The Blues Brothers is een Amerikaanse band ontstaan uit de passie die Saturday Night Live-acteurs John Belushi en Dan Aykroyd deelden voor blues en R&B uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis. In de gelijknamige bar van Aykroyd werd muziek uitgewisseld en was vaak gelegenheid voor jamsessies met de blues als thema.

Het eerste optreden bestond uit een vertolking van het nummer King Bee, dat Belushi zong in een bijenkostuum aansluitend op de "Killer Bee"-sketch in Saturday Night Live. Later ontstond het in zwart geklede duo Jake en Elwood Blues, begeleid door het toenmalige huisorkest van Saturday Night Live, waarin bekende namen van het Stax-label speelden zoals Steve Cropper, Donald Dunn, Lou Marini en Alan Rubin. Als onderdeel van de show droeg Aykroyd een middels handboeien beveiligd attachékoffertje met daarin uitsluitend één bluesharp (Hohner Special 20).

Naar aanleiding van het succes van SNL besloot de "band" op tournee te gaan. Dit resulteerde in hun eerste livealbum getiteld Briefcase Full Of Blues. In 1980 volgde een tweede liveregistratie, getiteld Made In America.

Ook in 1980 werd de film The Blues Brothers opgenomen, die gebaseerd was op de karakters uit de band.

Ennio Morricone OMRI (Rome, 10 november 1928) is een Italiaanse componist die de muziek voor ruim 500 films en televisieseries componeerde en orkestreerde. Hij componeerde tevens meer dan honderd popsongs (voor onder meer Mireille Mathieu en Mina) en een 150-tal klassieke composities zoals een opera, een tiental viool- en pianoconcerto's en kamermuziek.

Tot zijn bekendste filmscores behoren For a Few Dollars More (1965), The Good, The Bad & The Ugly (1966), Once Upon a Time in the West (1968), Once Upon a Time in America (1984), The Mission (1986), The Untouchables (1987), Cinema Paradiso (1989), Bugsy (1991), Wolf (1994), Malèna (2001), Fateless (2005) en Baaria (2009). Hij schrijft momenteel muziek voor 'Capone Rising' van Brian De Palma.

De componist verkocht wereldwijd meer dan 50 miljoen albums en singles, waarvan meer dan 6,5 miljoen in Frankrijk, ruim drie miljoen in de Verenigde Staten en meer dan twee miljoen albums in Korea.

Biografie

Op zesjarige leeftijd startte Morricone met het componeren van muziek. Vier jaar later ving hij aan met zijn opleiding aan het Conservatorium van de Accademia Nazionale di Santa Cecilia waar hij trompet studeert. Zijn eerste volwaardige composities schreef hij net na de Tweede Wereldoorlog, waaronder de klassieke stukken Il Mattino (1946), Imitazione (1947) en Iintimità (1947). In 1952 behaalde Morricone met grootse onderscheiding het diploma 'Instrumentation for band' en twee jaar later het diploma 'Composition'.

In de jaren vijftig en zestig orkestreerde Morricone de muziek voor popartiesten (waaronder Paul Anka en Mireille Mathieu) en componeerde hij een honderdtal popsongs waarvan de hit 'Se telefonando' (1966) van Mina. Daarbuiten schreef hij achtergrondmuziek voor de nationale omroep Radio Audizioni Italiane (RAI) en werkte hij als muzikaal assistent en orkestrator voor televisieprogramma's.

Il Federale

De eerst stap in de filmmuziekwereld zette Morricone in 1959 toen hij fungeerde als dirigent en orkestrator voor de film Death of a Friend. Twee jaar later componeerde hij de muziek voor Luciane Salces film Il Federale, zijn eerste officiële score. De samenwerking met Salce verliep vlot en werd overgedaan voor nog een vijftal andere films.

Samenwerking met Italiaanse regisseurs

Sergio Leone

Het is echter de samenwerking met jeugdvriend Sergio Leone die Morricone bekend maakte. De westernfilm A Fistful of Dollars (1964) werd een wereldsucces mede dankzij de muziek die in de film overheerste. Budgetbeperkingen maakte het echter voor de componist financieel onmogelijk om een volwaardig orkest te gebruiken. Hij maakte voor vele scores dan ook gebruik van ongebruikelijke instrumenten om de muziek toch groots te laten overkomen.

