Ik mag niet klagen door de dag, maar het enige wat heel confronterend is is het 's nacht alleen liggen in dit grote huis. In weze is het niet  groot maar het voelt zo aan. Ik hoop telkens snel in slaap te vallen. Ik ben moe en zelfs doodop maar van zodra ik het licht uitdoe ben ik klaarwakker. Niet dat ik panikeer hoor. Ik lees en probeer nog eens, zet de radio even aan om zo stilaan weg te glijden. Maar iets houdt me telkens tegen. Vroeger werd ik zenuwachtig en dwong mezelf van 'en Nu gaat ge slapen'. Maar dat werkt niet. Dus ik probeer zen te worden. Rustig in en uit ademen, wat ik in een mindfullness cursus geleerd heb toepassen. Ik ga ook proberen van niet te laat meer te eten want mijn maag speelt me dan parten. Gelukkig kan ik na een slapeloze nacht toch nadien wat uitslapen.  Mijn streefdoel is om gewoon bedje in te kruipen, wat te lezen, boekje toe, onder de deken nestelen, oogjes toe en weg naar dromenland.Hopelijk  lukt me dat heel in het kort want anders duren de nachten te lang en ga ik er onderdoor van moeheid en heb ik te veel tijd om te piekeren. Mijn nachtpost doet er ook geen deugd aan, moet telkens mijn ritme hervinden.

Gisteren met een vriendin weg geweest en zij vertelde dat haar dochter denkt dat ze een transgender is en overweegt om zich te laten ombouwen naar man. Het sloeg in als een bom bij haar. Dat zijn pas dingen waar je moet van slikken en dat heel je wereld overhoopt zet.Crisis tot en met thuis, hoe moet je zoiets als moeder aanpakken? Objectief heeft iedereen wel een mening maar als het om je eigen kind daat is het allemaal zo evident niet meer.

Dus mijn zoon is gaan samenwonen!! Gelukkig!!!

Stilte kan oorverdovend zijn!!!!!!!! Ik heb op het ogenblik geen adem genoeg om mijn huis in leven te houden.  

Net terug van een voorstelling van Kommil Foo. Ik heb genoten! Ongelooflijk hoe die mannen  met emoties spelen. Van lachen naar ernstig, naar treurig en naar vooral het confronteren met jezelf. Heel subtiel en soms zo denderend los er door. Verschillende keren heb ik geschokt van het lachen maar ook net geen traan gelaten. Ik heb ook beseft dat ik in al mijn gevoelens niet zo abnormaal ben want ik hoorde dat op hetzelfde moment als ik iedereen lachte en dat hun lach op dezelfde seconde bleef steken toen ze merkten dat het eigenlijk niet om te lachen was.

Maar wat ik vooral onthoud is dat een mens in duizend stukjes kan breken en zo in een luciferdoosje kan passen en dat anderen kunnen vragen om je weer bijeen te rapen, het doosje een klein beetje voor je openschuiven en je de kans geven er weer uit te kruipen

(schilderij: spiegelbeeld. Iedereen heeft 2 gezichten. Het ene dat je laat zien en het andere dat alleen jij ziet. Kijk in de spiegel en je ziet objectief jezelf maar je ziet ook datgene 'wat' je er bij voelt en 'hoe' je je voelt)

Bijlagen:
spiegelbeeld.jpg (264.8 KB)   

15 jaar! Had mij 15 jaar geleden gezegd dat ik ging staan waar ik nu sta dan had ik je voor gek verklaard. Ik zag geen toekomst meer. Een dochter van 10 en een zoon van 12. En daar stond ik ineens zonder jou om ze groot te krijgen. Heel hun puberteit door, hun grote en kleine verdrietjes, hun studies, hobby, kortom 'hun' toekomst lag in 'mijn' handen. Voor je stierf zei ik 'Ga maar, ik zal wel voor ze zorgen. En ik heb gesparteld, geweend en geschreeuwd. Jij zei dat als ik je echt nodig had dat je er ging zijn. Daar geloofde je rotsvast in. Ik twijfelde!! Voor je foto vroeg ik, smeekte ik, chanteerde ik, schreeuwde 'Waar ben je nu? Waar blijf je nu???' En soms, heel soms had ik het gevoel 'daar ben je' en dat hield me recht. En we haalden het. En hier zijn we nu. We leven, we plannen en maken plezier.Jouw trots: jouw kinderen en ik. De scherpste kanten zijn over maar het zachte verdriet is niet voorbij. Mag niet voorbij gaan. Zo blijf je een beetje bij mij en van mij.

Jij zei: "Ooit zal je weten hoeveel ik van je gehouden heb!" Kon ik de klok maar even terug draaien want het liefst had ik even, nog heel even mijn hand op je wang gelegd en je beschermende armen om me heen gevoeld om zachtjes in je oor te  fluisteren :' Ik weet het!'

(foto getrokken aan zee. Naargelang mijn gemoedde ene keer een zonsondergang en de andere keer het opkomen van de zon)

Vandaag is het de eerste keer terug werken sinds mijn operatie. Ik werk bij mensen met een meervoudige handicap die daarbij blind of slechtziend zijn. Ik werk er nu bijna 38 jaar. Dus al heel wat ervaring. Maar de elastiek staat voor iedereen van het personeel enorm gespannen. En ik vrees dat als ze nog hard gaan blijven trekken dat deze eens gaat overknappen.Op een paar maanden tijd hebben er al 6 collega's ontslag genomen. 6 van de 17 dat kan tellen. Ze hebben er daar nu 2 van vervangen. Dus blijven er nog 4 plaatsen open. Het probleem is dat ze niemand vinden. Verantwoordelijkheid en verloning zijn niet in verhouding. Het probleem is dat de overblijvers het moeten opvangen.

Ikzelf moet nog proberen 2 jaar vol te houden en dan stop ik er echt mee. Mijn lichaam zegt dat het genoeg geweest is. Ik vind dat ik ondanks mijn handicap, geen vingers en heel wat littekens en een voet die niet mee wil, mijn bijdrage aan deze maatschappij geleverd heb. Ben altijd naar een gewone school gegaan, altijd in een gewoon arbeidscircuit. Binnen 2 jaar geef ik het vaandel door naar de jongeren. Als het lukt probeer ik zelfs eerder te stoppen. Ik vind dat ik trots  op mezelf mag zijn!