Lieve mensen, waarom lopen tegenwoordig zoveel medemensen er zo depri, neerslachtig en gestresseerd bij?
Welke zware (en onnodige) ballast uit het verleden sleuren ze nog steeds mee? Wat drukt hun toch zo neer?
Misschien herken je dit? Je zit in de auto en na een teleurstellende vergadering zit je jezelf te verwijten: Had ik toch maar mijn mond gehouden! Was ik daar maar niet op ingegaan. Nu heb ik me waarschijnlijk weer belachelijk gemaakt.
Misschien heb je dit als je s avonds in bed ligt en de afgelopen dag overdenkt? Misschien zijn die stemmetjesvoortdurend in je hoofd die je verwijten en jezelf de smerigste scheldwoorden naar het hoofd slingeren.
Bij een echtscheiding:Wat heb ik toch misdaan? Waarom krijgt hij/zij zoveel meer? Is dit nu rechtvaardigheid? Heeft mijn leven nu nog zin?
Misschien is het bij sommigen wat vager, maar nemen zij zichzelf toch een aantal dingen kwalijk zoals: Waarom heb ik toch destijds die baan niet aangenomen, dan had ik nu heel wat meer toekomstmogelijkheden? Waarom ben ik tijdens mijn adolescentie niet bij mijn eerste vriend(innet)je gebleven, want dan pas zou ik echt gelukkig zijn geworden? Waarom heb ik vroeger niet wat harder gestudeerd?
Misschien zijn er bepaalde handelingen die ook anderen geschaad hebben: je alcoholmisbruik, seksuele misstappen, een auto-ongeval?
Het ergst zijn de stemmetjes die je blijvend verwijten wie je bent: onhandig, verlegen, vergeetachtig. Want daar heb je het minste verweer tegen.
Hoe komt het toch dat we, in plaats van goed bevriend te zijn met ons ik, als het ware 2 persoonlijkheden geworden zijn, waarbij de een de ander op zijn kop zit? Ligt het aan onze te strikte opvoeding, waar je ouders hun zwakke punten duidelijk van je afschermden en de moraal van je omgeving zeer hoog was, d.w.z. weinig mogelijkheden tot differentiatie?
Genezing kan enkel in de eerste plaats door jezelf te vergeven, of beter gezegd, je met jezelf te verzoenen. Verzoenen doordat je beseft dat je ook die ander bent, die onhandig en verlegen uit de hoek kan komen, die ander, die stomme fouten in het verleden gemaakt heeft, die zeer kwetsend kan reageren, onbetrouwbaar kan zijn.
Verzoenen (en vergeven) is met mildheid naar jezelf leren kijken en jezelf niet langer beoordelen op fouten (hoe ernstig ze ook waren). Willen we voluit leven en onze energie optimaal gebruiken, dan moeten we een eenheid worden, en niet langer innerlijk verdeeld zijn. Een eenheid die zich ten volle naar buiten toe kan inzetten.
Op zoek naar duiding hierover kwam ik een aantal teksten tegen, die ik jullie niet wil onthouden. ( Het kan lisschien helpen voor een betere en gelukkigere samenleving)
Gebed om vergeving
Menselijke verhoudingen lopen over goede en minder goede dagen. Een mensenleven groeit in een wisselwerking van geven en nemen.
Laten we elkaar vergeven als ouder en kind, als broer of zus, als echtpaar, als vriend of vriendin, voor elke onmacht, kleinheid, voor ieder tekort schieten en waar we elkaar soms heel diep kwetsten.
Als wij nog even stilstaan bij het verleden, dan voelen wij zeker nog een brokje verdriet, om wat niet haalbaar bleek, niet vruchtbaar bleef, onverzoenbaar blijft.
Maar waar verzoening uitgesloten blijft en een aangegane verbintenis uit het verleden echt gebroken is, daar is vergeving toch niet onmogelijk.
Vergeving is een kunst, die je heel langzaam leert. Het heeft alles te maken met kunnen los-laten, jezelf vrijmaken en ook de ander nieuwe kansen geven.
Je kunt en mag van je hart geen computer maken, waar alle namen op staan van wie je pijn hebben gedaan.
