De verdwijning van het Universum....nietsverhullende gesprekken over illusies, vorige levens, religie, seks, politiek en de wonderen van vergeving. Twee verlichte meesters maken over een periode van 9 jaar hun opwachting bij gitaarspeler, filmfan, effectenmakelaar en spiritueel zoeker Gary R. Renard. De verdwijning van het Universum verdiept de boodschap van Een Cursus In Wonderen, dat inmiddels over de gehele wereld een begrip is. In begrijpelijke taal, doorspekt met Humor, worden de kernbegrippen van de "Cursus"- onvoorwaardelijke liefde en radicale vergeving - nader uitgewerkt en aan de hand van vele voorbeelden verduidelijkt. Voor de lezers van de "Cursus"een bijzondere verdieping, voor andere zoekers op het spirituele pad een uitnodiging om op een andere manier naar de werkelijkheid te kijken. Uitgeverij: Altamira-Becht. 2006. Een aanrader en niet moeilijk te lezen of te begrijpen. -------
Artsen uit de wereld van het Licht, geschreven door Harm Wagenmakers. Het gaat over wonderbaarlijke genezingen vanuit de geestelijke wereld, ca 120 blz, geb.12.50 e. -------
Esotherisch genezen, geschreven door Alan N. Hopking is een practische gids gebaseerd op de leringen van de Tibetaan en de werken van Alice A. Bailey, ca 400 blz, geïll . 35.00e. ------
08-10-2007
Kus der Vergetelheid.
Dit mooie oude tasje heb ik eens gekregen van een oude Oma. Ze was niet mijn échte Oma, maar een toegevoegde Oma. Ze is al lang geleden heengegaan na een proces van niet meer weten...niet meer herinneren....
Aan haar draag ik dit gedicht op. ---------------------------
Oma is aangeraakt door de kus der vergetelheid. Dagen vlieden voorbij....was er een gisteren? Is er alweer een vandaag?
Slapen, ontwaken en weer verwondering... Ik ben er nog.....dag kinderen, Wat heeft het lang geduurd, dat jullie kwamen.
Ach, was dat vorige week, lieve kind?? Ik vergeet soms zo gauw..... Ja, ik kan niet zo goed meer...
Ik ga op tijd naar mijn bed... Ik ben zó moe. Ik ben tevreden.....verzorgd.
Ik heb vandaag wat beleefd, lieve kijkdooskinderen....je houdt het niet voor mogelijk......ik heb een smurf gezien, jaja, en wát voor een smurf....een grote smurf.....SMURF AAD!!!!!
Hij zat onder een rode paddestoel mét witte stippen....een práchtige rode paddestoel en die witte stippen leken nét slagroom.
En het bijzondere is, dat Smurf Aad zichzelf hééél klein kan maken en er dan zelf óók nog een foto van kan maken!! Dan moet je toch wel een Grote Smurf Aad zijn. Zó kan hij zich héél gemakkelijk bewegen in de macro- en de micro-wereld. Wat hij allemaal doet in de micro-wereld, dat weten we niet, maar in de macro-wereld maakt hij foto's én grapjes..... en dat doet hij in het FOTOHOEKJE van SENIORWEB.
Het is nu avond dat ik dit schrijf.....maar als je morgen een rode paddestoel ziet mét witte slagroomstippen......kijk dan goed uit......misschien zit Grote Smurf Aad daar in de buurt.
Dus góed uitkijken, waar je je voeten neerzet......het zou toch sneu zijn als je hem plet!!!
Ik herinner me nog een leuk verhaaltje, verteld door mijn moeder héél lang geleden. Het gaat over mijn nichtje Jopie van 4 jaar met haar nieuwste uitvinding.... KONT!! Een overbekend iets voor ouders. Hier komt het verhaaltje. -------------------------------------------
Jopie van mijn tante Lida staat met haar moeder in een slagerswinkel. Keurige na-oorlogse slagerij met allemaal van boven tot op de vloer tegels. Een akoustiek van jewelste!! Een echoput zou er jaloers op worden.
Zegt plotseling die kleine meid: KONT! Tante rammelt haar door elkaar en verbiedt haar dat weer te zeggen. Nou, dat hielp.....De tweede keer nog harder én hoger dat ene woord KONT!! Tante schudt met een vuurrood hoofd van schaamte haar 4jarig kind nóg eens door elkaar. En of dát hielp...Zegt ze:"Mammie, mag ik nog één keer KONT zeggen?"
