Fischer-Z is een Engelse rockband, uit de tijd van de new wave, eind jaren 70 van de 20e eeuw.
De naam Fischer-Z is afgeleid van een term uit de statistiek (Fishers Z beschrijft betrouwbaarheidsintervallen in correlaties). Origineel heette de band Sheep, maar onder die naam is er weinig van hen vernomen. Centraal persoon in Fischer-Z is John Watts. Hij is de componist/zanger en later ook producer van de band.
Naast John Watts speelden Steve Skolnik (toetsen), Steve Liddle en Dave Graham in de band. In 1978 sluiten ze een platencontract met United Artists. De eerste plaat wordt in 1979 uitgebracht: Word Salad. In Nederland, België en Duitsland wordt het van Word Salad afkomstige The Worker een hit, de groep toert veel over het continent. Het succes in Engeland valt nog tegen, en ook de volgende plaat, Going Deaf for a Living brengt daar nog geen verandering in. De groep verandert wel, Skolnik kan niet tegen het overheersende gedrag van Watts en vertrekt. Eerst toeren ze als trio, begin 81 wordt Pleth de vervanger van Skolnik. Korte tijd speelt ook Bern Newman mee als gitarist.
Met Red Skies over Paradise heeft Fischer-Z uiteindelijk ook de gewenste erkenning en het gewenste succes in Engeland. Met het nummer Marliese scoren ze een hit door heel Europa. In juni 1981 staan ze op Pinkpop, een van de laatste optredens uit die tijd, een maand later wordt de band opgeheven.
Watts gaat vervolgens solo door (hij heeft nog even het project The Cry, met wie hij het album Quick, Quick, Slow opneemt) en een aantal jaren later gebruikt hij de naam Fischer-Z weer. Zijn laatste album onder Fischer-Z naam dateert van 2003: Ether Music. Voor Ether heeft Watts geknipt en geplakt op basis van opnames die hij op een wereldreis gemaakt had. In 2005 brengt Watts een solo-album uit onder de naam Real Life Is Good Enough. Bij het album zit een gedichtenbundel.
Er waren eens een Belg, een Duitser en een Fransman. Ze kwamen opeens een fee tegen die zei: "Jullie mogen elk één wens doen." Mààr het was niet gewoon wensen. Ze moesten naar de drie zwembaden van de fee. Ze moesten elk op een wipplank van een verschillend zwembad gaan staan, ze moesten springen en direct daarna hun wens doen en dan vielen ze in het zwembad gevuld met hun wens. De Belg sprong en wenste een zwembad vol geld. Hij viel en jaja hij had zijn geld! De Fransman sprong en wenste een zwembad vol met vrouwen. Hij viel en had zijn vrouwen. De "handige" duitser liep op de plank, schoof uit, zei SHIT en viel in het zwembad...!!!
In 1957 werd hij beroemd met zijn hit Diana die naar de hoogste top van de hitparade schoot en negen miljoen keer over de toonbanken ging. Ook zijn opvolgers werden hits en Anka werd een tieneridool.
Anka schreef ook hits voor anderen, It doesn't matter anymore voor Buddy Holly, She's a lady voor Tom Jones en My Way voor Frank Sinatra.
Hij begon ook te acteren, één van zijn bekendste films is The Longest Day, waarvoor hij ook de titelsong schreef. Na enkele jaren zonder een hit zong hij een duet met Odia Coates in 1974 en Having my baby. In 2005 kreeg hij een ster op Canada's Walk of Fame.
Van 1963 tot 2000 was hij met Anne de Zogheb gehuwd met wie hij vijf dochters heeft.
Paul Anka treedt nog regelmatig op. Zo was hij in 2007 te zien en horen op het North Sea Jazz Festival in Rotterdam. Ook verscheen in dat jaar het dubbelalbum "Classic Songs, My Way" om zijn vijftigjarig jubileum in het vak te vieren. Op dit album brengt hij wederom jazzversies van bekende nummers, maar waar "Rock Swings" rocknummers worden bewerkt, zijn het deze popklassiekers. Ook staan op het album enkele opvallende duetten zoals "My Way" met Bon Jovi en "You Are My Destiny" met Michael Bublé. Van de laatste heeft Anka het debuutalbum geproduceerd. In oktober 2009 is bekend geworden dat Paul Anka ook het nummer "This is it" van de recent overleden Michael Jackson heeft geschreven.
