door het park kuier, marcheert alles weer prima.
Ok, de uiterlijke zintuigen zijn ook wat minder van kwaliteit geworden, maar de innerlijke zintuigen werken op volle toeren. Geuren en kleuren worden mooier en mooier met de jaren. En het mijmeren....menslief, wat een uren om te mogen mijmeren. Gewoon over het hek leunen en naar de in de vijver spetterende eenden kijken. Naar het gehuppel van de tamme konijntjes die het stadpark (over)bevolken!
Naar die ene dikke gans die over het natte gras waggelt. Naar een groep van haar soortgenoten die in V-vorm luidgakkend naar warmere landen trekken en naar een eerste spin die haar glanzend web in de zon hangt te drogen.
Ik heb daar ooit eens een gedicht over gemaakt, over die spin en haar web. Ik laat het hier volgen:
Herfst
Wees stil, mijn haastig hart,
want de herfst is gekomen.
Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen
tot opvlammend goud, geel en diepdonkerrood.
Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart
want de herfst en zijn makkers
de wind en de regen, razen over weiden akkers.
Zij kneuzen de bloem die de zomer ons bood.
Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart
want de herfst en zijn knechten
zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten
dat insecten stiekem tot uitrusten noodt.
Nog even blijven ze leven. Dan hangen ze stil. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart
want de herfst van je leven is gekomen....
verstoren zijn makkers en knechten je mooie dromen,
vermalen zijn al je illusies tot scherven en schroot.
Nog even blijven ze leven. Dan sterven ze zacht. Ze zijn dood.
Maar,
luister, mijn haastig hart,
als die herfst is gekomen
verven zijn vaardige vingers je diepste dromen
opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood.
Eeuwig zullen dromen leven,
eeuwig zal de stormwind razen,
zal de schoonheid van een bloem de mens verbazen.
Een nieuw en glanzend web wordt weer geweven....
Kom tot rust, mijn haastig hart
leg terzij je angst en smart.
Er is geen dood.
Er is de kringloop van het leven.