|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dat de stad Gent sinds jaar en dag een nachtmerrie is voor rolstoelgebruikers, is genoegzaam bekend. Het is voor de werkende, belastingen betalende rolstoelmens een dagelijkse bron van ergernis. De rolstoeler die tijdens de Gentse Feesten naar het toilet moet, heeft elk jaar nieuwe redenen om pisnijdig te worden.
We begonnen onze feestenroute rond de middag in het Baudelopark, waar we een rustig plekje in de schaduw vonden. Omdat een mens na enkele frisse pinten wel eens moet plassen, reden we naar de mobiele installatie vlakbij, waar een aparte wc voor rolstoelgebruikers voorzien was. Een vriendelijke man overhandigde ons een verse rol wc-papier, maar onze dankbaarheid over zoveel gulheid smolt meteen in de sauna van het gehandicaptentoilet. Het was er, ruw geschat, veertig graden. Mijn vrouw (rolstoelgebruikster) en ik hebben op onze vele reizen al een en ander meegemaakt, maar wat daar in de voor driekwart met blauw vocht gevulde beerpunt lag rond te dobberen, tartte onze verbeelding. Om de bijhorende stank te beschrijven, schieten de woorden tekort.
Op de Groentenmarkt wist een Gentse covergroep ons een tijdlang te bekoren en jawel, mijn vrouw moest alweer plassen (u kent dat wel: het is tropisch heet, je drinkt dus veel water en dan moet je gààn. Mannen blijken op dat vlak over een grotere blaas én over meer stedelijke plasfaciliteiten te beschikken dan vrouwen, maar dat geheel terzijde).
Aan het Oud Vleeshuis staan duidelijk aanduidingen dat er hoera - een apart toilet voor rolstoelgebruikers is en met een stuk van vijf cent kon ik de deur eigenhandig openwrikken. De toiletruimte was zo groot als een schoendoos. Manoeuvreren met de rolstoel was bijgevolg uitgesloten. De grootste oen weet intussen wel hoeveel vierkante meter je nodig hebt om in een toiletruimte naar de wc te transfereren, maar niet in Gent. Een paar stickers en een klad folders volstaan om de indruk te wekken dat de stad rolstoelvriendelijk is.
Onze wandeling bracht ons even later naar het pleintje bij Sint-Jacobs, en nog even later trokken we verder naar het Sint-Baafsplein. Wie nog nooit met een rolstoel door Gent reed, moet dit beslist eens proberen: je denkt onwillekeurig aan de kasseistroken van Parijs-Roubaix. De stoepen zijn door commerciële obstakels eoverigens ook niet berijdbaar, putten en bulten allerhande buiten beschouwing gelaten.
Na een uur of wat ambiance en muziek riep alweer de natuur, maar we kenden de weg naar het gehandicaptentoilet onder het Belfort. Waar een bericht op de glazen deur ons verzocht (vrij vertaald), naar het politiecommissariaat te gaan plassen. Het was intussen 21 uur. Wij daarheen, met alweer een stukje Parijs-Roubaix onder de wielen. In het Flikken-commissariaat liet een bericht op de deur van het toilet ons weten dat het toilet door een technisch probleem onbruikbaar was. En gij nu.
De politievrouw-met-dienst belde met iemand die misschien raad wist, en raadde ons vervolgens het Rode Kruis aan. Vriendelijk maar nutteloos advies.
Omdat de nood zo stilaan hoog werd, repten we ons naar het vlakbij gelegen Sofitel-hotel, waar we in de draaideur bijna geplet werden (eigen schuld) maar vervolgens via enkele trappen (kaboem-kaboem-kaboem) toch bij een gehandicaptentoilet geraakten.
Groot was de opluchting.
We besloten de avond op het gezellige binnenplein van het Novotel voor een laatste afzakker; Het is tenslotte maar één keer Gentse Feesten. Het hotel heeft een aangepast gehandicaptentoilet, maar zoals driekwart van de gewone gehandicaptentoiletten in de stad werd ook dit als berghok gebruikt voor borstels, emmers en ander poetsgerief en in dit geval een stofzuiger.
Op weg naar de auto raakte onze rolstoel nog gekneld tussen twee van de ontelbare kutkasseien waar de stad zo fier op is. Een platte band als toemaatje, het kan tellen.
Een politicus die ons met het oog op de komende verkiezingen op vlak van mobiliteit nog eens een dooie mus in een doos zou willen verkopen, gooi ik eigenhandig in de Leie met een rolstoel om de hals. De Lieve is ook goed. Time to bite back.
Gerrit De Clercq
Laarne
|
