De verdwijning van het Universum....nietsverhullende gesprekken over illusies, vorige levens, religie, seks, politiek en de wonderen van vergeving. Twee verlichte meesters maken over een periode van 9 jaar hun opwachting bij gitaarspeler, filmfan, effectenmakelaar en spiritueel zoeker Gary R. Renard. De verdwijning van het Universum verdiept de boodschap van Een Cursus In Wonderen, dat inmiddels over de gehele wereld een begrip is. In begrijpelijke taal, doorspekt met Humor, worden de kernbegrippen van de "Cursus"- onvoorwaardelijke liefde en radicale vergeving - nader uitgewerkt en aan de hand van vele voorbeelden verduidelijkt. Voor de lezers van de "Cursus"een bijzondere verdieping, voor andere zoekers op het spirituele pad een uitnodiging om op een andere manier naar de werkelijkheid te kijken. Uitgeverij: Altamira-Becht. 2006. Een aanrader en niet moeilijk te lezen of te begrijpen. -------
Artsen uit de wereld van het Licht, geschreven door Harm Wagenmakers. Het gaat over wonderbaarlijke genezingen vanuit de geestelijke wereld, ca 120 blz, geb.12.50 e. -------
Esotherisch genezen, geschreven door Alan N. Hopking is een practische gids gebaseerd op de leringen van de Tibetaan en de werken van Alice A. Bailey, ca 400 blz, geïll . 35.00e. ------
23-12-2007
Icoon Madonna met Kind.
Dit drieluikje hangt bij mij thuis boven de p.c. Het is al een oudje en ondertussen zwaar beschadigd. Ik heb het eens gekregen van iemand, die ik een dienst bewees, in haar ogen dan. Want helpen doe je gewoon en niet om iets terug te krijgen. Ik heb er een fotootje van gemaakt...niet al te denderend, maar je kunt het wel onderscheiden.
Het is niet aan tijd gebonden, ook al is het 2000 jaar geleden gebeurd. Dat er nog altijd mensen zijn, die twijfelen of het wel echt gebeurd is.....dat het een fabeltje is, dat is dan voor hun rekening.
In mij is een diepgeworteld gevoel, dat er eens een mens op de aarde kwam, die ons het goede wilde doen inzien en tevens van onze fouten te leren. Je bent niet voor niets op deze aarde geboren. Je komt telkens weer terug....net zolang, tot je het ''door'' hebt. Hier dan mijn gedicht. ------------------------------------ DIE NACHT.
Eens was de Nacht zo stil Eens was de Nacht zo heilig Een vrouw baarde een kind Al in een stal zo kil. De dieren om haar henen Zij trachten hen te verwarmen Het Kind daar in een kribbe Zijn toekomst vol erbarmen. Want JEZUS was zijn naam Verlosser van het kwade. Maar 's mensens onbegrip Bracht hen op duistere paden. Ze sloegen Hem aan 't kruis En lieten Hem zo sterven. Nog heeft men niet geleerd Het Goddelijke te verwerven. Aan velen kleeft het bloed Het bloed....dat van zijn naaste. En straks komt weer die Nacht Die Nacht, zo Heilig en Stil Waar heel de wereld op wacht Voor mensen van goede wil.
Ik wens iedereen heel fijne dagen en een gezond 2008. Daarmee bedoel ik...gezond naar lichaam en denkgeest. ------------------------------
Een natuurkind wordt geboren door creativiteit van de maker. Dit kun je op verschillende manieren interpreteren. Ik ga niet uitleggen hoe, want dan verliest het aan waarde. Iedereen legt de dingen uit, zoals hij of zij dat wil en kan zien. Elk kind krijgt de creativiteit die het nodig heeft in zijn of haar leven. Ik was bezig met een fotobewerking van mijn voortuin en opeens dacht ik aan een werveling met daarin een babyhoofdje. Als je dan ziet, hoe het wordt, komen er veel gedachten in je op.
