k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Vanop de berg, wil de heer ons tonen,dat wij alles wat ons in vreugde en verdriet kan overkomen,in een ontmoeting met het ware licht kunnen te boven komen.
Laat los het doodgewone van elken dag,doorbreek het levensritme van normaal en altijd zo.Neem de tijd om te kijken hoe anderen voor elkaar opkomen,om te luisteren hoe anderen spreken met elkaar;om te voelen hoe anderen vreugde geven aan elkaar en je ontdekt dat er nieuwe levenskrachten zijn voor jou; voor mij. (Met de groetjes van ploef)
Als kind van God,zijn wij zijn droom,en God die bij ons woont gaat altijd met ons mee,zijn ontferming schenkt hij ons in een vertouwelijke bede.hij blijft ons trouw,wij hebben het gehoord;Gij zijt die ik beminde.
Ieder mens is graag bemind, met tederheid omringd,zelfs ook het kleinste kind,de levensvreugde van zovele lieve schatten,is niet in mensenmaat te vatten.
Ten is weer geen goe were maar ja,wij moeten er kontent om zijn en blij dat wij nog leven.Mijn buur vrouwken zinna komt ook al niet meer buiten met dat weer en ik, ik krijge goesting om ne keer te wrijen maar ja mijn baasken laat mij niet meer buiten lopen,kwestie van da 'k niet zo goed kan luisteren als 't over de meiskens gaat.in ieder geval 'k hebbe al mijn hoedjen aan en vers gewassen maar 'l lukt mij niet;binnen is binnen zegt mijn baasken en weet je wat mijn baasken kan den pot op en als hij de deure open laat ben ik er vanonder,goe of slecht weere 't kan mij niet schelen want 'z is de moeite waardt. ps niet doorvertellen aan mijnen baas?'t is gemakelijk voor hem hij heeft zijn plezierkens bij de hand. Allé de groetjes van ik ploef) (ssst nie zeggen aan mijnen baas anders mag ik weer niet gaan wandelen)
(Foto Weg van Gheluwvelt naarBeselaere)De tegenstander lag juist over het water.Inhet begin van den nacht meent den vijand dat de bezetters van den dijk buiten strijd waren en tracht hij op veschillende punten over den Yzer te trekken: tegenover de hoeve Dupré, bij Schoorbakke, in den sector van het13° tegenover den weg van Beerst,waar kommandant Chabot een onoverwinbaren weerstand biedt tegen al de herhaalde aanvallen. Na die nachtelijke mislukkingen, houdt het bombardement op en dooft de phosforeceerende glans uit. Achterwaarts verzwakken de geweldige mokerslagen en vooral zinkt over het slagveld een ligubere,vreeswekkende stilte.Gescheiden door het watervlietje,verzamelen de beide zenuachtige partijen hun krachten en beloeren ze elkander.Tegenover den weg van Keiem sluiert een schip,tegenover een kade,waar in vredestijd de vaartuigen hun lading voor de omgeving losten.De kalmte wekt in de ziel een beng voorgevoel.Op zeker ogenblik bemerkt luitenant Severin,die de kompagnie genie aanvoert, welke voor de kade de wacht houdt,in de verte naar Keiem op een gepinkel van zwevende en dansende lichtjes."Op 1200 meter....Legt aan? "vuurt gebiedt hij. De lichtjes verwijderen zich, maar verschijnen elders weer en dwalen den ganschen nacht van de eene plaats naar de andere rond.Naarmate den tijd voorbijgaat,verhardt een lichte vordt het water en prikt in de huid.Oververmoeid en overmand door slaap,sluiten de mannen de oogen.Eenige uren gaan voorbij, en dan dooven een na een zwakke sterren uit;de nevelen zeilen in een bleekachtig licht."Wat voeren ze nu uit?Daar....en daar en daar nog eens,luitenant?" klinkt het. In de wazige schemering liet men nu traag,zonder zichtbaren motor,zonder zichbaren armen, en bewegelijk en licht opdrijvende steunstukken,twee voetbruggen naderen, waarvan de deelen te voren gereed gemaakt en in den nacht aaneen gepast zijn, in grootste stilte.Terwijl de offricieren dit duivelsch spel nog aanschouwen, beginnen de manschappen,die hun zinnen schijnen verloren te hebben, op de onkwetsbare en automatische dingen te vuren."Verspeelt uw kardoezen niet?" roepen de oversten.Maar de manschappen zijn verdwaasd, luisteren niet, en terwijl hun kogels op de bruggen terugkaatsen of er over heen glijden, verbrijzelen de goede vijandelijke schutters en de mitralleurs het hoofd van ieder, die dit boven de borstwering verheft om te vuren; en weldra liggen tal van soldaten, een adjudant en een luitenant der kompagnie daar met verpletterden schedel.wordt vervolgd op 3
Met u mijn heer,ga ik de veertig vastendagen binnen,open mijn handen om met u met heel mijn hart,heel mijn liefde en al mijn krachten te ontvangen in uw woord.Open mijn handen om met u,die leeft in de mensen om mij heen,om te delen al wat hij mij hebt gegeven. Open mijn hart om u te ontmoeten,want 'vasten' is een kans om alles wat mij van u verweidert af te bouwen en onder je vleugels te leven. Met u erbij gaan mijn handen,en mijn hart helemaal open voor je liefde?. Met u erbij,want u benteen zon vol kracht. (MET DE GROETJES VAN PLOEF)
Gewerkt alsof je geen geld nodig hebt, gedanst alsof niemand naar je aan 't kijken is. gezongen alsof niemend je kon horen,lief gehad alsof niemant je ooit gekwetst heeft.geleeft alsof het paradijs hier op aarde was? dan wordt het de moment om eens uit te testen.
