Volgens hetgeen ik onlangs in de kranten gelezen heb, zou islamofobie niet getolereerd worden door bepaalde mensen. Ik vind zo een houding werkelijk belachelijk. Want het woord "islamofobie" betekent toch alleen maar: angst voor de Islam. Mag men dus geen angst meer hebben voor een bepaalde godsdienst ? Ik zelf heb angst voor de Evangelische Kerken in de Verenigde Staten. Moet ik daarvoor veroordeeld worden ? Waarschijnlijk niet want zij zijn christelijk dus dan is er geen vuiltje aan de lucht wanneer men daar bang voor is. Waarom dan al die drukte over "islamofobie" ? Het is zelfs geen angst voor een bepaalde bevolkingsgroep want er zijn toch ook vrijzinnige Marokkanen en Turken en zelfs Vlaamse moslims. Is de Islam nu ineens een godsdienst geworden die boven alles verheven is ?! Blijkbaar wel als men bepaalde hysterische reacties hoort. Maar dat is eigenlijk niet te verwonderen want in het achttiende vers (soerat al-kahf) van de Koran leest men het volgende: "Lof zij God die het boek tot Zijn dienaar heeft neergezonden en die heeft gemaakt dat het geen afwijking heeft, een boek dat juist is". (pagina 200 van de Nederlandse vertaling door Fred Leemhuis) Sommige mensen schijnen dat dus lettelijk zo te aanvaarden met alle gevolgen vandien.
Zanger Antoine (van "Château Bravoure") raadde mij onlangs aan om eens de nieuwe CD ( "Exhale" ) van Ilse Duyck te beluisteren. Omdat ik al meermaals ondervonden heb dat hij echt iets kent van muziek (zijn eigen optredens bewijzen dat) heb ik zijn raad ter harte genomen en ik moet bekennen dat ik aangenaam verrast was. Ilse Duyck is een begenadigde Vlaamse zangeres met een mooie stem die zich erg leent tot het zingen van jazzmuziek. Met zwier en schijnbaar moeiteloos baant zij zich vokaal een weg door haar eigen meeslepende composities. Zij wordt daarin bijgestaan door een stel erg professionele muzikanten die de pannen van het dak spelen en die haar stem prachtig omkaderen. Vooral de pianist (misschien omdat ik zelf piano heb gespeeld ?) heeft mijn aandacht getrokken: het is een waar genoegen te horen hoe hij de klanken uit zijn klavier tovert. Ik vergeet echter niet de andere muzikanten die niet minder begaafd zijn. De gitarist bijvoorbeeld evenals de andere begeleiders gaan evenmin onopgemerkt voorbij. Heel deze CD bezit daarenboven een eenheid van stijl en een erg verleidelijke klankkleur zodat een uurtje prachtige moody jazz gegarandeerd is. Genieten maar !
Ik herinner me nog goed toen ik een paar jaar geleden toevallig de videoclip van "Frozen" (een woord dat nu "bevrozen" is!) voor de eerste keer te zien kreeg. Daarvoor was ik nooit een fan van Madonna geweest, ik vond haar muziek te commercieel en te weinig origineel. Toen ik echter "Frozen" had beluisterd en bekeken, was dat op slag veranderd. De melodie, de manier waarop gezongen werd plus dan nog de fantastische beelden erbij zorgden ervoor dat dit nummer onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift stond, meer nog, ik ben direct de CD gaan kopen en deed dit ook met haar twee volgende CD's. Voor mij is "Frozen" dus een keerpunt geweest in mijn beoordeling van het fenomeen Madonna: een pre-frozen periode en een post-frozen om zo te zeggen ! Groot was dan ook mijn verbazing toen ik vernam dat dit nummer niet meer op de radio mag gedraaid worden en ook niet meer verkocht, dit na een klacht van een individu uit Moeskroen die beweert dat Madonna vier maten uit zijn meesterwerk heeft gestolen. Zelfs indien dit zo is, laten we hier maar niet twijfelen aan de muzikale deskundigheid van de rechter, dan komt die uitspraak bij mij alleszins over als lichtelijk absurd, zelfs surrealistisch. Er bestaat zo iets als de letter van de wet en de geest van de wet. Volgens de letter van de wet heeft Madonna vier maten "gestolen", maar volgens de geest van de wet heeft het waarschijnlijk niets met diefstal te maken. Welke zangeres kan uit duizenden songs onthouden waar, wanneer en van wie zij ooit een bepaalde melodie heeft gehoord en dan nog meer dan tien jaar later ? Ik ben er dus zeker van dat Madonna bij het schrijven van het gewraakte nummer onbewust vier maten heeft gebruikt zonder dat zij het zelf beseft heeft. Waarschijnlijk wenste deze rechter Moeskroen op de wereldkaart te zetten en heeft hij daarom geopteerd voor de letter van de wet !
