Sharika's fantasie wereld!

Welkom op mijn BLOG!

Inhoud blog

	nog steeds samen

	moeder
	nieuwjaarsgroet
	Alle poppen
	Alle poppen
	denk aan mij
	broers en zusters.
	eekhoorn
	slaapkamer
	uiterton 2015
	mantelzorg
	powerpoint
	oud geld
	beroemde mannen
	sharika
	houten figuren
	kortrijk
	kroatie
	fantasie

Hoofdpunten blog rikja

	breipatroon voor iedereen.
	brei gedicht

	Alle poppen
	de drie kleinste

Rikja

Zoeken in blog

Een hond heeft een baas,
een kat heeft personeel!

In Memory

In memory:
Snuf en Snuit.
Helaas beide gestorven.

Onderstaande plaatjes
heb ik in draw gemaakt.

borduurkaarten 2010

borduurkaarten 2011

borduur-kerstkaarten-2011

borduur-kerstkaarten 2012

kerst 2012

En dit zijn de laatste
kaarten dit jaar.

Mijn dochter Sylvia 50 jaar

Haak- en brei-werk

Deze potjes

aangekleed

en gevuld met

bloemen.

Giraf vrije bewerking.

Voor Pasen

heb ik weer leuke dingen

gemaakt voor de

dagopvang.

Pasen is een fijne dag om

eiermandjes te maken of

een kuikentje die uit zijn

schilletje komt.

doosje-2014zelf gemaakt.

theeservies2014zelf gemaakt.

tweeling

Nog meer certificaten.

Sharika's fantasie wereld!

18-08-2012

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

kortrijk

Kortrijk in vogelvlucht.

» Reageer (5)

17-06-2012

dagopvang 15-06-2010 (vervolg)

Vermaken met een spel door statiarens-deel twee.

» Reageer (6)

16-06-2012

dagopvang 15-06-2010

Leuk vermaak onder leiding van statiarens..

» Reageer (0)

05-06-2012

vlindertje-2

Vlindertje
In een schittering gevlogen
terugvallen naar een oud ritueel
deel je momenten van herinneringen
tot het vormen van een kleurrijk geheel
die mijn hart steelt zonder mededogen.

©:onbekend

» Reageer (4)

22-05-2012

reuzen

Reuzengoed.
Er waren eens 3 reuzen,
Met lange dunne neuzen
Ze lagen netjes op een rij,
te slapen in een groene wei.

Toen kwamen zachtjes zonder roepen,
Drie dwergen op hun blote voeten
Ze legden stilletjes, tis heus,
een knoop in elke reuzenneus.

Ik weet niet wat ze dachten,
Maar een der reuzen lachtte
En d'anderen lachten heel hard mee,
Want reuzen zijn zo kwaad niet ,nee.

copyright:onbekend

» Reageer (5)

25-04-2012

't Broekje

't Broekje

Er was eens een haveloos ventje Dat vroeg aan z'n moeder een broek Maar moeder verdiende geen centjes En vader was wekenlang zoek Ach, moedertje geef me geen standje Er zit in m'n broekie een scheur De jongens op school roepen: "Jantje Jouw billen die zien we d'r deur"		De moeder werd ziek van de zorgen Lag stil en bedrukt in een hoek Geen mens die haar centen wou borgen En Jantje vroeg toch om z'n broek Toen heeft ze haar rok uit getrokken De enigste die ze bezat En maakte van stukken en brokken Een broek voor haar enigste schat
	Nu konden ze Jantje niet plagen Nu waren z'n billen niet bloot Maar voor hij zijn broekie kon dragen Ging moeder van narigheid dood Ze stierf van 't sjouwen en slaven Vervloekt en verwenst door haar man Toen Jantje haar mee ging begraven Toen had 'ie zijn broekie pas an... copyright: onbekend

» Reageer (4)

21-04-2012

Luttelgeest-dag-besteding

Orchideeenhoeve-Luttelgeest
Uitje dag besteding Uiterton.
Klik op de fotoos voor grotere
afbeeldingen.

» Reageer (3)

12-04-2012

orchideeenhoeve

Orchideeenhoeve-Luttelgeest
Klik op de fotoos voor grotere
afbeeldingen.