Dan bemoeit de slager zich er mee en met zijn zware basstem, die schalt door de ruimte, zegt hij tegen de kleine meid.....KONT...., zeg nog maar één keer KONT.....dan krijg jij van mij een plakkie worst!
Nú kreeg Jopie een hoofd als een kreeft, maar het woord KONT kwam er niet meer uit....het zat opgesloten in haar keel!
Tante heeft het plakje worst meegenomen naar buiten, want er kwam geen woord meer uit het kind. Haar mondje bleef gesloten.....en het plakje worst? Die heeft tante maar opgegeten.
Kleine Jopie was de grote mensenwereld góed tegengekomen!
Na de tweede wereldoorlog had niemand nog een fiets, dus leren fietsen gebeurde nogal aan de late kant, maar iemand had een doortrapper en daar mocht ik het op proberen.
Maar met een polio-kind weet je nooit wat je aan de ''fiets'' hebt hangen. Als ik het níet goed deed, kreeg ik ook geen fiets, zelfs geen 2e handsje. Nou, daar ging ik dan....er zat geen rem op, daarom heet het een doortrapper!! Je moest er gewoon afspringen....en dat met je 8 jaartjes! En toen kwam om de hoek van de straat de voddeman met paard en wagen aanzetten.
Het paard was een Belg, dat wíst ik en was een schat van een dier....en daarom zit ik hier ook nog achter mijn p.c.
Omdat ik niet afspringen kon, bukte ik me en ging zó onder de buik van het paard door. Ik voelde nog de zachte huid van de buik van het paard over mijn hoofd heen glijden en rook de lucht van het paard. De schat bleef doodstil staan, maar ik schoot door zó het kanaal in...met fiets en al.
Vroeger had je veel voetvolk en dat was maar goed ook, want ik werd direct uit het kanaal geplukt. Einde fietsfestijn....mocht daarna niets meer, niet leren zwemmen, niet bij de padvinderij, niets en nog eens niets. Zó was mijn moeder geschrokken.
Op mijn 55ste heb ik voor het eerst een Gazelle-fiets gekocht....mijn eerste eigenste echte fiets. Ik heb er maar kort vreugde van gehad, want ik werd een gevaar voor mezelf en de andere weggebruikers. Met één hand sturen is niet je-van-het, vooral als je ook nog eens richting aan moet geven.
Maar dat heerlijke gevoel van die zachte buik van dat Belgische paard over mijn hoofd en die lekkere paardenlucht.....dat neemt niemand mij meer af.
De oude eik sprak tot de mens... Kijk mij aan en je ziet mijn oog. Mijn oog, die alles ziet en weet.
Loop mij maar voorbij... Ik heb je wel gezien... Jij wilde mij niet zien.
Wat de mens doet... Kan zo niet doorgaan, Jij en ik behoren tot de natuur.
Wij ademen dezelfde lucht... Lucht...die ik zuiver voor jou, Zodat je beter kunt ademen.
Wees góed voor ons, want... Wij zijn voor jou ''LEVEN'' Loop ons zomaar niet voorbij.
Blijf even stilstaan.... Dan weten wij, Dat jíj het ook weet. -------------------------------
Van de hand van Hanneke Cremer is de foto, die ik mocht gebruiken bij dit gedichtje. Toen ik haar mooie opname zag, was mijn eerste gdachte....hier maak ik een gedicht bij, m.a.w. de foto was er eerst en daarna werd het schrijfsel geboren. Deze is dus vers van de pers.)))
Noot: de noest in de eik líjkt een oog, die ons aankijkt. Met een beetje fantasie lukt dat iedereen.
Oma zweeft over een veld van bloemen, Verbijsterd over zo'n ongerepte schoonheid.
Vragende blik, mag ik hier wel komen? Nooit gedacht.....nooit verwacht.
Hier mag U rusten...hier mag U blijven. Alle aardse gevoelens achterlatend.
Geen lasten meer te dragen.... Zwevend over bloemenvelden...
Alles weer kunnen zien en horen. In een andere dimensie zonder mankeren.
Anderen herkennen....ach....die is er ook, Haar begeleidend....een nieuwe fase.
Hier wil ik blijven....hier wil ik zijn. Mee laten deinen op de eonen der tijden.