(Met de groetjes van ploef) hoe eerder je er aan begint hoe beter 't voelt.)
Man gaat slapen en wacht geduldig op zijn vrouwken.Na een tijdje komt ze naar bed en hopende op een gezellige partij,legt ze zich in bed met haar hoofd naar achter aan 't voeteind,trekt haar slaapkleed naar omhoog,en opgetrokken benen,ze roept haar man die al half slapend zijn hoofd optilt en verwonderd kijkt zegt, zou je niet eerst je haar kamen en je valse tanden inbrengen. ( Met de zondagsche groetjes van ploef)
Meisje gaat naar de dokter? Den dokter vraagt haar wat er misloopt;Het meisje zegt den laatsten tijd ben ik altijd onwel, overgeven en koppijn.Den dokter zegt. 'k al eens je bloed onderzoeken,na een tijdje komt de dokter terug en zegt,allé ,ik wens je proficiat, je bent in verwachting.Het meisken erg ontdaan zegt.Dokter dat kan toch niet,nooit had ik betrekking met een jongen?Den dokter denkt even na en zegt.slaapt je hij met je venster open?Het meisken zegt spontaan ja dat is toch gezond?waarop de dokter zegt; ewel 't zal dan van de vliegende fluiten zijn jonge dame. (Met de zondaagse groetjes van ploef)
Foto (Boesinghe, Puin van het kasteel))Zo ging het dus bij Diksmuide toe.De Duitschers offerden er regimenten volk, meestal jonge mannen, veel studenten uit den besten stand.Soms brachten de aanvallers een walm van alkohol mede. Dronken stuurde men men hen in den storm en in de dood.Maar al die aanvallen mislukten. Soms weken weken de onzen uit een deel van een loopgraaf, maar in een heftigen tegenaanval wierp men den grijzen vloed terug.Te Beerst, te Eessen, te Woumen zag men dedetachementen. vertrekken En terug keerde dan een stroom van gewonden en een geteisterde groep, wie de huivering over het wezen lag, de overlevenden, de vluchtelingen welke onthaald werden op scheldwoorden en hoon.Neen, 't ging niet bij Diksmuide en de Duitsche staf zocht een andere plaats, om door te breken.Zijn keus viel op Tervate, een gehucht aan den Yzer, ten Noorden van Diksmuide,tegenover het dorpKeiem.Er was vroeger een brug voor den weg van Keiem naar Stuivekenskerke en Pervijse. Van hier tot Schoorbakke maakt den rivier een scherpe bocht en de Duitschers meenden daar een voor de Belgen zwakke plek te vinden.En inderdaad was de plek zwak, nu men aan onze zijde met zulk een zwakke troepenmacht stond en decbeloofde hulp der Franschen maar uitbleef.Keiem, zooals wij gezien hebben,was verloren gegaan en dus kon den tegenstander daar den rechteroever van den Yzer bezetten en met geschut en vooral met machienegeweren van de kronkelingen gebruik maken om de Belgen in de flanken te bestoken. In dezen sektor lagen drie regimenten van de 4° divisie: Het 8°,10° en 13° linie.Het 8° was belast met de verdediging der brug van Tervate. Deze was opgeblazen, maar bij het gehucht lag een schip waarvan de Duitschers gebruik zouden maken.Het 2°bataljon van 't 8° lag ten Zuiden van het 3° ten Noorden der brug, terwijl het 1° dat al zware verliezen geleden had, in reserve was te Stuivekensberge, tien minuten van daar.Voor alle voorzorgen en omdat de linie toch zoo flauw bezet was plaatste men nog twee kompagnies genie bij Tervate, mannen wier taak het niet was aktief in gevechten op te treden.Maar men moest nu alle krachten gebruiken.'t Was de avond van 21°Oktober. De Duitschers richtten een geweldig vuur op one stellingen.Den tegenstander lag juist over het water.wordt vervolgd op (2)
Zou danken soms zijn; het goede zien,en wuiven naar mensen of groeten misschien. De hoop die je geeft, het woordt die je spreekt,spontaan en beleefd. Een zucht van verlichting,een steun in de rug,een hand in je ,je richting vreugde nog uiten,om vriendschap te sluiten.