» Reageer (6)

31-03-2012

intratuin

Ons uitje naar Intratuin.

Klik op het plaatje voor de hele foto

» Reageer (4)

23-03-2012

vlindertje vlieg

Vlindertje
Vlindertje, wat ben je keurig,
Met je vlerkjes blauw en rood.
Nee, ik zal je heus niet vangen,
Want dan ga je immers dood !
Vlieg maar rond, naar alle kanten,
In de mooie zonneschijn.
Ik zou, als ik in je plaats was,
Oók niet graag gevangen zijn !

© onbekend

» Reageer (2)

13-02-2012

ouder worden

Klik op de afbeelding om de link te volgen

Hoezo, ouderen niets meer waard?

We zijn een fortuin waard.

We hebben zilver in onze haren

Goud in onze tanden

Gas in onze darmen

Stenen in onze nieren

Lood in onze schoenen

Kalk aan onze nagels

Staal in onze heupen

plastic in onze knieen

Vol met dure medicijnen

Lijken we wel op goudmijnen

Een mens met zoveel mineralen

Is met geen miljoen te betalen.

Daarom ga ik fier door t leven.

En neem kritiek op als een spons

Want door al die rijkdom

Drijft de economie nog steeds op ons.

---------

» Reageer (0)

28-01-2012

peter olie

Peter olie is een rakker
Bij de hand en altijd wakker
Aan zijn vriendjes op de kaden
Toont hij graag zijn heldendaden

Met wilde haren, rode konen
Zal hij weer een kunst vertonen
Hij zal nu eens laten blijken
Dat hij op zo'n schip durft kijken

Maar hij duikelt in het water
Als hij boven komt, veel later
Heeft hij geluk en grijpt kordaat
Een oliekan van de Automaat

Wind en stroom voeren hem mee
Over de eindeloze zee
Zonder eten, zonder drinken
Altijd bang, dat hij zal zinken

Eindelijk drijft hij naar het strand
En zo komt hij weer aan land
Maar hij meent daar iets te horen
Peter schrikt als nooit te voren

Achter hoge palmbomen
Ziet hij boze mannen komen
Zwart als roet met scherpe speren
Hoe kan Peter zich verweren?

Hij moet mee naar Koning Ojo
Die spreekt tot zijn mannen mooi zo
Ik eet hem op, dat kleine knaapje
Dadelijk na mijn middagslaapje

Hoe Peter huilde om zijn lot,
De mannen stoppen n'm in de pot
Om hem als een kip te bakken
Op een vuur van dikke takken

Wat geluk voor onze guit
Het hout is nat en het vuur gaat uit
En Peter vraagt den zwarten man
Naar zijn petroleum-kan

Hij krijgt de kan en keert hem om
Ja, Peter is nog niet zo dom
Als door de olie 't vuur gaat branden
Klappen de zwartjes in hun handen

De kleine man, die zo iets kan
Mag dan direct weer uit de pan
Ter ere van die wonder-brand
Wordt hij Koning van het land

Hij wordt verwend en goed bediend
Maar elke dag denkt onze vriend:
Wat zou ik graag naar moesje gaan
Hoe kom ik ooit weer hier vandaan?

En omdat hij wil ontsnappen
Laat hij mannen bomen kappen
En voor den kleinen blanken man
Wordt een vlot gemaakt, dat varen kan

Omdat hij Koning is geweest,
Maken zij een heel groot feest
Hij krijgt fruit en water mee
Zo vaart Petertje naar zee.

Dagenlang is hij aan 't varen
En moe van in t verre staren
Als hij eindelijk in 't verschiet
Een grote ESSO tankboot ziet

Die boot heeft hem met volle kracht
Naar Nederland teruggebracht
Daar wachten hem zijn Pa en Ma
Met zijn vriendjes aan de ka.

