“Het einde van Juni was heel verschrikkelek. Onze kleine, lieve Walter (foto) stierf. Op 25 Juni 1942 te 2^1/2 uur namiddag is dat guitig, fijn ventje van ons weggesleurd. Het is zo plotseling uit ons leven gebannen en alle ogen zijn vragend gericht naar den hemel of dat het hier wel een noodzaak gold om onze Walter van ons weg te halen. In onze ogen waren tranen. Ik heb die kleine gezien op zijn ziekbedje. Veel heeft hij gelejen om zo’n klein pagadderke te zijn. Zijn moeder heeft zeker heur part daarmee gehad en alles is zo rap gebeurd. Donderdag’s zaagt ge ’t al dat hij te sterven lag. En het is me zo’n dwarse steek door ’t hart als ik daaraan terugdenk hoe dat ventje daar lag te hijgen en te kreunen. Zo akelig ver dat die adem ratelde en altijd regelmatig zo’n geluid als ´moe, moe, moe`. Het zijn harde noten om te kraken. Het licht in huis is uitgedoofd. De zon is weg. Al het gekweel en gespeel is doodgelopen en uitgeput, verdrietig is elk getiktak van de horloge.

We hebben de Walter naar ’t kerkhof gedragen op Zaterdag 27 Juni 1942. Het was een schone begrafenis en een grote schaar mensen vergezelde ons aller kameraadje naar zijn ruststee.

Moederharten zijn zeker hard onder den indruk geweest van die nijpende tragedie.

Ik was de vriend van onze Walter. ´Fa` zei hij, ´Fa!`Ik zie nog steeds die kinderoogjes flikkeren. Ik voel hem nog op m’n schoot. Ik hoor hem praten en tateren. Ik heb hem nog heel en gans bij me. Ik versta waarlek niet dat dit alles zo rap is gebeurd. Zo rap dat we die kleine man hoefden te missen. Het is onindenkbaar.

´Beste Walterken,

Je waart nog zo heel klein en broos in dit leven. Je had nog zo’n hopeloos gedacht hoe er de wereld uitzag. Je had een moe die voor je zorgde, je vertroetelde en bij elk zuchtje of kuchje voor jou naar de dokter liep. Je had een vader die je ook zielslief had, dat weten wij allen. Hij die voor jou ballen en speelgoed kocht en die zijn maïzena en rijst voor jou spaarde voor jouw pap, mijn kleine pagadder. Je had een schare van lui die heel en al opgingen in je wakkerheid en je levendigheid. Mensen die je allen doodgaarne zagen. Die je hadden als een meest gewenst levensgeschenk. En toch gingt ge van ons weg, kleine kerel. Toch verliet je ons! Nooit vergeven we je dat, nooit!

Je mocht honderd redenen hebben om ons zo opeens te verlaten. Dat heeft geen tel, wij hielden van jou, das al.

Walterken, als je als een engelken hier hoog bent bij onzen Lieve Heer en je ziet hier neer op dezen zotten boel vraag Hem dan eens heel beleefd of Hij er nu eens niks kan aan veranderen om hier een nieuwe geest te scheppen en opdat de mensen mekaar wat meer lief hadden.

Kleine man, wij zullen altijd op je denken als de radio speelt van ´Schenk me je glimlach, Maria Magdalena`, dan schokt het door ons heen. Rust zacht lieve jongen, allemans vriend.` 

Jef is thuisgekomen op Zondag 28 Juni, die vent verschoot zich bijna dood en heeft nogal geschreid.

Elza verjaart op 29 Juni. Voor heren kado kochten we een kader met spiegels voor de foto van ons Walterken.”

11-10-2011 om 11:14 geschreven door uw neef