Vandaag kon ik een e-mail lezen, waarin CM Waas en Dender liet weten dat mijn uitkering wegens arbeidsongeschiktheid voor de eerste veertien dagen van maart op mijn rekening staat. De mail gaf me een mooi en gedetailleerd overzicht van de betaling en de bedrijfsvoorheffing is meteen afgehouden. Zonder me te verplaatsen kan ik perfect opvolgen hoe en wanneer mijn uitkering betaald wordt.
In deze veertien dagen moet ik comprimeren: vier vierkante moeren twee keer per dag een slag draaien tot aan de pijngrens. Aangezien ik pijnstillers neem, om vooral de nacht rustig door te komen, zal ik me goed moeten toeleggen op het comprimeren. Ik ben er dan ook voltijds mee bezig. Ondertussen heb ik twee keer een bezoek gebracht aan de thuiszorgwinkel Assist van CM. De doppen van mijn krukken waren zo versleten, dat het metaal onderaan bloot kwam. En in deze toestand is het bijzonder gevaarlijk op krukken te steunen. Zonder probleem werden mijn krukken omgeruild en nu heb ik mooie frisse doppen om de lente aan te vatten. Mijn rolstoel is een ander verhaal. Ik haalde al aan dat de Beverse voetpaden bijna onmogelijk zijn, om zich zelfstandig met een rolstoel voort te bewegen. Je moet werkelijk wringen aan de wielhoepels om hellingen van garagepoorten en drempels te overwinnen. Mijn stoel reed slechts op drie wielen en kon niet meer toegevouwen worden. Ik kreeg onmiddellijk een andere stoel van hetzelfde type. En nu gaat het beter. Ik wil de medewerksters van CM-Assist van de thuiszorgwinkel te Beveren bijzonder danken voor de perfecte dienstverlening.
De verzorging van de 22 pingaten en de operatiewonden is perfect. Dank zij de alertheid en de vakkennis van mijn twee thuisverpleegsters en Bea, ook verpleegster, heb ik nog geen ontstekingen. Op twee pinnen wordt er een Iso-betadine vetverbandje aangebracht. De registratie en opvolging gebeurt nauwkeurig op een blad, waarop de Ilizarov ringen en de pingaten gecodeerd worden. Zo heeft elke pin een nummer gekregen. Dit maakt het mogelijk een nauwkeurig verslag uit te brengen tijdens de consultaties.
Mijn uitstapje naar Pellenberg vandaag is geslaagd. Na de gebruikelijke radiografieën moest ik op consultatie in de Ilizarov-afdeling. De professor was bijzonder tevreden over het corrigeren en het verlengen. Om nu tot een maximaal resultaat te komen, ga ik nog wat verder comprimeren: het bot nog wat samendrukken op het onderste gedeelte. Mijn meccano werd ook wat verlicht en de constructie is wat eenvoudiger geworden. De operatiedraadjes werden nu allemaal verwijderd. De thuisverpleegster zal content zijn. Op de foto zie je de aangepaste constructie en de elastiek om de schoen op te trekken. Deze elastiek zorgt er voor dat je voet zoveel mogelijk opgetild wordt. Dit voorkomt de spitsvoet. In bed draag ik een aangepaste schoen.
Eigenlijk zou ik best wat bijkomende oefeningen kunnen doen zonder dat de kinesiste er bij is. Met een webcam zou de paramedicus oefeningen kunnen volgen en aansporen tot nog meer actie in het revalidatieproces. Deze gedachte kwam tot stand bij een van mijn dagelijkse beurten kinesitherapie bij mij thuis. Stel je voor: "Nee Marc, je bent nog niet aan tien, nog twee keer je been heffen! En hop en één twee drie", met een dwepend muziekje op de achtergrond. Dit zou allemaal kunnen. Zo zou de adviserend geneesheer in zijn controlefunctie ook veel korter op de bal kunnen spelen. "OK, deze patiënt is nog aan het suffen, prima dus, zolang hij maar geen aardappelen begint te schillen voor de ganse buurt!" Je kan natuurlijk eindeloos ver gaan tot je begint te huiveren bij de gedachte dat de samenleving totale controle heeft op je "genot" aan voorzieningen. Vandaag heeft mijn jongste zus ons meegenomen voor een kleine lunch ergens in Beveren. Dit is nog eens leuke manier van ontmoeting en afwisseling. En morgen om 5 uur opstaan voor het ritje naar Pellenberg.