Siciliaanse folkinstrumenten, enkele houtblazers, de toen recent ontwikkelde (elektrische) Fender gitaar, een koor en allerlei special effects vormden de basis van zijn filmmuziek uit deze periode. Hij ontwikkelde de muzikale mogelijkheden om een score te componeren. Met A Fistful Of Dollars begon ook de tien jaar durende samenwerking met Alessandro Alessandroni, een begenadigd 'whistler', en met het koor 'Cantori Moderni'.

Morricone componeerde de scores voor alle Leone-films, acht in totaal, met klassiekers als For a Few Dollars More (1965), The Good, The Bad & The Ugly (1966), Once Upon a Time in the West (1968) en Once Upon a Time in America (1984). De muziek, die vaak al af was alvorens de film werd gedraaid, werd op de filmset afgespeeld via grote luidsprekers om zo de acteurs in de ‘juiste stemming’ te brengen. Sergio Leone vond Morricone's muziek zo goed dat de muziek in zijn films vaak een onmiskenbare rol speelt.

De westernscores (een dertigtal in totaal) van Morricone behoren tot de bestsellers wat filmmuziek betreft. De best verkochte score van Morricone is Once Upon a Time in the West met een wereldwijde verkoop tussen 5 en 10 miljoen exemplaren. De muziek uit deze film werd door Willem Duys zeer intensief in zijn radioprogramma "Muziek Mozaïk" gedraaid waarna de langspeelplaat ervan in Nederland een 800.000 maal over de toonbank ging.

In 1971 haalde de componist de hitlijsten met Here's to You, gezongen door de Amerikaanse folkzangeres . Dat jaar kreeg hij zijn eerste gouden plaat in Italië voor de verkoop van één miljoen albums. Tevens mocht Morricone in 1971 een Targa d'Oro in ontvangst nemen voor de wereldwijde verkoop van 22 miljoen albums.

10cc was een Britse rockgroep die voornamelijk in de jaren zeventig van de twintigste eeuw populair was. De groep werd in 1972 in Manchester gevormd en bestond uit Eric Stewart (zang en gitaar), Lol Creme (zang, gitaar en keyboard), Graham Gouldman (bas) en Kevin Godley (drums). De groep werd door muziekgoeroe Jonathan King omgedoopt van Hotlegs in 10cc en werd al snel bekend door hun grappige, hedendaagse teksten en innovatieve muziekstijl.

Paul Burgess kwam in de plaats van Godley en Creme die in 1976 de band verlieten. Godley & Creme wilden verder met de gizmo, een effectgenerator voor elektrische gitaar die zij hadden ontworpen, werden daarna beroemd als zingend duo, maar zijn veel beter bekend als de producers van videoclips. De video die ze maakten voor hun lied Cry in 1985 is bijzonder omdat het een van de eerste mainstreamvideo's is die de morphing-techniek gebruikt.

Graham Gouldman vormde samen met Andrew Gold de groep Wax (2 albums).

Het verhaal gaat dat de groep haar naam ontleende aan de hoeveelheid sperma die de gemiddelde man kwijtraakt per zaadlozing (9cc), maar aangezien zij net iets meer waren dan de gemiddelde man, moest de naam 10cc worden. In werkelijkheid echter werd de naam gegeven door producer Jonathan King, die een droom had over een wereldbekende band met die naam. Overigens komt bij de zaadlozing gemiddeld slechts 3cc sperma vrij.

In de jaren 2006 en 2007 laten 10cc leden van het eerste uur weer van zich horen. Graham Gouldman trekt uitverkochte optredens, die worden aangekondigd als '10cc - Graham Gouldman and friends'. Gouldman speelt voornamelijk 10cc hits, maar ook nummers die hij in de jaren zestig (van de vorige eeuw) voor andere groepen schreef (The Hollies, The Yardbirds, Herman's Hermits) ontbreken niet. Paul Burgess en Rick Fenn (beiden speelden ook in 10cc) maken deel uit van de band van Gouldman. De concerten van Gouldman vinden voornamelijk in Engeland plaats, maar ook in Australië, Duitsland, Denemarken en België.

