Lieverd een foto,
Ook de enige herinnering.
Dat is wat overblijft na al die jaren.
Som denk ik "Hoe zou het zijn Patrick".
Dan denk ik aan je en maak ik een eigen verhaal.
Maar niets valt te gelijken met hoe het echt zou moeten zijn.
25jaar zijn wij verder gegaan,
Papa en Mama eenzaam met hun verdriet.
Elke dag ben je aan onze zijde.
Elke dag kijk Je over mijn schouders mee.
Je beleeft ons hele leven mee,
inplaats dat jezelf zou moeten leven.
Niets of niemand kan je nog terug brengen.
In gedachten zul Je altijd bij ons zijn.
Je ging na een paar maand uitvliegen,
nadat wij je dood gehoord hadden.
Nu blijven alleen de herinneringen.
Wij blijven altijd van Je houden
en hopen dat wij ons éénmaal terug zullen zien.
Hier of waar lieverd?
Dikke knuffels van Mama.