|
Vader zaliger.
1 november, iedereen heeft wel familie en kennissen te herdenken, de kerkhoven worden terug plat gelopen, het kerkhof waar we veronderstellen dat de doden in vrede rusten, heeft zijn jaarlijkse schoonmaak achter de rug en de chrysanten staan in al hun pracht de graven wat op te fleuren, hoe jonger de dode hoe meer bloemen, hoe ouder het graf hoe zieliger tot zelfs bloemloos en vergeten.
Wie ze nooit meer op een kerkhof zien op 1 november dat ben ikzelf, dit sedert de dag dat ze het nodig vonden het graf van mijn vader te slopen als er geen geld op tafel kwam, met de familie geraakten we er niet uit, de meeste waren niet bereid om met geld over de brug te komen en moest me bij de meerderheid neerleggen, maar ik had al een alternatieve gedachte in het hoofd. Ik kon mij moeilijk verzoenen met de gedachte dat alles de container opmoest om te laten recycleren tot onderlaag van de een of andere gemeenteweg, dus haalde ik samen met een vriend de zerk van mijn vader weg van het kerkhof om die in mijn eigen tuin een plaatsje te geven tussen de struiken.
Ondertussen is dit al een vijftiental jaar geleden, maar ik heb er nog nooit spijt van gehad, ik voel het aan of ik hem van een tweede dood heb kunnen redden, het klinkt wat gek voor vele mensen, maar er is toch nog iets overgebleven, en af en toe sta ik even stil bij die steen, en het geeft net hetzelfde gevoel als vroeger op het kerkhof, dag pa
..
Mijn vader is veel te vroeg gestorven, amper 58 is hij geworden, ikzelf was ik er toen 29, net de helft dus. Zoals elke vader had hij het niet makkelijk zijn rebelse zoon in de jaren zestig in bedwang te houden, honderden zedenpreken heb ik moeten aanhoren, en evenveel maal was zoonlief van een ander gedacht natuurlijk, vader was de ouderwetse, hij kon niet meer mee met zijn tijd, de nieuwe generatie zou de wereld wel veranderen.
Dat is gedeeltelijk wel gebeurd, maar toegegeven dat vader het meestal bij het rechte eind had, zijn preken waren bedoeld om mij tegen eventuele stommiteiten te beschermen, en zonder het toe te geven hield ik er toch veelal rekening mee.
Toen zijn kinderen hun weg gevonden hadden in het leven was de man zo fier als een gieter, hij hield zielsveel van ons zonder het daarom expliciet te tonen, hij was geen knuffelaar, maar in zijn lichtblauwe ogen kon je zien dat hij fier was en vol liefde.
Vader is gestorven aan longkanker, het enige waar ik spijt van heb is dat ik hem heb zien sterven, stikken eigenlijk, dat beeld heeft me nooit meer losgelaten, geen enkele van mijn kinderen wil ik dat aandoen, zij zullen er niet mogen bijzijn als mijn pijp aan het uitgaan is. Dat ik niet altijd naar de goede raad van mijn vader luisterde bewijst het volgende, op zijn sterfbed gaf hij me de raad te stoppen met roken, het rebelse zit er toch nog wat in, ik rook nog altijd op mijn 59ste.
Papa Jef ik blijf aan je denken, en
..ik lijk steeds meer op jouw.
|
