Mijn werkend weekend is vorige week goed meegevallen.
We hebben wel enkele palliatieve patiënten en bij ene dacht ik echt dat ik haar in mijn handen ging hebben, zo erg was ze achteruit gegaan.
Maandag was ik thuis, maar dinsdag had ik de toer waar we dan bij die palliatieve patiënten moeten zijn, en die patiënte was ineens enorm verbeterd.
Mijn collega's dachten dat ze dit weekend niet ging halen, maar als ze haar die dag hadden gezien, zouden ze direkt van mening zijn veranderd.
Woensdagmorgend moest ik terug bij haar zijn, in het donkere huis met weinig verlichting.
Ik begon mijn inspuiting klaar te maken, die ze dagelijks 2 keer moest krijgen, terwijl de zoon haar ging wakker maken...haar bed stond in de living.
Ik merkte direkt dat er iets mis was en ik ging gaan zien...ze was ondertussen gestorven en voelde zelfs al koud aan, dus was ze die nacht overleden...en haar zoon had het niet gemerkt.
Ik heb de dokter opgebelt om het overlijden te komen vaststellen, en de zoon was natuurlijk erg verdrietig.
Zo'n moment is echt wel niet gemakkelijk.
Ik kende de patiënte redelijk goed, want ze heeft enkele jaren op mijn vast toerke gestaan.
Nu sta ik op 7 verschillende toeren en zag ik haar sporadisch...toch had ik het er ook moeilijk mee.
 Ik heb ook in enkele rusttehuizen gewerkt en mensen gevonden die gestorven waren...ik heb zelfs eens meegemaakt dat ik een echtgenoot uit de cafetaria liet halen, omdat zijn vrouw stervende was, en dan zijn we er met enkele collega's bij gebleven tot ze gestorven was...maar je word dat NOOIT gewoon!!!
Ik deed mijn toer verder zo goed ik kon en probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken.



Ik kreeg foon van mijn hoofdverpleegster, omdat ik een verblijfsonde bij een patiënte moest plaatsen die niet meer kon urineren.
De echtgenoot had het gerief pas om 16u, maar ik besloot om haar urineblaas al leeg te maken met een ultra-fijne sonde...het lukte niet, zoals de dokter al had gevreesd.
Het probleem was wel dat die patiënte niet naar de kliniek wilde, maar ze had geen enkele keuze.
Ik heb haar dan moeten overhalen...een dame die pas uit de kliniek ontslagen was en de laatste maanden niet anders gezien had dan de binnenkant van een ziekenhuis...haar reactie was dus goed te verstaan!
Ze begon zelfs te wenen, ze wilde niet weg.
Ik ken die patiënte niet zo goed, maar op die korte tijd dat ik er kom, en op de enkele keren, heb ik toch een band met haar opgebouwd.
Gelukkig, want ik kon haar ompraten, het was echt nodig voor haar gezondheid...en haar echtgenoot was mij dankbaar...ook omdat ik bij hen bleef tot de ambulance ter plaatse was.
Ik ben dan rond de middag ook naar de zoon van onze overleden patiënte gaan kijken, om te zien of alles okee was, en dat was zo...hij had ondertussen steun van zijn familie gekregen, die daar allemaal aan de tafel zaten...ik heb hen gecondoleerd.
Ik kijk niet graag terug op diene woensdag...een dag waar ik geconfronteerd werd met de onaangename zaken die bij mijn job horen...maar die spijtig genoeg ook moeten gedaan worden...ook dat is onze taak.