voor anderen leven,tevredenheid tonen en onrecht vergeven. vergeten wat griefde en diep in je hart antwoorden op liefde.
God, als je weet wat er in de wereld en ons land gebeurd,weet je ook wat er in ons hart omgaat. Wij leven en groeien in een wereld die vaak willd en onherbergzaam is en soms ronduit barbaars. Dat ontreddert ons en maakt ons moedeloos.Maak ons aandachtig voor elke glans van schoonheid, voor ieder teken van goedheid, voor woorden en gebaren van gastvrijheid. Wees voor ons als een goede moeder en vader, begeleid ons in de taak die ons gegeven is en in de verantwoordelijkheid die op ons rust, in deze wereld van goed en kwaad. (Groetjes van ploef) tekst uit 't parochieblad.
Zeg niet met zoveel woorden,maar kijk mij aan en lach,kijk mij aan zoals toen,den eerste keer dat je mij zag. Zeg het niet luidop maar fluister 't in mijn oor,datgeen je zo graag zegt,hetgeen ik zo graag hoor. Zeg het in stilte ,alleen voor mij,hoe graag dat je mij ziet, opdat anderen 't niet horen, want brgrijpen doen ze 't och niet.
Als een mens alleen maaar leeft voor bezit,aanzien en macht en bang is om niet alles te bezitten,als je weet dat alle bezit zo verhankelijk is,als je weet welke leegte dat teweegbrengt, gaat je als mens aan liefde voorbij,en mis je de mensen om je heen, die in jou mensenleven al het mooie tot vervulling brengen kunnen.
Ik wens jullie allen een prettige zondag toe?'weer is wel niet goed maar binnen is 't soms ook gezellig,maak er dan maar iets mooi's van,soms is het slechte weer een wonderbare kans om eens gezellig bij elkaar te zijn en te genieten van elkaar.
( met de groetjes van ploef) geniet er van.en laat je maar eens goed rollen van plezier?
Ik geloof in de goedheid en de liefde van mensen,zoals ik geloof in de liefde van God, wanneer in'des werelds schoonheid kan bewonderen.
Met de zon als licht,en tijd om rustig te genieten,met veel ruimte om van 't leven te genieten,moge ik de dag van gisteren vergeten, en leven op vandaag, in echte liefde voor mijn medemensen ,want geluk kun je niet kopen,alleen kan je 't schenken,en dat is fijn.
Oneindig belangrijk is leven en geven aan je medemensen,het mooiste wat je overkomt, schenk eens een bloemken deze week want vriendschap is als brood en wijn waar mensen door liefzijn weer liefde voelen ,want God geeft ieder mens"iets" om anderen gelukkig te kunnen maken,zo schijnt de zon voor iedereen. De week van valentijn biedt kansen om je vriendschap te betuigen,maak er gebruik van,je zal er zelf des te gelukkiger om zijn.
(Met de groetjes van ploef en aan alle mensen schenk ik dit mooie bloemken omdat ik z'o maar van mensen hou)
Heer,vandaag wil ik proberen mensen aan te kijken en hen te zien: hun ogen te ontmoeten en aan hun kleine gebaren te merken hoe ze zich voelen.
Heer, vandaag neem ik mij voor in het overspoelende gebabbel om mij heen ook even te luisteren met heel mijn persoon,geen verhaal afbreken.
Heer,vandaag wil ik geen enkele kans missen om gelukkig te worden.Help mij om alle goede tekens te zien:vriendschappelijke,geruststellende en moedgevende.
Heer,vandaag wil ik geloven dat jij er bent,dat ik belangrijk en kostbaar ben.
Heer, helpt jij mij daarbij?(Tekst uit het parochieblad)
Eens ging Jeus neerzitten en keek naar het zonovergoten land,de oogst,de velden,naar de wereld met zijn mensen...