Na het draaien van vijzen en klikkers aan mijn Ilizarov-fixator volgen er meestal vrij stevige momenten van besef dat je een piercing aan je been hebt. Gelukkig dat er pijnstillers bestaan, om de levenskwaliteit aanvaardbaar te houden. Ik slaap zelden door 's nachts en het onderscheid tussen dag en nacht is gering. Dit komt ook omdat ik niet buiten kom. Zo ontstaan er intense momenten van inkeer en bezinning en kan ik creatief nadenken over een eigentijdse Christelijke Mutualiteit. Er zijn ook nog andere dingen, waarvan ik droom, zoals Frankrijk en kamperen. Nogal wat mensen gaan er van uit dat ik na mijn tuimelpartij in 2007 eindelijk het kampeerleven afgezworen zou hebben en dat ik nooit nog een voet (of been) in Frankrijk zou zetten. Geheel mis, want Bea en ik hebben nu reeds plannen om al onze recreatieve momenten te besteden aan het reizen met caravan in het vakantieland Frankrijk, nog meer dan vroeger. Nog even wachten tot mijn grote Ilizarov ontmanteld wordt en tot vakantie ons te beurt valt!
Zeg nu zelf, deze foto is geen gezicht. Zie eens hoe Bea afziet me onze oude versleten grasmaaier. Je kan de maaibeurt bezwaarlijk "fitness" noemen. Vandaag hebben we voor haar speciaal een nieuwe grasmaaier gekocht, een die rijdt, het gras maait en vermaalt. Bea moet er alleen nog even achter lopen. Dat is dan aanvaardbare fitness. Mijn rol zal zich beperken tot het nemen van foto's en het geven van aanwijzingen inzake horticultuur. Nu nog even wachten tot de lente echt doorbreekt en laat het gras maar groeien!
Het ganse Ilizarovproject kost allemaal stukken van mensen. Ik mag van geluk spreken dat ik een land woon, waar een goed uitgebouwde sociale zekerheid bestaat met een degelijke ziekteverzekering. Als CM-medewerker denk ik daar wellicht meer technisch over dan een doorsnee gebruiker van gezondheidszorg en nu zit ik zelf met mijn Ilizarov en zijn prijskaartje. Gisteren heeft Bea een omslag met de eerste reeks getuigschriften voor verstrekte hulp in de CM-brievenbus gestoken. Het was de eerste maandafrekening van mijn kinesitherapie. En vandaag kreeg ik een mail van CM met het gedetailleerd overzicht van de wettelijke tegemoetkoming, die op mijn rekening betaald wordt. Die snelle service is er niet gekomen omdat ik CM-medewerker ben, maar gewoon omdat terugbetaling van gezondheidszorgen een van de grootste bekommernissen in de CM-dienstverlening is. Straks volgen er nog een pak rekeningen en een van de komende dagen krijg ik de ziekenhuisfactuur.
Vandaag hebben de twee vaste collega's van de dienst organisatieontwikkeling van CM Waas en Dender hun middagpauze bij mij thuis doorgebracht. Het was leuk om bij te praten over de gang en de wandel in CM. Ik hoorde dat vormingsinitiatieven en projecten permanent aandacht en opvolging vergen. Het is dan ook een opdracht voor een dienst organisatieontwikkeling. Ik hoop dat CM even goed draait als ik kan draaien aan mijn Ilizarov. Ondertussen begin ik goed te wennen aan mijn megapiercing. Ik ontwikkel een bijkomende zintuiglijke activiteit omdat ik regelmatig aan mijn knoppen moet draaien en mijn vijzen moet bijregelen. Ooit zal ik dit ritueel missen en zal ik met weemoed terugdenken aan mijn draaimomenten.
