T.C. Matic is een Belgische rockgroep, in 1980 voortgekomen uit het duo Tjens Couter, afgeleid van oprichters Arno Hintjens (zang) en Paul Decoutere (gitaar). Laatstgenoemde werd kort na de oprichting vervangen door gitarist Jean-Marie Aerts, die samen met Arno Hintjens de meeste composities voor zijn rekening nam.

De initialen T.C. in de nieuwe groepsnaam verwijzen naar de samentrekking 'Tjens Couter', het tweede deel refereert aan de Servische surrealistische dichter Dušan Matić.

T.C. Matic mengde diverse stijlen: new wave, blues, funk, hardrock, avant-garde en zelfs Frans chanson. Het resultaat was zenuwachtige grotestadsrock met, ondanks de Amerikaanse invloeden, een Europees karakter. Het geluid van T.C. Matic was begin jaren tachtig uniek te noemen en had een grote invloed op muzikale tijdgenoten, met name in de Benelux.

De vier albums die de groep maakte ('T.C. Matic', 'l'Apache', 'Choco', 'Yé Yé') kregen uitstekende kritieken.

Met 'Oh La La La!' had de groep in 1981 een Belgische hit te pakken die het zelfs vijfentwintig jaar later nog goed doet in discotheken. 'Putain Putain', afkomstig van 'Choco', groeide onder fans uit tot een soort alternatief Europees volkslied.

De groep werd echter vooral geroemd om zijn live-optredens, met de intense voordrachten van Hintjens als middelpunt. T.C. Matic trad in heel Europa op maar een echte internationale doorbraak bleef uit. In 1986 hield de groep, na een teleurstellend verlopen tournee in het voorprogramma van The Simple Minds, op te bestaan.

Arno Hintjens begon een solo-loopbaan als Arno, die wel veel buitenlandse bijval oogstte. Hij werkte nog geruime tijd samen met Jean-Marie Aerts, die vooral als producer de kost verdient (onder andere voor Jo Lemaire, The Scabs, De Kreuners en de Urban Dance Squad), en ook met twee andere ex-T.C. Matic-leden, drummer Rudy Cloet en toetsenist Serge Feys. De Nederlandse bassist Michael Peet vervangt in 1984 Ferre Baelen.

Bananarama is een Britse meidenband die in 1980 is gevormd door Keren Woodward, Sarah Dallin en Siobhan Fahey.

Biografie

De naam Bananarama is ontstaan uit de titel "Pyjamarama", een song van Roxy Music. Met hun eerste single Aie-a-mwana (1981), die volledig was gezongen in het Swahili, scoren ze een bescheiden clubhit in Engeland. De plaat wordt opgemerkt door Terry Hall van de Fun Boy Three en deze vraagt de drie meiden om mee te zingen op het nummer: It Ain't What You Do (It's The Way That You Do It). Dit nummer staat in 1982 overal in Europa in de hoogste regionen van de hitlijsten. In Nederland bereikt het nummer de derde plaats (hun hoogste notering in Nederland). Met dit succes wordt een meidenband bekend die zes jaar later het Guinness Book of Records in zal gaan als Best All Female Group Ever.

Met name in thuisland Engeland, Azië, Australië en Canada groeien de meiden uit tot ware stijliconen van de late punkperiode. Grote onverzorgde bossen haar, versleten T-shirts en oude spijkerbroeken zijn in de begindagen hun handelsmerk. Na It Ain't... verschijnt Really Saying Something, waarbij de Fun Boy Three als gast fungeert (in Engeland een top 5-hit). Hun eerste lp genaamd Deep Sea Skiving levert nog de hits Shy Boy en Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye op (beide top 5-hits in Engeland). De albumtrack Dr. Love is geschreven door Paul Weller vlak voordat hij The Jam ophief.

Naarmate de populariteit groeit, groeien ook de verwachtingen mee voor een nieuw album. Punk is in Engeland over z'n hoogtepunt heen en als reactie daarop ontstaat er een meer glossy periode in de Engelse muziekscene (New Romantics): bands als Duran Duran en Spandau Ballet die met perfect gekapte kapsels en veel gillende meiden hun weg naar de top bereiken. Ook Bananarama laat zien over de looks te beschikken en met make-up gaan de dames vrolijk door met hits scoren. Hun eerste single van hun tweede album, simpelweg Bananarama getiteld, is Cruel Summer. In 1984 uitgebracht en een klassieker die nog steeds door iedereen wordt meegezongen. Cruel Summer betekent tevens een doorbraak in Amerika. De single bereikt in de Billboard Hot 100 de top 10 (nummer 9) en na dit succes verschijnt wederom een single die tot klassieker zal uitgroeien: Robert De Niro's Waiting (1984). Het verhaal gaat dat Robert De Niro zelf zich zo vereerd voelde dat hij de dames mee uit eten heeft genomen toen hij het nummer had gehoord. Oorspronkelijk ging de songtekst over een meisje dat in een park verkracht wordt. Tijdens het schrijfproces is van de oorspronkelijke tekst maar één regel overgebleven: "A walk in the park can become a bad dream..."

