Belevenis van mij als kind, één van de vele....

Na de tweede wereldoorlog had niemand nog een fiets, dus leren fietsen gebeurde nogal aan de late kant, maar iemand had een doortrapper en daar mocht ik het op proberen.

Maar met een polio-kind weet je nooit wat je aan de ''fiets'' hebt hangen. Als ik het níet goed deed, kreeg ik ook geen fiets, zelfs geen 2e handsje.
Nou, daar ging ik dan....er zat geen rem op, daarom heet het een doortrapper!! Je moest er gewoon afspringen....en dat met je 8 jaartjes!
En toen kwam om de hoek van de straat de voddeman met paard en wagen aanzetten.

Het paard was een Belg, dat wíst ik en was een schat van een dier....en daarom zit ik hier ook nog achter mijn p.c.

Omdat ik niet afspringen kon, bukte ik me en ging zó onder de buik van het paard door. Ik voelde nog de zachte huid van de buik van het paard over mijn hoofd heen glijden en rook de lucht van het paard. De schat bleef doodstil staan, maar ik schoot door zó het kanaal in...met fiets en al.

Vroeger had je veel voetvolk en dat was maar goed ook, want ik werd direct uit het kanaal geplukt. Einde fietsfestijn....mocht daarna niets meer, niet leren zwemmen, niet bij de padvinderij, niets en nog eens niets. Zó was mijn moeder geschrokken.

Op mijn 55ste heb ik voor het eerst een Gazelle-fiets gekocht....mijn eerste eigenste echte fiets.
Ik heb er maar kort vreugde van gehad, want ik werd een gevaar voor mezelf en de andere weggebruikers.
Met één hand sturen is niet je-van-het, vooral als je ook nog eens richting aan moet geven.

Maar dat heerlijke gevoel van die zachte buik van dat Belgische paard over mijn hoofd en die lekkere paardenlucht.....dat neemt niemand mij meer af.