Vergeving is niet: krampachtig blijven vastzitten in het verleden, niet ongezond blijven rondneuzen in het voorbije doen en laten van mensen.
Vergeving is net als ademhalen: je moet kunnen uit-ademen - loslaten dus om opnieuw verse zuurstof in te ademen. Met de tanden op elkaar de adem inhouden betekent: stikken!
ONZE VADER
Onze Vader verborgen
Uw naam worde zichtbaar in ons
Uw koninkrijk kome op aarde
Uw wil geschiede
Een wereld met bomen tot in de hemel
waar water schoonheid
en brood gerechtigheid is
en genade
Waar vrede niet hoeft bevochten
waar troost en vergeving is
en mensen spreken als mensen
waar kinderen helder, spontaan, gezond en jong zijn
dieren niet worden gepijnigd
nooit één mens meer gemarteld
niet één mens meer geknecht.
Doof de hel in ons hoofd
leg uw woord op ons hart
breek het ijzer met handen
breek de macht van het kwaad.
Van U is de toekomst
kome wat komt.
Mijzelf begrijpen en aldus vergeven
Ik wil mijzelf vergeven omdat ik
Een onbereikbare ster najaag
Zo kwetsbaar ben
Mij schaam voor mijn verdriet en woede
Mijzelf beschuldig als mij iets overkomt
Blijf streven naar onbereikbare perfectie
Mijzelf de medeplichtige van mijn belager maak
Buiten mijn eigen hart treed
Mij wentel in kwetsende beschuldigingen
Er niet in slaag alles te voorzien
Mijzelf ongenadig haat
Mij niet bij machte voel anderen te vergeven
Kortom, ik wil mijzelf vergeven omdat ik menselijk ben.
Vergeven
Vergeven om te genezen, genezen om te vergeven
n.a.v. het lezen van het boek Hoe vergeven? van Jean Monbourquette
Vergiffenis schenken is bijzonder moeilijk. We ervaren het allemaal.
Hoe graag mensen ook willen vergeven, op een bepaald moment geraken ze niet meer verder.
Vergiffenis schenken om te komen tot innerlijke vrede is bijzonder moeilijk.
De meeste mensen verzinken in een poel van gevoelens waarin angst, schuldgevoel en woede met elkaar verweven zijn.
Wilt u één ogenblik gelukkig zijn? Wreek u dan!
Wilt u gedurende het grootste deel van je hele leven gelukkig zijn? Schenk vergeving!
Niemand kan zich indekken tegen de wonden die geslagen worden door frustraties, ontgoocheling, pesterijen, liefdesverdriet, verraad, enz.
Overal waar mensen samenleven ontstaan conflicten. Voor iedereen komt er een dag dat vergeving noodzakelijk is om te herstellen en de draad van het samenleven weer op te vatten.
Een samenleving zonder vergeving zou kunnen ontstaan door de volgende 4 mogelijkheden:
1. Door het aangedane onrecht bij onszelf en anderen te bestendigen.
Wanneer onze fysieke, geestelijke of morele integriteit aangetast wordt, voelt een deel van onszelf zich bezoedeld en aangerand, alsof de slechtheid van de agressor zich toegang heeft verschaft tot ons diepste innerlijk.Wij voelen ons geneigd anderen met gelijke munt te betalen, we gaan onbewust de agressor imiteren. Daardoor worden vredelievende mensen soms agressieve sadisten.
Behandelen volkeren die onderdrukt worden andere volkeren niet op een even onmenselijke manier?
2. Wrokgevoelens blijven koesteren.
Veel echtgescheidenen lijden onder het feit dat zij wrok blijven voelen (tot soms meer dan 10 jaar na de scheiding). Met dergelijke, soms onbewuste, rancune blijven leven, vergt veel energie en zorgt voor een bestendige stresssituatie. Deze wrok, deze vermomde woede, kan leiden tot allerlei psychosomatische klachten. Bestaat er immers geen oorzakelijk verband tussen een negatieve gemoedstoestand en het ontstaan van kanker?
