Waarom ik het de laatste tijd zo druk had en om de haverklap naar Dendermonde en lebbeke moest, had een reden.
De jongens gingen niet graag meer naar de papa, en dan vooral Giovanni niet.
Hij heeft nooit een band met hen gehad en tijdens de bezoeken die om de 14 dagen in het weekend gebeurden, trok hij zich niet veel van hen aan.
Het kwam zelfs zover, dat hij hen thuis liet terwijl hij op stap ging, tot een uur of 2 in de morgend.
De jongens vertelden mij dat en ik was in alle staten!
Ik confronteerde mijn ex-man met dit feit en dreigde ermee de jongens te komen halen, indien dit weer zou gebeuren, in aanwezigheid van de politie.
Ik dacht dat het hem had afgeschrikt...maar kort na Nieuwjaar hoorde ik dat hij dat erna nog 2 keer had gedaan, één keer zelfs vanaf 13u s'middags (hij zei dat hij naar de winkel ging) tot 3u45 's nachts.
En dat was ook de druppel voor Giovanni...hij wilde niet meer op bezoek bij zijn papa en vroeg mij om mij in te lichten wanneer hij feitelijk zelf kan beslissen.
Ik ging eerst om info naar de maatschappelijke cel van de politie van St-niklaas (foute zet) en ik liet hen hun verhaal doen, met de vraag wat ik daar tegen kon doen.
"Niets", was het antwoord.
"We halen geen kinderen meer buiten met de politie, teveel trauma's", dat kon ik nog begrijpen.
"Als je mama jullie thuishoudt en jullie papa dient een klacht in, dan hangt er een gevangenisstraf van 6 maanden boven haar hoofd, want je bent verplicht tot je 18 jaar naar je papa te gaan", en ook "Uw zoon is bijna 15 jaar...dat is feitelijk de leeftijd dat zij al mogen gaan babysitten, dus waarom niet op zijn broertje van 11 jaar"...dat kon ik minder goed begrijpen.
"Mevrouw, om 13u zeggen 'ik ga naar de winkel', om dan rond 3u45 onder de morgend thuis te komen, dat noem ik geen babysitten, zenne!"...daar moest ze mij dan uiteidelijk toch gelijk in geven.
Ik ben dan zonder de boys (ze zouden van die trut al een trauma krijgen, geen tweede keer) naar het sociaal centrum geweest, die mij in den tijd geholpen hebben met het schrijven van mijn brief voor scheidingsaanvraag naar de vrederechter.
Bij die mevrouw heb ik veel meer en betere info gekregen en daar ging ik met een veel beter gevoel naar buiten.
Ik had het adres en telefoonnummer van de jeugdrechtbank, dus ik de griffier gebeld, wat er allemaal in zo'n verzoekschrift moet staan.
Ik moest naar Dendermonde om een kopie van Gio's geboorte-akte (hij's daar geboren), naar Lebbeke (dat niet op dezelfde dag open was) om een bewijs van woonst van de tegenpartij, mijn ex dus.
Naar St-Niklaas om dat bewijs van woonst voor Gio, dat samen met enkele kopie's van de brief en een kopie van ons vonnis van de scheiding, moest te Dendermonde op de jeugdrechtbank terrechtkomen.
Ik had ook een afspraak met een advocaat van het OCMW, die gratis juridisch advies verstrekte.
Hij zei dat de jeugdrechtbank méér dan voldoende zijn werk heeft, en dat ik alles beter persoonlijk naar daar kon brengen en 52 euro best ter plekke kon betalen, dat zou de procedure versnellen...en dat deed ik dus.
Ik had eerst wel 20 keer aan Gio gevraagd of hij absoluut zeker was van zijn beslissing...hij antwoordde steevast JA en Marnick zou nog 3 jaar wachten, om dan ook hetzelfde te doen.
Ik wilde wél dat mijn ex hiervan op de hoogte was, wat er boven zijn hoofd hing.
