De wandeling.
Onze eerste stappen op de GR Hageland zetten we op 8 februari 2013 in Kessel-Lo en verder gaat het via Sint-Pieters-Rode, Aarschot, Testelt, Kaggevinne, Ransberg naar Drieslinter vanwaaruit we op 12 februari 2016 ons voorlopig laatste traject aanpakten. Toen bereikten we Ezemaal, maar zoals het elk groot bedrijf past, moet ook hier het product regelmatig vernieuwd worden en daar zijn we vandaag gedeeltelijk het slachtoffer van: uit Drieslinter gaat het niet langer naar Ezemaal maar wel naar Tienen en dat is - als je er het verslag van 2016 op na leest - vermoedelijk een stevige verbetering. De TWQ van deze 16.510 km lange tocht bedraagt nu 60%, tegenover de povere 37% van de vorige versie, maar we "moeten" wel een stevig stuk opnieuw doen om op de vernieuwde GR te blijven. Dat stuk ligt gelukkig altijd in de buurt van de Grote Gete en laat dat nu net het interessantste stuk van ons deeltraject van vandaag zijn. De ontwerpers lieten zich gelukkig niet verleiden tot 2 gemakkelijkheidsoplossingen en dat maakt dat we vandaag een best genietbare tocht voorgeschoteld krijgen, die wel verzwakt naarmate we Tienen met zijn industrie naderen. Gemakkelijk zou het geweest zijn om de Gete over lange afstand te volgen en verder gebruik te maken van de fietsroute die de vroegere NMBS-lijn 22 nu geworden is. Uit de kaartjes (hier en hier) is gemakkelijk af te leiden dat dit lang niet overal gebeurd is, ook omdat de lange rechte streep van de Ravel deels over een onverhard stuk loopt. Mooi zo, ontwerpers! Voor de liefhebbers is er ook nog de stad Tienen en dat maakt de terugreis erg eenvoudig. Wij quoteerden 15/20, een vrij hoge score die dit GR-traject hoofdzakelijk te danken heeft aan de eerste 12 kilometer. Vermeldenswaard zijn nog de Necropolis in de vroegere kerk van Grimde, waar tientallen in WO I gesneuvelde soldaten van hun laatste rust genieten en wat verder de Drie Tommen (of Tumuli), waar dan weer andere krijgers hun einddoel in dit ondermaanse bereikt hebben.

Alle foto's vind je hier. Dit zijn er alvast twee, één van de Grote Gete en de zeer aangenamen (wandel)weg ernaast en één van de opvallende Drie Tommen (of Tumuli) in Grimde.

Het weer.
Aarzelend tussen half en licht bewolkt, bij een temperatuur van 17° en een zwakke wind (2 Bf): ideaal wandelweer.

De stafkaarten.
33/1-2 Zoutleeuw (2018) - 33/5-6 Sint-Truiden (2018) - 32/7-8 Tienen (2019). De kaart van Sint-Truiden heb je maar voor een klein stukje nodig.

Hoe we er geraakten.
Onze rechtstreekse IC naar Tienen hebben we moeten afgeven, maar zelfs met overstap is het nog altijd eenvoudig. Voor de heenreis hebben we ook nog een bus naar Sint-Truiden, de 67, nodig. In combinatie met de 66 naar Diest rijdt er om het half uur een bus naar Drieslinter. De terugreis zonder bus is nog eenvoudiger.