Vandaag ben ik op consultatie naar Pellenberg geweest. Volgens de professor zagen mijn been, mijn pingaten, en ikzelf er goed uit. Een consultatie start altijd met een radiografie en op basis van de resultaten wordt het Ilizarov-toestel aangepast. Mijn Ilizarov werd in de "garage" voor een stuk omgebouwd en klaargemaakt voor een volgende periode "draaien". Ik moet de komende 14 dagen nog verder verlengen en 10 dagen corrigeren op het onderste stuk. De rit naar Pellenberg werd met mijn auto gedaan. Mantelzorgers worden privéchauffeurs en ik mag meerijden gelijk een prins of een minister. Zo eenvoudig is dit.
Om de twee dagen moeten de 22 pingaten zorgvuldig geïnspecteerd en gereinigd worden. De thuisverpleegster en Bea, ook verpleegster, hebben er bijna een uur werk aan. Het wondvocht en het korstje worden verwijderd met een alcoholoplossing. De kleur van de pingaten moet aandachtig bekeken worden. Bij ontsteking moet er ingegrepen worden. De huid moet soepel over de pin schuiven. Tot op vandaag zijn er nog geen noemenswaardige problemen geweest, maar we moeten alert blijven. Antibiotica ligt klaar alsook een middel om mogelijks aangetast weefsel over te maken aan een labo. Dan moet Pellenberg snel verwittigd worden.
In een later stadium wil ik me zelf naar de praktijk van de kinestist begeven. Dit gebeurt per rolstoel. Het is maar één kilometer ver en het zou dus goed te doen zijn. De testrit viel verschrikkelijk tegen. Het is bijna onmogelijk om zelfstandig met een rolstoel op de voetpaden te Beveren te rijden. Om de vijf meter is het voetpad schuin gelegd voor de garages, vele tegels liggen los en palen verhinderen de doorgang. Daarom moet ik op de rijbaan rijden, wat natuurlijk erg gevaarlijk is. Ik weet niet hoe ik mij nu best kan verplaatsen. Niet alleen mijn straat is erbarmelijk, maar ook de andere straten zijn niet veel beter. Alleen de dorpskern met het gloednieuwe commercieel centrum is perfect te doen met een rolwagen. Het "grootste winkeldorp van Vlaanderen" is voor mij nauwelijks te bereiken... Er bestaat echter een meldpunt om deze zaken te signaleren. Maar ik vrees dat ik het zoveelste klachtendossier aanbreng, want de problematiek is gekend bij de bevolking. Ik heb geen oplossing voor mijn probleem.
Als je frak over de grond sleept omdat je benen te kort zijn, dan heb je mantelzorg van doen. Mijn mantelzorg is van andere aard. Ik heb geluk, omdat familieleden, buren en vrienden, bereid zijn in te staan voor hand- en spandiensten. Bijna om de week moet ik naar Pellenberg. Bea kan niet rijden. Daarom doe ik beroep op vrijwilligers voor deze vervoersklus. Ik mag deze mensen niet overbelasten, want de rit neemt minstens een halve dag in beslag, Pellenberg is ver en steevast heb je files richting Leuven. Hetzelfde geldt voor de boodschappen, waarbij een auto nodig is. De inzet van mantelzorgers kan ik bijzonder waarderen. Het zijn stuk voor stuk mensen die "gratuit" een hoop vrije tijd willen investeren. Je moet zorg dragen voor hen en hun diensten zeker niet afwijzen. Soms kan dit een extra bekommernis zijn, mochten zij ondervinden dat er niet onmiddellijk antwoord gegeven wordt op hun hulpaanbod. Overdag staat onze deur altijd open en het is binnen zonder bellen. Mijn mantelzorgers weten dit. Voor mij is het bijzonder vervelend als er iemand belt en aan de deur blijft wachten. Denk nu niet dat je bij ons als een dief in de nacht zomaar kan binnenvallen of aan home-jacking doen. Onze golden retriever, Diarmuid, verwelkomt elke bezoeker met een enthousiast geblaf. En de mantelzorgers, kinesiste en thuisverpleegster weten dat.
