Toeren met de caravan door Frankrijk en Centraal Spanje
28-06-2015
Maandag rijden we
Dit is zowat het laatste dat ik naar goede gewoonte elke dag schrijf. Morgen, maandag, vertrekken we naar Normandië, Villedieu-les-Poêles, de koperstad. We blijven daar een nachtje en dan trekken we door naar België. Ik hoop dat we ons huis nog terugvinden tussen het onkruid.
Hier nog een paar laatste foto’s van ons geliefd verblijf, onze tweede thuis, te Landéda, camping des Abers. Ons rest vooral een voorlopig afscheid nemen van de vele vrienden hier, want volgend jaar zijn we terug hier in het voorjaar, zolang het kan.
De camping begint stilaan plaats te ruimen voor de gezinnen. De “grijze haren” vertrekken de ene na de andere. Onze vrienden medekampeerders wuiven we uit. We hebben vele weken samen het kampeerleven gedeeld. Maar volgend jaar zijn we er terug. Binnen twee dagen is het ook onze beurt, dan gaat de caravan aan de haak van de trekker.
De voortent is van de caravan gehaald en Bea heeft de bodemflappen grondig gereinigd. De voortent is droog opgeborgen en zit nu in de auto. De rekening van de camping is betaald. Die rekening komt ongeveer uit op wat we in België voor dezelfde periode betalen aan stroom en gas. Weeral een reden om niet thuis te moeten blijven.
Ondertussen loopt de camping redelijk vol met Duitse vakantiegangers uit NordRhein-Westfalen: Keulen en Ruhrgebied. De vakantieperiode is voor hen aangebroken.
Een Bretoense koekjesdoos heb ik omgedoopt tot container voor mijn Semois, die bijna uitgeput raakt. Mijn levenskwaliteit blijft echter op peil dank zij de geurende tabak van Saint-Claude. Als ik ooit nog eens in België kom, dan kan ik mijn voorraad Semois terug aanvullen.
Oesters en krabben hebben ze in overvloed in Prat Ar Coum. Vandaag heb ik weer een levende mannelijke krab mogen uitzoeken in de kwekerij.
Tussen alle andere dagen hebben we vandaag een mistige dag. Dat heb je aan zee. Dan hoop ik maar dat de bevallige Dahut terug in al haar glorie uit de zee verschijnt, gehuld in mysterieuze neveldampen. Legendes versterken het verhaal over Dahut. Wie volgens de legendes roet in het eten des mensenlevens gooit, is “Ankou”, Pietje de Dood of Magere Hein voor de Nederlanders. Hij komt je te pas of te onpas halen. “Gedenk, mens, dat elke dag dat je leeft, een dag dichter bij je dood is!” Zo waarschuwt Ankou de bevolking, want ooit komt Ankou iedereen op zijn beurt bij zich halen om dan te verdwijnen in de brandende hel of het hemelse geluk met rijstpap en gouden lepeltjes.
Mijn dagen in Landéda zijn te kort. Alleen al de afwasbeurten kosten me soms meer dan een uur. Ik kom dan altijd in gesprek met ofwel een Brit, ofwel een Zwitser, ofwel een Duitser. Dan praten we over de schoonheid van de eilanden Rügen en Usedom, over het valse beeld van de eeuwige regen in Schotland, over het gerechtvaardigde protectionisme in Zwitserland, over geschikte campings.
Dan komt elke dag onze vriend uit Bayern langs om verslag uit te brengen over zijn vorderingen in het schrijven van zijn “krimi” (zie foto met onze Diarmuid).
Günther, mijn Duitse leraar vervolmaking fotografie, komt tot mijn genoegen langs om een onderwerp aan te snijden, zoals CMOS-sensoren, rasters, stitchingproblemen, enz.. onderwerpen genoeg voor uren discussie en verduidelijking. Er is nog iets als “Deutsche Gründlichkeit”. Af en toe neemt Günther een test af om te checken of ik alles wel goed begrepen heb.
Nog iets leuks. Met de Duitsers praat ik over de Duitse wegenbelasting, die in 2016 had moeten ingevoerd worden, maar ondertussen uitgesteld werd. De wegenbelasting is een “Stammtisch Entscheidung”, een beslissing die aan de toog of Stammtisch genomen werd, en politiek doorgedrukt werd. Europa gaat er zich nu me gaan moeien en de kans is groot dat het dossier op de lange kegelbaan terecht komt. Voorlopig moeten we er ons geen zorgen meer om maken.
En dan stond ik aan de afwas te praten met een Zwitser uit Basel. Nadat de man ruim een half uur in zijn “Zwitsersduits” bezig was, schakelde hij spontaan over naar het Nederlands. Zijn moeder kwam namelijk uit Burcht, een dorp vlak bij Beveren.