---------------------------------- Dit is een ode aan mijn Oma, die al heel lang geleden is overleden na een zwaar leven geleid te hebben. Veel kinderen heeft ze gebaard, maar ook velen bij de geboorte verloren.
Wij noemden haar geen Oma maar Moeke.....dat nam je over van de ouderen. Vroeger werden vrouwen wel ca 20 keer zwanger en ze hield geloof ik, want ik kan het niet meer vragen, 12 of 13 kinderen over. Die zijn er ook niet meer. Zélf ben ik moeder geweest,.... voor eventjes maar. Je krijgt in het leven niet alles wat je hebben wilt. Zoals mijn huisarts toen zei: volle borsten....lege armen.
Maar je moet met je liefde ergens heen....dus werden het de kinderen van anderen en later zoveel mogelijk hulpeloze dieren, vaak afdankertjes en ze hebben me altijd geholpen door moeilijke tijden heen te komen. Onvoorwaardelijke liefde krijg ik van ze. Heerlijke wisselwerking. Ik ben de tel kwijtgeraakt, hoeveel het er waren en nu heb ik nog mijn hondje Rayah, Joris de rode kater en de aangelopen oude moederpoes van de achterburen. Ze wilde daar niet langer blijven en werd ik ''uitverkoren''. Ouwe Miep is bijna 18 en nu stokdoof en ik probeer ''gebarentaal'' met haar, m.a.w. blikje voor de neus houden en dan komt ze bunkeren. Of even stampen op de vloer. Dat werkt ook voortreffelijk. Haar dankbaarheid is zó groot, dat ik een volledige wasbeurt van haar krijg met dat schuurpapieren tongetje van haar. Ze ziet het hondje nog steeds als haar ''kind'' en verdraagt bijna alles van haar. Kunnen mensen een puntje aan zuigen, niet?
Het was vandaag Prinsjesdag in Nederland. De Troonrede wordt dan uitgesproken, zodat we allen weer aan de weet komen hoe ons landje er voor staat. Het gaat allemaal verschrikkelijk goed en wel zó goed, dat we wéér moeten gaan inleveren. Onze minister-president zei niet zo lang geleden...."eerst het zuur, dan komt het zoet." Ik vraag me af, wat hij dan verstaat onder het "zoet." Ik krijg er het "zuur" van als ik eraan denk, hoe ik al die zoete koek nog langer moet gaan slikken.
Om er niet gefrustreerd van te worden, is er een hoedjescultus geschapen, dat ons in de toekomst gaat bezighouden. Ik heb enorme slagschepen gezien op hoofden....één dame leek haar hoofd in het verband te hebben, maar toen ze zich omdraaide, zag ik dat het een hoed bleek te zijn. Je kunt je er toch leuk aan vergapen. Ook zag ik een dame met een soort Ivanhoe-hoedje op....maar de kreet slaakte ze niet, helaas. Veel op en neer dansende veren op een vreemsoortig gedraaid iets boven een anti-hoedenhoofd, maar toch leuk om te zien. Prinsjesdag wordt nu steeds meer Hoedendag, met daarin een toevallig uitgesproken troonrede, die al dagen vantevoren was uitgelekt. Het geheel begon mijn fantasie te prikkelen en ik dacht.....ergens heb ik nog een hoed liggen, maar waar!! Ik wilde meedoen, zó werd ik gegrepen door die bedekte dameshoofden. Het hoedje, dat ik zocht, was nergens te vinden. Maar er was nog een zonnehoed in prachtig blauw. Ik stelde mij daar maar tevreden mee en verfde mijn lippen ietwat bij....lange bellen in de oren en een mooie shawl om de schouders gedrapeerd.....en toen begon het feest voor mij pas. Mijn fotocamera heb ik gedeponeerd op de kattenkrabpaal, waar Joris normaal altijd zit, deze keer was de paal "vrij".
Dat was lachen.....de ene keer zag ik alleen maar de hoed en de andere keer was alleen maar mijn onderkin te zien. Ik heb zo'n 10 foto's gemaakt en dacht.....er zit altijd wel een goede tussen. Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de beslissing genomen.....ik ben even mijn eigen majesteit. Vandaar dat U mij nú kunt aanschouwen mét hoed, oorbellen, shawl.....
Ik denk, dat de foto nu zo ongeveer al heel Nederland is doorgestuurd......nu België nog. Misschien dat ze er zó van schrikken, dat ze maar gauw een regering gaan vormen.)))))
