Mijn huis heeft geen muren. En ook geen dak. M'n dorp ligt niet op de landkaart. Het wandelt in de wolken. Een stem is m'n vergezicht. Een lied, m'n heelal.
Een vrouw is m'n vluchtheuvel. Misschien zelfs een vakantieoord waar ik op adem kom. In de baai van haar borsten deinen m'n gevoelens. In haar armen rusten m'n gedachten.
Wellicht, waarschijnlijk begrijp je niet wat ik je vertel. Hoe een mens niet leeft van stenen en stoelen. Maar overleeft in het timbre en de zachtheid van een stem. En de gedachte die eruit wegfladdert als was het een vlinder.
Ik ben nog diep onder de indruk. Van een theatermaker. Hij die mensen ontkleedt tot op gebaren. En gevoelens aankleedt met acteurs.
Ik noem geen naam. Ik wil hem niet vangen in de cel van een paar woorden. Hij kent geen tralies. Maar wel de hel. Van het leven. Op weg naar de hemel.
En de contouren van het lijk van eenzaamheid. Mensen rondom je. Geliefden zelfs. En je staat in de woestijn. Met je existentie. Alleen.
Misschien begrijp je niet wat ik je vertel. Of, toch wel ...
Zij komt binnen gedwarreld, verkleed in een lichaam, meer dan een halve eeuw meisje, verborgen onder de huid van een vrouw, wettelijk lenig, langoureus ontrouw.
Zij glimlacht de zomer in huis, thuis in haar ogen, warm in haar armen. Zij legt zich te spreiden, wordt een wellustige weide.
Zij lacht en zij wacht. Op dat jonge geweld van 'n oude man, haar winter met bevende botten. Ik bloesem uitbundig. De lakens zijn schuldig.
Zij koestert de traagheid en kust teder m'n brekend blauw. Ik schrijf haar organisch tot trouw. In mijn verhaal van het leven.
Nog even. En zij plooit weer de lakens tot allenig vergeten.