Eind 1984 wordt Bananarama betrokken bij Band Aid.

Met het overlijden van een goede vriend ten gevolge van de heersende strijd in Belfast zijn de meiden hun imago van drie vrolijk zingende meiden zonder echt talent die voor de lol muziek maken goed zat en wordt het tijd voor een career move. Eind 1984 willen de dan 23-jarige meiden serieus genomen worden! Dit resulteert in het nummer Rough Justice, een bescheiden hitje (in Nederland nummer 23) en de eerste echte flop Hotline To Heaven. De meiden realiseren zich dat dus niemand zit te wachten op drie serieuze dames (zoals Keren later in interviews ruiterlijk toegeeft). Nadat de volgende single (Do Not Disturb) en eerste release van hun nieuw te verschijnen album (True Confessions, 1986) eveneens floppen, wordt de hulp ingeroepen van het Britse producerstrio Stock, Aitken & Waterman (SAW), die net hun eerste succes hebben afgeleverd met Dead Or Alive (You Spin Me Round-Like A Record). De meiden weten wat ze willen: Venus (een oude hit van de Nederlandse band Shocking Blue) in een "high NRG"-jasje steken. SAW willen hier in eerste instantie niet aan, maar door hun zin door te drijven mogen ze het in de studio één keer zingen. SAW zijn meteen enthousiast en de grootste hit van Bananarama is een feit: Venus bereikt in 1986 de eerste plaats van de Amerikaanse hitlijsten. Keren zei in een interview in 1986: "When we presented them (SAW) the 'True Confessions' album, they probably thought: well, we don't see many hits on this". ("Toen we SAW True Confessions lieten horen dachten ze misschien dat het te weinig hitpotentie had") Dit geeft wel weer hoe er binnen de groep zelf gedacht werd over de huidige koers.

Vanwege tegenvallende verkoopresultaten wordt in opdracht van de platenmaatschappij Stock, Aitken & Waterman gevraagd het aanstaande vierde album (WOW) te produceren. De eerste single van het nieuwe album wordt I Heard A Rumour, en dit bereikt de vierde plaats in de Amerikaanse hitlijst. Met opvolgers als Love In The First Degree en I Can't Help It zijn de meiden terug in de hoogste regionen van de hitlijsten. Kritiek is er ook: ze worden gezien als het zoveelste fabriekswerkje van SAW. Ook binnen de groep nemen de spanningen toe. Met name Siobhan is het niet eens met de muzikale koers en besluit in 1988, na in het huwelijksbootje met David A. Stewart van de Eurythmics te zijn gestapt, de band te verlaten. Vrij snel na haar vertrek begint ze een solocarrière onder de naam Shakespears Sister (en scoort begin 1992 met het nummer Stay een Engelse nummer 1-hit (iets wat met "de Nana's" nog nooit was gebeurd) en wordt de best verkochte single van het jaar).

Aangezien de overgebleven meiden Sara (die inmiddels haar naam zonder "h" schrijft) en Keren zichzelf niet als duo zien verder gaan, wordt een oude vriendin van de meiden opgetrommeld om de gelederen te versterken: Jacquie O'Sullivan. Met haar worden nog twee nummers van het album WOW uitgebracht (I Want You Back (nummer 5 in Engeland) en Nathan Jones (nummer 15 in Engeland)). Op het moment dat Nathan Jones de Engelse hitlijsten binnenkomt blijkt dat Bananarama een vijftiende hit scoort en daarmee gelijk staat met de Supremes die te boek staan als "Most Successful All Female Group". Ironisch is dat Nathan Jones een cover is van diezelfde Supremes (uit de tijd toen Diana Ross al vertrokken was). In diezelfde periode (eind 1988) wordt een Greatest Hits-album uitgebracht dat binnen no-time in Engeland de status van drievoudig platina bereikt.

In 1989 vindt er een heuse wereldtournee plaats om hun successen te vieren en verleent de band haar medewerking aan Comic Relief door het Beatles-nummer Help op te nemen samen met de gelegenheidsformatie Lanananeeneenoonoo (bestaande uit Dawn French, Jennifer Saunders en Kathy Burke). Hiermee belanden ze voor de zestiende keer in de Engelse top 40 en daarmee overtreffen ze de Supremes: Bananarama wordt opgenomen in het Guiness Book of Records als Most Successful All Female Group

In 1990 wordt het weer tijd voor een verandering en wordt definitief afscheid genomen van SAW. Met Pop Life (geproduceerd door de producer Youth die veel met Killing Joke heeft samengewerkt) wint Bananarama het respect van de critici terug. De plaat wordt bejubeld, maar wordt geen groot commercieel succes. De singles: Only Your Love, Preacher Man en Long Train Running komen niet verder dan de top 30. In 1991 houdt ook Jacquie het voor gezien: na vier jaar trok ze het niet meer om nog steeds voor de new girl te worden versleten.