3. Zich aan het verleden vastklampen
Wie niet kan vergeven, zich krampachtig vasthoudt aan het verleden, verknoeit daardoor het heden en brengt zelfs zijn toekomst in gevaar. Deze mensen moeten leren vergeving schenken, primo aan zichzelf, waardoor het schuldgevoel verdwijnt, en secundo aan diegene die hun dit leed aandeed (bij echtgescheidenen diegene die uit hun leven is gestapt, zodat alle wrok om deze scheiding uitgedreven wordt).
4. Zich wreken
Wraak is en zekere zin een instinctieve genoegdoening die door ons onderbewuste wordt gedirigeerd. Wanneer beiden lijden is een soort evenwicht hersteld. De fameuze Joodse wet:Oog om oog, tand om tand beïnvloedt ons nog altijd. Maar hoe kun je nu een strafmaat bepalen voor diegene die jou leed berokkent? Dit wordt een straatje zonder einde, waarin agressor en slachtoffer elkaar om beurten om de oren slaan. Dit brengt een spiraal van geweld teweeg tussen slachtoffer en beul.
De obsessie om wraak te nemen, brengt absoluut geen genezing voor de wonden van het slachtoffer, integendeel zij wordt nog dieper.
Alleen vergeving kan die duivelse spiraal van wraak doorbreken en een nieuwe vorm van menselijke, humane relaties tot stand brengen
De voornaamste bestanddelen van vergeving
1.Je besluit je niet te wreken (is het beginpunt van waarachtige vergeving).
2.Vergeving vereist dat je over jezelf gaat nadenken. Iemand kwetsen veroorzaakt verwarring en paniek. De innerlijke integriteit van de gekwetste wordt bedreigd. Om die innerlijke armoede van zich af te houden, gebruikt hij allerlei hulpmiddelen zoals: ontkennen, overactief worden, ^proberen te vergeten, een slachtofferrol spelen, jezelf beschuldigen tot je er depressief van wordt, enz Wie aan deze schijnbewegingen toegeeft, zal waarschijnlijk niet tot vergeving komen, want je moet jezelf bevrijden vooraleer je de dader kunt bevrijden. Je kunt anderen slechts vergeven wanneer je jezelf vergeeft.
3.Verbeelding speelt een essentiële rol bij het vergevingsproces. Je wilt iets herscheppen, jezelf herkaderen, de jammerlijke gebeurtenis in een breder perspectief zien.
4.Vergeving laat de schuldige in zijn waarde. Je moet blijven geloven in de waardigheid van diegene die je gekwetst heeft. Ontdekken dat diep binnenin een wezen schuilt dat even zwak en kwetsbaar is als jezelf, iemand die eveneens in staat is te veranderen en te evalueren. Je moet niet alleen jezelf bevrijden van de last van je verdriet, maar ook de andere proberen te bevrijden van je vijandschap, je negatieve oordeel. Vergeven is daarom bevrijden, verlossen en herscheppen. Het is een daad van liefde tegenover de vijand, ja-zeggen tegen onze broeder(zuster).
Jean Monbourquette geeft 12 stappen om te kunnen vergeven: 12 stappen die je moet zetten om jezelf en de anderen echt te vergeven
1.Besluiten je niet te wreken en een einde te stellen aan het kwaad.
2.Je gekwetstheid en je innerlijke armoede erkennen.
3.Je gekwetstheid met iemand delen.
4.De aard van je verlies definiëren zodat je erover kan rouwen.
5.Je woede en je vergeldingsdrang aanvaarden.
6.Jezelf vergeven
7.Trachten begrip op te brengen voor de dader.
8.De kwetsuur een zin geven in je leven.
9.Weten dat je vergeving waard bent en dat je al vergiffenis gekregen hebt.
10.Op houden met absoluut te willen vergeven.
11.Je openstellen voor de genade van de vergeving.
12. Besluiten om een einde te stellen aan de relatie of haar een nieuwe kans te geven.
Lieve mensen, wanneer dit onderwerp je echt interesseert zou het boek van Jean Monbourquette Hoe vergeven, van uitgeverij Averbode, ISBN 90-317-1659-6 zeker eens moeten lezen. De 12 stappen worden uitvoerig uitgelegd met telkens relaxatie of duidingoefeningen. Echt een aanrader, een must, om te komen tot een gelukkigere, humanere en sociale samenleving.