Er was verwondering,bewondering en vreugde in hem,ontroering en dankbaarheid om wat mooi en goed was.Diep besef van het mysterie mens en wereld en van Gods aanwezigheid doorzinderde Hem.
Hij riep een kind en zette het in 't midden van de kring en zei tegen de mensen:als je niet wordt zoals een kind:open,ontvankelijk,onbevangen voor het mysterie van het leven,en durvend om er op in te gaan,vol vertouwen en geloof,dan heb je niets begrepen van het rijk Gods,dan blijf je maar ronddwalen in de menselijke doolhof van vertwijfeling.Ja dan wordt het uitzichtloos.... Daarop omarmde Hij de kinderen en zegende hen terwijl hun de handen oplegde.(Uit het parochieblad. ( Met de groetjes van ploef)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(7)
(FOTO Vervoer van een gekwetsten Duitscher door een jager te voet)Men zag ook nog groepjes burgers. Als schimmen ze uit gaten kropen en uit gaten en holen. Sommigen trachten nog wat have mee te nemen. Anderen rilden in den nacht.Hier en daar lagen kleederen ,doeken,mantels uit winkels;waaruit de soldaten hun voorrraad gehaald hadden on zich in de loopgraven te beschutten.En ook menige bannelingen te dekken. De Duitschers hadden Diksmuide in brand enpuin geschoten,maar al hun aanvallen, zoowel bij Beerst als 't bloedputteken, bij 't station en op 't kanaal, stuitten af op den heldenmoed der Belgen en de Franschen.Dan werd er in 't bloedig slijk,tusschen dedooden engewonden,een een strijd van man tegen man geleverd, terwijl de kanonnen en geweren de rijen van aanrukkende reserven neervelden,zooals de zeis van een landman't koren maait...."Hoch" tierde soms den vijand, meenend de armalige loopgraaf genomen te hebben.Doch eensklaps doken uit een volgende gracht,beslijkte,bebloede verdedigers op,wien de wil, om het stedeke te behouden de afmatting in strijdlust veranderde.en de stapels lijken werden werden hooger en het noodgeschrei van gewonden klonk scherper.
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(7)
(Foto Verzorging van de gewonden achter het frond)Toen de vlucht begon na de geweldige beschieting , zoo juist beschreven, wide de grootjuffrouw, dat alle anderen het eerst geholpen werden. Zij werd dan in al die verschrikkingen vergeten en daar ze al lang lam was en zich niet bewegen kon, beteekende zulks zeker den dood. En welk een sterven. De edele vrouw zat in haar zetel en daarin en daarin vond men haar eenige dagen later. Biddend was ze de eeuwigheid ingegaan;dat zag men aan haar op den paternoster gevouwen handen." Ik heb mij al lang aan het denkbeeld gewoongemaakt te sterven", had ze even voor de vlucht nog gezegd.De groot juffrouw bezweek van honger of van een hartkwaal. Tal van burgers lagen ook onder het puin bedolven. Nooit zou men met ekerheid hun lot kunnen bepalen.Engelsche ambulanciers hielden intusschen ook voor het stadhuis stil. Door een granaat en kogelregen waren zij tot hier gereden; allerlei moeilijkheden overwinnend. Dokters, chauffeurs, allen toonden de meeste zelfopoffering.Men haalde de gewonden uit de kelders.Ook naar de ambulancen behaven zij zich. er speelden zich vreeselijke tooneelen af. Naast het gebouw woedde band en weldra zouden de vlammen ook den hulppost aantasten. En de gewonden wisten het.Men trachtte hun gerust te stellen. Den ambulanciewagens zouden komen. Men moest wat geduld hebben, want ze waren op weg en 't was lastig.Zoo sprak men en de dokters en aalmoezeniers beheerschten hun eigen angst, maar voekden zelf hun harte van ongeduld bonzen.De wagens waren eindelijk daar? maar nu vreesden al die lijders vergeten te zullen worden.Of misschien zou er geen plaats meer zijn.... En in, bedden richtten zich kranken op bij wie door de inspanning vrbranden sprongen, zoodat 't bloed uit de wonden hutste. Angst laaide in hun blik, wrong zich op hun wezen, uitte zich in den kreet"red me?red me?".En sodaten beijverden zich om allen heen te brengen uit de helle, waar granaten ontploften te midden de laaiende vlammen. Dan reden de wagens heen met hun droevigen last. wordt vervolgd op 8