In opdracht van de platenmaatschappij, die namelijk dreigde hun contract te beëindigen, keren de twee overgebleven dames wederom terug naar SAW om een nieuw album te maken (Please Yourself uit 1992). Een album dat hen wel weer terug in de single-charts brengt met Movin' On en Last Thing On My Mind, dat later door de boy-/girlband Steps zou worden gecoverd. Bij de meiden is de spirit weg en de maatschappij beschouwt Bananarama als een eighties band die in het huidige decennium niets te zoeken heeft en dumpt ze.

Na twee jaar rondgeshopt te hebben verschijnt er in 1995 een nieuwe cd (Ultra Violet), dansbare pretentieloze muziek in de dan heersende Euro House-stijl. Helaas zat niemand op zo'n project van de dames te wachten en de cd met de bijbehorende single: Every Shade Of Blue (nummer 95 in Australië) flopt.

In 2000 wordt uitsluitend voor de Franse markt een nieuwe cd uitgebracht (Exotica), maar er vindt geen promotie plaats, dus ook deze plaat gaat roemloos ten onder.

Momenteel zijn de twee dames (ze zijn de 40 gepasseerd en allebei moeder van puberende kinderen) de wereld rond aan het trekken en treden ze veel op tijdens eighties-festivals die momenteel populairder zijn dan ooit. Sinds de eighties weer hot zijn staat Bananarama ook weer in de schijnwerpers. Momenteel staan ze zelfs weer onder contract (bij A&G) en is er een nieuw album verschenen (Drama) met daarop de single Move In My Direction, die het weer erg goed doet in zowel de Engelse als de Amerikaanse single-charts.

The Blues Brothers is een Amerikaanse band ontstaan uit de passie die Saturday Night Live-acteurs John Belushi en Dan Aykroyd deelden voor blues en R&B uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis. In de gelijknamige bar van Aykroyd werd muziek uitgewisseld en was vaak gelegenheid voor jamsessies met de blues als thema.

Het eerste optreden bestond uit een vertolking van het nummer King Bee, dat Belushi zong in een bijenkostuum aansluitend op de "Killer Bee"-sketch in Saturday Night Live. Later ontstond het in zwart geklede duo Jake en Elwood Blues, begeleid door het toenmalige huisorkest van Saturday Night Live, waarin bekende namen van het Stax-label speelden zoals Steve Cropper, Donald Dunn, Lou Marini en Alan Rubin. Als onderdeel van de show droeg Aykroyd een middels handboeien beveiligd attachékoffertje met daarin uitsluitend één bluesharp (Hohner Special 20).

Naar aanleiding van het succes van SNL besloot de "band" op tournee te gaan. Dit resulteerde in hun eerste livealbum getiteld Briefcase Full Of Blues. In 1980 volgde een tweede liveregistratie, getiteld Made In America.

Ook in 1980 werd de film The Blues Brothers opgenomen, die gebaseerd was op de karakters uit de band.

Ennio Morricone OMRI (Rome, 10 november 1928) is een Italiaanse componist die de muziek voor ruim 500 films en televisieseries componeerde en orkestreerde. Hij componeerde tevens meer dan honderd popsongs (voor onder meer Mireille Mathieu en Mina) en een 150-tal klassieke composities zoals een opera, een tiental viool- en pianoconcerto's en kamermuziek.

Tot zijn bekendste filmscores behoren For a Few Dollars More (1965), The Good, The Bad & The Ugly (1966), Once Upon a Time in the West (1968), Once Upon a Time in America (1984), The Mission (1986), The Untouchables (1987), Cinema Paradiso (1989), Bugsy (1991), Wolf (1994), Malèna (2001), Fateless (2005) en Baaria (2009). Hij schrijft momenteel muziek voor 'Capone Rising' van Brian De Palma.

De componist verkocht wereldwijd meer dan 50 miljoen albums en singles, waarvan meer dan 6,5 miljoen in Frankrijk, ruim drie miljoen in de Verenigde Staten en meer dan twee miljoen albums in Korea.

Biografie

Op zesjarige leeftijd startte Morricone met het componeren van muziek. Vier jaar later ving hij aan met zijn opleiding aan het Conservatorium van de Accademia Nazionale di Santa Cecilia waar hij trompet studeert. Zijn eerste volwaardige composities schreef hij net na de Tweede Wereldoorlog, waaronder de klassieke stukken Il Mattino (1946), Imitazione (1947) en Iintimità (1947). In 1952 behaalde Morricone met grootse onderscheiding het diploma 'Instrumentation for band' en twee jaar later het diploma 'Composition'.