Ik wil vandaag wijze woorden citeren van Johan Anthierens : "Een veldheer haalt zijn inspiratie op het veld van eer waar hij geschiedenis schrijft met het bloed van zijn soldaten." Ik haal dit uit het boek "Leve mij" (uitgeverij Van Halewijck) dat een ruime keuze biedt uit teksten die zijn hele carrière omspannen. Niet te missen lektuur, zowel qua inhoud als qua stijl !
De titel van dit boek van de Israëlische schrijver Amos Oz geeft goed de inhoud ervan weer. Het is echt een verhaal vol liefde en vol duisternis. Met veel liefde vertelt Oz over zijn familie, soms erg ironisch maar altijd vol begrip voor hun menselijke zwakheden. Duisternis is er eveneens genoeg aanwezig: dit is immers het verhaal van de zelfmoord van zijn moeder. Het portret dat hij van zijn moeder schildert is het meest aangrijpende van dit boek, het is erg sec geschreven en met een enorm inlevingsvermogen gesuggereerd zodat bij het lezen de rillingen over je rug lopen. Samen met haar stap je als het ware mee haar dood tegemoet, een dreigend noodlot waar niet aan te ontsnappen valt. Zo te zien zou men misschien kunnen denken dat dit een zwaarwichtig boek is dat moeilijk te verteren valt, toch is dit niet zo, er duiken regelmatig passages op die echt op de lachspieren werken zoals bijvoorbeeld dat tafereel waar de vader het pakje opent met de eerste exemplaren van een door hem uitgegeven boek of de beschrijving van de fanatieke kuisdrang van zijn grootmoeder. De sfeer wordt door Amos Oz altijd op een erg sensuele manier weergegeven zodat je bijna het stof en de vuiligheid proeft van het toenmalige Jerusalem (jaren '40 van de vorige eeuw). Dit boek is echter niet alleen het verhaal van de familie Klausner (een naam die Amos daarna veranderd heeft in het Hebreeuwse Oz), maar ook het ontstaan van Israël wordt er heel subtiel in verweven: in dit geval een noodzakelijk iets want men maakt niet elke dag mee dat er een nieuwe staat wordt opgericht. Dat zoiets een grote impact heeft op de personnages in het verhaal spreekt dan ook voor zich. Maar spreken over dit boek is één ding, het aandachtig lezen is waar het écht om te doen is !
De Vlaamse Fatma Pehlivan (van Turkse afkomst) is er het beste bewijs van hoe mensen van vreemde afkomst zich weten te integreren zonder daarom hun eigen cultuur op te geven. Iemand die thuis is in twee culturen heeft toch een ruimere visie dan iemand met maar één cultuur. Tijdens het lezen van haar boek "Enkele reis Istanboel/Brussel Wetstraat" had ik de hele tijd de indruk dat zij dezelfde waarden verdedigt die haar partijgenote Freya Vanden Bossche eveneens aanhangt. Het is dus volkomen terecht dat zij op het einde het volgende schrijft: "Mocht ik in Turkije leven, dan zou ik voor dezelfde normen en waarden opkomen." Inderdaad, dezelfde normen en waarden, maar vanuit een andere gezichtshoek. Als zo iets de Vlaamse identiteit al doet wankelen, dan is het maar povertjes gesteld met die identiteit en dan is dat zeker NIET de schuld van "de anderen", wie die anderen dan ook mogen zijn !
