We hebben afscheid moeten nemen van ons allerliefste, en voor ieder van ons aanzien als de lievelingspatiënte, Julia.
Zij bracht 17 kinderen op de wereld.
Toen haar echtgenoot te horen kreeg dat ze er geen meer mocht baren (hij wilde er 20), liet hij haar zitten, nadat hij ook al op 2 van zijn dochters incest had gepleegd, één ervan werd zelfs zwanger.
Buiten dat, kon hij ook geen enkele vrouw met rust laten.
Deze altijd goedlachse dame, heeft een héél érg moeilijk leven gehad, sinds haar jeugd.
En toch lachte zij iedere dag, ze klaagde NOOIT, alles was goed voor haar en er kon zelfs dikwijls eens een grapje af.
En ook al heeft ze zich geen enkele man meer aangetrokken...ook over seks kon ze meelachen.
De mensen die mijn verhalen lezen, kunnen zich zeer zeker nog het verhaal herinneren van Julia en de worst die ze voor middageten kreeg voorgeschoteld van het OCMW, die haar eten brachten.
"Wat doen ze mij nu nog aan, en dat op mijne leeftijd. Da's precies enen van een Congolees"...enz...
Ik wist toen niet meer waar ik het had van plezier.
Ik hoorde dat ook mijn andere collega's zoveel lol met haar hadden.
Op een keer had ik de laten en we kwamen er 2 maal daags.
"Moet je eens kijken wat ik van één van mijn zoons heb gekregen."
Dat was een jumpende minipenis...en toen dat ding niet meer vooruitsprong, lachtten we ons te pletter...en dan sprong dat ineens weer op.
Ik schreef ook het verhaal van de ziekenzorg, dat een zekere Julia, met dezelfde familienaam gestorven was,
iedereen dacht dat zij dat was.
Zij komt daar die zaal binnen en iedereen dacht dat ze een spook zagen.
Wel...ik had maandag de laten en ik verheugde mij al op mijn weerzien met Julia.
Sinds ik mijn vast toertje niet meer heb, zag ik haar zo vaak niet meer.
Ik verheugde mij ook op het lekker tasje koffie en koekjes die we ALTIJD bij haar kregen.
Op de laten hebben we daar zeker geen tijd voor, maar voor Julia maakte ik een uitzondering, tijd of niet, kon mij niet schelen.
De buren spraken mij aan toen ik daar toe kwam.
Ze vertelden dat er een ambulance was geweest en 3 van haar zoons waren die achterna gereden.
Ze spraken van een hersenbloeding...en ik hield mijn hart al vast.
Ze is dezelfde avond overleden.
Ik weet nog, toen ik dagelijks bij haar kwam, dan kreeg zij bloedverdunners bij de vleet...marevan en fraxiparinne.
De dokter had dat eens een tijd gestopt, die fraxie's, maar niet voor lang.
Teveel bloedverdunners is nooit goed.
Inspuitingen voor een tijdje in combinatie met marevan, ok...maar toch geen jaren aan een stuk zeker!
Kléredokter verdoeme!
ja, ik weet het, Julia was niet meer van de jongste...maar toch!

Ik neem afscheid van een vrouw
met een GROOT hart.
Zij bleef haar geloof trouw,
een vrouw apart!
Ondanks de vele tegenslagen
die haar leven hebben getekend,
leefde ze met humor gevulde dagen.
Julia, je hebt énorm veel voor ons betekend!
Wij sluiten je in ons hart
een speciaal plaatsje voor jou
voor die vrouw apart,
voor die goedhartige en steeds lachende vrouw!