Verscheidene hulpverleningen komen in aanraking met mensen die niet of nauwelijks voor hun eigen wensen kunnen (durven) opkomen.
Personen die zwijgen en zich telkens weer neerleggen bij de mening of besluiten van de anderen. Vaak wordt er dan ook misbruik hiervan gemaakt .
Hoe kunnen deze mensen meer weerbaar, assertief woorden?
Allereerst door hen bewust te laten worden van zichzelf en van hun eigen gevoelens en wensen.
Meestal zitten ze echter al jaren in een vast patroon en is er tijd nodig om hun bewust te laten worden van zichzelf en naar zichzelf te leren luisteren.
Hoe kun je nu voor je eigen wensen en behoeften (leren) opkomen?
1.Je kunt de wereld alleen vanuit je eigen gezichtsveld bekijken Je bent altijd je eigen middelpunt in de wereld: geografisch, sociaal, cultureel en in alle ervaringen. Je bent wel geboren in een bepaalde socio-culturele context: familie, opvoeding, religieuze overtuiging van je ouders, buurt, enz. welke allemaal bijdragen aan de vorming van je persoon en visie. Wanneer je denkt hieraan te kunnen ontsnappen en hier boven te staan, bedrieg je jezelf en zullen er veel dingen misgaan in je relatie met je omgeving. Je moet leren zien wie je bent en welke factoren een rol spelen in je denken en gedrag.
2.De mens leert zijn eigen persoonlijkheid kennen en gebruiken over de grenzen die hij om zich heen ervaart.
Deze grenzen zijn de natuurwetten maar ook de medemensen. De natuur daagt de mens uit haar te exploiteren en te beheersen. Maar ze laat ook ervaren wat de grenzen en beperktheden zijn. Zo is het ook met de intermenselijke relaties. De ander ontmoeten is ook tegengas en kritiek krijgen, te horen krijgen wat de ander al wel of niet aangenaam ervaart in ons gedrag. Doordat de ander zo reageert, is er sprake van een echte ontmoeting en leren we waar de genzen van de ander liggen. Dit maakt onze zelfkennis groter en geeft ons informatie hoe we de relatie met de ander dienen aan te gaan.. Als de ander zich niet kenbaar maakt in zijn eigen wensen en verlangen, mar zich willoos ten dienste stelt, kan er geen sprake zijn van een echte ontmoeting; het bezorgt ons verwarring en we blijven zoeken naar de grens (soms door machtsmisbruik) bij de ander.
3.Heb je naaste als jezelf
Het is onze bestemming om te voorzien in de behoeften van de ander. En wel op dezelfde wijze als je zorgt voor de behoeften van jezelf. Je kunt geen oog hebben voor de noden van de ander als je die van jezelf niet kent en niet durft te erkennen. Dus niet of-of, maar eerst het één en dan het ander. Eerst de vervulling van de geestelijke behoeften en daarna pas de andere levensbehoeften. Onze huidige maatschappij faalde hier enigszins in.We schiepen een verzorgingsstaat,gelijke kansen voor iedereen en een sociaal zekerheidsstelsel dat alle problemen moest opvangen. Maar werden de mensen gelukkig(er)? Integendeel, er heerst een grote onvrede. Velen zoeken via drugs, kicks, occulte geneesmiddelen, machtswellust, New Age, enz.. naar de zin van het leven en naar geestelijke vervulling.
4.We mogen ons beschermen tegen het kwade in de ander.
We leven niet in een veilig paradijs. Anderen kunnen ons (al of niet bewust) kwetsen, vernederen of geweld aandoen. Tegen dit kwaad moeten we ons en elkaar beschermen. We moeten niet onnodig lijden gaan zoeken en onze waardigheid vergooien.
We zijn gemaakt om iemand te zijn en tot ontplooiing te komen met al onze gaven en mogelijkheden.
In de ontmoeting met de ander (vaak met de nodige conflicten) zien we onszelf, maar ook de ander en ontdekken we hoe we de
onderlinge relaties kunnen hanteren.