Gisteren ben ik naar Pellenberg geweest voor een eerste opvolging na de operatie. De artsen zegden dat de thuisverpleging degelijk werk geleverd heeft. De pingaten staan mooi. De draadjes mochten er nu nog niet uit. Dit gaat volgende week gebeuren. Ze hebben me nu een schoen meegegeven, niet om er mee te stappen, maar om 's nachts in bed te dragen. Dit lijkt misschien wat vreemd. De schoen moet vermijden dat ik een spitsvoet vorm. Mijn Ilizarov werd ook omgebouwd. Mijn been staat nu kaarsrecht na 14 dagen draaien met de klikkers. Ik ga nu nog verder comprimeren, zodat het bot aan de breuk onderaan zo hard wordt als beton. Ik ga nu ook mijn been beginnen te verlengen. Er mag een centimetertje bij. Vrijdag ga ik terug naar Pellenberg.
In Pellenberg hadden ze me er voor gewaarschuwd: vanaf de operatie moet er dagelijks kinesitherapie gebeuren. Elke dag laat de kinesiste me oefeningen doen. Sommige zijn wel stevig, en dat moet, omdat spieren terug soepel moeten gemaakt worden of niet mogen verslappen. Bovendien krijg ik een hele reeks aanwijzingen in het gaan met krukken en trappen doen. Mijn kinestiste heeft een heel programma klaar voor de komende weken, want het wordt nog meer pittig. Misschien moet ik later in de praktijkruimte in een klimrek hangen en met mijn benen zwaaien of moet ik thuis gaan paaldansen. ik kan me ook nog inschrijven voor een cursus ballet en dan mag ik mee dansen in Tsjaikowski's Zwanenmeer. Eerst nog veel keren tot tien tellen bij het heffen en strekken van mijn linkerbeen. De kine doet me goed.
Niet alleen boeken, televisie, DVD of computer verlenen comfort in het dagelijks leven van een thuisgebonden zieke. Ik voel me nu nog thuisgebonden, maar ik heb wel plannen om in een gehuurde rolstoel van Assist van de Christelijke Mutualiteit de buitenlucht op te zoeken. Ik moet nog even wachten op de doorbraak van de lente. Ik huur inderdaad een rolstoel, een ziekenhuisbed, een dekenboog (voor mijn Eiffelliaanse Ilizarov) en krukken. Ik betaal daarvoor een klein bedrag en zo breng ik mijn tijdelijke ziektetoestand redelijk comfortabel door. Eén telefoontje naar CM Assist was voldoende om alles aan huis te laten brengen en te installeren. Het ziekenhuisbed geeft het voordeel dat je de hoogte van hoofd- en voeteneind kan aanpassen, dat de thuisverpleging ergonomisch kan werken en dat ikzelf nooit ver hoef te lopen. Meer comfort kan ik niet wensen.
Mijn kleinkind Pepijn is nu twee en een halve maand oud. Pepijn heeft twee opa's en twee oma's. Om de levenskwaliteit voor Pepijn hoog te houden, is het best dat de beide opa's en oma's elk een verschillende aanspreeknaam hebben. Want straks moet het ventje zijn verbale communicatie gaan ontwikkelen. Het is goed dat wij, senioren, onze verantwoordelijkheid opnemen en proactief oplossingen zoeken voor een mogelijks communicatieprobleem. Daarom kan Pepijn me "opa Ilizarov" beginnen noemen. Het is meteen een goede oefening in dictie.
Terug thuiskomen na een midweek Pellenberg is prettig. Ik kon rustig op eigen ritme mijn valies uitpakken. Mijn aangepaste kledij, broeken en onderbroeken, legde ik op een goed bereikbare plaats. In de badkamer legde ik alles binnen handbereik voor een dagelijks uitgebreid toilet. Verzorgingsmateriaal, pillen en mijn sleuteltjes nr.10 moesten ook goed zichtbaar naast mijn bed een plaats vinden.