In 2006 schrijven Graham Gouldman en Kevin Godley samen nieuwe nummers. Naar verwachting komt van hen een een nieuwe cd uit onder de groepsnaam 'GG06'. Lol Creme is eveneens wederom muzikaal actief in de groep 'the Producers', waarvan in het najaar een cd uitkomt. Van deze cd is al een single verschenen. Eric Stewart werkt aan een solo cd, nadat eerder van hem in 2003 de cd 'Do not bend' verscheen. Er gaan geruchten dat (ook) 10cc in oorspronkelijke bezetting weer bij elkaar komt. Eric Stewart voelt er echter nog weinig voor, in tegenstelling tot Gouldman, Godley en Creme.

The Faces is een Britse rockgroep uit de jaren '60 en '70. De groep werd gevormd in 1969 nadat Steve Marriott de band The Small Faces verliet om de eigen band Humble Pie op te richten. Nieuwe leden Rod Stewart (zang) en Ron Wood gingen verder met de oude leden van de band Ronnie Lane (bas), Ian McLagan (keyboards) en Kenney Jones, (drums). The Faces waren de originele Rock en Fun band. Hun elpees en liveoptredens waren bekend om de rauwe energie en wilde ritmes die toen nog als onbehouwen en erg ruw beschouwd werden, maar tegenwoordig als inventief en trendsettend. Hiermee waren The Faces een belangrijke inspiratie voor latere Britse punkbands als The Damned en Sex Pistols.

Hun meest succesvolle nummers waren onder andere "Stay with Me", "Had Me a Real Good Time", "Cindy Incidentally" en "Richmond". Rod Stewarts solocarrière overschaduwde al snel The Faces, en de band maakte nog een studioalbum, Ooh La La, om in 1975 te besluiten uit elkaar te gaan.

Na het uiteenvallen van de band, gingen de verschillende leden hun eigen weg. Ron Wood ging bij de Rolling Stones spelen; Ronnie Lane vormde de band Slim Chance; Kenney Jones ging na de dood van Keith Moon bij The Who spelen; en McLagan werd een sessiemuzikant. Rod Stewart bouwde een succesvolle solocarrière uit.

Aretha Franklin tijdens een optreden in 2007

Aretha Louise Franklin (Memphis (Tennessee), 25 maart 1942) is een Amerikaanse gospel-, soul- en R&B-zangeres.

Levensloop

Als kind zong Aretha Franklin met haar zusters, Carolyn and Erma, in de baptistenkerk waar haar vader dominee was. Haar eerste plaatopnames maakte ze toen ze 14 jaar oud was. Ze werd door John Hammond ontdekt en sloot een contract met Columbia Records. Begin jaren zestig maakte ze een paar liedjes die populair werden, onder andere Rock-a-bye Your Baby with a Dixie Melody.

Na haar vertrek bij Columbia Records sloot ze een contract met Atlantic Records. Haar producer werd Jerry Wexler, met wie ze een paar zeer invloedrijke R&B-opnames maakte, zoals I Never Loved a Man (The Way I Love You). De stijl van dit lied had veel meer "soul" dan haar eerdere werk. Tegen het eind van de jaren 60 kreeg Aretha Franklin de bijname "The Queen of Soul", omdat ze zo beroemd was geworden en tevens als een rolmodel voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap werd gezien.

Aretha Franklin had veel top 10-hits, waaronder covers van andere beroemdheden, zoals The Beatles (Eleanor Rigby), The Band (The Weight), Simon and Garfunkel (Bridge Over Troubled Water), Sam Cooke en The Drifters.

Andere belangrijke hits waren Chain of Fools, Natural Woman, Think, Baby I Love You, The House That Jack Built, I Say a Little Prayer en Respect. Spanish Harlem stond in de Daverende Dertig één week op de eerste plaats.

Begin jaren tachtig lijkt het voorbij met haar carrière, totdat ze een cover maakt van de Doobie Brothers-hit What A Fool Believes. Vlak daarna is ze te bewonderen in de klassieke John Belushi-muziekfilm The Blues Brothers. Het duurt daarna nog zeven jaar voordat ze de hitlijsten weer haalt, maar dat doet ze dan ook met de gigantische hit I Knew You Were Waiting (For Me), een duet met George Michael dat een paar weken op nummer 1 in de Top 40 en de Nationale Hitparade stond. Het nummer werd geschreven door Simon Climie van Climie/Fisher. In 1994 zong ze nog A Deeper Love voor de bioscoopkraker Sister Act.

