|
De tekst hieronder stuurde ik op 16 juli 2007 naar de Gentse burgemeester, enkele schepenen, de ombudsvrouw en De Gentenaar.
Calvarieweg op Gentse Feesten
In de officiële programmabrochure van de Gentse Feesten schrijft schepen Martine De Regge dat er over het hele grondgebied van Gent zowat honderd openbare toiletten zijn en dat ze elke dag gereinigd worden. Rolstoelbegruikers moeten dat met een flinke korrel zout nemen, zo hebben mijn vrouw en ik afgelopen zondag ervaren. Volgt u mij even op zeven staties van onze calvarieweg.
Vooreerst even dit, terzijde: als een gehandicapte naar het toilet moet dan is dat meestal heel wat dringender dan bij valide mensen.
Toen wij gisteravond omstreeks 20 uur op het Sint-Baafsplein waren, moest mijn vrouw naar het toilet. In de kelderverdieping van het Belfort, naast de infobalie, is er een toegankelijk, aangepast toilet. Maar... kennelijk alleen tijdens de kantooruren. De valide medemens kon gewoon het trapje af naar de wc, voor de rolstoelgebruiker was de glazen toegangsdeur potdicht.
Niet getreurd, aan de andere kant van het Belfort stond het bekende wc-bord met het rolstoelsymbooltje netjes in het midden.Toen ik aan de wc-mevrouw vroeg waar die rolstoel-wc dan wel mocht zijn, keek ze alsof ze het in Keulen hoorde donderen. Ik heb dat niet, of zoiets. Geen rolstoel-wc, dus.
Niet getreurd, vlakbij is het politiecommissariaat en daar hebben ze een gehandicaptentoilet. Dat wisten we nog, van vorig jaar. Toen was het echter buiten gebruik. En kijk: ook nu hing er aan de deur van het gehandicaptentoilet een papier met buiten gebruik erop. Misschien halen ze datzelfde A4tje elk jaar opnieuw gewoon even uit de lade?
Even verder door de Belfortstraat. Niet over de stoep, want die was nauwelijks berijdbaar door commerciële activiteiten, maar over de kasseien. Een stukje Parijs-Roubaix waar je tandvullingen van loskomen als je in een rolstoel zit.
Zowat halverwege de Belfortstraat: het vertrouwde wc-bord met in het midden het rolstoelsymbool. Hier stond wél een rolstoel-wc, de bekende blauwe cabine die je ook wel op bouwwerven aantreft. Toen we de wc-man vroegen om de deur open te maken, zei hij a) dat hij niet verantwoordelijk was voor die rolstoel-wc b) dat hij trouwens de sleutel niet had en c) dat hij het ons toch zou afraden want de bak is tot de rand gevuld.
Voor de leken: dit soort toiletten spoelt niet door. Je gaat gewoon op een bak zitten met een opening in het midden. En na twee dagen Gentse Feesten is die bak blijkbaar vol. Vreemd toch, ik dacht dat ze alle dagen gereinigd werden? Niet, dus.
Dapper hosten wij verder, terwijl de nood zo stilaan hoog werd. Achter de Sint-Jacobskerk, tegen de rotonde, staat er nog zo een: blauw bord, rolstoelsymbool, blauwe cabine. Alleen had een of andere idioot de cabine achterstevoren neergepoot. De deur bevond zich achteraan, pal tegen een hek. Het begon zo stilaan op een slechte Belgenmop te lijken.
Maar even verder was er nog een, zei de wc-mevrouw en het klopte nog ook. De wc-man deed meteen de deur open, terwijl mijn vrouw hoorbaar een zucht van opluchting slaakte. Niet dat het echt nodig was, dat openmaken: het slot hing er zowat aan flarden bij. Ik stapte als eerste de cabine binnen om meteen kokhalzend weer buiten te stappen. Hoe zal ik de stank beschrijven? Weerzinwekkend, degoutant, adembenemend? Hoe zal ik beschrijven wat daar in de tot de rand gevulde bak lag rond te dobberen? Ik begin er niet aan. Voeg daaraan toe dat de buitentemperatuur nog tegen de dertig graden aanleunde, dan kunt u zich wel voorstellen in welk stinkend, broeiend heet hol van Pluto wij ons bevonden. Omdat mijn vrouw van het kranige soort is, beet ze maar op haar tanden en deed wat de natuur haar dringend gebood te doen.
Wie ééns naar de Feesten is geweest, komt er altijd terug, schrijft burgemeester Daniël Termont in zijn inleiding van de Gentse Feestenbrochure. Voor ons is het welletjes geweest, mijnheer de burgemeester. Temeer omdat wij vorig jaar krek dezelfde ellende meemaakten. Als rolstoelgebruikers in de toekomst op een menswaardige manier naar het toilet kunnen, waar en wanneer ze dat willen, wil u het ons dan laten weten? Tot die dag zullen de Feesten het zonder ons moeten stellen. Een beetje beschaving doet heus geen pijn.
Gerrit De Clercq
|