Een hele reeks boeken liggen te wachten om gelezen te worden. Ik ben alvast beginnen lezen in een spannend boek van een Zweedse auteur. Mijn cursusboek Spaans, oefenboeken en woordenboeken liggen ook niet ver weg, en ik plan binnenkort terug te studeren. Spaanse grammatica moet je onderhouden, en het lezen en begrijpen van Spaanse teksten is nodig om de taalkennis aan te scherpen. Ik ga mijn derde jaar avondschool Spaans overdoen, maar wil volgend schooljaar niet met beschaamde kaken in de klas verschijnen. Bovendien moet ik van de gelegenheid profiteren om aan zelfstudie te doen. Ik heb er tijd voor.
Ik maak gebruik van mijn laptop, niet alleen om dagelijks El País te lezen, maar ook om te mailen en om toeristische informatie bij te houden over kamperen. Als vrijwilliger werk ik mee aan het onderhoud van een interessante kampeersite. De site www.frankrijkgek.nl geeft informatie aan de kampeergezinnen over betaalbare en authentieke campings in Frankrijk. De prijzen en de contactgegevens moeten jaarlijks aangepast en gecontroleerd worden. Dit is een boeiend monnikenwerkje, waarbij ik voortdurend in vakantiestemming ben. Zo vergeet ik dat ik een ijzeren meccano van een paar kilo aan mijn been heb.
Natuurlijk rust ik veel. Het is nu dat ik de luiheid kan beoefenen. In Pellenberg werd ons weliswaar gezegd dat er geen beletsel is om patatten te schillen met een beschadigd been. Dus schil ik patatten, nu meer dan ooit
Vijzen en klikkers moeten dagelijks meermaals bijgesteld worden: een kwartslag of een halve slag opwaarts. Elke kant van moer en klikker heeft een symbool om gemakkelijk opwaarts te kunnen draaien. Dat aandraaien wordt in Pellenberg aangeleerd.
Belangrijk is dat de verzorging zo proper mogelijk gebeurt. De thuisverpleegster weet dat. Om de twee dagen moeten de pingaten gereinigd worden en moet zorg besteed worden aan de operatiewonde. Het verzorgingsmateriaal wordt door de verpleging in Pellenberg meegegeven bij ontslag uit het ziekenhuis. Draadjes verwijderen gebeurt in Pellenberg.
Na het draaien van vijzen en klikkers aan mijn Ilizarov-fixator volgen er meestal vrij stevige momenten van besef dat je een piercing aan je been hebt. Gelukkig dat er pijnstillers bestaan, om de levenskwaliteit aanvaardbaar te houden. Ik slaap zelden door 's nachts en het onderscheid tussen dag en nacht is gering. Dit komt ook omdat ik niet buiten kom. Zo ontstaan er intense momenten van inkeer en bezinning en kan ik creatief nadenken over een eigentijdse Christelijke Mutualiteit. Er zijn ook nog andere dingen, waarvan ik droom, zoals Frankrijk en kamperen. Nogal wat mensen gaan er van uit dat ik na mijn tuimelpartij in 2007 eindelijk het kampeerleven afgezworen zou hebben en dat ik nooit nog een voet (of been) in Frankrijk zou zetten. Geheel mis, want Bea en ik hebben nu reeds plannen om al onze recreatieve momenten te besteden aan het reizen met caravan in het vakantieland Frankrijk, nog meer dan vroeger. Nog even wachten tot mijn grote Ilizarov ontmanteld wordt en tot vakantie ons te beurt valt!
Gisteren ben ik naar Pellenberg geweest voor een eerste opvolging na de operatie. De artsen zegden dat de thuisverpleging degelijk werk geleverd heeft. De pingaten staan mooi. De draadjes mochten er nu nog niet uit. Dit gaat volgende week gebeuren. Ze hebben me nu een schoen meegegeven, niet om er mee te stappen, maar om 's nachts in bed te dragen. Dit lijkt misschien wat vreemd. De schoen moet vermijden dat ik een spitsvoet vorm.