Op 3 januari 1987 werd zij de eerste vrouw die een plaats kreeg in de Rock and Roll Hall of Fame. In 1999 ontving ze de hoogste Amerikaanse kunstonderscheiding, de National Medal of Arts.

Op 20 januari 2009 zong Franklin My Country, 'Tis of Thee tijdens de inauguratie van Barack Obama als 44ste President van de Verenigde Staten.

9 december 2010 werd bekend dat bij de Amerikaanse zangeres alvleesklierkanker vastgesteld is. Na een hoop gespeculeer vanuit de pers verklaarde de zangeres de ziekte te hebben overwonnen en zich weer helemaal te willen richten op het zingen.

Willie Nelson tijdens een concert

William Hugh ("Willie") Nelson (Abbott, Texas, 30 april 1933) is een Amerikaanse countryzanger, gitarist en liedjesschrijver. Hij groeide op in Fort Worth.

Biografie

Nelson en zijn zus Bobbie Lee werden, nadat hun vader overleden en hun moeder weggelopen was, door hun grootouders opgevoed. Nelson kreeg vanaf zijn zesde jaar muziekles via een schriftelijke cursus. Hij leerde gitaarspelen, zijn zus speelde piano. Tijdens hun middelbareschooltijd leerde Bobbie Bud Fletcher kennen, een violist, en zowel Willie als Bobbie gingen deel uit maken van Fletchers muziekgezelschap "The Bohemian Fiddlers".

Na zijn eindexamen moest Nelson in dienst, en hij ging bij de luchtmacht. Hij verliet de luchtmacht echter al snel in verband met rugklachten. Na zijn korte diensttijd ging Nelson een jaar naar de universiteit maar hield ook dat voor gezien. Uiteindelijk werd hij diskjockey bij een country radiozender in Fort Worth, Texas. Ook zong hij af en toe country liedjes in de plaatselijke cafés. In 1956 verhuisde hij naar Vancouver, Washington en begon zijn muzikale carrière vorm te krijgen. Hij nam een nummer van Leon Payne op ("Lumberjack"). De single verkocht redelijk maar brak niet echt door. Nelson bleef dj-werk doen en zong regelmatig in clubs en cafés. Hij schreef een liedje ("Family Bible") en verkocht dat voor vijftig dollar, en dat nummer werd een hit voor Claude Grey in 1960. Het werd naderhand ook door veel artiesten gecoverd en wordt door velen beschouwd als een gospel klassieker.

Populaire liedjesschrijver

Nelson verhuisde naar Nashville (Tennessee) in een poging een platencontract te krijgen. Dat lukte aanvankelijk echter niet. Hij tekende wel een contract met Pamper Music die zijn liedjes wel zagen zitten, maar zijn performance niet. Zo schreef hij onder andere het nummer Night Life voor zanger Ray Price, een nummer dat als meest-gecoverde countrysong ooit te boek staat. Nelson ging mee op tournee met Price, als bassist van de toerband. Gedurende deze periode werden veel van Nelson's nummers hits voor andere artiesten. Zo zong Billy Walker het nummer "Funny How Time Slips Away", Faron Young zong "Hello Walls", Roy Orbison zong "Pretty Paper", en (wellicht de bekendste van allemaal) Patsy Cline zong "Crazy". Uiteindelijk sloot Nelson in 1961 een platendeal met Liberty Records en bracht hij vanaf datzelfde jaar diverse singles uit, waaronder "Willingly" en "Touch Me" (beiden met zijn vrouw Shirley Collie). Hij wist deze lijn echter niet voort te zetten en zijn carrière kwam tot stilstand. Zijn privéleven was destijds ook nogal kleurrijk: hij was alcoholist, verloor baan na baan en werd verschillende keren betrapt op verboden wapenbezit.

Austin, Texas

In 1965 kwam Nelson onder contract bij RCA Records, en scoorde hij een paar kleine hits. Hij raakte echter gefrustreerd door de platenindustrie die hem in een keurslijf probeerde te dwingen, verbrak zijn contract, keerde de muziekwereld de rug toe en verhuisde naar Austin, Texas. Daar aangekomen besloot Nelson, geïnspireerd door de muziekscene aldaar, weer muziek te gaan maken. Zijn populariteit in Austin groeide razendsnel, en Nelson kon zijn eigen muziek maken, beïnvloed door rock and roll, jazz, swing en folk. Ook Nelson's levenslange passie voor hardlopen begon in deze periode in Austin.

