Vanavond bij Opa met Anita langs geweest. Tante Lut was bij Opa en verzorgde mee zijn avondmaal. Het laatste mogen wij allen hopen. En honger had den Opa weer. Er is een extra portie bokes en een 2 potje koffie aan te pas gekomen. Iets later is iemand van de verplegsters langs gekomen om ons te vragen te starten met de voorbereiding van de verhuis. Wij hebben in een paar plastiek zakken Opa's kledij gestopt en alles voor morgen klaar gelegd. Hij kan vertrekken. Opa was vandaag duidelijk helderder dan vorige week. Een beetje verwarring groeide natuurlijk wanneer hij ons bezig zag met het inpakken en ivooral wanneer ik hem vertelde dat hij morgen naar "huis" mocht. Dat was natuurlijk wat te veel om te vatten en te moeilijk om uitgelegd te krijgen. Naarmate wij ons klaar maakten om te vertrekken vroeg hij verschillende keren waar ons moeder was. Hij maakte zich zoals gewoonlijk ongerust hoe hij de rest van de dag moest ombrengen. Verder bleef hij in tegenstelling tot de eerste weken van zijn verblijf in Lubbeek steeds vrij rustig en zelf geïnterresseerd in wat er verteld werd. Voor ons bemoedigende signalen.
En nu maar hopen dat morgen ook alles nog goed meevalt in zijne nieuwe thuis, de Wingerd.
Besluit van de meeting: opa is klaar voor De Wingerd ...
Er waren geen verrassingen in het verslag, niks dat we voorheen nog niet hadden gehoord of al niet zelf hadden achterhaald, hier de samenvatting:
- iedereen is het erover eens dat hij veel rustiger is, minder lijdensdruk toont, een minder ongelukkige indruk geeft.
- Er werd geen agressief gedrag meer opgemerkt. Hij gaat nog wel regelmatig op de grond liggen ... (maar hij doet hier niet echt iemand kwaad mee)
- zijn verdere motorische en cognitieve achteruitgang is te wijten aan de voortgang van zijn ziekte, blijkbaar niet aan de medicatie. Men blijft hem dagelijks bij activiteiten als kine en erg betrekken om verdere motorische achteruitgang te voorkomen/uit te stellen
- hij slaapt de nachten door (zonder extra medicatie)
- Het vocht in zijn hersenen blijkt nu toch weer niet zo veel te zijn, noch een belangrijke belasting te vormen. Het weghalen zou meer nadelen (risico's) dan voordelen inhouden.
- van het neuro-psychologisch testonderzoek (minimenta, de eeuwige vraagjes) zijn ze maar afgestapt, want het geeft onze va zoveel frustratie/ergernis omdat hij de verwachtingen niet kan invullen dat ze er zelf verlegen bij worden ... er is toch nog gezond verstand ...
- zijn medicatie lijkt nu op punt: de Risperdal (die hij nam toen hij naar Lubbeek kwam) is vervangen door Zyppralexa (wat zijn stemming met succes blijkt te ondersteunen). Voor zijn hart is men even van Cosaar naar een ander middel overgeschakeld, maar daarna weer terug. Verder geven ze nog even Arisept door omdat dit ook de lijdensdruk mee zou verminderen (zou in De Wingerd kunnen afgebouwd worden).
- naar zijn verdere levensverwachting toe: we mogen niet vergeten dat hij naast zijn dementie ook nog een extra gevoeligheid betreffende zijn hart/bloedvaten heeft, wat een extra risicofactor vormt. Daarenboven lijdt onze va aan vasculaire dementie wat hem hij extra gevoelig maakt voor infecties, dit uit zich meteen in verhoogde verwardheid.
Besluit: hij is klaar voor De Wingerd, bij een groen licht van die kant kan hij bij wijze van spreken meteen overgaan. Een kleine verhoogde verwardheid van enkele dagen bij deze overgang is te verwachten.
Onze va nog naar huis brengen (vraag van ons moeder) is niet aangewezen. De vaste structuur van een instelling is voor hem noodzakelijk/aangewezen.
Lubbeek regelt de overgang naar De Wingerd. Het zou wel goed zijn als er op het moment van aankomst iemand bekend aanwezig kan zijn. Alle verslagen gaan mee over zodat er verder gewerkt kan worden op basis van de vergaarde informatie in Lubbeek.
Voilà, da's zowat het voornaamste. Ik denk dat iedereen opgelucht zal zijn als onze va naar De Wingerd kan verhuizen. Ik kijk zelf alvast uit naar een stukje warme huiselijkheid, een vaste omgeving op langere termijn voor hem ... We schrijven half januari, wie had dit 2 maanden geleden kunnen denken ...?!!
Ik probeer er vrede mee te krijgen.
alda
Hallo allemaal,
ik ben vandaag nog eens bij onze vader geweest ... Als een kind met sinterklaas, zo blij toonde hij zich, hij straalde gewoon. Niet dat ik geloof dat hij me (her)kent, maar op één of ander manier voelt hij aan dat ik van 'zijn stam' ben, goed volk enfin.
Hij kan het niet geloven 'dat ik hem hier gevonden heb, allez, hoe is dat nu mogelijk ?!!!' (ik denk dat wij ons niet kunnen inbeelden hoe het voor hem voelt om in Lubbeek te zijn: een totaal vreemde omgeving, vreemde mensen, ... van god en klein pierke verlaten ???)
Zijn zenuwachtigheid, angst en spanning hebben duidelijk plaatsgemaakt voor een geheel ander gedrag: hij toont zich tevredener, het eindeloos zoeken en afzien is weg. Hij heeft zelfs al eens aandacht voor zijn omgeving: hij zegt al eens iets tegen iemand anders, hij stond naar buiten te kijken als ik arriveerde.
Ik moet zeggen dat ik erg blij ben met deze evolutie. Ik neem aan dat dit aan de medicatie te wijten is, wat dat betreft zie ik toch de kentering waarop ik gehoopt had.
De andere kant van de medaille is dat hij nu meer slaapt (tenminste die indruk heb ik toch) en misschien is zijn verminderde motoriek ook aan de medicatie toe te schrijven. Hoewel ik moet zeggen dat hij vandaag kwikker was dan de vorige keer, zijn tempo lag echt wel wat hoger.
Hij jaagt nog regelmatig zijn omgeving de stuipen op het lijf door in de gang te gaan liggen ... Aan zijn bloeddruk schijnt het niet te liggen (verklaarde een verpleegster deze namiddag toch nog), en als er bezoek is, dan doet hij het toch niet, hé. Ik zou er iets moois voor over hebben om de ware reden te kennen. Een eenzame protestactie ? Als dit het geval is, is ze wel effectief ! Aandacht krijgt hij !!
Och ja, en dan dat 'sjoeke' dat ik bij had: een groot succes hoor, in een paar happen binnen. Hij liet het zich smaken. Een goed uur later klaagde hij alweer luidop en meermaals van honger, het was ocharme 16u15 ... Scherpt het nieuwe anti-depressievum zijn honger aan ??
Morgen zullen we de dokters aanhoren. Het benieuwt me wat ze te vertellen hebben.
Hartelijke groet,
Alda