Dit is ook weer een echt nadenkertje en ik heb er zelfs een fotootje bij kunnen maken. Ik heb n.l. een voorliefde voor mooie beeldjes en dit is er één van.
Toen ik het beeldje op de kattenkrabpaal zette om er zo een behoorlijke foto van te maken, zag Joris de rode kater zijn kans schoon om er snel even op te springen. Helaas is deze grappige foto dus bewogen, maar misschien dat ik die er tóch even apart op zet, alleen al vanwege het effect. Ik heb voor het gedichtje een ander gekozen, die er beter bij past. Ik heb Joris beloofd, dat hij er later apart op komt.)))
KNIKKERS
Het leven is een knikkerpotje. Wie de meeste knikkers heeft, Die heeft gewonnen.....dat denkt men. En zij, die knikkerloos zijn? Zij hebben geen deel meer aan het knikkerpotje. Ze zijn uitgeknikkerd....dat denkt men. Zij, die de knikkers hebben..hebben het leven. En die geen knikkers hebben?? Die spelen een ander spel....niet om de knikkers, Maar het spel van beleven. Het allerhoogste spel.Het spel van mens-zijn. Dag....knikkers
Dit is een versje of gedichtje over een heel eigenwijs bloempje....maar je kunt i.p.v. bloempje ook lezen ; mensje. Wij mensenkinderen kunnen ook zo eigenwijs zijn en het altijd beter weten en goede raad van anderen in de wind slaan. Het is geschreven door mezelf in de zomer van 1995.
Daar komt-ie dan:
Er was een blauw bloempje, die deed eigenwijs. Hij liep uit het grasveld en ging ver op reis. Hij wou niet meer blijven al op deze plek. De bloemen, zij zeiden: jij bent stapelgek!!
Hij schudde zijn blaadjes en ging toch op stap. Zijn wortels in klompjes, van klip-klap-klip-klap. Met 'n knapzak vol eten ging 't lopen niet vlug... Hij werd ook gevolgd door een héél dikke mug.
De zon ging snel onder en 't bloempje werd moe. Hij schrok van 't loeien van 'n héél grote koe. De koe zei: wat doe jij hier toch in mijn wei? Het bloempje zei: ik wil graag wonen op de hei.
De hei is véél verder, sprak de zwarte koe. Er is hier geen hei en je bent reuze moe. Vraag aan de mug, hoe je verder gaan moet. Dié weet, waar de hei is, dat weet hij héél goed.
De mug bracht het bloempje aan de rand van een bos. Het bloempje ging liggen in een bedje van mos. Zijn oogjes vielen dicht, 't was ook al nacht. En op een eikentak hield de mug trouw de wacht.
De volgende morgen was hij ineens klaarwakker. Waar is de mug, dacht hij....waar is mijn makker. Hij keek goed in 't rond, maar zag geen eikenboom. En plotseling wist hij: 't is allemaal een droom.
Hij was weer in 't grasveld en niet op de hei. Rondom hem heen waren bloemen...hij was blij. Geen knapzak te dragen op zijn bloemenrug. Tóch dacht hij met heimwee aan de héél dikke mug. -------------
Je kunt dit voorlezen aan kinderen van 8 jaar tot ver over de 80 jaar. Succes verzekerd.)) En als je kunt zingen.......wat let je....zing je eigen melodie op dit lieve versje.
Samen met tientallen BN-ers, zoals BLOF (schuin streepje door de O...kon die niet vinden) en FATIMA DE MELO vraagt EEN om jouw stem.
Door op: www.een.nl je stem te geven, roep je de regeringsleiders op een einde aan armoede te maken.
In 2000 beloofden alle wereldleiders tijdens een VN-TOP armoede en ongelijkheid de wereld uit te helpen.
Deze belofte is verwoord in 8 milleniumdoelen. Een prachtige en unieke belofte, die in 2015 gehaald moet zijn. De stemmen van EEN worden gebruikt om regeringsleiders aan deze belofte te houden.
Wereldwijd werkt EEN samen met campagnes in 122 landen, waaronder ONE met BONO in de Verenigde Staten.
In Nederland zijn al meer dan 50 organisaties EEN.