In de jaren vijftig en zestig orkestreerde Morricone de muziek voor popartiesten (waaronder Paul Anka en Mireille Mathieu) en componeerde hij een honderdtal popsongs waarvan de hit 'Se telefonando' (1966) van Mina. Daarbuiten schreef hij achtergrondmuziek voor de nationale omroep Radio Audizioni Italiane (RAI) en werkte hij als muzikaal assistent en orkestrator voor televisieprogramma's.

Il Federale

De eerst stap in de filmmuziekwereld zette Morricone in 1959 toen hij fungeerde als dirigent en orkestrator voor de film Death of a Friend. Twee jaar later componeerde hij de muziek voor Luciane Salces film Il Federale, zijn eerste officiële score. De samenwerking met Salce verliep vlot en werd overgedaan voor nog een vijftal andere films.

Samenwerking met Italiaanse regisseurs

Sergio Leone

Het is echter de samenwerking met jeugdvriend Sergio Leone die Morricone bekend maakte. De westernfilm A Fistful of Dollars (1964) werd een wereldsucces mede dankzij de muziek die in de film overheerste. Budgetbeperkingen maakte het echter voor de componist financieel onmogelijk om een volwaardig orkest te gebruiken. Hij maakte voor vele scores dan ook gebruik van ongebruikelijke instrumenten om de muziek toch groots te laten overkomen.

Siciliaanse folkinstrumenten, enkele houtblazers, de toen recent ontwikkelde (elektrische) Fender gitaar, een koor en allerlei special effects vormden de basis van zijn filmmuziek uit deze periode. Hij ontwikkelde de muzikale mogelijkheden om een score te componeren. Met A Fistful Of Dollars begon ook de tien jaar durende samenwerking met Alessandro Alessandroni, een begenadigd 'whistler', en met het koor 'Cantori Moderni'.

Morricone componeerde de scores voor alle Leone-films, acht in totaal, met klassiekers als For a Few Dollars More (1965), The Good, The Bad & The Ugly (1966), Once Upon a Time in the West (1968) en Once Upon a Time in America (1984). De muziek, die vaak al af was alvorens de film werd gedraaid, werd op de filmset afgespeeld via grote luidsprekers om zo de acteurs in de ‘juiste stemming’ te brengen. Sergio Leone vond Morricone's muziek zo goed dat de muziek in zijn films vaak een onmiskenbare rol speelt.

De westernscores (een dertigtal in totaal) van Morricone behoren tot de bestsellers wat filmmuziek betreft. De best verkochte score van Morricone is Once Upon a Time in the West met een wereldwijde verkoop tussen 5 en 10 miljoen exemplaren. De muziek uit deze film werd door Willem Duys zeer intensief in zijn radioprogramma "Muziek Mozaïk" gedraaid waarna de langspeelplaat ervan in Nederland een 800.000 maal over de toonbank ging.

In 1971 haalde de componist de hitlijsten met Here's to You, gezongen door de Amerikaanse folkzangeres . Dat jaar kreeg hij zijn eerste gouden plaat in Italië voor de verkoop van één miljoen albums. Tevens mocht Morricone in 1971 een Targa d'Oro in ontvangst nemen voor de wereldwijde verkoop van 22 miljoen albums.

10cc was een Britse rockgroep die voornamelijk in de jaren zeventig van de twintigste eeuw populair was. De groep werd in 1972 in Manchester gevormd en bestond uit Eric Stewart (zang en gitaar), Lol Creme (zang, gitaar en keyboard), Graham Gouldman (bas) en Kevin Godley (drums). De groep werd door muziekgoeroe Jonathan King omgedoopt van Hotlegs in 10cc en werd al snel bekend door hun grappige, hedendaagse teksten en innovatieve muziekstijl.

Paul Burgess kwam in de plaats van Godley en Creme die in 1976 de band verlieten. Godley & Creme wilden verder met de gizmo, een effectgenerator voor elektrische gitaar die zij hadden ontworpen, werden daarna beroemd als zingend duo, maar zijn veel beter bekend als de producers van videoclips. De video die ze maakten voor hun lied Cry in 1985 is bijzonder omdat het een van de eerste mainstreamvideo's is die de morphing-techniek gebruikt.

Graham Gouldman vormde samen met Andrew Gold de groep Wax (2 albums).

Het verhaal gaat dat de groep haar naam ontleende aan de hoeveelheid sperma die de gemiddelde man kwijtraakt per zaadlozing (9cc), maar aangezien zij net iets meer waren dan de gemiddelde man, moest de naam 10cc worden. In werkelijkheid echter werd de naam gegeven door producer Jonathan King, die een droom had over een wereldbekende band met die naam. Overigens komt bij de zaadlozing gemiddeld slechts 3cc sperma vrij.