Zijn vader was al op de hoogte (dacht ik), Gio had al met hem gepraat, en gevraagd om het nog te verzwijgen, hetgeen hij had gedaan.
Maar toen ik hem zondag belde, met de melding wat we van plan waren, en of hij daar bij kon zijn, omdat we niet wisten hoe mijn ex zou reageren...viel hij uit de lucht (had Gio verkeerd begrepen) en had mijn ex-schoonmoeder het naar haar zoon gebeld en ik kreeg een foon met vraag naar uitleg.
De jongens zaten alleen thuis bij hem, hij was gaan carten met zijn nieuwe vriendin (de boys hadden geen zin om mee te gaan)
Ik verwittigde de jongens, dat ik om 17u naar hem moest komen, omdat ik erbij wilde zijn als hij thuiskwam.
En de jongens ook, die al met schrik zijn thuiskomst zaten af te wachten...maar ik en Wim stonden paraat van zodra hij zijn oprit opreed...tot opluchting van de jongens, natuurlijk.
Mijn ex reageerde wel anders dan dat wij hadden verwacht, helemaal niet de stormdende tornado met woordenwaterval, zoals we van hem gewoon zijn.
Maar als gekwetste vader die op het punt stond zijn zoon te verliezen...en Gio was hard voor hem.
Ik ook eerst, want je kids thuislaten en dan uitgaan, tijdens hun ouderbezoek, zoiets doe je niet.
De meeste vaders houden zich met hun kids bezig, doen hun eigen ding niet steeds, zijn geen egoïsten, tellen niet na wat hun kids heb dat weekend of die week hebben gekost, zeggen hen hoe graag zij hen wel zien, knuffelen hen...mijn ex niet!
Hij zei wel dat, indien het zou voorkomen voor de jeugdrechter, Gio nooit meer voor gelijk wat naar hem moest komen.
Gio hield eerst voet bij stuk en somde zijn fouten op (hetgeen een narcist normaal gezien moeilijk kan verkroppen)...en ik dan nog over zijn leugens...het ontkennen van het uitgaan...dat ik wél mijn zoons geloof...dus gaf hij uiteindelijk toch toe, van één keer.
Uiteindelijk brak hij en begon hij te wenen.
Gio (klein hartje) ook...en ik bijna (ook een klein hartje)...maar toch vroeg Gio zich af of het geen comedie was, omdat hij weet dat zijn vader kan wenen wanneer hij dat wil...Marnick kan dat ook.
Ik denk toch dat het nu gemeend was, ze zijn in mekaars armen geëindigd, al wenend en mijn ex zei EINDELIJK eens dat hij Gio graag ziet.
Eind goed al goed...en mijn ex zijn nieuw vriendinnetje van nog net geen 21 jaar, kwam het ijs breken door over haar stoten te vertellen...we hebben dan nog hartelijk gelachen :lol:, een nog zotter geval dan ikke.
Wim had een paar sigaretjes van haar gekregen, want die zat ondertussen in de auto te wachten, hé!
Ik heb Wim dan ook binnen geroepen, natuurlijk.
Ik heb al naar de jeugdrechtbank gebeld en geschreven, om het verzoekschrift weer in te trekken.
Hopelijk leerde hij nu een les, want hij hoorde dat het ook van Marnick uit kwam, dat hij zeker niet goed bezig was.
Zijn grootouders zou Gio wel missen, maar die waren bij ons welkom.
En als 'oudere' gast, zou hij hen metdertijd wel zelf kunnen gaan bezoeken, dat wilde hij althans doen.
Een lange tekst...ik weet het...maar het moest me eens van het hart.
Toen we thuiskwamen, waren de boys allebei gelukkig en hoopvol naar de toekomst toe.
Ik nam er foto's van...dit doen ze als ze ruzie maken...maar ook om te dollen...en ga dan maar opzij als die 2 beren dat doen, zenne! :lol:

 

Ze zijn aan mekaar gewaagd...maar hun kleine stoere mama, die kunnen ze nog niet af, zenne! :lol: Ik laat mij niet doen!