Op de rooms-katholieke lagere school in Groningen heb ik het behoorlijk moeilijk gehad. Vader R.K., maar doodgeschoten in WO-2 en moeder Hervormd en dit kind was dus een product van die overgeblevene heidense moeder. Dit kind met polio kon je dus goed pesten....de kinderen op school deden dit niet uit zichzelf. Nee, dat was opdracht van een der juffen, omdat er te weinig nonnen waren. De nonnen vielen best mee, maar er was één juf die een uitgesproken hekel aan me had. En waarom? Omdat ik niet netjes op bord kon schrijven met mijn r-poliohandje. Ik ben een aantal keren door de klas gekeild...blauwe plekken tot mijn moeder er achter kwam, dat dat niet van een valpartijtje kwam. Ik wou haar geen verdriet doen, dus zweeg ik, maar ja, moeders komen overal achter. Er zijn tussen moeder en juf pittige woorden gevallen en ze werd inschikkelijk, dus het leven werd weer wat aangenamer voor mij. Dat was nog maar de eerste klas.
De derde klas....ik kreeg slechte ogen, maar moeder had geen geld voor een bril, dus....turen naar het bord...en ik mocht vlak vooraan zitten. Van Juffrouw Grijpsma. Dat was nog eens een lieve juf. Op de rechterkant van het schoolbord stonden onze cijfers van ca 33 leerlingen van alle vakken, die we toen hadden. Het was een school met een verzwaard leerplan. Mijn cijfers waren goed, sommigen zelfs hoog....maar we kregen bezoek van een inspecteur van het onderwijs van het Stadhuis Groningen. Die zag een groot meisje met turende blikken vooraan in de klas zitten. En nu citeer ik het verhaal van mijn boze moeder en een nog bozere juf Grijpsma. Kortom: hij heeft gezegd: Dat kind is niet goed....die moet op een debielenschool....ziet er raar uit....daarom zit ze zeker vooraan....U geeft haar uit medelijden zeker een hoog cijfer, zie ik. De juf ontkende het en zei, dat het één der beste leerlingen van de klas was, waarop hij zei, ....U moet oppassen, want ik kan U door te liegen, laten ontslaan.!! Het schijnt een reuze rel te zijn geworden, waar ik gelukkig niets vanaf wist. Ze kwamen tot een overeenkomst.....ik moest nablijven en dan zou hij mij laten lezen, schrijven, rekenen etc. Als hij zou winnen....jufs ontslag....maar ik deed alles prima en hij vertrok héél boos. Je hebt het prima gedaan, zei juf Grijpsma en voor mij was de kous af....lekker naar huis, spelen, want je bent een kind en je wist niks. Dat kwam later toen de juf bij ons thuis kwam. Deze inspecteur schijnt nog wat in petto gehad te hebben, wat niet fraai was voor de juf en moeder ging met opgestoken veren richting Stadhuis....even een praatje maken met de inspecteur.
Dat is zó hoog opgelopen, dat de man schuimbekkend haar zijn kantoor uitzette. Moeder was maar een klein wijffie en hij een grote kerel, maar ze was niet bang, als het om haar kroost ging. Een excuus heeft zij en de juf nimmer van het Stadhuis gehad, maar zó kwam ik al vroeg in aanraking met de gedachte......niet iedereen is eerlijk en aardig.
Maar Juf Grijpsma wél. En zodoende heb ik me kunnen ontwikkelen tot de mens die ik nu ben. Ik denk, dat ze wel trots op me geweest zou zijn. Dank U wel Juf in de Hemel. En de groeten aan God. ''Uw leerling'' Elizabeth.
Als kind vloog ik heen waar ik maar wilde zijn, Maar sloot me later op in een kooi. Toen ik wist, wat dat was... Besloot ik uit te breken...maar hoe... Met veel sloop- en breekwerk, Beschadigingen aan jezelf. Maar je vocht door. De vrijheid gloorde in de verte... Eindelijk die grote dag. Je vloog weg....maar waarheen...? Bijna verleerd om te kunnen vliegen. Op eigen wieken...in de geest. Opeens...zie daar een adelaar. Groot en machtig, maar gewond, Een pijl in zijn borst...ik trok het eruit.. Stelpte de bloedende wonde. Hij wíst hoe te vliegen en nam mij mee. Boven op een rots. Daar zat ik en hij naast mij. Samen keken wij over de wereld... In rust en stilte... Met vrede in het hart. ------------- Dit verhaal heb ik in een visioen gezien en het direct opgeschreven, anders vergeet je details. Ik denk, dat meer mensen dit herkennen. Velen van ons zijn vastgepind geweest aan oude patronen, die wij van huis meekregen en die ons niet hielpen om ons te kunnen ontplooien, tot de mens, die wij graag willen zijn. -----------------
Zeg, kleine vlinder daar op die anjelier Rust maar even uit, jij mooi fladderdier Vouw je vleugels maar zo ragfijn en zo teer Alsof je aan 't bidden bent tot onze Lieve Heer.