Alle mensen staan versteld
Als hij zijn avontuur vertelt
En telkens tot besluit
Roept Peter lachend uit:

De oliekan zal ik bewaren
Die redde mij van veel gevaren
En mijn beste vriend voortaan op straat
Is de olieman van DE AUTOMAAT

» Reageer (0)

11-01-2012

ketelbinki

Ketelbinki
Toen wij van Rotterdam vertrokken
Met de Edam, een oude schuit
Met kakkerlakken in de midscheeps
En rattennesten in het vooruit
Toen hadden wij een kleine jongen
Als ketelbink bij ons aan boord
Die voor de eerste keer naar zee ging
En nooit van haaien had gehoord

Die van zijn moeder aan de kade
Wat schuchter lachend afscheid nam
Omdat hij haar niet durfde zoenen
Die straatjongen uit Rotterdam

Hij werd gescholden door de stokers
Omdat hij al de eerste dag
Toen wij maar net de pier uit waren
Al zeeziek in het foc'sle lag

En met jenever en citroenen
Werd hij weer op de been gebracht
Want zieke zeelui zijn nadelig
En brengen schade aan de vracht
Als-ie dan sjouwend met zijn ketels
Uit de kombuis naar voren kwam
Dan was het net een brokje wanhoop
Die straatjongen uit Rotterdam

En als-ie 's avonds in zijn kooi lag
En na het sjouwen eind'lijk sliep
Dan schold de man die wacht te kooi had
Omdat-ie om zijn moeder riep
Toen is-ie op een mooie morgen
't Was in de Stille Oceaan
Terwijl ze brulden om hun koffie
Niet van zijn kooigoed opgestaan

En toen de stuurman met kinine
En wonderolie bij hem kwam
Vroeg hij een voorschot op zijn gage
Voor 't ouwe mens in Rotterdam

In zeildoek en met roosterbaren
Werd hij die dag op 't luik gezet
De kapitein lichtte zijn petje
En sprak met grogstem een gebed

En met een één twee drie in Godsnaam
Ging 't ketelbinkie overboord
Die 't ouwetje niet durfde zoenen
Omdat dat niet bij zeelui hoort
De man een extra mokkie schoot-an
En 't ouwe mens een telegram
Dat was het einde van een zeeman
Die straatjongen uit Rotterdam
--------

» Reageer (1)

25-12-2011

achter-kleinkinderen

alle drie damian-janella damian Dylan-janella Dylan-janelladylanjanellajanella

Dit zijn de kleinkinderen van onze dochter.
Wat gaat de tijd toch hard.
Ik ben dus alweer overgrootmoeder.
Rika

» Reageer (3)

20-12-2011

kerst dagopvang

kerst samen babbelen samen prutsen ook ik mocht meedoen gezellig koffie drinkeneven uitrusteninpakken en naar huis>

Een heel gezellige middag bij de dagopvang.
Rika

» Reageer (0)