"Outlaw Country"

In Austin tekende Nelson een contract met Atlantic Records. Hij bracht in 1973 een single uit ("Shotgun Willie") die uitstekende kritieken kreeg maar slechts matig verkocht. Het album "Phases and Stages" uit 1974 (geïnspireerd door zijn echtscheiding) bevatte de single "Bloody Mary Morning". Na dit album verhuisde Nelson weer van platenlabel en ging naar Columbia Records. Hier kreeg hij complete creatieve vrijheid over zijn werk. Het resultaat was het immens populaire album Red Headed Stranger (1975). Hoewel Columbia Records het in eerste instantie niet zag zitten om een album uit te brengen met slechts piano en gitaar, zette Nelson (ondersteund door Waylon Jennings) door, en het album werd een enorme hit, deels vanwege de populaire coverversie van het nummer "Blue Eyes Crying In The Rain".

Tegelijk met Nelson behaalde ook Waylon Jennings grote successen aan het begin van de jaren zeventig. De twee werden al snel in één adem genoemd in een genre dat bekend werd als "Outlaw country" ("outlaw" vanwege het feit dat het zich niet hield aan de Nashville-standaard). Nelson's imago van "outlaw" (letterlijk: vogelvrij verklaarde) kreeg nog meer gestalte toen in 1976 hij samen met Waylon Jennings, Jessie Colter en Tompall Glaser het album "Wanted: The Outlaws" uitbracht. Dit album werd een groot succes en werd met platina bekroond. Hierna bracht Nelson nog twee albums uit die beiden de platina status behaalden: "Waylon and Willie" (met Waylon Jennings), en "Stardust", een album vol met ongebruikelijke, op strijkinstrumenten gebaseerde popnummers die geproduceerd waren door Booker T. Jones. Veel critici voorspelden dat "Stardust" Nelsons carrière zou ruïneren, maar uiteindelijk bleek het één van zijn meest succesvolle albums te zijn.

Acteercarrière

Nelson begon in 1979 met acteren. Hij had rollen in "The Electric Horseman", "Honeysuckle Rose", "Barbarossa", "Red-Headed Stranger", "Wag the Dog" en "Gone Fishin". In 1986 acteerde hij in de film "Stagecoach", naast Johnny Cash, Kris Kristofferson en Waylon Jennings, waarmee hij later ook de country-supergroep The Highwaymen vormde. Nelson acteert nog steeds, maar treedt tegenwoordig meestal aan in kleine rollen. Ook gastoptredens zoals in Miami Vice en The Simpsons gaat Nelson niet uit de weg. Zijn meest recente filmoptreden is zijn rol van Uncle Jesse in de bioscoop-remake van The Dukes of Hazzard. Ook in de voor 2007 geplande opvolger "The Dukes of Hazzard: Return of General Lee" speelt Nelson mee.

Hits, uitspattingen en "Farm Aid"

In de jaren tachtig had Nelson diverse hits. Hij zong "Always On My Mind" de hitparades in, en ook het duet "To All The Girls I've Loved Before" (met Julio Iglesias) haalde wereldwijd hoge hitnoteringen. Ook zijn albums uit deze periode verkochten goed.

Medio jaren tachtig vormde Nelson samen met Kris Kristofferson, Waylon Jennings en Johnny Cash de supergroep "The Highwaymen". Ondanks hun enorme succes (platina albums, wereldtournees) taande Nelson's populariteit en moest hij het al snel hebben van liefdadigheidswerk zoals het op poten zetten van de "Farm Aid" concerten in 1985. Hij werd ook berucht vanwege zijn excessieve uitgaven: hij bezat een privé-vliegtuig, een eigen (kleine) stad, een enorm landgoed en een eigen golfbaan.