Ik ben zo benieuwd, wat jouw gebedje wel zal zijn 't Kan nooit iets groots zijn, jij kent geen mijn en dijn Je hebt al alles wat je hartje begeert Je hebt vast en zeker meer dan menig mens geleerd.
Toe, lieve vlinder, vlieg nu asjeblieft niet weg Blijf nog even hier aan deze kant van de heg Ik wil je vragen, hoe red jij het zo alleen Je bent zo teer, zo klein, je schoonheid zo sereen.
Ach, sprak de vlinder, je weet het antwoord wel Door hebzucht is 't op aarde kommer en kwel Ik ben geen echte vlinder, maar een toverelf De schoonheid zit in jou, van binnen in jezelf.
Na dit gezegd te hebben vloog de vlinder heen De anjelier en ik, wij waren weer alleen Ze wiegde blij met haar kopje in de wind Dank lieve vlinder voor elke dag die weer begint. -------------- Dit eigen maaksel heb ik eens op muziek gezet en het gezongen tijdens de doopplechtigheid. Het was een mooi oud kerkje, klein maar héél hoog en de akoestiek.....nou dat heb ik geweten. Toen ik inzette a capella hoorde ik mijn stem galmen door de lege ruimte.....er waren maar een handvol mensen aanwezig. Even twijfelde ik, maar je bent er aan begonnen, dus doorzetten. De muziek was geregeld via de geluidsinstallatie en die had het begeven. Ik bood aan om de stilte op te lossen en zo heb ik het toch helemaal uitgezongen. Je zag een zucht van verlichting gaan door de gasten en de pastor. Een kennis heeft alles op video gezet en heb ik mij voor het eerst zowel "gezien" als "gehoord".
Vraag me niet hoe ik het vond.....maar iedereen sprak er lof over. Achteraf ben ik blij, dat ik dit gedaan heb, want het meiske dat gedoopt werd zal nu ca 9 jaar zijn en ze heeft via de videoband toch een mooie herinnering voor later. Vandaag heb ik voor het eerst een mooi klein vlindertje tussen alle onkruiden gezien en gefotografeerd. Die ga ik nu proberen erop te zetten.
Het leven is als een pluisje..... Zo licht en zo teer. Overal vliegt het heen..... Ook waar het niet wil zijn. Het gaat omhoog.... Dan weer naar beneden. Het kent zijn pieken en dalen. Gehavend zoekt het zijn weg.... Maar waar naartoe. Het víndt zijn weg...en zijn einde. ------- Met dank aan Hanneke Cremer, van wie ik deze foto mocht gebruiken, omdat die er zo goed bij past.
Lang geleden las ik in een boek van Olaf.J. de Landell (hopelijk schrijf ik de naam goed) een lief verhaaltje over een larve. Ik probeer al járen het boekwerkje te vinden, maar onmogelijk. Het is een boekje met een aantal verschillende verhalen, die intrigerend zijn. Het is ca. 25 jaar geleden, dat ik het voor het laatst las, maar ik doe mijn best en ga eens diep graven in mijn geheugen. Hier komt het verhaaltje, in mini-vorm. .............................. Ergens, diep verscholen in een héél oud, donker bos lag een vennetje. En in dat vennetje speelde zich van alles af....diepe tragedies, vreugde, onbegrip en dat alles in het diepe donkere water. Neem nu de familie Larve.....opa deed de laatste dagen weer zo vreemd....het leek niet goed met hem te gaan....hij zwol zo raar op en had de neiging omhoog te stijgen, maar iedereen van de familie hield hem tegen en zei:"Toe, hier blijven, niet omhoog gaan, asjeblieft."Maar opa gleed weg uit hun kring en dreef naar boven.
