De wind in Bretagne kan alle kanten uit, zeker hier aan de zee, zeg maar de oceaan. Momenteel zitten we met een strakke noordoosterwind, maar als de wind uit het zeegat komt, het zuidwesten, dan kan hij hevig tekeer gaan. Stevige windvlagen doen slecht opgestelde luifels over de camping vliegen. Voortenten zakken in elkaar en beginnen te wapperen als vlaggen. Sommige kampeerders stellen hun materiaal op bij zacht weer, maar eenmaal de storm begint te razen, ontstaat de verwondering. Een Nederlander had deze morgen een andere plaats gekozen om zich te beschutten tegen de relatief zachte noordooster. Maar nu staat zijn luifel met de opening pal naar het zuidwesten. Ik vrees dat hij op een van volgende nachten zal mogen opstaan om zijn patrimonium te behoeden van calamiteiten en zijn luifel mag afbreken in het holst van de nacht bij regen en ontij. Stormbanden helpen weinig, want de wind rukt een tentzeil in katoen of nylon zo aan flarden. Ik en de andere kampeerders, die hier al zo lang staan, geven waarschuwingen aan de nieuwkomers. Soms worden onze adviezen weggelachen, maar enkele dagen later zijn ook wij getuige van de schade. Het zeezand kan hier ook opstuiven en langs je vel schuren.

Zand en zeezout nodigen uit tot het schoonmaken van ramen van tent en caravan. Wat is een mooier dan een brave huisvrouw die, gewapend met spons en lap de ramen te lijf gaat?

De camping is immens veld, waar tijdens de tweede wereldoorlog bunkers en een afweergeschut stonden. De Duitse bezetters hadden deze strategische plaats van de Atlantikwall ingericht om de vermeende landing van de geallieerden af te wachten en om de bezette oorlogshaven van Brest te ondersteunen met luchtafweergeschut. Ze wisten toen nog niet dat D-Day plaats ging vinden in Normandië. Van de oude bunkers is nog weinig te merken. Ze zitten diep onder de grond en dienen als verhogingen voor de staanplaatsen met zicht op zee en voor een uitzichtpunt met oriëntatietafel.