''In de chaos van de werveling aanschouwt een nieuwe ziel de aarde, vóórdat ze op deze aarde zal indalen in een lichaam van diegene, die zij ''moeder'' zal noemen. Zij zal met haar meedeinen van het begin tot het einde der tijden......want alles is één. Ze heeft de ''moeder'' uitgekozen, want die zal haar koesteren en met liefde leiden en begeleiden. De vrucht, die zich genesteld heeft in ''haar'' baarmoeder zal later door haar bezieling tot leven komen en geboren worden. De ziel kent zijn ouders en neemt bepaalde eigenschappen tot zich. Die eigenschappen zijn nodig om te kunnen leren in dit nieuwe leven. Het innerlijk zal hem of haar daarbij helpen het juiste te doen. Een natuurkind staat héél dicht bij zijn hogere zelf. Is vaak zeer gevoelig tot hooggevoelig en wordt helaas niet altijd begrepen. Dat is mijn eigen ervaring.''
Dit mooie oude tasje heb ik eens gekregen van een oude Oma. Ze was niet mijn échte Oma, maar een toegevoegde Oma. Ze is al lang geleden heengegaan na een proces van niet meer weten...niet meer herinneren....
Aan haar draag ik dit gedicht op. ---------------------------
Oma is aangeraakt door de kus der vergetelheid. Dagen vlieden voorbij....was er een gisteren? Is er alweer een vandaag?
Slapen, ontwaken en weer verwondering... Ik ben er nog.....dag kinderen, Wat heeft het lang geduurd, dat jullie kwamen.
Ach, was dat vorige week, lieve kind?? Ik vergeet soms zo gauw..... Ja, ik kan niet zo goed meer...
Ik ga op tijd naar mijn bed... Ik ben zó moe. Ik ben tevreden.....verzorgd.
Ik heb vandaag wat beleefd, lieve kijkdooskinderen....je houdt het niet voor mogelijk......ik heb een smurf gezien, jaja, en wát voor een smurf....een grote smurf.....SMURF AAD!!!!!
Hij zat onder een rode paddestoel mét witte stippen....een práchtige rode paddestoel en die witte stippen leken nét slagroom.
En het bijzondere is, dat Smurf Aad zichzelf hééél klein kan maken en er dan zelf óók nog een foto van kan maken!! Dan moet je toch wel een Grote Smurf Aad zijn. Zó kan hij zich héél gemakkelijk bewegen in de macro- en de micro-wereld. Wat hij allemaal doet in de micro-wereld, dat weten we niet, maar in de macro-wereld maakt hij foto's én grapjes..... en dat doet hij in het FOTOHOEKJE van SENIORWEB.
Het is nu avond dat ik dit schrijf.....maar als je morgen een rode paddestoel ziet mét witte slagroomstippen......kijk dan goed uit......misschien zit Grote Smurf Aad daar in de buurt.
Dus góed uitkijken, waar je je voeten neerzet......het zou toch sneu zijn als je hem plet!!!
Ik herinner me nog een leuk verhaaltje, verteld door mijn moeder héél lang geleden. Het gaat over mijn nichtje Jopie van 4 jaar met haar nieuwste uitvinding.... KONT!! Een overbekend iets voor ouders. Hier komt het verhaaltje. -------------------------------------------
Jopie van mijn tante Lida staat met haar moeder in een slagerswinkel. Keurige na-oorlogse slagerij met allemaal van boven tot op de vloer tegels. Een akoustiek van jewelste!! Een echoput zou er jaloers op worden.
Zegt plotseling die kleine meid: KONT! Tante rammelt haar door elkaar en verbiedt haar dat weer te zeggen. Nou, dat hielp.....De tweede keer nog harder én hoger dat ene woord KONT!! Tante schudt met een vuurrood hoofd van schaamte haar 4jarig kind nóg eens door elkaar. En of dát hielp...Zegt ze:"Mammie, mag ik nog één keer KONT zeggen?"
Dan bemoeit de slager zich er mee en met zijn zware basstem, die schalt door de ruimte, zegt hij tegen de kleine meid.....KONT...., zeg nog maar één keer KONT.....dan krijg jij van mij een plakkie worst!
Nú kreeg Jopie een hoofd als een kreeft, maar het woord KONT kwam er niet meer uit....het zat opgesloten in haar keel!
Tante heeft het plakje worst meegenomen naar buiten, want er kwam geen woord meer uit het kind. Haar mondje bleef gesloten.....en het plakje worst? Die heeft tante maar opgegeten.