Een ambitieuze programmeur besloot eindelijk maar eens een vakantie te nemen. Hij boekte een cruise en ging op weg. Onderweg stak er echter een orkaan op en het schip verging. Na een tijdje spoelde de man aan op het strand van een onbewoond eiland, er waren geen andere overlevenden en alles wat er te eten viel waren bananen en kokosnoten. Hij bracht z'n dagen door met bananen eten en kokosmelk drinken en de zee af te turen naar een teken van leven. Maanden gingen voorbij zonder dat hij iets zag.
Op een dag echter zag hij een klein bootje aankomen, het was een roeibootje met aan boord de prachtigste vrouw die hij ooit had gezien. Ze legde aan en liep naar hem toe. "Wat doe jij hier?",stamelde de man. "Oh", zei de vrouw, "ik ben aan de andere kant van het eiland aangespoeld. "Maar hoe kom je dan aan die roeiboot?" "Die heb ik zelf gemaakt: De roeispanen van bamboe en de boot zelf van het hout van de eucalyptusboom. De kieren heb ik dichtgemaakt met rubber uit de rubberboom.""Maar dat alles zonder gereedschap of machines?" vroeg de programmeur."Oh,maar dat was geen enkel probleem," zei de vrouw, "de rotsen bevatten een bepaald erts dat metaal bleek te bevatten als ik ze verhitte. Ik maakte gietmallen in de rotsen en zo kon ik gereedschap maken, en daarmee ook machines. Maar eh, heb jij hier iets te eten?" "Alleen maar bananen,"zei de programmeur. "Laten we dan naar mijn huis gaan,"antwoordde de vrouw. En ze roeiden naar de andere kant van het eiland. Daar aangekomen legden ze aan aan een kade en de vrouw voerde de programmeur mee naar een prachtige bungalow. De programmeur was met stomheid geslagen. "Het is niet veel, maar ja, je probeert er wat van te maken," zei de vrouw. Eenmaal binnen vroeg ze of hij iets wilde drinken. "Nee,"zei hij, "ik heb genoeg aan die kokosmelk. "Maar ik heb ook bier," zei de vrouw, "eigen gebrouwen weliswaar, maar het is wat. Ik ga me even omkleden. Als je wilt kun je even een douche nemen en je scheren." De programmeur ging naar de badkamer en vond inderdaad een scheermes gemaakt van bot waaromheen twee schelpen waren gebonden, het werkte perfect. "Deze vrouw is fantastisch!", dacht de programmeur,"wat zou ze nog meer in petto hebben?"Terug in de woonkamer vleide hij zich neer op de bank. De vrouw kwam binnen in een jurkje van zijde, ze kroop naast hem op de bank en begon op een manier die niet veel te raden overliet in z'n oor te fluisteren. "Weet je," zei ze, "we zijn hier nu allebei al een paar maanden, en ik weet zeker dat er iets is iets waar je al die tijd al op wacht, iets wat je al die maanden al gemist hebt..." Ze keek hem diep in zijn ogen, hij kon niet geloven wat hij hoorde. "Bedoel je," begon de programmeur, "bedoel je dat ik... dat ik vanaf hier m'n e-mail kan checken?"
Mann vormde zijn eerste band in 1962 samen met Mike Hugg, The Mann Hugg Blues Brothers, maar beiden bleven op de achtergrond tijdens optredens. Hun manager wist een contract los te peuteren bij Decca, echter na een week liet Decca het afweten, ze zagen er geen brood in. Daarna werd het geprobeerd bij EMI en daar hadden ze meer succes. Eerst moest echter nog een zanger gevonden worden; de zanger en ster van de band in de vroege jaren werd/was Paul Jones, later een succesvol acteur.
De groep begon haar carri�re met optredens in de Studio 51 in de Great Newport Street in Londen, in dezelfde periode als ook de Rolling Stones - nog steeds zonder platencontract - aldaar covers van Chuck Berry en Bo Diddley kwamen spelen.