wij houden toch zo graag feest en drinken om ter meest, de ganse dag,'t bleef duren tot een gat in den nacht, zelfs tot in het bed beleefden wij pret. (met de groetjes van ploef)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(6)
(FOTO)( De stijd aan den yzer onder leiding van Koning Albert)En militairen boden hulp. Welk een uittocht? 't Was volop avond geworden, maar de laaiende vlammen braken de duisternis. Men moest over puin,langs gaten,sommigen vielen er in, schreeuwden om hulp en soldaten hielpen de dompelaars boven."Ik ook vluchtte dien avond", vertelde ons iemand."'tWas een verschrikkelijke stonde. Aan mijn arm had ik een oud moederke van mijn kennissen."" Laat mij maar achter en sterven,ik ga dat toch niet overleven" had ze gezegd.Maar ik drong haar mee te gaan. Ge kondt toch geen mensch in de helle achterlaten. 'tIs waar,in die eerste oogenblikken was het ieder voor zijn eigen, maar 'k zou er toch heel mijn leven wroeging over hebben gehad.Zoo doolden wij dan voort. Al met eens vielen wij: Ik voelde vocht, 't was bloed:Wij waren gestruikeld over een dooden soldaat." Laat mij maar liggen", kermde het moederke weer.Maar wij doolden voort. Dan weer hoorden wij een slag en stonden wij midden in een wolk van rook en stof. Vlak bij ons was een huis getroffen. wij moesten blijven staan, tot de wolk opgetrokken was."Kom", zei ik dan,"wij zijn er haast." Maar 't was neg een heel eind naar de Hooge Brug. En daar zaten wij weer midden in het geschut. Hoe wij er door geraakt zijn, ik weet het niet, maar eindelijk hadden wij toch het brandend Diksmuide en ook het brandend Kaaskerke achter ons. En overal zat de roode gloed van het vuur, boven Pervijse en Stuiverkenskerke,Ramscapelle tot Nieuwpoort en de zee. wij konden nu wat trager stappen. 'tWas een heele processie op den weg en nergens een plaatsje om te rusten, want alle huizen,schuren,stallen, die wij voorbij kwamen,zaten vol vluchtelingen en soldaten.Velen sliepen onder den blooten hemel. Met het moederke aan mijn arm nog altijd en haar voort sleurend geraakten wij na drie uren te Avekapelle en daar vonden wij dan toch wat stroo."Ziedaar een van de verhalen, naar waarheid verteld. En toch waren er nog menschen in Diksmuide achter gebleven , vrijwillig, lieden, die niet heen wilden gaan en ouden en gebrekkigen, welke zichzelf niet konden redden en vergeten werden.Een der treffenste gevallen is dat van de groot juffrouw van het begijnhof, de non Vereecke.Ze had met begijnen en allerlei vrouwen en zieken in een kelder geschuild, onder een klooster, omdat het begijnhof zelf zoo beschoten werd.wordt vervolgd op (7)
Vanop de berg, wil de heer ons tonen,dat wij alles wat ons in vreugde en verdriet kan overkomen,in een ontmoeting met het ware licht kunnen te boven komen.
Laat los het doodgewone van elken dag,doorbreek het levensritme van normaal en altijd zo.Neem de tijd om te kijken hoe anderen voor elkaar opkomen,om te luisteren hoe anderen spreken met elkaar;om te voelen hoe anderen vreugde geven aan elkaar en je ontdekt dat er nieuwe levenskrachten zijn voor jou; voor mij.
Als kind van God,zijn wij zijn droom,en God die bij ons woont gaat altijd met ons mee,zijn ontferming schenkt hij ons in een vertouwelijke bede.hij blijft ons trouw,wij hebben het gehoord;Gij zijt die ik beminde.
Raak eens met stomheid, de ruwe hand van een ouderling aan,en je ziet de tederheid als licht door de koude wereld gaan.
Ieder mens is graag bemind, met tederheid omringd,zelfs ook het kleinste kind,de levensvreugde van zovele lieve schatten,is niet in mensenmaat te vatten.