Kleine Jopie was de grote mensenwereld góed tegengekomen!
Na de tweede wereldoorlog had niemand nog een fiets, dus leren fietsen gebeurde nogal aan de late kant, maar iemand had een doortrapper en daar mocht ik het op proberen.
Maar met een polio-kind weet je nooit wat je aan de ''fiets'' hebt hangen. Als ik het níet goed deed, kreeg ik ook geen fiets, zelfs geen 2e handsje. Nou, daar ging ik dan....er zat geen rem op, daarom heet het een doortrapper!! Je moest er gewoon afspringen....en dat met je 8 jaartjes! En toen kwam om de hoek van de straat de voddeman met paard en wagen aanzetten.
Het paard was een Belg, dat wíst ik en was een schat van een dier....en daarom zit ik hier ook nog achter mijn p.c.
Omdat ik niet afspringen kon, bukte ik me en ging zó onder de buik van het paard door. Ik voelde nog de zachte huid van de buik van het paard over mijn hoofd heen glijden en rook de lucht van het paard. De schat bleef doodstil staan, maar ik schoot door zó het kanaal in...met fiets en al.
Vroeger had je veel voetvolk en dat was maar goed ook, want ik werd direct uit het kanaal geplukt. Einde fietsfestijn....mocht daarna niets meer, niet leren zwemmen, niet bij de padvinderij, niets en nog eens niets. Zó was mijn moeder geschrokken.
Op mijn 55ste heb ik voor het eerst een Gazelle-fiets gekocht....mijn eerste eigenste echte fiets. Ik heb er maar kort vreugde van gehad, want ik werd een gevaar voor mezelf en de andere weggebruikers. Met één hand sturen is niet je-van-het, vooral als je ook nog eens richting aan moet geven.
Maar dat heerlijke gevoel van die zachte buik van dat Belgische paard over mijn hoofd en die lekkere paardenlucht.....dat neemt niemand mij meer af.
De oude eik sprak tot de mens... Kijk mij aan en je ziet mijn oog. Mijn oog, die alles ziet en weet.
Loop mij maar voorbij... Ik heb je wel gezien... Jij wilde mij niet zien.
Wat de mens doet... Kan zo niet doorgaan, Jij en ik behoren tot de natuur.
Wij ademen dezelfde lucht... Lucht...die ik zuiver voor jou, Zodat je beter kunt ademen.
Wees góed voor ons, want... Wij zijn voor jou ''LEVEN'' Loop ons zomaar niet voorbij.
Blijf even stilstaan.... Dan weten wij, Dat jíj het ook weet. -------------------------------
Van de hand van Hanneke Cremer is de foto, die ik mocht gebruiken bij dit gedichtje. Toen ik haar mooie opname zag, was mijn eerste gdachte....hier maak ik een gedicht bij, m.a.w. de foto was er eerst en daarna werd het schrijfsel geboren. Deze is dus vers van de pers.)))
Noot: de noest in de eik líjkt een oog, die ons aankijkt. Met een beetje fantasie lukt dat iedereen.
Oma zweeft over een veld van bloemen, Verbijsterd over zo'n ongerepte schoonheid.
Vragende blik, mag ik hier wel komen? Nooit gedacht.....nooit verwacht.
Hier mag U rusten...hier mag U blijven. Alle aardse gevoelens achterlatend.
Geen lasten meer te dragen.... Zwevend over bloemenvelden...
Alles weer kunnen zien en horen. In een andere dimensie zonder mankeren.
Anderen herkennen....ach....die is er ook, Haar begeleidend....een nieuwe fase.
Hier wil ik blijven....hier wil ik zijn. Mee laten deinen op de eonen der tijden.
---------------------------------- Dit is een ode aan mijn Oma, die al heel lang geleden is overleden na een zwaar leven geleid te hebben. Veel kinderen heeft ze gebaard, maar ook velen bij de geboorte verloren.