In de jaren 2006 en 2007 laten 10cc leden van het eerste uur weer van zich horen. Graham Gouldman trekt uitverkochte optredens, die worden aangekondigd als '10cc - Graham Gouldman and friends'. Gouldman speelt voornamelijk 10cc hits, maar ook nummers die hij in de jaren zestig (van de vorige eeuw) voor andere groepen schreef (The Hollies, The Yardbirds, Herman's Hermits) ontbreken niet. Paul Burgess en Rick Fenn (beiden speelden ook in 10cc) maken deel uit van de band van Gouldman. De concerten van Gouldman vinden voornamelijk in Engeland plaats, maar ook in Australië, Duitsland, Denemarken en België.

In 2006 schrijven Graham Gouldman en Kevin Godley samen nieuwe nummers. Naar verwachting komt van hen een een nieuwe cd uit onder de groepsnaam 'GG06'. Lol Creme is eveneens wederom muzikaal actief in de groep 'the Producers', waarvan in het najaar een cd uitkomt. Van deze cd is al een single verschenen. Eric Stewart werkt aan een solo cd, nadat eerder van hem in 2003 de cd 'Do not bend' verscheen. Er gaan geruchten dat (ook) 10cc in oorspronkelijke bezetting weer bij elkaar komt. Eric Stewart voelt er echter nog weinig voor, in tegenstelling tot Gouldman, Godley en Creme.

The Faces is een Britse rockgroep uit de jaren '60 en '70. De groep werd gevormd in 1969 nadat Steve Marriott de band The Small Faces verliet om de eigen band Humble Pie op te richten. Nieuwe leden Rod Stewart (zang) en Ron Wood gingen verder met de oude leden van de band Ronnie Lane (bas), Ian McLagan (keyboards) en Kenney Jones, (drums). The Faces waren de originele Rock en Fun band. Hun elpees en liveoptredens waren bekend om de rauwe energie en wilde ritmes die toen nog als onbehouwen en erg ruw beschouwd werden, maar tegenwoordig als inventief en trendsettend. Hiermee waren The Faces een belangrijke inspiratie voor latere Britse punkbands als The Damned en Sex Pistols.

Hun meest succesvolle nummers waren onder andere "Stay with Me", "Had Me a Real Good Time", "Cindy Incidentally" en "Richmond". Rod Stewarts solocarrière overschaduwde al snel The Faces, en de band maakte nog een studioalbum, Ooh La La, om in 1975 te besluiten uit elkaar te gaan.

Na het uiteenvallen van de band, gingen de verschillende leden hun eigen weg. Ron Wood ging bij de Rolling Stones spelen; Ronnie Lane vormde de band Slim Chance; Kenney Jones ging na de dood van Keith Moon bij The Who spelen; en McLagan werd een sessiemuzikant. Rod Stewart bouwde een succesvolle solocarrière uit.

Aretha Franklin tijdens een optreden in 2007

Aretha Louise Franklin (Memphis (Tennessee), 25 maart 1942) is een Amerikaanse gospel-, soul- en R&B-zangeres.

Levensloop

Als kind zong Aretha Franklin met haar zusters, Carolyn and Erma, in de baptistenkerk waar haar vader dominee was. Haar eerste plaatopnames maakte ze toen ze 14 jaar oud was. Ze werd door John Hammond ontdekt en sloot een contract met Columbia Records. Begin jaren zestig maakte ze een paar liedjes die populair werden, onder andere Rock-a-bye Your Baby with a Dixie Melody.

Na haar vertrek bij Columbia Records sloot ze een contract met Atlantic Records. Haar producer werd Jerry Wexler, met wie ze een paar zeer invloedrijke R&B-opnames maakte, zoals I Never Loved a Man (The Way I Love You). De stijl van dit lied had veel meer "soul" dan haar eerdere werk. Tegen het eind van de jaren 60 kreeg Aretha Franklin de bijname "The Queen of Soul", omdat ze zo beroemd was geworden en tevens als een rolmodel voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap werd gezien.

Aretha Franklin had veel top 10-hits, waaronder covers van andere beroemdheden, zoals The Beatles (Eleanor Rigby), The Band (The Weight), Simon and Garfunkel (Bridge Over Troubled Water), Sam Cooke en The Drifters.

Andere belangrijke hits waren Chain of Fools, Natural Woman, Think, Baby I Love You, The House That Jack Built, I Say a Little Prayer en Respect. Spanish Harlem stond in de Daverende Dertig één week op de eerste plaats.