De reportage in Panorama (20 november) over de Kosovaar die wapens inzamelt voor Kosovo vond ik onthutsend. Om twee redenen, eerst en vooral omdat men kon zien hoe gemakkelijk men in de Verenigde Staten wapens kan kopen en die dan verzenden. Als deze Kosovaar daarin slaagt dan kunnen andere mensen zonder scrupules dat ook doen. Wie weet zijn er voor het ogenblik op die manier verschillende transacties aan de gang: dat belooft voor de toekomst ! Onthutsend ook omdat deze Kosovaar ondanks zijn gewetenloze handelen toch altijd sympathiek bleef: met een charmante glimlach en op een kalme toon legde hij uit waarom hij zulke dingen deed. Bepaalde van zijn uitspraken hadden iets sinister en dreigend : het was duidelijk dat fanatisme hem niet vreemd was. Deze reportage was in die zin verwarrend omdat erin werd aangetoond dat men terzelfdertijd iemand wel op moreel vlak kan veroordelen maar hem toch moeilijk kan verafschuwen. Ik voorspel dan ook dat deze Kosovaar een held voor zijn volk zal worden omdat hij alle eigenschappen bezit waaruit helden gemaakt worden: onbuigzaam, toegespitst op één doel, een verleidelijke zelfverzekerdheid, onbevreesd tot op het roekeloze af en daar bovenop dan nog een grote dosis charisma.
Zangeres Kate Bush heeft ongeveer dezelfde leeftijd als Madonna. Hiermee houdt elke vergelijking tussen beide zangeressen dan ook op. Kate (ik noem haar zo omdat zij dit zelf zo op de hoes van haar CD zet) is een dichteres/ zangeres die haar parels van klanken over de wereld uitstrooit wanneer het haar past, anders zwijgt zij. Dit heeft zij duidelijk aangetoond door de luisteraars meer dan tien jaar te laten wachten op haar nieuwe CD "Aerial". En blijkbaar heeft die lange wachttijd haar niet in de vergetelheid ondergedompeld, wel integendeel als ik de reacties her en der op het internet lees. Opnieuw is zij erin geslaagd om heel breekbare, broze songs ten gehore te brengen: bij het beluisteren van haar CD zou ik het zelfs ongepast hebben gevonden om in een krant te bladeren uit vrees de betovering te doorbreken! Haar subtiele manier van zingen dwingt je eigenlijk om stil te blijven luisteren, want wat zou je anders ondertussen kunnen doen: elke handeling zou als een vloek overkomen in die bedwelmende klankwereld. Een ander opmerkelijk kenmerk van Bush (met haar naamgenoot is zeker geen vergelijking mogelijk !!! ) is het erg vrouwelijke karakter van de muziek die zij creëert. Het is een welgekomen tegengif tegen zovele andere hedendaagse popmuziek die van agressie een kwaliteit probeert te maken, zowel wat teksten betreft als qua uitvoering. Nee, Kate Bush schenkt ons ONEIGENTIJDSE muziek die erg persoonlijk is, speciaal en toch genietbaar voor een breed publiek. Doe zo verder, Kate, maar laat ons niet meer zo lang wachten !
Omdat het zaterdag is en ik niet veel zin heb om na te denken, ga ik gewoon nog eens een paar woorden citeren van de Russische schrijfster Marina Tsvetajeva. Hoe meer ik van haar lees en herlees, hoe meer ik van haar hou !
