Na de zonnige oktoberdagen kwamen we terecht in de triestige novembermaand. De regen valt met bakken uit de lucht en de wind heeft al iets van een kleine orkaan. Is dit reeds een voorbode van wat ons in de toekomst te wachten staat. Hoorde juist nog op de radio 1 dat we beter NIET splitsen, heb het over België, ook ons niet te druk maken over Halle/Vilvoorde, met de opwarming zou het allemaal onder water komen te liggen en zullen we héél content zijn als de Walen ons bij hun laten wonen. Terwijl de regen tegen de ramen gutst heb ik maar wat ZUMBA-muziek opgezet om de sfeer zonniger te maken. Heb eigelijk geen goesting om te bloggen...iedereen blogt, facebookt en twittert erop los. Maar ja ben aan iets begonnen en heb geen discipline, nochthans bij de zusters Ursulinnen naar 't school geweest. En in die tijd was dat wel anders, zoveel naar de mis, het lof, de retraites, de lessen etiquette, het heeft niet mogen baten.
Wil HUMO hierbij bedanken voor het gratis ticket, dat me bloed, zweet en bijna tranen kostte om via de PC afgedrukt te krijgen, maar het lukte. Dus naar de film "de helaasheid der dingen" geweest. Ik vond hem héél goed, het is een rauwe, harde film over de jeugd van de auteur Dimitri Verhulst. De acteurs spelen de pannen van het dak, prachtig gecast. Het was voor mijzelf confronterend, ook mijn vader was een alcoholist en dit feit laat zijn sporen na. Het "zoontje" in de film kan ontsnappen uit dit milieu dankzij zijn schrijverstalent, een meevaller voor hem. Een ander prachtige opvoering was "onder de vulkaan" van Malcolm Lowry bewerkt en gespeeld door Josse De Pauw onder regie van Guy Cassiers opgevoerd in de BOURLA. Dit bekende stuk gaat ook over alcoholisme en hoe verwoestend die verslaving is. Weinig boeken in de wereldliteratuur hebben zo scherp, zo genadeloos, zo fascinerend en zo schrijnend het hallucinante universum van een dronkaard beschreven. De vertolkingen en video-beelden opgenomen in Mexico waren buitengewoon en het acteren van Josse De Pauw subliem
Even over iets dat ik vergeten was en hierbij wil rechtzetten. Eén van mijn vriendinnen Françoise kan goed dansen en houdt héél veel van theater, dit maakte dat zij heeft meegedaan aan de productie van het nagelnieuw gezelschap FC BERGMAN, opgestart door oud-leerlingen van het "Herman Teirlinck" Instituut. Het stuk heeft een lange titel meegekregen nl. Wandelen op de Champs Elysées met een schildpad om de wereld beter te kunnen bekijken, maar het is moeilijk thee drinken op een ijsschots als iedereen dronken is. Dat schept verwachtingen... Als locatie hadden zij voor het oude Beursgebouw gekozen, dus was héél erg nieuwsgierig. Was op de "Try-Out", we werden langs de achterkant binnengelaten en moesten opzij de speelruimte naar de andere kant , op de tast en praktisch in het donker. Er stonden een paar rijen stoelen en werden verzocht op de eerste rijen plaats te nemen. Het zou een totaalspectakel worden was de verklaring. De vroegere mooie parketvloer was omgeschapen in een ruïne van uitgebroken plankjes, er waren grote spots die aan kabels hingen er stond een soort plastieken huisje. Het was er stoffig met spinnenwebben, het eens zo mooie plafond hadt kale plekken...Maar het gebouw zelf, de ballustrade, de gewelven gaf een betoverend decor. We kregen een klank en lichtspel dat sprookjesachtig was en het gebeuren omkaderde. Het spel kan ik moeilijk omschrijven, het was een mix van veel stijlen, gebaseerd op Dante's Divina Commedia, soms was het chaotisch, heb genoten van de grote groep dansers op die plankjes, de entre-acte komiek stal de show en hadt één keer minder mogen opkomen, maar heb me zeker niet verveeld, al duurde het wat lang. Benieuwd wat zij nog gaan brengen? Eén van de hoofdrollen was Marie Vinck dochter van Hilde Van Mieghem en zij gaf onlangs een interview in HUMO, waarin zij als jonge 26jarige reeds blijk gaf van een cynische kijk op het leven met de verklaring "Eigenlijk mag je niets verwachten van een ander: zo vermijd je veel lijden en pijn." Om tot die conclusie te komen op haar jonge leeftijd...Maar of dit haar zal lukken...ik denk het niet. Mijn ervaring is dat je altijd verwachtingen hebt, van het leven en ook van de mensen. Dit is praktisch niet uit te sluiten, pijn wil je vermijden, maar van zodra je iemand graag ziet ben je kwetsbaar. Zij troost zich met de gedachte dat door hetgeen zij doet, ze de mensen helpt die niet kunnen leven zonder kunst en cultuur. Dus bedankt Marieke... Maar dan weer zo cynisch: ik vind het leven sowieso zinloos, en een samenloop van toevalligheden. Maar dan zegt zij: Bij elke nieuwe liefde zal ik de illusie koesteren dat het deze keer goed zal gaan. Leve de illusie. Het is tenminste een tijdelijke pijnbestrijding, haha. Wel Marieke ik wens dat je de man van je leven ontmoet, een soulmate waar je alles mee kunt delen. WANT:
JE KAN NIET LEVEN ZONDER LIEF TE HEBBEN. en dan de volgende zin die me zo kwaad maakt: YOUR NOBODY TILL SOMEONE LOVES YOU... .