In 1990 kreeg Nelson van de IRS (de Amerikaanse federale belastingdienst) echter een aanslag voor achterstallige belastingen en moest hij $16.7 miljoen ophoesten. Hij kon dit slechts betalen door zijn bezittingen van de hand te doen. Hij bracht een dubbelalbum uit ("The IRS Tapes: Who'll Buy My Memories?"), waarvan de opbrengsten rechtstreeks naar de IRS gingen. Veel van zijn bezittingen werden geveild en verkocht aan vrienden die het hem vervolgens weer teruggaven of voor een symbolisch bedrag aan hem verhuurden. In 1993 had hij al zijn schulden afbetaald.

In september 2006 werd Nelson in Louisiana aangehouden voor het bezit van drugs. In de tourbus van zijn band vond de politie 100 gram 'magic mushrooms' en 700 gram marihuana.^[1] Nelson werd snel weer vrijgelaten, maar zal zich voor de rechtbank moeten verantwoorden.

Milieu-activisme en sociale bevlogenheid

In 2005 vormde Nelson samen met twee zakenpartners het bedrijf Willie Nelson's Biodiesel (ook bekend als "BioWillie"). Dit bedrijf verkoopt biologische brandstof aan tankstations. De brandstof wordt gemaakt van soja-olie en kan in dieselmotoren worden gebruikt zonder dat die daarvoor aangepast dienen te worden. Nelson maakt ook deel uit van een adviescommissie die poogt het gebruik van Cannabis te normaliseren. In 2005 organiseerde Nelson samen met zijn familie een benefiet-golftoernooi om de problematiek veroorzaakt door illegale verkoop van softdrugs onder de aandacht te brengen. Nelson lijkt zelf niet helemaal onbekend met het fenomeen: het gerucht gaat dat hij tijdens een bezoek aan president Jimmy Carter op het dak van het Witte Huis een blowtje heeft gerookt.

In januari 2005 trad Nelson als slotact op tijdens een benefietconcert waarvan de opbrengsten ($120.000.-) naar de door de tsunami getroffen gebieden in Zuidoost-Azië gingen.

Privéleven

Nelson is vier keer getrouwd geweest en heeft acht kinderen. Uit zijn eerste huwelijk met Martha Matthews heeft hij drie kinderen - Lana, Susie en Billy (overleden in 1991. Nelson scheidde van Matthews in 1962. Van 1963 tot 1971 was hij getrouwd met Shirley Collie. Dit huwelijk bleef kinderloos. In 1971 trouwde hij met Connie Koepke. Zij kreeg twee dochters, Paula Carlene en Amy. Het paar scheidde in 1988. Sinds 1991 is Nelson getrouwd met Annie D'Angelo. Ze hebben twee zoons, Lukas Autry en Jacob Micah.

John Mayall in 1981

John Mayall (Macclesfield (vlakbij Manchester), 29 november 1933) was een van de mensen die de bluesmuziek in de jaren zestig van de twintigste eeuw immens populair maakten. In de door hem opgerichte band John Mayall & The Bluesbreakers, de meest invloedrijke blues-rockband, hebben muzikanten gespeeld als Eric Clapton, Jack Bruce, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Mick Taylor en Walter Trout.

John Mayall zou in zijn jonge jaren bekend staan als een wat autoritaire bandleider. Een anekdote vermeldt dat hij in het busje op de weg terug van een optreden wel eens aan bandleden opdracht gaf een gitaarversterker op schoot te nemen zodat hij languit kon liggen.
Opvallend is dat in de beginperiode het verloop in zijn bands zeer groot is. Wellicht omdat John Mayall experimenteert en zoekende is naar de juiste combinatie en het beste geluid. De band heet ook niet voor niets John Mayall's Bluesbreakers. Steeds weet hij talentvolle muzikanten aan te trekken en in muzikaal opzicht krijgen zij veel kansen van hem. Een feit is dat John Mayall Eric Clapton stimuleert om ook te gaan zingen. John Mcvie is vanaf het begin in 1964 "zijn" bassist van het eerste uur.
Een andere meester bluesgitarist die bij John Mayall begint is Walter Trout. Deze verklaart op een clinic op 2 april 2007 in Theater Romein te Leeuwarden dat zijn jaren bij John Mayall tot de hoogtepunten van zijn loopbaan behoren: "John Mayall behandelde zijn bandleden alsof wij van goud waren (!)".