De woorden die hierna volgen kan men vinden in haar biografie, geschreven door Viktoria Schweitzer, die met veel begrip en erg gedetailleerd het leven van deze grandioze vrouw weergeeft. De levenshouding van Tsvetajeva wordt bondig samengevat in de volgende zin: "IK BEN EEN VAN ALLEN, VOOR EN TEGEN ALLEN."
Het overlijden van Maurits Coppieters zal een grote leegte nalaten in de Vlaamse politieke wereld. Of zou dat toch moeten doen. Tot op het einde van zijn leven is hij een gedreven politicus geweest die de politiek niet gebruikte om carrière te maken maar om iets voor de mensen te doen: hij is nooit genezen van zijn idealisme en voor één keer was "ziekte" heilzaam. Hij was ook een man met klasse, geen populist zoals er nu al te veel rondlopen. Toen ik in de jaren zestig van de vorige eeuw eens naar een meeting van de toenmalige Volksunie was gegaan, heb ik Coppieters daar zien en horen spreken. Die gebeurtenis heeft op mij een diepe indruk nagelaten, zo diep zelfs dat ik tot het einde toe zijn politieke carrière ben blijven volgen. De laatste jaren werd er veel gesproken over Nieuwe Politiek, maar ik heb alleen maar de woorden gehoord, bij Maurits Coppieters heb ik de daden gezien ! Dat was nieuwe politiek avant la lettre. Politici zouden hem het beste kunnen gedenken door wat van zijn integriteit over te nemen, dat zou een goed begin kunnen zijn.
Al meer dan dertig jaar denk ik eraan om de romans van Charles Dickens te lezen. Vroeger heb ik het nooit gedaan omdat ik altijd dacht dat Dickens een romantisch schrijver was van sentimentele verhalen, en misschien was hij dat ook, en daarna ben ik er niet toe gekomen omdat ik bijna geen romans meer lees, mijn voorkeur gaat meer en meer uit naar geschiedkundige boeken of essays of andere nonfictie. Maar zoals het mij zo dikwijls al overkomen is, bracht het toeval me weer op het pad van die populaire Britse auteur. Toen ik in mijn bibliotheek op zoek was naar een bepaald boek, werd mijn aandacht ineens getrokken door een boek van Godfried Bomans: "Dickens, waar zijn uw spoken ?". Het gevolg was dat ik dit uit de kast heb gehaald en erin ben beginnen lezen. Het enthousiasme waarmee Bomans over Dickens schrijft, is zo aanstekelijk dat ik nu toch geneigd ben om me in die "sentimentele" romans te verdiepen. Hij huldigt niet alleen uitvoerig het talent van deze schrijver maar hij vertelt ook over de strijd die er bestond tussen Dickens en die andere grote schrijver van de negentiende eeuw, nl. William Thackeray. Deze laatste was intelligenter dan Dickens maar bezat niet diens schrijverstalent. Ik wil hier uitvoerig citeren wat Bomans daarover zegt: "Thackeray, met zijn veel fijnere intelligentie, begreep Dickens volkomen. Hij schatte hem hoog, en tegelijk kon hij met de beste wil van de wereld een glimlach niet weerhouden. De hoogschatting kwam voort uit het besef de mindere te zijn in loutere scheppingskracht, de glimlach uit het bewustzijn superieur te zijn van geest. In beide had hij gelijk. Maar hij kon niet vergen dat Dickens de situatie doorzag en berustte erin. Hij zag in, dat, als Dickens Thackeray begreep, hij zou ophouden Dickens te zijn." Het is met zulke zinnen dat Bomans me bekoort en dat zal blijven doen.