(ssst nie zeggen aan mijnen baas anders mag ik weer niet gaan wandelen)
(Foto Weg van Gheluwvelt naarBeselaere)De tegenstander lag juist over het water.Inhet begin van den nacht meent den vijand dat de bezetters van den dijk buiten strijd waren en tracht hij op veschillende punten over den Yzer te trekken: tegenover de hoeve Dupré, bij Schoorbakke, in den sector van het13° tegenover den weg van Beerst,waar kommandant Chabot een onoverwinbaren weerstand biedt tegen al de herhaalde aanvallen. Na die nachtelijke mislukkingen, houdt het bombardement op en dooft de phosforeceerende glans uit. Achterwaarts verzwakken de geweldige mokerslagen en vooral zinkt over het slagveld een ligubere,vreeswekkende stilte.Gescheiden door het watervlietje,verzamelen de beide zenuachtige partijen hun krachten en beloeren ze elkander.Tegenover den weg van Keiem sluiert een schip,tegenover een kade,waar in vredestijd de vaartuigen hun lading voor de omgeving losten.De kalmte wekt in de ziel een beng voorgevoel.Op zeker ogenblik bemerkt luitenant Severin,die de kompagnie genie aanvoert, welke voor de kade de wacht houdt,in de verte naar Keiem op een gepinkel van zwevende en dansende lichtjes."Op 1200 meter....Legt aan? "vuurt gebiedt hij. De lichtjes verwijderen zich, maar verschijnen elders weer en dwalen den ganschen nacht van de eene plaats naar de andere rond.Naarmate den tijd voorbijgaat,verhardt een lichte vordt het water en prikt in de huid.Oververmoeid en overmand door slaap,sluiten de mannen de oogen.Eenige uren gaan voorbij, en dan dooven een na een zwakke sterren uit;de nevelen zeilen in een bleekachtig licht."Wat voeren ze nu uit?Daar....en daar en daar nog eens,luitenant?" klinkt het. In de wazige schemering liet men nu traag,zonder zichtbaren motor,zonder zichbaren armen, en bewegelijk en licht opdrijvende steunstukken,twee voetbruggen naderen, waarvan de deelen te voren gereed gemaakt en in den nacht aaneen gepast zijn, in grootste stilte.Terwijl de offricieren dit duivelsch spel nog aanschouwen, beginnen de manschappen,die hun zinnen schijnen verloren te hebben, op de onkwetsbare en automatische dingen te vuren."Verspeelt uw kardoezen niet?" roepen de oversten.Maar de manschappen zijn verdwaasd, luisteren niet, en terwijl hun kogels op de bruggen terugkaatsen of er over heen glijden, verbrijzelen de goede vijandelijke schutters en de mitralleurs het hoofd van ieder, die dit boven de borstwering verheft om te vuren; en weldra liggen tal van soldaten, een adjudant en een luitenant der kompagnie daar met verpletterden schedel.wordt vervolgd op 3
Met u mijn heer,ga ik de veertig vastendagen binnen,open mijn handen om met u met heel mijn hart,heel mijn liefde en al mijn krachten te ontvangen in uw woord.Open mijn handen om met u,die leeft in de mensen om mij heen,om te delen al wat hij mij hebt gegeven. Open mijn hart om u te ontmoeten,want 'vasten' is een kans om alles wat mij van u verweidert af te bouwen en onder je vleugels te leven.
Man gaat slapen en wacht geduldig op zijn vrouwken.Na een tijdje komt ze naar bed en hopende op een gezellige partij,legt ze zich in bed met haar hoofd naar achter aan 't voeteind,trekt haar slaapkleed naar omhoog,en opgetrokken benen,ze roept haar man die al half slapend zijn hoofd optilt en verwonderd kijkt zegt, zou je niet eerst je haar kamen en je valse tanden inbrengen.
( Met de zondagsche groetjes van ploef)
Meisje gaat naar de dokter? Den dokter vraagt haar wat er misloopt;Het meisje zegt den laatsten tijd ben ik altijd onwel, overgeven en koppijn.Den dokter zegt. 'k al eens je bloed onderzoeken,na een tijdje komt de dokter terug en zegt,allé ,ik wens je proficiat, je bent in verwachting.Het meisken erg ontdaan zegt.Dokter dat kan toch niet,nooit had ik betrekking met een jongen?Den dokter denkt even na en zegt.slaapt je hij met je venster open?Het meisken zegt spontaan ja dat is toch gezond?waarop de dokter zegt; ewel 't zal dan van de vliegende fluiten zijn jonge dame.
