Men kent iemands leven niet wanneer men de uiterlijke feiten kent. Om iemands leven te kennen moet men zijn dromen kennen, zijn verbinding tot zijn verwanten, zijn stemmingen, zijn teleurstellingen, zijn ziekte en zijn dood........ Het zal mijn lezers dus onmogelijk veel tijd gaan kosten om mijn leven te leren kennen hoeveel ik ook ga schrijven en zeggen. Het is U dus hooguit beschoren mij een heel klein ietsiepietsie te gaan leren kennen.
Het zal een dag of zo voor de inval van de Duitsers geweest zijn. Wij waren inmiddels verhuisd naar een woning aan de rand van het rangeerterrein van het station verhuisd. Dichtbij woonde een tante die gehuwd was met een man met een verhuisbedrijf. Een grote garage met daarboven een woning hadden ze. Tegen de avond waren wij, ouders en vier kinderen en oma, daarheen gelopen. In de garage was een smeerkuil en aan de voorgevel waren hooggeplaatste brede lage ramen. We zagen vanuit de smeerkuil de verschillend gekleurde lichtstrepen van de lichtspoormunitie.Er waren kennelijk duitse en nederlandse vliegtuigen in de lucht. In feite herinner ik me alleen maar die angstige beelden in de donkerte. Ook staat me bij dat we daarvoor of daarna door het Broek gelopen hebben tussen de tuinderskassen door. Op het glas daarvan werden die lichtstrepen ook angstwekkend weerspiegeld. We stonden trouwens toen op het punt weer te gaan verhuizen. Naar een huis met groengelakte binnendeuren.
Toen heette het nog bewaarschool. Zusters van liefde dreven het. Stonden open voor alle klachten van moeders. Wij woonden er tegenover. Op zekere dag lustte ik het eten niet en weigerde het naar binnen te werken. Dus ging ik met moeder aan de hand en zij droeg het bordje mee. Vertelde haar probleem aan de non. Die zou dat wel even oplossen. Er werd een deur geopend en ik werd met het bordje en een strenge boodschap naar binnen gewerkt. Achter die deur was het donker en ik heb me luidkeels verzet tegen die opsluiting. Het heeft lang geduurd en zover ik nog weet ben ik er met het volle bordje kouwe prak tenslotte uitgehaald. Uiteindelijk heb ik geleerd dat een bordje eten schoon leeg moet en heb nog steeds de neiging om nolens voles mijn bord leeg te eten. Wat soms erg lastig is.En tegenwoordig kan ik wat laten staan. Met liefde....
Ik heb nog niet verteld wat ik met miograaf bedoel. Het is iets als een autobiografie maar dan in stukjes en brokjes uit mijn eigen leven.En soms wat verhaspeld qua tijdsplaatsing. Iets uit mijn jeugd kan opduiken na iets uit mijn wat latere leeftijd. Dat heb je met ouwelui, ze gooien het eruit zoals het toevallig in ze opkomt. En soms wel bewust. Dus wacht maar af en ga zonodig maar wat puzzelen om het goed te schikken.
Ik ben een man van nu 76. In mei ben ik jarig. Weer even wat ouder. En zo blijft dat hopelijk nog lang doorgaan. En wat doe je als je zo'n oude knar bent. Je verleden komt in stukjes en beetjes boven. Je gaat zoiets niet luid op de markt staan roepen. Maar in blogland zijn er wellicht wat mensen die mijn tekstjes interessant genoeg vinden om te zien hoe een mens in zijn leven kan falen en zich afvragen : waarom deed ik dat. Anderen kunnen van mij hoop ik iets leren. Misschien wel denken : mij zou dat niet overkomen. En ik zou zeker niet zo vaak de fout ingaan. Wel, we zullen zien. Jullie en ik. !!!