Kleine Japie, die dit alles met grote verwondering aanzag, vroeg wat er aan de hand was, maar hij kreeg te horen, dat opa nooit weer terug kwam. Opa was dood. "Wat is dood", zei Japie en het antwoord was...."dan ben je weg, voorgoed en kom je nooit weerom en zien we mekaar niet weer, dood is dood en dan is alles voorbij." Japie kwam tot de ontdekking, dat dit ergens anders ook zo gebeurde....dus niet alleen bij hun familie. Ze zaten er allemaal mee. Hij kon de zin ervan niet begrijpen. Ineens was er beweging in het water en zag hij Frits de kikker. "Wat zit jij sip te kijken, Japie."En Japie vertelde hem het hele verhaal. Frits de kikker begon te lachen en zei, dat opa boven was en een heel nieuw leven daar leidde. "Wou je het zien, vroeg Frits? Klim maar op mijn rug en dan gaan we naar boven.......goed vasthouden, daar gaan we." En ze gingen snel omhoog, maar Japie werd misselijk en draaiierig en viel van Frits zijn brede rug af en belandde op de bodem van het vennetje vlak voor zijn moeder. Nou die schold hem de huid vol....misselijk jong, wij zitten in de rats en jij gekke spelletjes uithalen met die grootbek van een kikker met zijn enge verhalen. Laat ik je niet meer in zijn buurt zien. De hele familie hield hem een aantal dagen in het oog en het leventje ging weer gewoon verder. Japie begon er aan te wennen, dat je heel dik werd en dan naar boven toe dreef. Overal gebeurde dat. Niemand werd er vrolijk van, maar het hoorde erbij, zei men tegen hem. Japie werd groter en werd Jaap genoemd. Ook hij kreeg zijn eigen familie en was er heel blij mee. Tot ook voor hem de dag aanbrak, dat hij zich niet lekker voelde in zijn huid. Het was, alsof het hem te krap zat. Iedereen om hem heen zei: "Niet nu, Jaap, blijf nog, we kunnen je niet missen." Maar Jaap zijn tijd was op en hij gíng.
Hij dreef naar boven en spoelde aan tegen de zachte rietkant van het vennetje. Hij werd wakker door een vreemd geluid, alsof er kikkers waren en dacht dat hij droomde. Maar nee hoor....wie zat er op een plompeblad met zijn grote grijns....Frits de kikker. "Zo manneke, eindelijk ontwaakt uit dé droom?" " Waar ben ik, vroeg Jaap....en keek om zich heen. En wat zie ik er vreemd uit, wat heb ik voor vreemde dingen aan mijn lijf? " "Je hebt een gedaanteverwisseling ondergaan, dat gebeurt met ons allemaal en nu heb je vleugels en kun je vliegen. Je bent geen larve meer maar een Libelle....kijk maar om je heen, dan zie je ze daar....en daar...... "Maar dat is mijn familie", zei Jaap.....ik dacht dat ze dood waren." En iedereen begroette Jaap, sommigen zeiden nog Japie, zolang was het alweer geleden. "Nou, maar dat moeten ze beneden weten, ik moet ze het vertellen "....en zonder na te denken, nam hij een duik in het water.....hij dacht dat hij nog een larve was....maar kwam snel weer boven en hoestte en proestte. "Maak je geen zorgen, mijn jongen, eens komen ze allemaal hier en dan zijn we bijelkaar", sprak een grote libelle. Het werd avond....de zon was al onder en het vennetje lag er weer stil bij, alsof er niets gebeurd was. Het leven ging gewoon zijn gangetje in dat donkere oude bos.
Misschien is er bij U ook een verscholen vennetje in de buurt......spelen zich daar ook allerlei dingen af, waar U niets vanaf weet. Maar nu weet U het, als U er langs komt, dan wil ik wedden, dat U aan deze oude Duitse Sage denkt.
Als U ooit het boekje ontdekt, dan is mijn ''vertelling'' waarschijnlijk een beetje anders. Maar de inhoud is gelijk.
Er is geen dood.....er is alleen maar Leven. ....................
Ik ben Elizabeth
Ik ben een vrouw en woon in Tolbert-gemeente Leek () en mijn beroep is AOW-ster.
Ik ben geboren op 27/12/1941 en ben nu dus 82 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, fotograferen, gedichten, schilderen, tuinieren, lezen......Naghamadi-geschriften/Course in Miracles, Mens en Evolutie, maar ook de Da Vinci Code en nog veel meer..
Ik ben een natuurmens, die door het leven "rolstoelt". Mensen zijn interessant, maar dieren zijn mijn passie. Zowel mensen als dieren heb ik kunnen helpen d.m.v. alternatieve geneeswijze. Zelf heb ik een hondje en 2 katten.