5.Eerbied, zorg, groei, waarheid
Wanneer we duidelijkheid scheppen in onze relaties en eerlijk om gaan met onze behoeften, doen we dat met inachtneming van deze waarden.
Eerbied: als we iemands gedrag als negatief ervaren, mag het niet zo zijn dat deze persoon voor ons in waarde daalt. We moeten, ondanks alles, de goede kanten ook proberen te erkennen en hem het goede blijven toewensen.
Eerbied voor jezelf heb je wanneer je in je werk zoekt naar kansen voor je eigen ontplooiing maar je niet op een zijspoor laat rangeren. Eerbied voor jezelf en de ander voorkomt dat conflicten uit de hand lopen en bitterheid en wrok een kans krijgen.
Zorg: Ik ben verantwoordelijk voor het geluk en welzijn van mijn medemens. Daardoor is de ander, met wie ik moeilijk kan omgaan, tevens voorwerp van mijn zorg. De grenzen die ik aangeef en waarmee ik duidelijkheid geef in onze relatie, mogen er niet toe leiden dat ik de noden va de ander niet meer zie en geen bezorgdheid voor de ander kan hebben;
Groei: wij zijn geen statische wezens die onveranderlijk blijven. De ander verandert en wij veranderen ook. Dat is onze hoop. Ieder mens heeft de hoop morgen zal het beter zijn of eens zal er wel een oplossing komen. Wij moeten de ander daarom aanspreken op wat hij/zij kan worden en niet op wat hij/zij is. We moeten openstaan voor nieuwe dingen en verrassingen(veranderingen) zowel bij onszelf als bij de ander.
Waarheid: Onze relatie is het best gediend bij eerlijkheid en waarheid. De ander om e tuin leiden of oneerlijke informatie geven, zullen geen betere relaties geven. Waarheid doet soms pijn. Maar ieder heeft er recht op. En allemaal wensen we eerlijk behandeld te worden.
We moeten blijven geloven in een samenleving (een toekomst) waarin belangen niet tegenover elkaar staan maar elkaar insluiten, een dienende en liefdevolle samenleving.
8 tips om voor jezelf op te komen en erkenning af te dwingen maar met de erkenning van de ander in zijn of haar wensen.
- Luister naar je lichaam. Wanneer jij je niet lekker voelt (hoofdpijn), komt dat misschien doordat er iets onprettigs gebeurd is. Durf het bespreekbaar te maken.
- Hou het bij jezelf.Zeg duidelijk je wens of kritiek in de ik-vorm.
- Herhaal je wensen. Was je boodschap wel duidelijk genoeg?
- Vraag of de ander je gehoord heeft. wat denk je eigenlijk dat ik nu van je wil?
-Houd je aan één onderwerp. Verbindt je wens niet aan allerlei andere wensen of gebeurtenissen, zodat de ander alleen maar verwijten hoort en in de verdediging gaat.
-Erken je eigen aandeel en maak dit bespreekbaar. Durf eventuele fouten te erkennen en bied je excuses aan.
-Geef de ander de gelegenheid te antwoorden en bevestig hem/haar als hij jou begrepen heeft.
- Laat het doel niet zijn om te winnen maar om erkend en begrepen te worden.Vb: Ik zie dat je mijn wens niet kunt vervullen, maar toch ben ik blij dat ik het kunnen zeggen heb.
Literatuur:
De waarde van zelfrespect Bruce Narramore
Als ik nee zeg, voel ik mij schuldig Manuel J. Smith
Toetje
There is one person whom you have no choice but to believe -- yourself. Just to make sense of the world, you must believe what you say to yourself. To do otherwise would lead to insanity.
The problem is, not everything you tell yourself is in your best interest. Have you ever caught yourself saying "I'll never get that done" or "I'm just no good at this"? Now what is the point of saying something like that to yourself? There is no point! It accomplishes nothing but to convince you of your own weakness.
When you catch yourself doing this, STOP. And instead, tell yourself something like "I'm making good progress on that" or "I'm getting better and better at this. " Whatever you say to yourself, you'll believe. And whatever you believe, you'll be. That is the power of positive affirmations. They're not just "feel good" escapist rituals -- they actually program your mind for success.