De kustwacht komt regelmatig met helikopter over vliegen om mensen op te halen, die zich geen rekenschap gaven van het getij. Toeristen zonder kennis van getijden en getijdentabel laten zich verrassen.
Vanavond konden we weer genieten van een gratis concert op de camping. Het 30-koppig koor “Luci Care” gaf het beste van hun nummers. Prachtig! Na het applaus kregen ze een staande ovatie en moesten nog vier nummers extra brengen.
Vandaag mocht onze Diarmuid niet gaan zwemmen. Hij heeft zijn pootje een beetje bezeerd. Hij moet het zeewater mijden. Daarom heeft Bea hem behandeld met een zalfje. Een paar dagen rust en dan kan hij weer huppelen en stoeien aan het strand. Hij is dan maar met mij meegegaan voor een flinke duinenwandeling. Dat gaf me de gelegenheid weer een paar foto’s te nemen van het typisch Bretoense landschap met zeezicht. Het wordt hier stilaan tropisch warm. De voortent staat helemaal open, maar gaf een temperatuur aan van 40 graden. Dan eten we voortaan altijd buiten onder de blote hemel.
Het sociale leven komt op zijn hoogtepunt. Met de meeste mensen op de camping hebben we contact en dan volgt er steevast een babbel in het Nederlands, Duits of Frans. Vele medekampeerders passeren voorbij ons perceel en blijven staan voor een praatje. Mijn buurman is een Duitse Rechtsanwalt, een advocaat. Met hem heb ik deze morgen gepraat over het fameuze arrest “Dekker-Kohl”, een boeiend arrest van het Europese Hof over de vrije keuze van de gezondheidszorg in Europa. Boeiend, omdat ik in mijn beroepsleven er veel mee te maken had. Dus pure nostalgie en je zou voor minder gaan kamperen. De hondjes zijn ook steeds onderwerp van gesprek. En dan volgt weer de dagelijkse strandwandeling, waarbij onze viervoeters de tijd van hun leven doorbrengen.
Crêpes met ei, met gruyèrekaas, met geitenkaas, met hesp, met spekblokjes, met zalm, met ... ook onze buren hebben er van gegeten. Wie ooit nog eens bij ons op bezoek komt, weet wat hij op zijn bord zal krijgen.
In een vorige blog had ik het al eens beschreven. Al vele keren was ik in Le Folgoët. Le Folgoët is een bekend bedevaartsoord, zeg maar het Scherpenheuvel van de Finistère. Vele eeuwen geleden leefde in het bos een onnozel manneke, die niet kon klappen, de “zot”, de “fol – goët”. Hij kon enkel “Ave Maria” bazelen. Toen hij stierf, hebben ze hem begraven zoals een hond in de grond. Bij ons groeit er dan gras op onze buik, maar bij hem kwamen er lelies uit zijn buik. Dat was het moment, waarop een welgestelde en edele ridder het besluit nam een kerk te bouwen op die plaats. En toen moest er veel volk komen, om aflaten te kopen bij de bisschoppen, zeg maar om tickets te kopen om in de hemel te geraken. Zo kwam de basiliek van Le Folgoët tot stand. Nu komen duizenden bedevaarders naar Le Folgoët met autocars, maar ik weet niet of er nog genoeg paters en bisschoppen zijn om hun verkoopstandje met aflaten te bemannen.
"Mein Klakke ist in die Tellore gefallen und Sie hangt nu voll mit Suppe." De vervolmaking in de Duitse taal oefent men het best door mensen uit Duitsland uit te nodigen. Vandaag kregen we heel wat mensen uit het Germaanse land over de spreekwoordelijke vloer. Iedereen komt hier een klapke doen. Bea heeft vandaag weer een krab klaargemaakt. Eerst ben ik naar Prat Ar Coum gereden om een levend mannelijke exemplaar van 1,2 kilo en dan werd het beest, Heinrich genaamd, in de pot kokend water gedompeld. Onze Duitse vrienden zaten mee aan tafel.
De voorbereidingen voor een stenen monument op de camping zijn volop aan de gang. Onze steen zal er ook deel van uitmaken.
En dan laat ik de lezer nog eens voor de zoveelste maal zien hoe mooi de zonsondergang hier is op 50 meter van onze caravan.
Wifi werkt hier af en toe traag, heel traag. Dit komt omdat er al meer volk op de camping staat. Vele kampeerders zetten hun Iphone, Ipad of laptop in verbinding en dan kan de locale server zoveel gebruikers niet vlot meer bedienen. Vooral de uren tussen 17 en 22 zijn de slechtste. Veel klaag ik daar niet over, omdat er nog tijd genoeg rest om 's morgens, bij voorbeeld tussen 6 en 7, online te gaan. Weeral een reden om te genieten van het ochtendgloren. Bea is naar de cursus kleibewerking gegaan. Er wordt een constructie gemaakt ter versiering van de camping, waarin de namen van de trouwe bezoekers worden vereeuwigd. Op die manier zullen we wellicht nog lang gekend blijven, wanneer nakomelingen van het menselijk ras vele eeuwen later werk zullen hebben aan het determineren van ons bestaan.