Wij noemden haar geen Oma maar Moeke.....dat nam je over van de ouderen. Vroeger werden vrouwen wel ca 20 keer zwanger en ze hield geloof ik, want ik kan het niet meer vragen, 12 of 13 kinderen over. Die zijn er ook niet meer. Zélf ben ik moeder geweest,.... voor eventjes maar. Je krijgt in het leven niet alles wat je hebben wilt. Zoals mijn huisarts toen zei: volle borsten....lege armen.
Maar je moet met je liefde ergens heen....dus werden het de kinderen van anderen en later zoveel mogelijk hulpeloze dieren, vaak afdankertjes en ze hebben me altijd geholpen door moeilijke tijden heen te komen. Onvoorwaardelijke liefde krijg ik van ze. Heerlijke wisselwerking. Ik ben de tel kwijtgeraakt, hoeveel het er waren en nu heb ik nog mijn hondje Rayah, Joris de rode kater en de aangelopen oude moederpoes van de achterburen. Ze wilde daar niet langer blijven en werd ik ''uitverkoren''. Ouwe Miep is bijna 18 en nu stokdoof en ik probeer ''gebarentaal'' met haar, m.a.w. blikje voor de neus houden en dan komt ze bunkeren. Of even stampen op de vloer. Dat werkt ook voortreffelijk. Haar dankbaarheid is zó groot, dat ik een volledige wasbeurt van haar krijg met dat schuurpapieren tongetje van haar. Ze ziet het hondje nog steeds als haar ''kind'' en verdraagt bijna alles van haar. Kunnen mensen een puntje aan zuigen, niet?
Het was vandaag Prinsjesdag in Nederland. De Troonrede wordt dan uitgesproken, zodat we allen weer aan de weet komen hoe ons landje er voor staat. Het gaat allemaal verschrikkelijk goed en wel zó goed, dat we wéér moeten gaan inleveren. Onze minister-president zei niet zo lang geleden...."eerst het zuur, dan komt het zoet." Ik vraag me af, wat hij dan verstaat onder het "zoet." Ik krijg er het "zuur" van als ik eraan denk, hoe ik al die zoete koek nog langer moet gaan slikken.
Om er niet gefrustreerd van te worden, is er een hoedjescultus geschapen, dat ons in de toekomst gaat bezighouden. Ik heb enorme slagschepen gezien op hoofden....één dame leek haar hoofd in het verband te hebben, maar toen ze zich omdraaide, zag ik dat het een hoed bleek te zijn. Je kunt je er toch leuk aan vergapen. Ook zag ik een dame met een soort Ivanhoe-hoedje op....maar de kreet slaakte ze niet, helaas. Veel op en neer dansende veren op een vreemsoortig gedraaid iets boven een anti-hoedenhoofd, maar toch leuk om te zien. Prinsjesdag wordt nu steeds meer Hoedendag, met daarin een toevallig uitgesproken troonrede, die al dagen vantevoren was uitgelekt. Het geheel begon mijn fantasie te prikkelen en ik dacht.....ergens heb ik nog een hoed liggen, maar waar!! Ik wilde meedoen, zó werd ik gegrepen door die bedekte dameshoofden. Het hoedje, dat ik zocht, was nergens te vinden. Maar er was nog een zonnehoed in prachtig blauw. Ik stelde mij daar maar tevreden mee en verfde mijn lippen ietwat bij....lange bellen in de oren en een mooie shawl om de schouders gedrapeerd.....en toen begon het feest voor mij pas. Mijn fotocamera heb ik gedeponeerd op de kattenkrabpaal, waar Joris normaal altijd zit, deze keer was de paal "vrij".
Dat was lachen.....de ene keer zag ik alleen maar de hoed en de andere keer was alleen maar mijn onderkin te zien. Ik heb zo'n 10 foto's gemaakt en dacht.....er zit altijd wel een goede tussen. Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de beslissing genomen.....ik ben even mijn eigen majesteit. Vandaar dat U mij nú kunt aanschouwen mét hoed, oorbellen, shawl.....
Ik denk, dat de foto nu zo ongeveer al heel Nederland is doorgestuurd......nu België nog. Misschien dat ze er zó van schrikken, dat ze maar gauw een regering gaan vormen.)))))
Dit is ook weer een echt nadenkertje en ik heb er zelfs een fotootje bij kunnen maken. Ik heb n.l. een voorliefde voor mooie beeldjes en dit is er één van.