Driemaal is scheepsrecht, en ook voor Mann: hun derde single 5-4-3-2-1 betekende voor de groep de doorbraak. Het bewuste liedje werd zelfs een tijd het kenwijsje van Ready Steady Go, een z��r populair Brits tv-programma gewijd aan rock- en popmuziek.
De groep had - ondanks de suprematie van de Beatles - een aantal nummer 1-hits in het Verenigd Koninkrijk, waaronder een coverversie van Do Wah Diddy Diddy van The Exciters en met het lied Pretty Flamingo.
Toen Jones de band in 1966 verliet, op het hoogtepunt van hun roem, werd Mike D'Abo de nieuwe zanger. Met hem bleef de band aan de top en hadden ze opnieuw een aantal grote hits waaronder Bob Dylans lied Mighty Quinn (1968). In het jaar daarop gingen ze uit elkaar.
Eind jaren 60
Na het uiteenvallen van de groep is Mann reclamejingles gaan schrijven en vormde hij samen met Hugg een nieuwe band, Manfred Mann's Chapter Three, die na twee albums in 1970 alweer werd opgeheven.
Begin jaren 70
Hierna formeerde Mann, met meer succes, Manfred Mann's Earth Band, dat onder meer een grote internationale hit had met Bruce SpringsteensBlinded by the light.
Amanda Lear begon in de jaren 1960 als mannequin. Ze werkte onder andere samen met o.a. Paco Rabanne. In dezelfde periode leerde ze de Spaanse surrealistischeschilderSalvador Dalí kennen. Ze was tijdens de laatste 15 jaar van zijn leven zijn partner en zijn muze. Ze werd ook zijn lievelingsmodel.
In de jaren '70 poseerde ze voor de hoes van het Roxy Music-album "For your pleasure". Ze begon eveneens een relatie met David Bowie. Deze laatste raadde haar aan zangeres te worden. Na een aantal geflopte projecten, kreeg ze een platencontract in Duitsland. Met behulp van haar producer Anthony Monn ontpopte ze zich in de tweede helft van de jaren zeventig tot de blanke "queen of disco".
In 1979 trouwde ze met de aristocraat Alain-Philippe Malagnac, de geliefde van de Franse schrijver Roger Peyrefitte. Bij een brand in hun huis in 2000 verloor hij het leven. Ook ging een groot aantal kunstwerken verloren, dat in het bezit van het paar was. Ondertussen was ze ook werkzaam als kunstschilder en schrijfster.
In 2001 maakte ze een come-back in de internationale muziekwereld met het in Frankrijk geproduceerde album "Heart". Opvallende singles waren "Love boat" en "I just wanna dance again".
Nadien volgden er verscheidene duetten (o.a.: "Beats of love" met Get Ready! uit België, "Martini disease" met Jet Lag uit Italië) en werden er enkele singles uitgebracht (o.a. : "Copacabana" en "Paris by night").
In 2005 scoorden The Housekeepers een clubhit met Go down, een bewerking van Amanda's Queen of Chinatown.
In januari 2008 brengt Amanda Lear "With Love" ook in Italië uit onder de titel "Amour Toujours". Voor deze editie worden er twee nieuwe opnames toegevoegd : "Queen Of China-Town" en een salsa-versie van "Tomorrow".
In april 2009 opende Lear in de Museum Gallery Xpo Salvador Dalí in Brugge een tentoonstelling waar eigen werk naast werk van Dalí hangt.
In 2009 bracht Lear een gloednieuwe dubbel-cd uit in Italië : "Brief Encounters". In Frankrijk wordt het dance-album "Brand New Love Affair" uitgebracht.
In 2010 wordt "Brief Encounters Acoustique" en "Brief Encounters Reloaded" uitgebracht.
Op 12 september 2011 heeft Amanda Lear een nieuwe CD-maxi gereleased : "Chinese Walk". Dit nummer werd geproduceerd door Alain Mendiburu en Steve Campioni. Op het schijfje staan er 5 versies van het nummer. Extra nummer is "La Bête Et La Belle".
Sinds september 2011 speelt Lear de hoofdrol in "Lady Oscar" in het Théâtre de la Renaissance in Parijs.
