|
HUMOR OF LOGICA (24-12-2017)
door Theo.
Het zwarte gat en mijn duiven.
Eindelijk, alhoewel, is het zo ver. Deze mens wordt over enkele weken 65 jaar oud (en niet "jong") en moet (en niet "mag") met pensioen gaan. Hij had bij zijn werkgever, de staat, gevraagd om nog 5 jaren door te mogen gaan. Hij kreeg snel het officieel antwoord, via een collegebeslissing, dat een verlenging aanvragen slecht jaar per jaar kon. Ik mocht mij zelfs de moeite besparen om een nieuwe "juiste" aanvraag in te dienen, want zelfs voor één jaar zou het mij niet toegekend worden, met als enig argument: "op advies van de gemeentesecretaris". Vermits zij er de logica, om mensen steeds langer aan het werk te houden, niet van inzien, zie ik het als humor.
Maar het resultaat is drastisch: ik moet stoppen, maar dat zal niet simpel zijn. Al heel mijn leven lang heb ik het gemakkelijk gehad. In de kleuterklas mocht ik heel veel spelen. Ik moest enkel gratis melk drinken en verwittigen als ik op het potje moest; de kleuterjuffrouw deed de rest. Tot 22 jaar moest ik enkel luisteren tijdens de les en proberen te onthouden wat er verteld werd; ik kreeg er ook nog kindergeld en een studiebeurs voor. Bij het leger moest ik opnieuw alleen doen wat er van mij gevraagd werd, liefst zonder er het nut van in te zien. In Turnhout 3 maal op één nacht opstaan om op de binnenkoer op wacht te gaan staan, omdat de vijand (?) mogelijks zou binnengevallen (?) zijn: ik kikte erop. Nooit heb ik de vijand gezien, maar ik was ervan overtuigd dat we de derde wereldoorlog vermeden hadden. De volgende elf maanden mocht ik in Ter Kamerebos te Brussel in de bar der officieren de legerleiding van drinken voorzien. een fulltime job. Ik dronk wel stiekem mee, kreeg er nog soldij bovenop en mijn vrouw trok nog kindergeld van mij omdat zij gezinshoofd was doordat ik niet genoeg verdiende. Tijdens mijn 43-jarige loopbaan, 26 jaar als werknemer en 17 jaar als ambtenaar, ben ik gelukkig nooit patroongezind geweest en ben ik altijd opgekomen als vakbondsman. Ik kende mijn bazen, door en door, maar heb mij nooit door hen laten vangen. Ik heb mij nooit door hen laten misbruiken; grensoverschrijdend gedrag vanuit werkgeverszijde was voor mij, toen al, "not done". Flirten met de werkgever moet kunnen, maar ik heb altijd de grenzen gesteld, duidelijk aangegeven en bewaakt. Werken doet men voor zijn brood, maar dan ook voor niets of niemand anders. Ik ben ook die hele tijd voor mijn werk betaald geweest, soms te veel maar soms ook te weinig, het maakt zelfs nu niets meer uit, toen des te meer. Maar nu zal ik eindelijk bereiken wat mijn bompa, een oorlogsinvalide uit de eerste wereldoorlog, mij altijd voorhield: "Menneke, ziet dat ge het zo ver brengt als ik: dat ze u betalen voor niets te doen". Hij was, spijtig genoeg, wel fysisch zwaar mindervalide; ik, tot nu toe, gelukkig enkel psychisch licht(?)mindervalide.
Maar nu komt het; het bewuste zwarte gat. Zoals reeds eerder gezegd, mijn vorige bazen had ik vrij snel door. Ik kon er mij ook vrij snel aan aanpassen. Maar net nu ik hen ken, moet ik hen verlaten en naar mijn nieuwe baas, mijn vrouw, toegaan. Ik moet hiervoor zelfs geen lessen volgen en al evenmin een examen afleggen en roepen als ik van het potje wil zal ook weinig kans op respons krijgen. Ik moet (en niet "mag") blindelings, zonder proefperiode, aan deze nieuwe job beginnen. Ik denk al 42 jaar dat ik ze ken, en dat is ook zo, maar ik heb ze nog altijd niet "door", misschien maar goed ook. Wie mij tegenspreekt is blind, liegt, of ziet het, gelukkig voor hem, niet in. Ik denk en ik hoop dat ik ook aan deze nieuwe baas snel zal wennen en niet in het zwarte gat zal vallen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik mij zo onzeker voel.
Maar nu komt het ergste nog: wat met mijn duifjes? Hoe gaan zij met die veranderde situatie omgaan?
Ik heb hun, 32 jaar lang, elke werkdag tussen 1 april en 15 september, 's morgensvroeg voor het werk, met de auto weggebracht voor een oefenvluchtje. Ik vermoed dat een gepensioneerde 's morgens iets langer bij zijn baas in 't bed blijft liggen. Hoe dikwijls per dag, als ik het binnen niet meer zie zitten, zal ik naar mijn duifjes gaan en hun storen, in hun liefdesspel tijdens de dag, iets wat ze nooit gewend waren. Zullen zij op dezelfde regelmatige tijden gevoederd worden, of zullen zij zich moeten aanpassen aan mijn (ons) winkelgedrag. Zullen zij niet merken dat ik meer gestresseerd rondloop omdat ik, als gepensioneerde, veel minder tijd heb dan vroeger, toen ik nog buitenshuis werkte? Zullen zij het wel waarderen dat ik veel meer hun hokken zal kuisen, waardoor mogelijks de goede vormmicroben veel te vroeg van het hok weggehaald worden? Gaat het gras, rond hun hokken, niet steeds te kort of te lang staan en op de onmogelijkste gekke momenten afgereden worden? Gaan zij hun hok nog wel als hun eigen territorium beschouwen, als ik daar te veel aanwezig ben of rondhang?
Samengevat: Gaan mijn duiven niet in een zwart gat vallen, slechter presteren, en mij daardoor in een neerwaartse spiraal meetrekken? Gaan ze die kalme man van weleer nog wel (h)erkennen? Ga ik van mijn snelheidsraketten geen stresskippen maken?
Gaat het ene zwarte gat het andere zwarte gat niet met zich brengen en gaat er daardoor geen opeenvolging van zwarte gaten ontstaan? of te wel één groot zwart gat?
DIE KANS IS NIET ONBESTAANDE.
Kerst en Nieuwjaar: Ik wens u allen nog meer geluk toe dan dat ik ooit gehad heb en dat is heel veel.
23-12-2017 om 22:42
geschreven door R.C.
|
