Vertrouwen


Heel even maar
raak ik je aan.
Wil ik verdwalen
in je blauw.

Mezelf niet tegenkomen.
Tenzij onherkenbaar trouw.
Mezelf omgorden
met je lichte lenden.

En over de deining
van je woorden stappen
als was het
breekbaar water.

Pp

 

 

Gebroken wit

Ze dronken gulzig
uit hun lippen
bedrogen woorden.

De geur van het geheugen
hing hoog nog
in de bloesemende bomen.

Toen zij roekeloos
reeds een ander
in de ogen keek.

De kerselaren hingen breed
als een verrimpeld bruidskleed
over vervlogen dagen.

Nog even leken
haar armen te aarzelen
voor zij in de spiegel staarde.

Gebroken wit
en rood van kersen
was alles wat haar ogen zagen.




Pp

En zij sprak blond


haar haren
wiegden wit als wolken
boven de blauwe hemel
van haar ogen

haar dijen zacht
gehuld in linnen
van wuivend vlas
rondom de glooiing

van haar lichaam
neergestreken in het gras
en op haar naakte rug
een open boek

twee vleugels
om te dromen

en mijn leeslint
dat verloren
tussen het koren
van haar handen lag

Pp

Als eerbetoon aan de fotograaf
Katrijn van Giel.
De foto's zie m'n Blog
stonden in 2006 op de cover van 
De Standaard der Letteren

 

 

De inkt van je ogen

Ik schrijf
met schaduw
uit je ogen

het lommer
van je
al te late leed

hoe kerselaren
in de lente
wit bevriezen

en blauw
niet altijd
zomer heet

hoe herfst
niet oogst
wat in het voorjaar sliep

en onder de bogen
van je regenogen, ween ik,
een winters diep verdriet



Pp

Zoals het nooit was

De trein ratelt niet
over de keien
van m'n dorp.

Hij ijlt.
Langs lange lijnen
naar de horizon.

Trekt sporen
door het land.
Van wijze koeien.
En hopen tramelant.

Hij danst en walst.
Hij zingt en swingt.
Een kind. Aan het venster
van het leven.

Hij reist.
De einder
achterna.
Naar het begin.





Pp

Dociel



de doden zijn dociel
eindelijk wijs geworden
tot stof
om over na te denken

het stof
in huis is erg dociel
het blijft gewillig
liggen

Pp




 

 

 

Rigor mortis 

En dan komen de eeuwige woorden.
Over de dood.
Het ritueel van de troost.

Het vocht in de ogen. Druppels verloren verdriet.
Handen verdwalen in de baan van hun gebaren.
Lichamen vertalen waar letters falen.

Nooit meer zorgen. Nooit meer morgen.
Altijd heden in het verleden.
Dat stilaan verrimpelt door het vergeten.

Verdriet dat verwelkt.
De doden blijven zo jong als ze sterven.
Jaren verjaren niet meer. De teller verdwenen.

Pp

oud en eindelijk alleen gelaten

ik wil
graag oud worden
opdat
mijn kinderen
oud genoeg zouden zijn
om mij
alleen te laten

zodat
ik zonder het gekrakeel
van mijn gedachten
in het graf
van vergetelheid
kan stappen
opgelucht en zonder adem

Pp



 

 

verraden door een cliché

een dichter moet soms
zichzelf verlaten
om de lezer te behagen

eenzaam en verlaten
zich in een versleten cliché
verlagen tot prostitué

van de taal
zijn geliefde geklater
van helder water

tot op
de brakke grond
van het applaus

Pp

Zij is weg.
Ik ben hier.

Zij moet op vakantie.
Ik mag blijven.

Zij nam me mee.
Ik kreeg haar cadeau.

Zo
blijven we toch samen.


Uvi

 

het uur van de wolf

breek mij open
liefdeloos
en zoek
tot je me niet vindt

in dit uur
van de nacht
trek ik de wolf
weer aan

kras je tanden
in m'n vel
en tel de uren
waarin wij

elkaar niet verwonden
zalf  de dagen
die zichzelf haten
koester je woede

en ga
dan slapen
in al onze talen
verward




Pp