Muzikale invloeden

John Mayall kan uitstekend piano, orgel en gitaar spelen. Daarnaast wordt zijn spel op Bluesharp geroemd. Zijn liefde voor de blues en de jazz kreeg hij door het beluisteren van zijn vaders verzameling van jazz en blues 78-toeren platen. Een bluesman die hem inspireerde was J.B. Lenoir. Zijn eerste band heet The Hounds Of Sound, waarvan het repertoire geleidelijk van jazz naar blues verschuift. Met zijn volgende band John Mayall & The Bluesbreakers zou hij geschiedenis gaan schrijven.
John Mayall kan goed componeren en arrangeren; zijn blues-composities blijven niet hangen in de geijkte bluesschemas. Verder heeft hij een grote platen- en cd-productie. Zijn stem heeft een wat nasale klank en geen groot bereik, maar heeft toch zeggingskracht en past goed bij zijn composities.

Op veel van zijn oude albums staan, naar zijn eigen zeggen, nummers gewijd aan zijn toenmalige vriendin Christine Perfect.

• Op "Blues Breakers with Eric Clapton": Little Girl, Key To Love en Have You Heard.
• Op "A Hard Road": Leaping Christine and You Don't Love Me.

John Mayall is nog steeds actief in de muziek.

Zager & Evans was een Amerikaans rock-pop duo uit eind jaren '60 en begin jaren '70. Het duo is genoemd naar de leden Denny Zager en Rick Evans.

Zager & Evans zijn het meest bekend van hun single In the Year 2525 die geschreven is door Rick Evans. Het liedje waarschuwt over de gevaren van technologie. "In the Year 2525" was een hit in 1969 en stond in de zomermaanden vier weken lang op de eerste plaats van de Nederlandse Top 40. Het nummer belandde ook op de eerste plaats in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Hierna behaalde het duo geen successen meer.

Sandie Shaw, echte naam Sandra Ann Goodrich (Dagenham, 26 februari 1947) was één van de populairste Britse zangeressen uit de jaren 60.

De jaren '60

Ze werd in 1964 ontdekt door Adam Faith die haar op een concert bezig zag (ze mocht zingen op het concert na 2de geworden te zijn in een talentenwedstrijd). Enkele weken later had ze een platencontract en haar eerste single As long as you are happy baby werd uitgebracht. Dit was niet zo'n groot succes maar haar 2de single was dat wel, Always something there to remind me geschreven door Burt Bacharach en Hal David, Shaw kwam er 3 weken mee op 1 in de Britse hitlijst.

Ze maakte nog verschillende grote hits, omdat ze veel liedjes ook in het Frans, Italiaans, Duits en Spaans uitbracht werd ze in heel Europa bekend. Ze was ook zeer bekend in Zuid-Amerika, zong zelfs een keer achter het IJzeren Gordijn en in Iran. Amerika werd niet veroverd omdat ze geen werkvergunning kreeg daar, maar toch heeft ze er heel wat fans. Ze zong meestal op blote voeten want dan voelde ze zich meer relaxed en had ze meer zin om het lied te zingen.

In 1967 begon haar succes wat te tanen en werd ze tegen haar wil naar het Eurovisiesongfestival gestuurd, ze dacht dat dit haar geloofwaardigheid zou aantasten. Er werden 5 liedjes voorgesteld op de Britse televisie en Puppet on a string (een lied dat ze haatte) won. Na 11 jaar slaagde Sandie er als eerste in om het songfestival te winnen voor het Verenigd Koninkrijk, barrevoets, en het bezorgde haar een derde nummer één-hit (een record voor een zangeres in die tijd) en ze had er ook meteen een wereldhit mee beet, het was de meest verkopende single van het jaar in Duitsland. In 1967 trouwde ze met modeontwerper Jeff Banks met wie ze in 1971 een dochter, Gracie, kreeg. Shaw zou ook snel met een eigen kledinglijn beginnen en verrassend genoeg ook eigen schoenen. Op het einde van de jaren '60 waren haar liedjes niet meer zo populair.

De jaren '70

In de jaren '70 was het stil rond Shaw, ze coverde nog enkele liedjes maar liet de muziekscène dan voor wat ze was. In 1977 bekeerde ze zich tot het boeddhisme.

De jaren '80

In 1983 dook ze plots op uit de anonimiteit als gastzangeres bij The Smiths. Ze maakte vervolgens enkele solo-LP's in dark wave-stijl en scoorde zelfs enkele hitjes.