Kim Cattrall, de verleidelijkste actrice in de TV-reeks "Sex and the city", heeft een boek gepubliceerd met als titel: "Seksuele intelligentie". Ik heb dit boek nog niet ingekeken maar ik heb het wel al in stapels in de boekhandels zien liggen zodat ik wel het kaft kan bespreken. De foto van Kim Cattrall is in zwart-wit wat op zich al origineel is in deze tijd van felle en flikkerende kleuren. Zij poseert volledig naakt maar zonder dat er iets onbetamelijks te zien is. Tussen haakjes: ik denk dat er bij haar NIETS onbetamelijks is en waarom gebruikt men dit woord bijna uitsluitend wanneer het met bloot te maken heeft ?! Foto's van gruwelijk verminkte lijken vind ik heel wat onbetamelijker, maar dit tussen haakjes. Kim Cattrall kijkt recht in de lens waardoor zij de lezer als het ware in de ogen kijkt. Haar blik oogt intelligent en ietwat ondeugend, alsof zij elk ogenblik kan beginnen lachen. Daardoor krijgt haar verleidelijkheid een speels karakter , een verwijzing naar de TV-reeks. Omdat er geen enkele achtergrond te bespeuren valt, staat zij in het volle licht van de schijnwerpers. De manier waarop zij poseert is erg stijlvol, zij lijkt bijna gebeeldhouwd maar dan een beeldhouwwerk dat niet doods is maar erg levend. Kortom, de vormgeving van deze uitgave krijgt van mij tien op tien. Als de inhoud even goed is, dan is dit een boek dat het verdient om een tophit te worden. Het weze haar gegund!
Vandaag herdenken we weer het einde van de "Groote Oorlog". Ik vind het gepast dat men dit nog altijd doet. Toch is er ook een ironische kant aan de zaak. Men blijft immers het einde van een oorlog herdenken die eigenlijk onrechtstreeks de oorzaak geweest is van een nog veel gruwelijker slachting. Je zou dus verwachten dat men aan het einde van WO II nog meer aandacht zou besteden. Ik zou daarom de verlofdag van vandaag naar 8 mei verplaatsen om aan te geven dat deze datum het einde inluidt van een eeuwenlange Europese waanzin en het begin was van een verenigd Europa waarin de volkeren van Oost en West tot het besluit zijn gekomen dat de uitstraling van ons continent in de wereld alleen maar gebaat kan zijn door vrede, in eerste instantie een Europese vrede om daarna dan uit te monden in een wereldvrede. Of droom ik ? Dan wil ik alleszins niet wakker worden !
Ik nam gisteren nog eens een boek van Marina Tsvetajeva ( 1892 - 1941) ter hand, meer bepaald haar notities over de Russische Revolutie. Daarin schrijft zij ergens het volgende: " Van de communisten heb ik tot op heden, persoonlijk, geen slechte daad gezien. Niet hen haat ik, maar het communisme. ( Al twee jaar hoor ik van alle kanten: 'Het communisme is prachtig , de communisten zijn vreselijk! ' Het komt me de oren uit ! ) "
Deze woorden zijn te lezen in haar boek "Ik loop over de sterren" en daarin vind men nog zulke pareltjes van een schrijfster die niet alleen erg intelligent was maar ook ongelofelijk goed de tijd aanvoelde waarin zij leefde zodat zij al op voorhand voorzag wat er te gebeuren stond. Niet verwonderlijk dus dat het leven voor haar niet zo prettig was: zij wist teveel.
Naar aanleiding van haar overlijden is er de laatste dagen veel geschreven over ROSA PARKS, een naam die ik doelbewust met hoofdletters schrijf omdat ik daarmee haar groot(s)heid wil beklemtonen. Haar leven toont aan hoe men door een kleine moedige daad een hele maatschappij tot inkeer kan brengen, want daar ging het over: "inkeer", de Verenigde Staten bevonden zich immers op het gebied van de burgerrechten op het verkeerde pad. Er is dus niet zoveel voor nodig om een land van koers te doen veranderen, alleen maar een paar moedige mensen. Als ik zie wat Cindy Sheehan vandaag de dag bewerkstelligt met haar protest tegen de oorlog in Irak, dan beschouw ik haar als een reïncarnatie van ROSA PARKS, maar nu op het gebied van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Dus weeral een vrouw die, vertrekkende van haar eigen concrete situatie, het heft in eigen handen neemt en zo de publieke opinie ( en de president ???) doet kantelen !