We zitten in de "Pays des Abers", tussen de Aber Wrac'h en de Aber Benoit. Om de beide Abers eer aan te doen, heb ik een voettocht gedaan van 20 kilometertjes van de camping langs de Aber Benoit, door het "binnenland" en terug langs de Aber Wrac'h. Aan de Abers Benoit liggen vele fuiken, waar kreeften in gevangen worden (zie foto). Mijn Frans brood met Camembert heb ik verorberd aan het stille en verlaten kapelletje van Troménec, waar de edele ridder Saint-Laurent de Kerviré in 1600 zijn duel met zijn tegenstander verloren heeft. Hij ligt er in vol ornaat in zijn sarcofaag, maar ik denk niet dat er nog veel leven in de brave edelman zit.
Voor de liefhebber van fotografie: de foto van het kapelletje is een samenvoeging van 6 foto's, die telkens een deel van de kapel bevatten. Ze werden genomen met een brandpunt van 85 mm, f 5.6. Nadien werden ze met het programma Hugin samengevoegd en bewerkt. Zo wordt elk detail haarscherp. Je kan zo'n foto anders nooit zo scherp nemen, en met een sterke groothoek heb je al snel afwijkingen in de hoeken.
Bea heeft vandaag een volle wasmachine laten draaien op de campingreceptie. Drogen was geen probleem bij het warme weer en fel zonlicht. Ik heb me bezig gehouden met fotografie. Günther heeft me, in het Duits, een les gegeven over een moderne fototechniek, waarbij men 10 tot 20 foto's samenvoegt tot één compositie zoals een lappendeken. Gewapend met een degelijke software, goede belichting met correct diafragma en sluitersnelheid, compositie met rasterlijnen kwam ik tot degelijke resultaten. Hieronder twee foto's van de zee.
Onze diarmuid is altijd uitgeput na zijn zwempartij en zijn strandwandeling.
Wie het meest genieten van de zilte zee, zijn onze hondjes. Gisteren in de vooravond waren Felix en Diarmuid hun beste krachten aan het uitoefenen bij hoogtij. Felix is een Duitse labrador en Diarmuid is onze alom gekende golden retriever. Een uit de kluiten gewassen mannetjeskrab eet je niet alleen op. Daarom hebben Rob en Corry assistentie verleend bij het nuttigen van het schaaldier.
Gisteren heb ik ruim een halve dag met Günther, een Duitse medekampeerder uit Rheinland Westfalen, gebabbeld over fotografie en onze ervaringen van elk 50 jaar. Ooit zaten we in de donkere kamer onnozele foto's te ontwikkelen en toen was alles nog analoog en moesten we spaarzaam omgaan met fotofilmpjes. Dat waren andere tijden. Nu maakt iedereen selfies, maar Günther en ik blijven praten over diafragma, scherptediepte, gulden snede en sluitersnelheden.
En 's avonds was het goed. Dan kwam er een mannenkoor op de camping, 25 man sterk. "Les Marins des Abers" uit Plabennec zongen zeemansliederen. Het waren liederen over vergane schepen, over verloren lieven, maar ook het stoere strijdlied van de arbeidsters uit de conservenfabriek van Douarnenez kwam aan bod. De meisjes werkten aan één frank per uur en streden met hun lied voor opslag. De foto is niet deze van "Les Marins des Abers", maar van een groepje dat op de markt te Saint-Renan vandaag stond te zingen.
Regelmatig komt er een vogeltje de voortent binnen. Onze hond is er aan gewoon en de vogel zoekt rustig verder naar een achtergebleven hondenbrokje of een broodkruimeltje.
Vandaag is er op de camping een kampeerder uit Zwitserland, Luzern, toegekomen met wel een bijzonder originele caravan. Het handelsmerk van Zwitserland is erop aangebracht en de kleuren zijn wel heel hip.
Vandaag ben ik naar St. Pol de Léon gereden, de stad waar de immense kathedraal staat. Eigenlijk is ze veel te groot voor het stadje. Maar de volksdevotie luidt: “hoe hoger de kerk, hoe dichter bij de hemel”. St. Pol is ook de groentetuin van de Finistère. De streek staat bekend om zijn rode en okerbruine ajuinen en om de artisjokken. Aardbeien vind je dan in Plougastel. Een oud vulgair mopje van de Bretoenen leert hoe de meisjes aan een man geraken: ga naar Plougastel en ga aardbeien plukken met je kop naar beneden en je gat omhoog. Zo geraak je aan een vent.
