Avond

 

Zon
gaat vissen
in de zee

baren
happen naar
haar haken

visser
valt
in 't water

Pp

 

 

Woensdag

Hoe gewillig ze zich laat openen.
Door mijn handen.
Ik voel haar huid. Glad gestreken.
Ze geeft zich prijs.

Meer nog. Ze neemt bezit van mij.
Overvalt me met haar zwart bedrukte kanten.
Langoureuse lingerie van letters.
Ze ontbloot haar woorden.

Ik bloos. Ben een jongen.
Oud verloren. Verslingerd aan haar boorden.
Van weidse verten. Vertelde dromen.
Ze plant zich op mijn schoot.

Ik draai haar om. En om.
Bekijk haar. Kolom na kolom.
Betast haar. Van noord naar zuid.
Van oost naar west. Ik lees ze uit.

Uitgelezen

 

 

"Uitgelezen" is de literaire bijlage van
De Morgen. Ze verschijnt op woensdag.

 

Navelvaarder

 

Alleen. Zitten we samen.
Zonder streng.
Draadloze navels.

Staren door een venster.
Naar buiten. Naar binnen.
Bij de ander. Bij onszelf.

Daartussen de ruimte.
Kosmisch geladen.
Golven belast en beladen.

Met mezelf. Navelgaper.





Pp

 

 

Moeder

Zij baart
hoogbejaarde pijn

de tijd
ontmantelt haar leven

in trage dagen
verkavelt zij herinnering

drijft zorgen
als schapen naar een stal

nog even
verwart zij mij

en telt de dood
af tot in de hemel

Pp









PS.
Misschien publiceer ik dit prematuur gedicht te vlug. En kom ik er later nog op terug.
Ik had gewoon goesting.

 

Verdronken land


ik zie
op haar gestold gelaat
hoe ze zwijgt

in haar woorden
en hoe ze baadt
in twijfel

hoe een vloed
van zinnen
het strand verbergt

van haar golvende gevoelens
en niet gestelde vragen
als meeuwen schreeuwen

om mijn land
van vertrouwen
en vergeving

en bij ebbe
wat aangespoeld begrip
als een uitgestoken hand




Pp

 

Asperges me

 

besprenkel mij
met al je letters

het pril parfum
van je vergeten woorden

de happy geur
van je verzamelde gedachten

en weet
en zie

ik kleur je nachten
hemelsblauw

lees je lichaam
tot de vroege ochtend

in het langoureuse maanlicht
en de sterren in je ogen

introïtus, zal je kreunend bidden
op mijn amechtig altaar

jubilate, juich ik dan
betreed je en besprenkel jou

Pp

 

De stad ademt avond

 

Het geluid is gehaast.
De gevels geduldig.

Vensters vertellen hun verhaal.
Verleiden met groteske gebaren.

Duister daalt uit de hemel tot over de straten.
Ze gapen met open deuren en ramen.

Mensen vergapen zich aan uitgestalde waren.
Met uitgestelde betaling.

Ze lenen voor het geluk.
Een stuk uit hun leven.

 

 

De memoires van een stoel



Ik heb ze nooit geteld of opgemeten
die vele vlaktematen
en hun belendende percelen

zij die preuts of zonder gêne
mij het zicht ontnamen
ik heb ze plichtsbewust gedragen
meer zelfs, ook met verdriet verdragen

gebukt, gekraakt
onder hun sortiment gewicht
ja, soms was ik bijna gezwicht

ik ken ze ondertussen wel het geschuifel
van hun vertrouw'lijke verhalen
venuslicht of geil geladen
het vurige van vrouwelijke lippen
het macho wiebelen van mannelijke slippen

hun vreemde voeten
die elkaar zochten
ze krunkelden in felle bochten
rondom de taille van m'n poten
ik voelde mij in functie dan wel eens wanhopen

en kwelde mij met de illustere gedachte :
waarom ik een stoel
in keuken, living of paleissalon
dergelijk lichtzinnig leven leiden kon.

Waarom, o Meubelmaker,
heb JIJ mij op deze plaats gezet?
Had JIJ mij niet tot een hoger klasse kunnen meten!
Zoals die notoire nicht van mij :
dat somptueuze bed!

 

gisteren was het Allerheiligen

 

ze hebben zich weer begraven
de fleurige toeristen
in hun warm verlichte kisten

het kerkhof en z'n werkeloze doden
alleen gelaten
enkel de trouwe kraaien klagen

nog met hun verkilde buren
over de prijzige chrysanten

en dat ze vroeger
veel goedkoper waren



Pp

        Tu t'en vas ...

        Liefste, in welke tranen
        zal ik me kleden
        op het feest van je dood

        zal ik een lach
        om m'n schouders weven
        en drapeer ik een regenboog
        als voile voor m'n oog

        zet ik de wind
        als een hoed over je haren
        en laat ik de lucht
        het blauw van je lippen vegen

        misschien vergist hij zich nog wel
        de dood

        want op iedere bloem
        penseel ik de kleur van je naam
        in elk woord gesproken of geschreven
        fluister ik jouw ziel naar mijn hemel

        en in het graf van mijn geheugen
        beitel ik de eeuwige woorden:
        langer dan het leven 
        verder dan de dood

Pp