Ik had gisterenavond een vriendin op bezoek en het was weer lang geleden dat ik haar gezien had.
Ik ken Hilde al jaren...sinds het middelbaar.
Ook zij deed haar studie's van verpleging op latere leeftijd en is nu psychiatrisch verpleegkundige op een kinderafdeling bij jonge kindjes met uiteenlopende problematiek, en dat bevalt haar enorm.
Ze doet wel vroeges, lates en nachten van 12uur...administratief werk tot 1uur en kijken dan naar gehuurde films, omdat ze soms geen kinderen hebben die daar de nacht doorbrengen...goed verdiend op die manier, hé! En ze hebben al een uurrooster van een gans jaar en kiezen hun eigen werkuren.
Toch blijf ik liever op het werk waar ik ben, want zo niks doen is niks voor mij...dan gaat den tijd te traag voorbij...ieder zijn job, hé!
Ik heb ook ooit eens 10 weken op stage gestaan op een afdeling van kinderen met allerlei vormen van authisme en andere problematiek...met tieners tot 18 jaar.
Ik heb daar een fantastische stage gedaan...véél meegemaakt en enorm véél geleerd!
Ik heb er 3 keer na mekaar een afzondering in de isolatiekamer meegemaakt, waarbij alle mannelijke verplegers van het ziekenhuis werden opgeroepen om de jongere vast te nemen en in afzondering te plaatsen...en ik...ik moest een intra-musculaire inspuiting geven met één of ander kalmeringsmiddel.
De derde keer vroeg ik wel of iemand anders dat kon doen, omdat het zo'n impact op je heeft...het overdondert je!
De hoofdverpleger begreep dat en lachtte dan "Tijd voor een sigaretje zeker, Sandra?"...dat kalmeerde mij :lol:
Dat is ook eigen aan de psychiatrische...je moet met je eigen gevoelens ook een blijf kunnen en dat wordt ook goed in de gaten gehouden, of je dat wel doet.
Eén keer maakte ik mee dat een gast van bijna 18 jaar...een boom van een kerel...ruzie kreeg met een meisje uit de groep.
Ik kwam tussenbeide en probeerde dat op een kalme manier te doen.
Hij kwam dreigend op mij af en zei dat hij op mijn 'muil' ging slaan.
Ik liet mij niet intimideren, keek recht in zijn ogen (een leerkracht zei dat ik een haviksblik heb:lol:) en zei "Als ge da durft, dan zal het je beste dag nie zijn!"...ik moest echt omhoog kijken, hé!
Hij hield zich in en keerde mij de rug toe...terwijl er al een mannelijke collega klaar stond om in te grijpen voor het geval dat het nodig was.
Ze vonden dat ik de situatie goed had aangepakt, maar achteraf krijgt ge wel een klop van "verdorie...ik had van die kerel op mijnen donder kunnen krijgen!" en ook hem moesten ze afzonderen...dat was een beeld dat ik niet vlug zal vergeten.
De hoofdverpleger gaf me een evaluatie en zei dat ik niet kort genoeg op de bal speelde.
Het merendeel dat er werkt zijn opvoedkundigen...ik zat toens in de psychiatrische verpleging...een jaartje na mijn studie algemeen ziekenhuis...een wereld van verschil.
Hij had gezegd dat hij een midden zocht tussen een opvoedkundige en een psychiatrisch verpleegkundige...hetgeen ik probeerde te doen.
Ik kon dat niet "Ge doet dit of ge gaat naar uw kamer!"
Ik heb tijdens die stage één keer iemand naar zijn kamer gestuurd...that's it!
"Wat telt er...het resultaat of de manier waarop je het doet. De jongeren luisteren naar mij...mijnen aanpak is gewoon anders, met humor, maar toch een beetje dwingend en dat accepteren ze." en dat was zo...ik had daar gezag en kreeg respect.
Ik heb daar een werkaanbieding gekregen en ik had die graag aanvaard...ware het niet dat ik dan elke dag via de Kennedytunnel moest en al héél vroeg zou moeten vertrekken om er om 7u te kunnen zijn.
Als ik de laten had, had ik om 22u gedaan en ik moest dan door een onbetrouwbare buurt passeren om aan mijn auto te geraken (Stuivenzand-ZH te Antwerpen), want plaats op de parking had je daar niet.
Ook met de jongeren van de naaste afdeling, kwam ik redelijk goed overeen...sekueel deliquenten, dus echt geen gemakkelijke jongeren, waar we in het weekend soms toezicht op moesten houden.
Wat mij vooral verrast is het feit dat ik die jongeren zo goed wist aan te pakken, en dat het met mijnen oudsten van kwaad naar erger gaat.
Toegegeven...de aanpak die ik daar hanteerde, kon ik beter op vreemde jongeren toepassen, omdat ik mij dan niet zo rap kwaadmaakte...terwijl Giovanni met zijn 'laatste woord willen hebben' en zijn 'rake antwoorden', toch wel het bloed vanonder mijn nagels haalt.
Het is vakantie...ze slapen dan wat langer en hij staat dan op met een enorm slecht humeur...en daar begint het al mee...zijn broer kan dan niks goed doen en niks is goed!
Ik weet mij nu soms al geen raad met zijn 15 jaar, en ik weet dat het ergste nog moet komen...in tweevoud, want ik heb nog een zoon van 12 jaar rondlopen ook...jongens, wat een ramp!!!!!!!!!
HELP!!!
't Is niet simpel, zenne! Ik heb hen grotendeels alleen opgevoed en ik moest echt van mij afbijten, want dan is hij al bijna op het verkeerde pad geraakt.
Ik stuurde hem naar een andere en strengere school en lette zeer goed op zijn gedrag met medewerking van die school...en da's dan nog goedgekomen.
Versta me niet verkeerd...hij kan echt superlief zijn...hij babbelt graag met me en is zeer handig...ik onderstreep dat dan ook elke keer.
Maar die tienerperikelen...die hangen mijn keel soms wel eens uit...pfff!