k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Mijn ziek zijn maakt mijn leven vaak zo smal, verengd tot eenzaam,enkel denken,dagen boordevol 'waarom toch' Dit denken helpt mij niet verstaan. Ik raak niet verder. Ik verdwaal.
Daarom is 't nodig om mensen te voelen, te weten dat ik meer ben dan ziek-zijn, dat kwetsbaarheid nabij brengt.
Samen verdwalen wij niet langer. Wij vinden bij elkaar wat horizon, We laten ruimte voor meer, we voelen dieper, zelfs'waarom' mag dan. Het krijgt mij niet kleiner. samen dragen wij sterker en langer.
Wonderbaar is het,dat jij de weg vind naar mij dat ik jou toch zoek en niet eenzaam blijf dwalen.
Nee, eenzaam denken brengt niet verder. Ik kom er enkel, omdat aan mij wordt gedacht. Goddank dat dit van tijd tot tijd zomaar gebeuren kan.
(Met de groetjes van ploef) Geschreven ter gelegenheid van de Nationale Ziekendag op zondag 11 oktober 2009 door Luc Vandenabeele
Er brand een licht in ieders hart van de mens, dat tart de doden van de nacht, een straal dat binnen elke ziele sluit, als vleugels van hoop de vlucht nemen, een zonnige dag wanneer een kind geboren is; de kleine dingen die wij zeggen; een fonkeling in iemands ogen, eenvoudige giften elke dag. Eergens is een paradijs, waar iedereen rust vind. 'tis hier op aarde,'t zit tussen je ogen, een plaats waar wij allen vrede vinden, open je hart, reik naar de sterren, geloof in je eigen kracht, nu hier op deze plaats,hier op deze aarde. Dit is het uur,een plaats die wij 't paradijs noemen; waar iedereen zijn eigen plaats zal krijgen.
Take the ribbon from my blair chake it loose and let it fall lay it soft against your skin like the chadow on the wall.
Kom naast mij liggen,tot het vroege morgenlicht, al wat ik wil is een nachtje tijd, help mij de nacht door te komen, gisteren is dood en weg, en morgen in niet meer, 't is droevig zo alleen te zijn, help mij om de nacht door te komen, alleen wil ik niet zijn, Kom bij mij terug als je het wil.
(Met de groetjes van ploef (flink aan 't herstellen)
Mijn ziek zijn maakt mijn leven vaak zo smal, verengd
Als ik alleen maar was,
"ik leef".zei ik,ik leef
Er brand een licht in ieders hart van de mens,
Take the ribbon from my blair