Begin jaren tachtig lijkt het voorbij met haar carrière, totdat ze een cover maakt van de Doobie Brothers-hit What A Fool Believes. Vlak daarna is ze te bewonderen in de klassieke John Belushi-muziekfilm The Blues Brothers. Het duurt daarna nog zeven jaar voordat ze de hitlijsten weer haalt, maar dat doet ze dan ook met de gigantische hit I Knew You Were Waiting (For Me), een duet met George Michael dat een paar weken op nummer 1 in de Top 40 en de Nationale Hitparade stond. Het nummer werd geschreven door Simon Climie van Climie/Fisher. In 1994 zong ze nog A Deeper Love voor de bioscoopkraker Sister Act.

Op 3 januari 1987 werd zij de eerste vrouw die een plaats kreeg in de Rock and Roll Hall of Fame. In 1999 ontving ze de hoogste Amerikaanse kunstonderscheiding, de National Medal of Arts.

Op 20 januari 2009 zong Franklin My Country, 'Tis of Thee tijdens de inauguratie van Barack Obama als 44ste President van de Verenigde Staten.

9 december 2010 werd bekend dat bij de Amerikaanse zangeres alvleesklierkanker vastgesteld is. Na een hoop gespeculeer vanuit de pers verklaarde de zangeres de ziekte te hebben overwonnen en zich weer helemaal te willen richten op het zingen.

Willie Nelson tijdens een concert

William Hugh ("Willie") Nelson (Abbott, Texas, 30 april 1933) is een Amerikaanse countryzanger, gitarist en liedjesschrijver. Hij groeide op in Fort Worth.

Biografie

Nelson en zijn zus Bobbie Lee werden, nadat hun vader overleden en hun moeder weggelopen was, door hun grootouders opgevoed. Nelson kreeg vanaf zijn zesde jaar muziekles via een schriftelijke cursus. Hij leerde gitaarspelen, zijn zus speelde piano. Tijdens hun middelbareschooltijd leerde Bobbie Bud Fletcher kennen, een violist, en zowel Willie als Bobbie gingen deel uit maken van Fletchers muziekgezelschap "The Bohemian Fiddlers".

Na zijn eindexamen moest Nelson in dienst, en hij ging bij de luchtmacht. Hij verliet de luchtmacht echter al snel in verband met rugklachten. Na zijn korte diensttijd ging Nelson een jaar naar de universiteit maar hield ook dat voor gezien. Uiteindelijk werd hij diskjockey bij een country radiozender in Fort Worth, Texas. Ook zong hij af en toe country liedjes in de plaatselijke cafés. In 1956 verhuisde hij naar Vancouver, Washington en begon zijn muzikale carrière vorm te krijgen. Hij nam een nummer van Leon Payne op ("Lumberjack"). De single verkocht redelijk maar brak niet echt door. Nelson bleef dj-werk doen en zong regelmatig in clubs en cafés. Hij schreef een liedje ("Family Bible") en verkocht dat voor vijftig dollar, en dat nummer werd een hit voor Claude Grey in 1960. Het werd naderhand ook door veel artiesten gecoverd en wordt door velen beschouwd als een gospel klassieker.

Populaire liedjesschrijver

Nelson verhuisde naar Nashville (Tennessee) in een poging een platencontract te krijgen. Dat lukte aanvankelijk echter niet. Hij tekende wel een contract met Pamper Music die zijn liedjes wel zagen zitten, maar zijn performance niet. Zo schreef hij onder andere het nummer Night Life voor zanger Ray Price, een nummer dat als meest-gecoverde countrysong ooit te boek staat. Nelson ging mee op tournee met Price, als bassist van de toerband. Gedurende deze periode werden veel van Nelson's nummers hits voor andere artiesten. Zo zong Billy Walker het nummer "Funny How Time Slips Away", Faron Young zong "Hello Walls", Roy Orbison zong "Pretty Paper", en (wellicht de bekendste van allemaal) Patsy Cline zong "Crazy". Uiteindelijk sloot Nelson in 1961 een platendeal met Liberty Records en bracht hij vanaf datzelfde jaar diverse singles uit, waaronder "Willingly" en "Touch Me" (beiden met zijn vrouw Shirley Collie). Hij wist deze lijn echter niet voort te zetten en zijn carrière kwam tot stilstand. Zijn privéleven was destijds ook nogal kleurrijk: hij was alcoholist, verloor baan na baan en werd verschillende keren betrapt op verboden wapenbezit.

Austin, Texas

In 1965 kwam Nelson onder contract bij RCA Records, en scoorde hij een paar kleine hits. Hij raakte echter gefrustreerd door de platenindustrie die hem in een keurslijf probeerde te dwingen, verbrak zijn contract, keerde de muziekwereld de rug toe en verhuisde naar Austin, Texas. Daar aangekomen besloot Nelson, geïnspireerd door de muziekscene aldaar, weer muziek te gaan maken. Zijn populariteit in Austin groeide razendsnel, en Nelson kon zijn eigen muziek maken, beïnvloed door rock and roll, jazz, swing en folk. Ook Nelson's levenslange passie voor hardlopen begon in deze periode in Austin.