Een beetje geschiedenis.
Gewoontegetrouw wijd ik het stukje geschiedenis aan het opstappunt van de terugreis en vandaag is dat NMBS-station Tienen. Informatie vind je hier, hier en hier. En eigenlijk op nog veel andere plaatsen. Maar ik wil toch ook een eigen kleine bijdrage leveren en daarvoor koos ik het spoorboekje van 20 mei 1951.
Veruit het drukst was (uiteraard) het verkeer op lijn 36 Brussel-Noord - Luik. Het vlotte toen met de bouw van de NZV en heel wat treinen vertrokken in het hoge station, d.w.z. van het niveau waarop later het hele station Brussel-Noord kwam te liggen. Heel veel treinen reden als stoptrein naar Landen, maar uiteraard waren er ook treinen naar Liège-Guillemins en Verviers-Central. Vreemde eenden in de bijt waren een trein naar Liège-Longdoz en een andere met eindbestemming Herbesthal. Een viertal treinen voert ook een "karretje" mee, in het spoorboekje snack-bar genoemd. In de andere richting is de eindbestemming Brussel-Noord, op 4 treinen na die beperkt zijn tot Leuven. Het lijkt misschien veel (21 treinen in beide richtingen) maar het aanbod is in niets te vergelijken met het huidige. Dat is des te meer het geval voor de andere lijnen die in Tienen vertrekken of aankomen, eenvoudigweg omdat er op die lijnen al lang geen aanbod meer is. Zo is er lijn 22 Tienen - Diest: in de tabel worden ook treinen vermeld tot Drieslinter, die verder rijden naar Tongeren langs lijn 23. Drieslinter fungeerde dus als splitsings- en overstapstation. Tussen Tienen en Drieslinter reden er op weekdagen 10 treinen. Een tweede lijn die al lang tot het verleden behoort is lijn 142 Tienen - Namur. Amper 6 treinen reden het hele traject, maar er waren meer verbindingen met een overstap in Ramillies., waar lijn 142 en lijn 147 elkaar kruisten. Lijn 147 verbond Landen met Tamines via Gembloux. Samen vormden ze het Kruis van Haspengouw.

De verbinding.

En wat we beleefden.
Enig noemenswaardig feit van de treinrit van de heenreis is dat er opnieuw bedelbriefjes uitgedeeld worden tussen Brussel-Centraal en Brussel-Noord, maar veel zal hij wel niet opgehaald hebben, want hij wordt meteen achternagezeten door een kordate tbg. In Tienen staat de "loketbediende", zoals dat nu de gewoonte is, voor het loket. Een dame wil een biljet kopen, maar hij vraagt meteen of ze met de kaart kan betalen. Dat kan ze niet, duidelijk tot ongenoegen van de "onthaal"bediende die buitenom - echt buiten! - moet om in zijn kantoortje van weleer te belanden. Ondertussen gaat ook de telefoon nog, alleen bereikbaar via het loket - de etiquette leert ons dat je die pas opneemt nadat je de klant bediend hebt- en na de dame richten nog 3 andere reizigers zich tot het loket, terwijl de automaat er ondertussen werkloos bijstaat. Ik werp de steen niet naar de loketbediende, wel naar de wat wereldvreemde NMBS, een soort heropvoedingsgesticht voor balsturige reizigers, sorry, klanten.

Het busstation van Tienen wordt vernieuwd en dus zijn er reserveperrons. Anders dan vroeger staan de (voorlopige?) perronnummers nu wel duidelijk aangegeven. De rit naar Drieslinter zal eindigen met 4 minuten vertraging, die anders dan je zou verwachten door de lange omleiding al in Tienen is opgelopen.

Voor de terugrit kunnen we kiezen uit M6 of M7. Vooraan hangen de M7. De rit zelf verloopt vlekkeloos. In Brussel-Noord hopen we IC 3437 naar Binche te kunnen nemen, maar die is al vanaf Mechelen aan de sukkel. Hij is niet de enige trouwens: op het al te smalle perron 12 staan ook reizigers te wachten op een S1 naar Nivelles in vertraging. Een en ander doet me terugdenken aan de staanplaatsen in een voetbalstadion, toen je daar ook nog als normale mens terecht kon. We kiezen uiteindelijk om naar perron 2 te stappen waar we IC 3238 naar Tournai en Kortrijk kunnen nemen; echt stipt rijden die nooit naar Halle, maar de vertraging loopt zelden de spuigaten uit. Vandaag is dat 1 minuut en daar kunnen we echt niet om malen.

De treinlectuur.
Lize SPIT, Ik ben er niet.
Frederik Willem DAEM, Tekens van leven.

De Ridder wil al die borden die een trajectcontrole aankondigen terugplaatsen. Kost stukken van mensen, maar zo is de automobilist tenminste op tijd verwittigd dat hij zich even moet inhouden. Mocht ze maar diezelfde inzet vertonen om De Lijn te laten functioneren zoals het hoort…

Uitgedrukt…
Hoe linker hoe flinker, hoe rechter hoe slechter… Gezegd als iemand beweert dat zijn oor jeukt. De betekenis is duidelijk.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.