Toen ik het beeldje op de kattenkrabpaal zette om er zo een behoorlijke foto van te maken, zag Joris de rode kater zijn kans schoon om er snel even op te springen. Helaas is deze grappige foto dus bewogen, maar misschien dat ik die er tóch even apart op zet, alleen al vanwege het effect. Ik heb voor het gedichtje een ander gekozen, die er beter bij past. Ik heb Joris beloofd, dat hij er later apart op komt.)))
KNIKKERS
Het leven is een knikkerpotje. Wie de meeste knikkers heeft, Die heeft gewonnen.....dat denkt men. En zij, die knikkerloos zijn? Zij hebben geen deel meer aan het knikkerpotje. Ze zijn uitgeknikkerd....dat denkt men. Zij, die de knikkers hebben..hebben het leven. En die geen knikkers hebben?? Die spelen een ander spel....niet om de knikkers, Maar het spel van beleven. Het allerhoogste spel.Het spel van mens-zijn. Dag....knikkers
Dit is een versje of gedichtje over een heel eigenwijs bloempje....maar je kunt i.p.v. bloempje ook lezen ; mensje. Wij mensenkinderen kunnen ook zo eigenwijs zijn en het altijd beter weten en goede raad van anderen in de wind slaan. Het is geschreven door mezelf in de zomer van 1995.
Daar komt-ie dan:
Er was een blauw bloempje, die deed eigenwijs. Hij liep uit het grasveld en ging ver op reis. Hij wou niet meer blijven al op deze plek. De bloemen, zij zeiden: jij bent stapelgek!!
Hij schudde zijn blaadjes en ging toch op stap. Zijn wortels in klompjes, van klip-klap-klip-klap. Met 'n knapzak vol eten ging 't lopen niet vlug... Hij werd ook gevolgd door een héél dikke mug.
De zon ging snel onder en 't bloempje werd moe. Hij schrok van 't loeien van 'n héél grote koe. De koe zei: wat doe jij hier toch in mijn wei? Het bloempje zei: ik wil graag wonen op de hei.
De hei is véél verder, sprak de zwarte koe. Er is hier geen hei en je bent reuze moe. Vraag aan de mug, hoe je verder gaan moet. Dié weet, waar de hei is, dat weet hij héél goed.
De mug bracht het bloempje aan de rand van een bos. Het bloempje ging liggen in een bedje van mos. Zijn oogjes vielen dicht, 't was ook al nacht. En op een eikentak hield de mug trouw de wacht.
De volgende morgen was hij ineens klaarwakker. Waar is de mug, dacht hij....waar is mijn makker. Hij keek goed in 't rond, maar zag geen eikenboom. En plotseling wist hij: 't is allemaal een droom.
Hij was weer in 't grasveld en niet op de hei. Rondom hem heen waren bloemen...hij was blij. Geen knapzak te dragen op zijn bloemenrug. Tóch dacht hij met heimwee aan de héél dikke mug. -------------
Je kunt dit voorlezen aan kinderen van 8 jaar tot ver over de 80 jaar. Succes verzekerd.)) En als je kunt zingen.......wat let je....zing je eigen melodie op dit lieve versje.
Samen met tientallen BN-ers, zoals BLOF (schuin streepje door de O...kon die niet vinden) en FATIMA DE MELO vraagt EEN om jouw stem.
Door op: www.een.nl je stem te geven, roep je de regeringsleiders op een einde aan armoede te maken.
In 2000 beloofden alle wereldleiders tijdens een VN-TOP armoede en ongelijkheid de wereld uit te helpen.
Deze belofte is verwoord in 8 milleniumdoelen. Een prachtige en unieke belofte, die in 2015 gehaald moet zijn. De stemmen van EEN worden gebruikt om regeringsleiders aan deze belofte te houden.
Wereldwijd werkt EEN samen met campagnes in 122 landen, waaronder ONE met BONO in de Verenigde Staten.
In Nederland zijn al meer dan 50 organisaties EEN.