De Moody Blues (voorheen The Moody Blues) is een Britse band die in de jaren 60 enkele grote hits had met nummers als Nights in White Satin (meerdere keren), Tuesday Afternoon en Ride my see-saw, in de jaren 70 de nummer-1-hit Question en I'm just a singer (in a rock and roll band) en twee hits in de jaren 80: I know you're out there somewhere en Your wildest dreams. De band wordt gezien als een van de wegbereiders naar het genre progressieve rock.
Samenstelling
De band bestond in zijn hoogtijdagen, tussen 1966-1972, uit:
In 1964 komt The Krew Cats met Ray Thomas en Mike Pinder terug van een tournee uit Duitsland. Na het succes van met name The Beatles en Cliff Richard in die tijden, treffen Thomas en Pinder een enorme hoeveelheid bandjes aan in hun geboorteplaats Birmingham. Uiteraard verwacht iedereen hun succes te evenaren. Tegelijkertijd studeert John Lodge nog en speelt in amateurbandjes. Om te kunnen overleven in die chaos is de enige mogelijkheid een plaatselijke superband te beginnen: The Moody Blues 5, later de M&B5 om ten slotte te eindigen bij The Moody Blues. Leden zijn dan:
Manager Tony Secunda slaagt erin hun een paar plaatjes te laten opnemen voor Decca, waarvan een Go Now heet, dat wereldwijd succes kreeg. De LPThe Magnificent Moodies is wel goed van kwaliteit maar verkoopt te weinig en in 1966 verlaten Laine en Warwick de groep. De groep speelt tot dan rhythm and blues. De The Moody Blues is dan op sterven na dood. In een uiterste poging de groep te redden trekken ze John Lodge en Justin Hayward aan. Pinder en Thomas kennen Lodge nog uit hun tijd van El Riot and The Rebels. Justin Hayward is een soloartiest, die nog wel een single heeft opgenomen met The Wilde Three. Hun muziekstijl wijzigt drastisch (mede op aandringen van Decca) en zou leiden tot een van de eerste groepen binnen de stijl symfonische rock.
1967-1977
Het album Days of Future Passed uit 1967 leverde twee gigantische hits op, te weten Nights in white satin en Tuesday afternoon. De muziek op dit album had weinig overeenkomsten meer met de R&B van de oorspronkelijke band maar was doorspekt met klassieke invloeden, mede door het gebruik van een orkest. Het wordt in brede kring beschouwd als de meest geslaagde poging een stuk op te nemen waarin pop en klassiek gecombineerd zijn. Op het volgende album, In Search of the Lost Chord (1968), werd een meer psychedelische richting ingeslagen en werd het orkest vervangen door Pinders mellotron. Deze richting werd voortgezet op de volgende vijf albums: On the threshold of a dream (1969), To our Childrens Childrens Children (1969), A question of balance (1970), Every good boy deserves favour (1971) en Seventh sojourn (1972). Een van de opvallendste dingen aan de albums is dat de tracks in elkaar overlopen, dat was vernieuwend voor die tijd.
Na de aansluitende tour besloot de band een rustperiode voor onbepaalde tijd in te lassen. Hayward en Lodge brachten in 1975 de single Blue Guitar en het formidabele album Blue Jays uit. Solo brachten beide heren in 1977 ook nog albums uit. Van John Lodge verscheen "Natural Avenue" en van Justin Hayward "Songwriter". Graeme Edge en Ray Thomas brachten twee soloalbums uit. Terwijl "The Promise", uit 1976, Mike Pinders enige soloalbum was uit die periode. Van Ray Thomas kwamen "From mighty Oaks" en "Hopes, wishes and dreams".
