Toeren met de caravan door Frankrijk en Centraal Spanje
03-05-2015
Oléron en oesters
Daarnet al eens gebeld naar onze gekende camping Les Abers in Landéda, Bretagne, Finistère, waar we minstens een maand willen verblijven. Dan beloof ik de lezer van de blog weinig interessants. Er zal weinig spannends te lezen zijn en het zal misschien vervelend worden. Het wordt dan een periode van sun, sea en nog iets met een “s”, maar dat ben ik vergeten. Maar we zijn nog lang niet weg van ons dierbaar eiland Oléron. We trotseren de regenvlagen en gaan op ontdekkingstocht, liefst te voet. De foto’s. Nu zien we goed het fort Boyard liggen in de zee. En wie Oléron zegt, zegt oesters. De oesters worden hier massaal gekweekt. Je ziet een berg met oesterschelpen. Er staan overal huisjes en hutten, waar oesterkwekers gebruik van maken. Er staat zelfs een fiets zonder zadel, wellicht achtergelaten door een of andere non.
Vandaag is het zoals gisteren weer een dagje van regen, alhoewel minder dan gisteren. Het kan alleen maar beter worden. De zeelucht is grauw en op de eerste foto zie je nauwelijks het Fort Boyard midden in de verte liggen. Het is dan ook een dag om inkopen te doen voor minstens een halve week. De stapschoenen en de stafkaart liggen al klaar voor morgen. Het eiland Oléron heeft heel wat te bieden voor de wandelaar.
Regen en wind, dat is het weer dat momenteel over het eiland Oléron heerst. Maar gans Frankrijk zit onder de regendruppels gedurende dit verlengde weekend. Het kan alleen maar verbeteren en mijn Semois tabak herwint zijn vochtgehalte. Semois content en ik content. In Frankrijk is het de gewoonte dat men aan dames een boeketje meiklokjes schenkt op 1 mei. Bea heeft er eentje gekregen van de campingbazin. Bea dus ook content. Het wordt een weekend van luieren, rommelen, opruimen, lezen, televisie kijken en oesters fretten. Misschien gaat Bea enkele baantjes trekken in het overdekte verwarmde zwembad op de camping. Niets voor mij, want ik wil mijn zwembroek hoegenaamd niet verslijten, omdat deze moet meegaan tot mijn overlijden.
Oléron is een langwerpig eiland dat met een lange brug verbonden is met het vasteland. Er is geen hoogbouw en de dorpjes zijn klein en stemmig. De zee is altijd in de buurt, maar dat kan niet anders bij een eiland. Een voettocht van acht kilometer naar het centrumdorp Dolus leverde me een natte vest, broek, kousen en hond op.
Na een rit van 400 kilometer zijn we aangeland op het eiland Oleron in de Charente Maritime. We staan op camping Ostrea in Dolus d'Oléron. Omdat het momenteel regent, plaats ik nog geen foto's. Dat is dus voor morgen. De oesters worden hier met tonnen gekweekt en meteen hebben we er al 24 gekocht. We staan vlak aan zee met zicht op het fort Boyard, bekend van de Franse televisie.
Vandaag is het onze laatste dag in Baskenland. Morgen trekken we naar een eiland, Île d'Oleron. zie het kaartje. We zullen 400 kilometer ver rijden. Wie denkt dat we stilaan huiswaarts rijden, is eraan voor de moeite, want we zijn nog vele weken "en route"! De spoorlijn Irun, Hendaye, Bordeaux - Paris wordt van een nieuwe bedding en rails voorzien. Daarom horen we regelmatig schelle toeters om de treinmachinisten te waarschuwen, want hier is een ploeg van zeker 50 man aan het werk met de grote spoorlegger Plasser & Theurer. Modelspoorders kennen dat.
En voor de eerste keer in mijn leven heb ik mij in een echte Spaanse koleire gezet. We parkeerden in de ondergrondse parking in Saint-Jean-de-Luz. Een Spanjaard had met zijn camionette van 2 meter hoog het bord 1,8 niet alleen genegeerd, maar ook omhoog geduwd en had zich klem gereden. Niemand kon nog uit de parking. Met vreselijk naar asbest stinkende slippende koppeling ging hij als een razende tekeer en richtte zijn woede op de andere parkeerders, ook tegen mij. In mijn beste Spaans heb ik alle "palabrotas" mogen uitspreken en de woorden gingen vlot van mijn tong. Enfin, we hebben er een tijdje vast gezeten.
Een autoritje van 5 kilometer file bracht ons naar Socoa over Ciboure richting Hendaye. Dan trokken we de stapschoenen aan voor een trip langs de Corniche de Urrugne, een pad langs de kustlijn, ook weer de sentier des Douaniers, zoals we vorig jaar menigmaal deden. Het weer was mooi en de zee woelig. Een voettocht langs de golf van Biskaye is er altijd een van bulderende golven en steeds nieuwe vergezichten.
Vandaag was het een woeste dag. Een stormwind maakte de zee woelig en de golven waren meters hoog. Een mooi spectakel van zeewind en regen! De storm is ondertussen geluwd en de regen heeft plaats gemaakt voor zon. Even woest is de piment van Espelette. In het dorpje Espelette, 15 kilometer van Saint-Jean-de-Luz, wordt een stevig kruid gemaakt van pepers. Je kan het spaarzaam gebruiken bij alle koude gerechten. Een straf goedje, die piment d'Espelette!