Op de rooms-katholieke lagere school in Groningen heb ik het behoorlijk moeilijk gehad. Vader R.K., maar doodgeschoten in WO-2 en moeder Hervormd en dit kind was dus een product van die overgeblevene heidense moeder. Dit kind met polio kon je dus goed pesten....de kinderen op school deden dit niet uit zichzelf. Nee, dat was opdracht van een der juffen, omdat er te weinig nonnen waren. De nonnen vielen best mee, maar er was één juf die een uitgesproken hekel aan me had. En waarom? Omdat ik niet netjes op bord kon schrijven met mijn r-poliohandje. Ik ben een aantal keren door de klas gekeild...blauwe plekken tot mijn moeder er achter kwam, dat dat niet van een valpartijtje kwam. Ik wou haar geen verdriet doen, dus zweeg ik, maar ja, moeders komen overal achter. Er zijn tussen moeder en juf pittige woorden gevallen en ze werd inschikkelijk, dus het leven werd weer wat aangenamer voor mij. Dat was nog maar de eerste klas.
De derde klas....ik kreeg slechte ogen, maar moeder had geen geld voor een bril, dus....turen naar het bord...en ik mocht vlak vooraan zitten. Van Juffrouw Grijpsma. Dat was nog eens een lieve juf. Op de rechterkant van het schoolbord stonden onze cijfers van ca 33 leerlingen van alle vakken, die we toen hadden. Het was een school met een verzwaard leerplan. Mijn cijfers waren goed, sommigen zelfs hoog....maar we kregen bezoek van een inspecteur van het onderwijs van het Stadhuis Groningen. Die zag een groot meisje met turende blikken vooraan in de klas zitten. En nu citeer ik het verhaal van mijn boze moeder en een nog bozere juf Grijpsma. Kortom: hij heeft gezegd: Dat kind is niet goed....die moet op een debielenschool....ziet er raar uit....daarom zit ze zeker vooraan....U geeft haar uit medelijden zeker een hoog cijfer, zie ik. De juf ontkende het en zei, dat het één der beste leerlingen van de klas was, waarop hij zei, ....U moet oppassen, want ik kan U door te liegen, laten ontslaan.!! Het schijnt een reuze rel te zijn geworden, waar ik gelukkig niets vanaf wist. Ze kwamen tot een overeenkomst.....ik moest nablijven en dan zou hij mij laten lezen, schrijven, rekenen etc. Als hij zou winnen....jufs ontslag....maar ik deed alles prima en hij vertrok héél boos. Je hebt het prima gedaan, zei juf Grijpsma en voor mij was de kous af....lekker naar huis, spelen, want je bent een kind en je wist niks. Dat kwam later toen de juf bij ons thuis kwam. Deze inspecteur schijnt nog wat in petto gehad te hebben, wat niet fraai was voor de juf en moeder ging met opgestoken veren richting Stadhuis....even een praatje maken met de inspecteur.
Dat is zó hoog opgelopen, dat de man schuimbekkend haar zijn kantoor uitzette. Moeder was maar een klein wijffie en hij een grote kerel, maar ze was niet bang, als het om haar kroost ging. Een excuus heeft zij en de juf nimmer van het Stadhuis gehad, maar zó kwam ik al vroeg in aanraking met de gedachte......niet iedereen is eerlijk en aardig.
Maar Juf Grijpsma wél. En zodoende heb ik me kunnen ontwikkelen tot de mens die ik nu ben. Ik denk, dat ze wel trots op me geweest zou zijn. Dank U wel Juf in de Hemel. En de groeten aan God. ''Uw leerling'' Elizabeth.
Ik ben Elizabeth
Ik ben een vrouw en woon in Tolbert-gemeente Leek () en mijn beroep is AOW-ster.
Ik ben geboren op 27/12/1941 en ben nu dus 82 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, fotograferen, gedichten, schilderen, tuinieren, lezen......Naghamadi-geschriften/Course in Miracles, Mens en Evolutie, maar ook de Da Vinci Code en nog veel meer..
Ik ben een natuurmens, die door het leven "rolstoelt". Mensen zijn interessant, maar dieren zijn mijn passie. Zowel mensen als dieren heb ik kunnen helpen d.m.v. alternatieve geneeswijze. Zelf heb ik een hondje en 2 katten.