"Outlaw Country"

In Austin tekende Nelson een contract met Atlantic Records. Hij bracht in 1973 een single uit ("Shotgun Willie") die uitstekende kritieken kreeg maar slechts matig verkocht. Het album "Phases and Stages" uit 1974 (geïnspireerd door zijn echtscheiding) bevatte de single "Bloody Mary Morning". Na dit album verhuisde Nelson weer van platenlabel en ging naar Columbia Records. Hier kreeg hij complete creatieve vrijheid over zijn werk. Het resultaat was het immens populaire album Red Headed Stranger (1975). Hoewel Columbia Records het in eerste instantie niet zag zitten om een album uit te brengen met slechts piano en gitaar, zette Nelson (ondersteund door Waylon Jennings) door, en het album werd een enorme hit, deels vanwege de populaire coverversie van het nummer "Blue Eyes Crying In The Rain".

Tegelijk met Nelson behaalde ook Waylon Jennings grote successen aan het begin van de jaren zeventig. De twee werden al snel in één adem genoemd in een genre dat bekend werd als "Outlaw country" ("outlaw" vanwege het feit dat het zich niet hield aan de Nashville-standaard). Nelson's imago van "outlaw" (letterlijk: vogelvrij verklaarde) kreeg nog meer gestalte toen in 1976 hij samen met Waylon Jennings, Jessie Colter en Tompall Glaser het album "Wanted: The Outlaws" uitbracht. Dit album werd een groot succes en werd met platina bekroond. Hierna bracht Nelson nog twee albums uit die beiden de platina status behaalden: "Waylon and Willie" (met Waylon Jennings), en "Stardust", een album vol met ongebruikelijke, op strijkinstrumenten gebaseerde popnummers die geproduceerd waren door Booker T. Jones. Veel critici voorspelden dat "Stardust" Nelsons carrière zou ruïneren, maar uiteindelijk bleek het één van zijn meest succesvolle albums te zijn.

Acteercarrière

Nelson begon in 1979 met acteren. Hij had rollen in "The Electric Horseman", "Honeysuckle Rose", "Barbarossa", "Red-Headed Stranger", "Wag the Dog" en "Gone Fishin". In 1986 acteerde hij in de film "Stagecoach", naast Johnny Cash, Kris Kristofferson en Waylon Jennings, waarmee hij later ook de country-supergroep The Highwaymen vormde. Nelson acteert nog steeds, maar treedt tegenwoordig meestal aan in kleine rollen. Ook gastoptredens zoals in Miami Vice en The Simpsons gaat Nelson niet uit de weg. Zijn meest recente filmoptreden is zijn rol van Uncle Jesse in de bioscoop-remake van The Dukes of Hazzard. Ook in de voor 2007 geplande opvolger "The Dukes of Hazzard: Return of General Lee" speelt Nelson mee.

Hits, uitspattingen en "Farm Aid"

In de jaren tachtig had Nelson diverse hits. Hij zong "Always On My Mind" de hitparades in, en ook het duet "To All The Girls I've Loved Before" (met Julio Iglesias) haalde wereldwijd hoge hitnoteringen. Ook zijn albums uit deze periode verkochten goed.

Medio jaren tachtig vormde Nelson samen met Kris Kristofferson, Waylon Jennings en Johnny Cash de supergroep "The Highwaymen". Ondanks hun enorme succes (platina albums, wereldtournees) taande Nelson's populariteit en moest hij het al snel hebben van liefdadigheidswerk zoals het op poten zetten van de "Farm Aid" concerten in 1985. Hij werd ook berucht vanwege zijn excessieve uitgaven: hij bezat een privé-vliegtuig, een eigen (kleine) stad, een enorm landgoed en een eigen golfbaan.

In 1990 kreeg Nelson van de IRS (de Amerikaanse federale belastingdienst) echter een aanslag voor achterstallige belastingen en moest hij $16.7 miljoen ophoesten. Hij kon dit slechts betalen door zijn bezittingen van de hand te doen. Hij bracht een dubbelalbum uit ("The IRS Tapes: Who'll Buy My Memories?"), waarvan de opbrengsten rechtstreeks naar de IRS gingen. Veel van zijn bezittingen werden geveild en verkocht aan vrienden die het hem vervolgens weer teruggaven of voor een symbolisch bedrag aan hem verhuurden. In 1993 had hij al zijn schulden afbetaald.

In september 2006 werd Nelson in Louisiana aangehouden voor het bezit van drugs. In de tourbus van zijn band vond de politie 100 gram 'magic mushrooms' en 700 gram marihuana.^[1] Nelson werd snel weer vrijgelaten, maar zal zich voor de rechtbank moeten verantwoorden.

