Meer rustig en helder maar motoriek gaat nog achteruit
Anita en ik zijn zaterdag bij Opa in Lubbeek langs geweest. Bij onze aankomst zat hij in de leefruimte te dutten in een van de relax-zetels en was zoals steeds zeer verward bij het ontwaken. Wij zijn vervolgens naar zijn kamer getrokken die op slot was. Onderweg zakte zijn broek als 't ware af tot op zijn enkels. Wellicht is hij tijdens zijn bezoek een aantal kilo's afgevallen want zonder riem kan hij geen enkele brioek ophouden. Opa was weer heel content dat wij hem "daar kunnen vinden hebben", hij had bovendien heel veel honger. Een en ander had onder meer te maken met het feit dat de avondmaaltijd die zaterdag wat later dan normaal opgediend werd. Het feit dat hij eerst ne chocolade koek of 4 had opgegeten, heeft hem er niet van weerhouden om daarna zijn volledige avondmaal naar binnen te werken. Een hele pot (kamile-) thee en achteraf nog een tas koffie. Eetlust is geen probleem en klaarblijkelijk stimuleert dat ook zijn dorst. Het viel ons op dat hij duidelijk een heel stuk rustiger is geworden en bij wijlen veel helderer. Hij heeft het natuurlijk nog steeds heel moeilijk met het herinneren. Bij het stappen van de leefruimte naar de kamer en terug viel het ons op dat zijn stapjes nog korter zijn geworden en zijn bewegingen nog een stuk trager. Zijn motoriek is er duidelijk niet op verbeterd. Wij vragen ons bang af hoe lang het nog gaat duren dat hij zulke kleine verplaatsingen nog zelf al lopend zal kunnen doen met daarbij de gedachte dat het wegvallen van dat laatste stukje mobiliteit zijn levenskwaliteit ook niet ten goede zal komen. Maar zover zijn we hopelijk nog (lang) niet. Geert
Beste allemaal, gisteren was het (wegens onze vakantie) liefst 2 weken geleden dat ik onze va nog gezien had! Ik moet zeggen: het viel me mee ! Toen ik arriveerde sliep hij (hij had z'n kleren op z'n stoel gelegd (nou ja, gelegd) en sliep zoals hij vroeger altijd deed als hij overdag in bed dook: in z'n ondergoed. Wakker gemaakt, en meteen een blije verrassing op zijn gezicht: bezoek ! Niet dat hij me herkende, maar ik voelde eerder een warme gloed van 'herkenning', het deed ons wederzijds plezier ! Eten gegeven, veel goesting en honger, boterhammen tekort. Ben gaan brood bijvragen, maar er was geen verpleegster te bekennen. Heb hem dan maar enkele koekjes gegeven die ik meegebracht had: 'of ik geen chocola had ...?!'. Enfin, wij een stukje gaan toeren in de gangen, en hij maakte af en toe op eigen initiatief een opmerking (= een verbetering ten aanzien van de vorige keren dat ik er was !). Hij zegde ook af en toe iets tegen andere bewoners. Toch blijft me opvallen hoe moeilijk hij soms zijn woorden vindt (hij stokt in het midden van een eenvoudig zinnetje omdat hij een heel gewoon woord niet vindt). En inderdaad, hij herkent bepaalde hoogst evidente zaken helemaal niet: bvb. een boterham op zijn bord ('mag ik die zo maar opeten ?' of ''kunt ge geen boterham geven ?' als er nog een op zijn bord ligt). Ook het toilet herkent hij niet als dusdanig, ook al staat hij ervoor met z'n broek op z'n enkels. Enfin, tijd om naar huis te gaan, en toen kwam de clou: op weg naar de uitgang vroeg ik hem even mijn hoed vast te houden terwijl ik naar het toilet ging. Toen ik uit de WC kwam stond hij in de gang te glunderen met mijn hoed op zijn hoofd ! Het was lachen, gieren ! Ook de andere patiënten schepten zichtbaar plezier in zijn vertoning en moedigden hem aan. Enfin, hij glorieerde de gang door tot in de grote zaal met mijn hoed op z'n kop ... Ik voelde sinds lang het genoegen van gedeelde humor, een stukje relativering van deze moeilijke situatie ... Het was me warm aan het hart om mijn bezoek zo af te kunnen sluiten ! Groetjes, Àlda