Omdat een bezoek aan de kathedraal van St. Pol niet het enige is wat ik gedaan heb, voeg ik nog twee foto’s bij van de camping en de zee. Je ziet ons verblijf en de zee gefotografeerd met een de tele op 400 mm.
De wind in Bretagne kan alle kanten uit, zeker hier aan de zee, zeg maar de oceaan. Momenteel zitten we met een strakke noordoosterwind, maar als de wind uit het zeegat komt, het zuidwesten, dan kan hij hevig tekeer gaan. Stevige windvlagen doen slecht opgestelde luifels over de camping vliegen. Voortenten zakken in elkaar en beginnen te wapperen als vlaggen. Sommige kampeerders stellen hun materiaal op bij zacht weer, maar eenmaal de storm begint te razen, ontstaat de verwondering. Een Nederlander had deze morgen een andere plaats gekozen om zich te beschutten tegen de relatief zachte noordooster. Maar nu staat zijn luifel met de opening pal naar het zuidwesten. Ik vrees dat hij op een van volgende nachten zal mogen opstaan om zijn patrimonium te behoeden van calamiteiten en zijn luifel mag afbreken in het holst van de nacht bij regen en ontij. Stormbanden helpen weinig, want de wind rukt een tentzeil in katoen of nylon zo aan flarden. Ik en de andere kampeerders, die hier al zo lang staan, geven waarschuwingen aan de nieuwkomers. Soms worden onze adviezen weggelachen, maar enkele dagen later zijn ook wij getuige van de schade. Het zeezand kan hier ook opstuiven en langs je vel schuren.
Zand en zeezout nodigen uit tot het schoonmaken van ramen van tent en caravan. Wat is een mooier dan een brave huisvrouw die, gewapend met spons en lap de ramen te lijf gaat?
De camping is immens veld, waar tijdens de tweede wereldoorlog bunkers en een afweergeschut stonden. De Duitse bezetters hadden deze strategische plaats van de Atlantikwall ingericht om de vermeende landing van de geallieerden af te wachten en om de bezette oorlogshaven van Brest te ondersteunen met luchtafweergeschut. Ze wisten toen nog niet dat D-Day plaats ging vinden in Normandië. Van de oude bunkers is nog weinig te merken. Ze zitten diep onder de grond en dienen als verhogingen voor de staanplaatsen met zicht op zee en voor een uitzichtpunt met oriëntatietafel.
Staalblauwe hemel is tijd maken voor een ferme wandeling. Met stevige stapschoenen, rugzak, fototoestel, drinken en picknick begaf ik me op de Gr 34 langsheen de Aber Wrac'h. Aan de brug van Lannilis stond mijn Garmin GPS op 8 kilometer. Langs de binnenpaden kon ik terug de camping bereiken en zo kwam ik aan 17 kilometerjes in mijn benen.
Inge en Gerd hebben gisteren met hun Fendt de camping verlaten en zijn nu onderweg naar hun Heimat: Nordrhein-Westfalen.
Het schijnt dat er hier op de camping orchideeën bloeien. Ik ken niets van fauna en nog minder van flora en laat mij dus zeggen dat het orchideeën zijn.
Vandaag ging ik op ontdekkingstocht naar kerkjes, kapelletjes en “eclos paroissales” in de streek van Les Abers. De eerste kapel is de mooiste: in Plouvien. Daar wordt de heilige Jaoua vereerd. Hij ligt er al eeuwen te rusten in zijn sarcofaag. Voor wie de heilige Jaoua niet mocht kennen, het is de patroonheilige van de nederige mannen met onderwerping aan hun echtgenote: mannen die trouw hun loonbriefje of rekeninguittreksels met gezonde vrees laten zien aan vrouwlief, mannen die nauwelijks buiten mogen, mannen die straffe verhalen vertellen aan de toog maar thuis de mond gesnoerd worden, en ik kan zo nog doorgaan. Met de nodige ootmoed en deernis heb ik zitten mediteren tot de laatste tranen over mijn wangen droog werden. Maar misschien is dit verhaal uitsproten uit mijn fantasierijk brein. Misschien is het beter de brave heilige Jaoua in zijn sarcofaag en zijn duister kerkje met aardegestampte vloer voor eeuwig met rust te laten en de aanbiddingen te laten voor wat ze waard zijn. Er is ook nog de grote kerk van Plabennec en het mooie kerkhof van Guissény.
En gisteravond heb ik nog een leuk gespek gehad met een Zwitsere kampeerder uit Basel. Hij is ook modelbouwer en samen hebben het probleem van de eindafschakeling van Märklin wissels uit de C-rails uitvoerig besproken.