Tijdens een wandeling in het stadscentrum zag ik affiche's hangen voor de toneelopvoering van "Mieke Maaike's obscene jeugd" van Louis-Paul Boon. Ik heb die bewerking nog niet gezien (maar hoop ze wel te zien) zodat ik me dus beperk tot het boek(je!) van Boon. Hier geldt in feite weer dezelfde opmerking als bij "Lolita" van Nabokov. Al is het dan gewaagd en scheert het rakelings langs de pornografie heen, het is naar mijn mening toch ook erg grappig: men zou kunnen spreken van een "opwindende" humor. Boon schept er plezier in om de lezer een pikant verhaal te vertellen, en dan nog over een erg jong meisje, maar terzelfdertijd relativeert hij het geheel met een aanstekelijke humor die erg parodiërend overkomt. De uitgave zelf van het boek is prachtig: een rood kartonnen kaft met gouden letters en in het midden een zwart-witfoto van een verleidelijke vrouw. Toppunt van ironie is wel dat Boon dit boek geschreven heeft na zijn alom geprezen "Pieter Daens" . Op het ogenblik dat het er naar uit zag dat hij gerecupereerd ging worden door het establishment, gaf hij duidelijk te verstaan dat men (sommigen toch!) te vroeg had gejuicht ! Niet voor niets had hij ooit "Wapenbroeders" geschreven, een bewerking van het middeleeuwse epos over Reinaert de Vos.
Ik vraag me dikwijls af hoe bepaalde mensen die in de jaren zestig van de vorige eeuw een grote rol hebben gespeeld en ondertussen overleden zijn, hoe zij zich nu zouden voelen ? Ik denk dan vooral aan de beroemdste rebel uit die tijd, nl. Ernesto "Che" Guevara. Waarschijnlijk zou men hem nu te romantisch vinden, met zijn lange wapperende haren, zijn guerilla-uniform en zijn onafscheidelijke sigaar. Hij zou nu, nog meer dan veertig jaar geleden, bekeken worden als een spelbreker, als iemand die niet "in" is, niet "cool". Toen Che zijn gloriejaren kende, was de tijdsgeest eigenlijk rijp voor zo een figuur, dat kan men van onze tijd zeker niet zeggen. Che is een verkoopsproduct geworden, niets meer (spijtig genoeg) en niets minder (minder kan al moeilijk!) . Het verheugt me echter wanneer ik zie dat er soms toch nog boeken over hem in de boekhandel te koop liggen, zoals dat schitterende boek dat onlangs in het Nederlands verschenen is met als titel: "Che Guevara, kroniek van een revolutionair" (uitgeverij Tirion). Daarin vindt men een overvloed aan foto's en ook een beknopte biografie en verschillende opmerkelijke uitspraken van de rebel. In mijn ogen had Che maar één groot gebrek en dat was zijn onvoorwaardelijke verknochtheid aan het communisme, hij was te orthodox in de leer, bijna een fundamentalist: het is pijnlijk dit te moeten zeggen maar dat is het toch wat mij na het lezen van geschriften van en over hem is bijgebleven. Jammer, vooral als men weet dat hij niet dom was.