1978-1998
Het reüniealbum dat in 1978 verscheen, Octave, was het laatste album waarop Mike Pinder te horen was. Hoewel het album niet zo sterk was als zijn voorgangers leverde het zowaar weer een prima hit op: Had to fall in love. Na "Octave" verhuisde Mike Pinder naar de VS om meer tijd met zijn gezin door te brengen. De uit Yes afkomstige Patrick Moraz verving hem. In 1981 volgde nog "Long Distance Voyager". Hoewel het album met name in de VS zeer succesvol was, bleek Mike Pinders invloed op de typische Moody Blues-geluid veel groter dan verwacht. Op verdere albums bleek het gemis van Pinder steeds meer, en het vernieuwende en de unieke stijl van de begin tijd leek te zijn verdwenen. De groep maakte desondanks in de VS nog een soort revival mee met de hitsingle "Your Wildest Dreams" afkomstig van het album "The Other Side Of Life" (1986). Patrick Moraz zou uiteindelijk de band in 1990 verlaten, hoewel hij nog wel te horen was op "Keys Of The Kingdom" dat in 1991 verscheen.
1998-2008
Strange Times (1999) was het laatste album waaraan Ray Thomas zijn medewerking verleende. Na nog enkele jaren met de band concerten te hebben gegeven, stapte ook hij op, om gezondheidsredenen. Tegenwoordig treden de laatste drie overgebleven leden Justin Hayward, Graeme Edge en John Lodge als trio op. Als trio brachten zij in 2003 nog het kerstalbum "December" uit. In 2004 en 2006 gaven ze uitverkochte concerten in de Heineken Music Hall, waarbij bleek dat met name Justin Hayward opvallend goed bij stem blijft. Op 15 en 16 oktober 2008 en 2010 keerden de Moodies opnieuw terug naar Nederland voor uitverkochte concerten in de Heineken Music Hall, waar bleek dat vooral de nummers uit de periode 1967 - 1972 geen spoortje slijtage vertoonden.1998-2011
Erg.... heel erg,was Lucky maar bij mij ,dan zou hij nu aan mijn zijde zijn.....
Ik ben Lucky ik ben 7 jaar, een half jaar geleden heeft men baasje me naar dit asiel gebracht omdat hij me niet meer wou. Ik zat te wachten op een ander baasje , Maar de jongere hondjes gingen voor . Ik werd naar een hok helemaal vanachter gebracht en moest daar zitten. De mensen kwamen niet zo ver meer en mijn hoop was weg. Op een dag kwam er een mevrouw in een lange witte jas naar mij , ik was verbaasd dat iemand aandacht aan mij schonk . Ik ging met de mevrouw mee naar een kleine donkere kamer , ze ging naar de kast en haalde er iets uit ik zag niet wat het was ineens wou ik alleen maar slapen , ik dacht nog aan de momenten met mijn baasje , moementen van geluk , liefde , troost,wandelingen ,... Ik ben Lucky ik ben 7 jaar vandaag ben ik ingeslapen omdat niemand me wou
Ze werd bekend dankzij haar deelname aan het VRT-programma Eurosong, de Belgische voorselecties voor het Eurovisiesongfestival, met het liedje "Hello World". Ze werd reeds twee keer net niet geselecteerd voor het Eurovisiesongfestival, maar bouwde wel een solocarrière op. Na haar eerste optreden met Honeybee werd ze opgemerkt door VTM en werd ze geselecteerd voor de presentatie van het allereerste online internet-tv programma in Vlaanderen, Channel E. In 2003 presenteerde ze Zones.tv samen met presentator Jan Bosman op de Vlaamse zender LibertyTV. In 2005 zetelde ze in de jury van Star Academy, een muziekprogramma dat op zoek gaat naar de ideale zanger(es). Ze presenteert samen met Jan Smit voor de Tros het programma Trosmuziekfeest. In 2006 deed ze opnieuw een gooi naar een songfestivalticket met het liedje "El Mundo Bailando". Ze won de laatste voorronde en werd zowel in de halve finale als in de finale derde. Ze moest toen La Sakhra en Kate Ryan laten voorgaan.
Hoewel ze in het begin van haar carrière zich voornamelijk richtte op het Engelse repertoire, maakte Belle met haar derde album, Baila Perez, de overstap van pop naar latin. Het bleek een zeer goede zet, want vanaf dat moment gingen zowel singles als albums stukken beter over de toonbank dan daarvoor. Ook in Nederland werden er meerdere malen singles van Belle uitgebracht, maar deze deden vrij weinig in de hitlijsten. Toen het duet "Me & You" met zanger Jody Bernal verscheen waren de verwachtingen hoog, maar een echte doorbraak voor de zangeres bleef uit. Pas in 2005 wist Perez ook het Nederlandse publiek voor zich te winnen. Het nummer "Que Viva La Vida" behaalde de Top 10 van de Nederlandse hitlijsten en van het (speciaal voor Nederland gemaakte) gelijknamige album werden 50.000 exemplaren verkocht, wat goed was voor goud.