AAN ALLEN VOOR VANDAAG EEN FIJNE VALENTIJN VANWEGE PLOEF IK SCHENK JE EEN MOOIE BLOEM UIT PURE LIEFDE VOOR IEDEREEN DIE OP MIJN BLOG KOMT
Foto (Boesinghe, Puin van het kasteel))Zo ging het dus bij Diksmuide toe.De Duitschers offerden er regimenten volk, meestal jonge mannen, veel studenten uit den besten stand.Soms brachten de aanvallers een walm van alkohol mede. Dronken stuurde men men hen in den storm en in de dood.Maar al die aanvallen mislukten. Soms weken weken de onzen uit een deel van een loopgraaf, maar in een heftigen tegenaanval wierp men den grijzen vloed terug.Te Beerst, te Eessen, te Woumen zag men dedetachementen. vertrekken En terug keerde dan een stroom van gewonden en een geteisterde groep, wie de huivering over het wezen lag, de overlevenden, de vluchtelingen welke onthaald werden op scheldwoorden en hoon.Neen, 't ging niet bij Diksmuide en de Duitsche staf zocht een andere plaats, om door te breken.Zijn keus viel op Tervate, een gehucht aan den Yzer, ten Noorden van Diksmuide,tegenover het dorpKeiem.Er was vroeger een brug voor den weg van Keiem naar Stuivekenskerke en Pervijse. Van hier tot Schoorbakke maakt den rivier een scherpe bocht en de Duitschers meenden daar een voor de Belgen zwakke plek te vinden.En inderdaad was de plek zwak, nu men aan onze zijde met zulk een zwakke troepenmacht stond en decbeloofde hulp der Franschen maar uitbleef.Keiem, zooals wij gezien hebben,was verloren gegaan en dus kon den tegenstander daar den rechteroever van den Yzer bezetten en met geschut en vooral met machienegeweren van de kronkelingen gebruik maken om de Belgen in de flanken te bestoken. In dezen sektor lagen drie regimenten van de 4° divisie: Het 8°,10° en 13° linie.Het 8° was belast met de verdediging der brug van Tervate. Deze was opgeblazen, maar bij het gehucht lag een schip waarvan de Duitschers gebruik zouden maken.Het 2°bataljon van 't 8° lag ten Zuiden van het 3° ten Noorden der brug, terwijl het 1° dat al zware verliezen geleden had, in reserve was te Stuivekensberge, tien minuten van daar.Voor alle voorzorgen en omdat de linie toch zoo flauw bezet was plaatste men nog twee kompagnies genie bij Tervate, mannen wier taak het niet was aktief in gevechten op te treden.Maar men moest nu alle krachten gebruiken.'t Was de avond van 21°Oktober. De Duitschers richtten een geweldig vuur op one stellingen.Den tegenstander lag juist over het water.wordt vervolgd op (2)
Zeg niet met zoveel woorden,maar kijk mij aan en lach,kijk mij aan zoals toen,den eerste keer dat je mij zag.
Ik wens jullie allen een prettige zondag toe?'weer is wel niet goed maar binnen is 't soms ook gezellig,maak er dan maar iets mooi's van,soms is het slechte weer een wonderbare kans om eens gezellig bij elkaar te zijn en te genieten van elkaar.
Zeg het met bloemen.
(FOTO Vervoer van een gekwetsten Duitscher door een jager te voet)Men zag ook nog groepjes burgers. Als schimmen ze uit gaten kropen en uit gaten en holen. Sommigen trachten nog wat have mee te nemen. Anderen rilden in den nacht.Hier en daar lagen kleederen ,doeken,mantels uit winkels;waaruit de soldaten hun voorrraad gehaald hadden on zich in de loopgraven te beschutten.En ook menige bannelingen te dekken. De Duitschers hadden Diksmuide in brand enpuin geschoten,maar al hun aanvallen, zoowel bij Beerst als 't bloedputteken, bij 't station en op 't kanaal, stuitten af op den heldenmoed der Belgen en de Franschen.Dan werd er in 't bloedig slijk,tusschen dedooden engewonden,een een strijd van man tegen man geleverd, terwijl de kanonnen en geweren de rijen van aanrukkende reserven neervelden,zooals de zeis van een landman't koren maait...."Hoch" tierde soms den vijand, meenend de armalige loopgraaf genomen te hebben.Doch eensklaps doken uit een volgende gracht,beslijkte,bebloede verdedigers op,wien de wil, om het stedeke te behouden de afmatting in strijdlust veranderde.en de stapels lijken werden werden hooger en het noodgeschrei van gewonden klonk scherper.