Milieu-activisme en sociale bevlogenheid

In 2005 vormde Nelson samen met twee zakenpartners het bedrijf Willie Nelson's Biodiesel (ook bekend als "BioWillie"). Dit bedrijf verkoopt biologische brandstof aan tankstations. De brandstof wordt gemaakt van soja-olie en kan in dieselmotoren worden gebruikt zonder dat die daarvoor aangepast dienen te worden. Nelson maakt ook deel uit van een adviescommissie die poogt het gebruik van Cannabis te normaliseren. In 2005 organiseerde Nelson samen met zijn familie een benefiet-golftoernooi om de problematiek veroorzaakt door illegale verkoop van softdrugs onder de aandacht te brengen. Nelson lijkt zelf niet helemaal onbekend met het fenomeen: het gerucht gaat dat hij tijdens een bezoek aan president Jimmy Carter op het dak van het Witte Huis een blowtje heeft gerookt.

In januari 2005 trad Nelson als slotact op tijdens een benefietconcert waarvan de opbrengsten ($120.000.-) naar de door de tsunami getroffen gebieden in Zuidoost-Azië gingen.

Privéleven

Nelson is vier keer getrouwd geweest en heeft acht kinderen. Uit zijn eerste huwelijk met Martha Matthews heeft hij drie kinderen - Lana, Susie en Billy (overleden in 1991. Nelson scheidde van Matthews in 1962. Van 1963 tot 1971 was hij getrouwd met Shirley Collie. Dit huwelijk bleef kinderloos. In 1971 trouwde hij met Connie Koepke. Zij kreeg twee dochters, Paula Carlene en Amy. Het paar scheidde in 1988. Sinds 1991 is Nelson getrouwd met Annie D'Angelo. Ze hebben twee zoons, Lukas Autry en Jacob Micah.

John Mayall in 1981

John Mayall (Macclesfield (vlakbij Manchester), 29 november 1933) was een van de mensen die de bluesmuziek in de jaren zestig van de twintigste eeuw immens populair maakten. In de door hem opgerichte band John Mayall & The Bluesbreakers, de meest invloedrijke blues-rockband, hebben muzikanten gespeeld als Eric Clapton, Jack Bruce, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Mick Taylor en Walter Trout.

John Mayall zou in zijn jonge jaren bekend staan als een wat autoritaire bandleider. Een anekdote vermeldt dat hij in het busje op de weg terug van een optreden wel eens aan bandleden opdracht gaf een gitaarversterker op schoot te nemen zodat hij languit kon liggen.
Opvallend is dat in de beginperiode het verloop in zijn bands zeer groot is. Wellicht omdat John Mayall experimenteert en zoekende is naar de juiste combinatie en het beste geluid. De band heet ook niet voor niets John Mayall's Bluesbreakers. Steeds weet hij talentvolle muzikanten aan te trekken en in muzikaal opzicht krijgen zij veel kansen van hem. Een feit is dat John Mayall Eric Clapton stimuleert om ook te gaan zingen. John Mcvie is vanaf het begin in 1964 "zijn" bassist van het eerste uur.
Een andere meester bluesgitarist die bij John Mayall begint is Walter Trout. Deze verklaart op een clinic op 2 april 2007 in Theater Romein te Leeuwarden dat zijn jaren bij John Mayall tot de hoogtepunten van zijn loopbaan behoren: "John Mayall behandelde zijn bandleden alsof wij van goud waren (!)".

Muzikale invloeden

John Mayall kan uitstekend piano, orgel en gitaar spelen. Daarnaast wordt zijn spel op Bluesharp geroemd. Zijn liefde voor de blues en de jazz kreeg hij door het beluisteren van zijn vaders verzameling van jazz en blues 78-toeren platen. Een bluesman die hem inspireerde was J.B. Lenoir. Zijn eerste band heet The Hounds Of Sound, waarvan het repertoire geleidelijk van jazz naar blues verschuift. Met zijn volgende band John Mayall & The Bluesbreakers zou hij geschiedenis gaan schrijven.
John Mayall kan goed componeren en arrangeren; zijn blues-composities blijven niet hangen in de geijkte bluesschemas. Verder heeft hij een grote platen- en cd-productie. Zijn stem heeft een wat nasale klank en geen groot bereik, maar heeft toch zeggingskracht en past goed bij zijn composities.

Op veel van zijn oude albums staan, naar zijn eigen zeggen, nummers gewijd aan zijn toenmalige vriendin Christine Perfect.

• Op "Blues Breakers with Eric Clapton": Little Girl, Key To Love en Have You Heard.
• Op "A Hard Road": Leaping Christine and You Don't Love Me.

John Mayall is nog steeds actief in de muziek.