Belle Perez won al vijf jaar op rij, de Radio 2-zomerhit met "Me and you", "Light of my life", "Enamorada", "Que Viva La Vida" en in 2006 met "Ave Maria", een prestatie die weinig mensen haar nadeden. Ook werd ze met de "Que Viva La Vida" en "Ave Maria" verkozen tot publiekslieveling door de Radio 2-luisteraars.
In de zomer van 2006 verscheen het album Gotitas de Amor. Naast de Eurosonghit "El Mundo Bailando", de zomerhit "Ave Maria" en de single "Gotitas de Amor", stond er nog meer nieuw materiaal op dat Perez ook al tijdens de Mega Latino Concerten in het Sportpaleis zong. In oktober trad de zangeres op in de Heineken Music Hall te Amsterdam. In november 2006 verscheen een dvd met een volledige live-registratie van haar concert in het Sportpaleis. In de eerste maanden van 2007 deed ze een theatertour door Nederland. Op 5 en 6 mei 2007 liet Belle Perez het Sportpaleis van Antwerpen weer vollopen met Mega Latino Concerten. Op 13 oktober 2007 stond Belle voor de eerste keer in een uitverkocht Ahoy' in Rotterdam.
Ook poseerde ze tweemaal voor het mannenblad FHM. In 2008 hebben Belle Perez en haar echtgenoot Mario Winters na bijna acht jaar huwelijk een streep getrokken onder hun relatie.
In 2007 werkte Belle Perez samen met de Nederlandse zanger en presentator Erik van der Hoff aan een buurtlied voor een speciale Douwe Egberts actie, de burendag op 15 september. De originele versie van het nummer is nu nog tijdelijk te downloaden op www.deburendag.nl/pers/downloads/belle_en_erik_-_het_buurtlied.mp3, in tegenstelling tot de instrumentale versie.
Eind 2007 begon Belle aan haar theatertour GIPSY doorheen Vlaanderen. Na de verschillende culturele centra in Vlaanderen aangedaan te hebben, ging de tour van januari 2008 tot april 2008 verder in Nederland. Volgend op deze theatertour volgt er op 16 mei een nieuwe single "Dime que tu quieres". Eind juni komt het nieuwe album uit, dat de naam GIPSY meekreeg. Dit album stelt Perez dan in een exclusief optreden in zowel de Heineken Music Hall in Nederland en de Lotto Arena in Antwerpen voor aan het publiek.
In juni 2008 poseert Belle naakt voor het tijdschrift Nina. In de zomer gaat Belle op de baan met een nieuwe zomertour.
In het najaar verschijnt er dan een boek over het tienjarig jubileum van de zangeres Belle Pérez. Het zal aan de hand van foto's terugblikken op tien jaar Belle Pérez.
Op 25 maart 2010 werd bekend gemaakt dat Pérez een platencontract heeft getekend bij ARS/Universal. Op 16 juli 2010 zal haar nieuwe single verschijnen, die gaat heten La Collegiala. Na het verschijnen van de single wordt er een nieuw album verwacht.Op 3 september 2012 werd er bekent gemaakt dat er nog in 2012 een nieuwe single zal uitkomen. Op de single zal Belle Perez samenwerken met de Amerikaanse rapper Pitbull.
Er loopt een troepje dwergen door het bos. Ze zijn heel blij. Ze huppelen en dansen en zingen: 'We hebben tóverkracht, we hebben tóverkracht...!' Dan komt er een elfje langsvliegen. Ze ziet al die blije dwergen. Maar ze ziet ook een dwergje lopen dat helemaal niet blij is. Ze gaat naar het dwergje toe en vraagt: 'Wat is er met jou?' Zegt het dwergje: 'Mijn naam is To.'
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