(Foto Verzorging van de gewonden achter het frond)Toen de vlucht begon na de geweldige beschieting , zoo juist beschreven, wide de grootjuffrouw, dat alle anderen het eerst geholpen werden. Zij werd dan in al die verschrikkingen vergeten en daar ze al lang lam was en zich niet bewegen kon, beteekende zulks zeker den dood. En welk een sterven. De edele vrouw zat in haar zetel en daarin en daarin vond men haar eenige dagen later. Biddend was ze de eeuwigheid ingegaan;dat zag men aan haar op den paternoster gevouwen handen." Ik heb mij al lang aan het denkbeeld gewoongemaakt te sterven", had ze even voor de vlucht nog gezegd.De groot juffrouw bezweek van honger of van een hartkwaal. Tal van burgers lagen ook onder het puin bedolven. Nooit zou men met ekerheid hun lot kunnen bepalen.Engelsche ambulanciers hielden intusschen ook voor het stadhuis stil. Door een granaat en kogelregen waren zij tot hier gereden; allerlei moeilijkheden overwinnend. Dokters, chauffeurs, allen toonden de meeste zelfopoffering.Men haalde de gewonden uit de kelders.Ook naar de ambulancen behaven zij zich. er speelden zich vreeselijke tooneelen af. Naast het gebouw woedde band en weldra zouden de vlammen ook den hulppost aantasten. En de gewonden wisten het.Men trachtte hun gerust te stellen. Den ambulanciewagens zouden komen. Men moest wat geduld hebben, want ze waren op weg en 't was lastig.Zoo sprak men en de dokters en aalmoezeniers beheerschten hun eigen angst, maar voekden zelf hun harte van ongeduld bonzen.De wagens waren eindelijk daar? maar nu vreesden al die lijders vergeten te zullen worden.Of misschien zou er geen plaats meer zijn.... En in, bedden richtten zich kranken op bij wie door de inspanning vrbranden sprongen, zoodat 't bloed uit de wonden hutste. Angst laaide in hun blik, wrong zich op hun wezen, uitte zich in den kreet"red me?red me?".En sodaten beijverden zich om allen heen te brengen uit de helle, waar granaten ontploften te midden de laaiende vlammen. Dan reden de wagens heen met hun droevigen last. wordt vervolgd op 8
(FOTO)( De stijd aan den yzer onder leiding van Koning Albert)En militairen boden hulp. Welk een uittocht? 't Was volop avond geworden, maar de laaiende vlammen braken de duisternis. Men moest over puin,langs gaten,sommigen vielen er in, schreeuwden om hulp en soldaten hielpen de dompelaars boven."Ik ook vluchtte dien avond", vertelde ons iemand."'tWas een verschrikkelijke stonde. Aan mijn arm had ik een oud moederke van mijn kennissen."" Laat mij maar achter en sterven,ik ga dat toch niet overleven" had ze gezegd.Maar ik drong haar mee te gaan. Ge kondt toch geen mensch in de helle achterlaten. 'tIs waar,in die eerste oogenblikken was het ieder voor zijn eigen, maar 'k zou er toch heel mijn leven wroeging over hebben gehad.Zoo doolden wij dan voort. Al met eens vielen wij: Ik voelde vocht, 't was bloed:Wij waren gestruikeld over een dooden soldaat." Laat mij maar liggen", kermde het moederke weer.Maar wij doolden voort. Dan weer hoorden wij een slag en stonden wij midden in een wolk van rook en stof. Vlak bij ons was een huis getroffen. wij moesten blijven staan, tot de wolk opgetrokken was."Kom", zei ik dan,"wij zijn er haast." Maar 't was neg een heel eind naar de Hooge Brug. En daar zaten wij weer midden in het geschut. Hoe wij er door geraakt zijn, ik weet het niet, maar eindelijk hadden wij toch het brandend Diksmuide en ook het brandend Kaaskerke achter ons. En overal zat de roode gloed van het vuur, boven Pervijse en Stuiverkenskerke,Ramscapelle tot Nieuwpoort en de zee. wij konden nu wat trager stappen. 'tWas een heele processie op den weg en nergens een plaatsje om te rusten, want alle huizen,schuren,stallen, die wij voorbij kwamen,zaten vol vluchtelingen en soldaten.Velen sliepen onder den blooten hemel. Met het moederke aan mijn arm nog altijd en haar voort sleurend geraakten wij na drie uren te Avekapelle en daar vonden wij dan toch wat stroo."Ziedaar een van de verhalen, naar waarheid verteld. En toch waren er nog menschen in Diksmuide achter gebleven , vrijwillig, lieden, die niet heen wilden gaan en ouden en gebrekkigen, welke zichzelf niet konden redden en vergeten werden.Een der treffenste gevallen is dat van de groot juffrouw van het begijnhof, de non Vereecke.Ze had met begijnen en allerlei vrouwen en zieken in een kelder geschuild, onder een klooster, omdat het begijnhof zelf zoo beschoten werd.wordt vervolgd op (7)
Als wij de goede richting kwijt zijn,help ons dan weer op weg Heer.