Nog maar eens over film maar dit keer geen filmbespreking maar alleen wat commentaar over de grootste actrice van Europa, nl. Isabelle Huppert. In de film "Gabrielle", die deze dagen in de Vlaamse bioscopen te zien is, speelt Huppert weer eens op een schitterende wijze zoals we het eigenlijk van haar nu al jaren en jaren gewoon zijn, niets nieuws dus maar toch telkens weer verrassend. Deze actrice zit werkelijk boordevol talent en zij geeft daarbij de indruk dat het haar geen enkele moeite kost om zulke complexe en tragische personages te vertolken en dit met een minimum aan gelaatsuitdrukkingen. Haar ogen zijn de voornaamste spiegel van haar gevoelens want op haar gelaat zelf valt met moeite iets te merken, heel haar manier van spelen is bijna een vorm van under-acting maar niettemin erg expressief: het lijkt wel of zij met haar personnage volledig één wordt. Ik denk dat het daarbij een voordeel is dat zij geen speciaal mooi of karakteristiek gezicht heeft met als gevolg dat zij zich als actrice helemaal kan verbergen achter haar rol. Isabelle Huppert wordt daarbij onzichtbaar maar dus des te overtuigender. Iemand als Sophia Loren bijvoorbeeld was daartoe, ondanks haar onmiskenbaar talent, niet toe in staat omdat de kijker altijd in de eerste plaats de vrouw Sophia Loren ontwaardde. Wat me ook telkens weer opvalt bij Isabelle Huppert, en wat ik erg waardeer, is haar totaal gebrek aan sterallure's en glamour. Ik bewonder dit vermogen om na een zo lange en succesvolle carrière zo "doordeweeks" te blijven, maar dan wel een "doordeweeksheid" die uitermate fascinerend is. Onlangs zag ik van haar een fotoboek in de boekhandel liggen met prachtige foto's: een gepast eerbetoon aan deze uitzonderlijk begaafde actrice!
Met plezier keek ik nog eens naar de film "In the cut" van Jane Campion, die ook "The piano" en "Portrait of a lady" op haar naam heeft staan. "In the cut" bezit een verblindende schoonheid: de kleuren, de beeldcomposities, de camerabewegingen, het gebruik van de telelens, alles draagt ertoe bij om van deze film een lust voor het oog te maken (a joy for ever). Ook de vertolking is over de hele lijn schitterend.Toch is er één "maar" aan te stippen, nl. door zoveel visuele schoonheid op de kijker af te vuren wordt de dreiging die in het verhaal onmiskenbaar aanwezig is, wat teveel afgezwakt. Zo een stijl past eigenlijk meer bij een romantisch liefdesdrama ( al draait deze film ook over liefde) dan bij een thriller. Als de omgeving van de personnages er zo mooi uitziet dan wordt het bijna ongeloofwaardig dat zij gevaar zouden kunnen lopen want in zo een mooie wereld is dat toch niet mogelijk. Als kijker krijgt men bijna een indigestie van al die prachtige beelden: zoals men aan teveel lelijkheid went, zo zou men ook teveel schoonheid wel eens beu kunnen worden. Daarom vind ik de scènes in de metro de beste van de hele film. Zij zijn eveneens indrukwekkend verfilmd maar hier vermijdt Campion de overdaad die de rest van de film een beetje uit zijn evenwicht brengt. Ik besef maar al te goed dat ik me hier aan muggezifterij bezondig, ik zal wel de laatste zijn om wie dan ook af te raden om deze wondermooie film te bekijken. Nog een beschouwing: zou het kunnen dat deze film dankzij deze stijl zo vrouwelijk oogt ? Ik hoop nu maar dat mannen zich niet gaan schamen wanneer zij van deze film houden!
In de documentaire over Steve Stevaert die gisterenavond op Canvas werd uitgezonden, kwam naar het einde toe Freya Van den Bossche in beeld die gewoon met iemand staat te praten. Eerst wordt zij van tamelijk ver gefilmd en daarna van dichtbij. Dit waren voor mij de prachtigste beelden van deze documentaire: het was pure poëzie. Ik vond het enorm jammer dat ik geen cassette in mijn videorecorder had gestoken zodat ik dit tafereel achteraf nog eens zou kunnen herbekijken. Deze scène was er weer het bewijs van dat er niet veel voor nodig is om schitterende opname's te maken, in dit geval gewoon een vrouw die met iemand aan het praten is, maar wel geen gewone vrouw maar één die, wat men noemt, "star quality" bezit. Freya Van den Bossche weet immers op een spontane en innemende manier alle aandacht naar zich toe te trekken. De camera is gewoon verliefd op haar. Geen wonder dat zij zo populair is !
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
