Ik zou mij moeten schamen want ik mag eigenlijk helemaal niet klagen. Ik heb  met al mijn kinderen en kleinkinderen, fijn Pasen gevierd.Een echt gezellige Paasbrunch! (wel 1 van mijn mooie borden laten vallen en kleindochter op weg naar hier gevallen, waardoor ze nu 6 draadjes in haar been heeft. Maar ze is heel flink geweest). Rond 3 uur zijn ze vertrokken, alles netjes opgeruimd. Daarna naar mijn moeder vertrokken om samen met de rest van mijn familie te vieren en onderweg overviel mij het 'alleen zijn gevoel'. Stom! Ik weet het!! Ik heb mezelf al streng toegesproken maar ik krijg het niet meer van mij af en weet op het ogenblik met mezelf geen blijf. Ik snap me zelf soms niet!!

(dienblad gemaakt voor collega die van werk veranderde)

Bijlagen:
dienblad suzy 3.jpg (278 KB)   

Thomas ging vandaag langs komen maar ik zat op een leerkrachtenbeus om onze spelkoffer te promoten.

Wij hebben een spelkoffer 'Vlieg mee!'Vlieg mee in de leefwereld van mensen met een handicap. Ik ben voorzitster van de vereniging Zichtbare Handicap. Omdat ik zelf een handicap heb en ik het belangrijk vind dat kinderen van kleins af aan zouden moeten weten dat er mensen met een handicap zijn en vooral hoe ze er mee zouden kunnen omgaan. Het is een heel toffe koffer, met puzzels, kwartetspel, dobbelspel. En aan de hand van de opdrachten ondervinden ze even wat een handicap zou kunnen zijn. Dus heel even in de huid kruipen van. De meeste scholen en kinderen zijn heel enthousiast. Ik krijg enorm leegierige, boeiende vragen en heel ontroerende reactie. Je kan altijd eens gaan kijken op www.zichtbarehandicap.be daar staat het hele consept op. Of we lenen de koffer uit of ikzelf ga er mee les geven. Boeiende maar tijdrovende bezigheid. Hier is onze koffer de druppel inkt in de tas melk.

Dan komen we morgen zei Thomas, maar morgen heb ik opening van mijn tentoonstelling in Kessel-Lo. Je bent nooit thuis kloeg hij. Maar nu ben ik thuis en nu kon hij niet. Maar ja, is beter zo dan te zitten kniezen he.

(Foto met alle bestuursleden en koffers)

Gisteren belde Stéphanie om te vragen of ik eens met de bomma van Kevin kon gaan praten. Zijn bompa stierf in januari. Ze kreeg het niet geplaatst. Langs de ene kant deed het deugd dat mijn dochter dat vroeg, mij daar in vertrouwde, dat ik misschien met mijn ervaring kon helpen. Een teken dat ze vindt dat ik het toch goed heb gedaan. Ik ben er naartoe gegaan en we hebben ook heel intens en lang gepraat. Ik begreep het vrouwke zo goed. Heel het verdriet, het spartelen om toch maar recht te komen. Het zoeken naar antwoorden, de schuldgevoelens,het elke seconde van alles proberen te begrijpen, het gekibbel tussen haar dochters, de kwetsende opmerkingen. Aan de andere kant heb ik nu even mijn klop. Het is bij mij dan al wel 15 jaar geleden dat Herman stierf. Die gevoelens opieuw zien beleven raakt toch dieper dan ik dacht. En ik heb toen  zo gehoopt dat er iemand mij  begreep. Maar ik was 42 jaar en in mijn familie of vriendenkring kende ik niemand (gelukkig voor hen) die  mij kon helpen en met mij kon praten. Niemand die zei dat die gevoelens die ik toen had normaal waren. ik dacht toen soms dat ik gek werd. Ik sleurde de halve bibliotheek aan boeken mee om wanhopig te begrijpen. Ik dacht toen dat later als iemand zijn partner zou verliezen de andere mij eindelijk zouden begrijpen, maar het is nog steeds ik die hun begrijp en steun. Maar ik ben trots op mezelf dat ik het gekund heb. Mijn kinderen doen het goed.Ik ben een fiere mama. Van hun 10 en 12 jaar heb ik ze alleen opgevoed. Ik had 3 pubers in huis, zij 2 en ik zelf ook want ik maakte ook een identiteitscrisis door. Ik was ook met al mijn verdriet mijn Noorden kwijt, mijn steun mijn toeverlaat. Herman ik mis je!! Maar ook hij zou trots zijn. Zijn dochter werkt als administratief medewerkster aan het kabinet van de burgemeester en en zijn zoon is adjunct-directeur aan de sportschool in Hasselt. Maar vooral ze doen het' nu' relationeel en emotioneel goed. Hopelijk blijft het zo want ze hebben allebei andere tijden gekend. Maar als de kinderen het goed doen dan de mama ook!!!

(beeldje gemaakt toen Herman gestorven was om aan te tonen hoe fel wij met elkaar verstrengeld waren)