08-12-2011

Piggelmee

	In het land der blonde duinen En niet heel ver van de zee, Woonde eens een dwergenpaartje En dat heette "Piggelmee".	't Waren heel, heel kleine mensjes En ze woonden - vrees'lijk lot, Want ze hadden heel geen huisje - In een oude keulse pot.
	Voor de zon en voor de regen - Nooddruft had hun dat geleerd - Hadden zij die stenen pot met d' Opening naar de grond gekeerd.	Toen een gat er in geslagen, Klein, maar groot genoeg toch voor Hun zo kleine dwergenlijfjes En daar kropen zij dan dóór. <?
	't Vrouwtje zorgde voor het eten Maar.... dat eten moest er zijn, "t Ventje ging dus daag'lijks jagen Schoot een haasje of konijn.	Met een heel, heel klein geweertje, Dat gaf niet zoo'n grooten klap En dan ging hij op zijn klompjes, Met zijn konijntje vlug op stap.
	Zo nu wist dat dwergenpaartje Zich te schikken in zijn lot En zij leefden vele jaren In hun omgekeerden pot.	Toen, wie had dat kunnen denken? 't Onverwachte komt altijd, Door een onverwachte tijding Werd hun hart door hoop verblijd.
	Op een mooie zomermorgen Lazen z' in de "Dwergenkrant" Dat er was .... een "tovervischje" Komen zwemmen naar het strand.	't Vischje dat, met staart en vinnen Vlug zich door de golven sloeg Kon je alles, alles geven, als je 't hem maar need'rig vroeg.
	Doodstil werd het op dien morgen In den ouden keulschen pot, Want de beide dwergjes dachten Aan hun droef en arm'lijk lot.	...Need'rig vragen...alles krijgen... Alles en... zij hadden niets. ..'n Vischje, dat..zoo mooi kon toov'ren.. Toov'ren?..."manlief, zei je iets?"
	"Ik?-Neen"-"Zou je.. manlief..durf je Niet eens naar dat vischje gaan?" "Vrouwtje lief, dat doe ik zeker, Vóór je 't zei, dacht ik er aan."	"En,... wat wou je hem dan vragen, Als je heusch dat vischje sprak?" "...'t Allereerst, dunkt mij, een huisje Met schoorsteen en dak,"
	"n Huisje, ècht, een heuschlijk huisje? Durf je dat te vragen man? Zoo een huisje met een deurtje Waar je echt in wonen kan.	Ik, nog éénmaal in een huisje! Mensch? wie had dat ooit beleefd," En haar kleine oogjes glimmen Van de vóórpret die ze heeft.
	En... Des morgens in de vroegte 's And'rendaags ging Piggelmee, Klossend op zijn kleine klompjes Door de duinen naar de zee.	"Vischje!" riep hij reeds van verre Met zijn handjes voor den mond, "Vischje", kan ik je eens spreken, Zwem je hier in d'omtrek rond?
	En toen klonk er plots als antwoord Uit de verre, wijde zee, Zacht en zilver stemgeluidje: "Riep je, ventje piggelmee?"	"Ja ik! Ja IK!" riep het ventje En hij trilde van genot; "Vischje, och geeft mij een huisje, 'k Woon maar in een steenen pot."
	Ga maar! Ga maar! riep het vischje 'Geven kost mij niemandal, Ga maar gauw naar huis m'n ventje, Want je huisje staat er al."	En... vergetend te bedanken Liep het dwergje, dol van pret Naar.. zijn pot, waar die stond, was Nu een huisje neêrgezet.
	Uit één van de vele raampjes Riep zijn vrouwtje, o! zoo blij, "Piggelmee! wat zeg je dáár van? Kijk eens hier, hier wonen wij."	Piggelmee zag met verbazing Nu zijn keurig huisje staan En hij wilde door het deurtje Als een heertje binnen gaan.
	Maar zijn vrouwtje kwam naar buiten "t Huisje is wel aardig, maar 't Zou je binnen niet bevallen, Want het is nog lang niet klaar."	"Je moet daad'lijk op je klompjes Nog eens naar de zee gaan, man, Want een huisje zonder meubels, Kijk, wat hebben wij daar an!"
	"Vraag het vischje een paar stoelen En een tafel en een bed, En... gordijnen voor de raampjes, Want dat staat zoo keurig net.	En nog meer, wat wou ik zeggen, Ja zoo véél nog, ga maar vast Er moet nog een spiegel wezen En ook nog een linnenkast."
	Vrolijk fluitend, op zijn klompjes, Ging het dwergje Piggelmee Weer naar't strand en riep van verre: "Vischje! Vischje! in de zee!"	Onbeweeg'lijk bleef de verte, Niets te zien in zee en lucht, Dan een eenzaam strandpluviertje, Dat zijn heil zocht in de vlucht.
	Toen kwam weer dat stemgeluidje, Zilverzacht uit verre zee: "Riep je nu weer m'n baasje? Riep je, dwergje Piggelmee?"	"Ja ik!" riep verheugd het dwergje, "'k Dank je voor het huisje wel, Maar ik wou zoovéél nog hebben, Meubels en gordijnenstel."
	"Ga maar! Ga maar!" riep het vischje, "'t Geven kost mij niemendal, Ga maar gauw naar huis m'n ventje, Want je meubels staan er al."	Toen het dwergje thuis kwam, vond hij Druk zijn vrouwtje in de weer Met het boenen van de meubels En zij sprak als d'eersten keer:
	"Man, je moet nog weer terug gaan, Want het vischje is zoo goed, Vraag voor mij wat mooie kleêren, En een mantel en een hoed.	Voor je zelf een flink paar schoenen Want, zooals je zelf wel ziet, Met die klompjes aan je voeten Pas je in ons huisje niet.
	En....ofschoon hij nu wat moe werd Ging het dwergje Piggelmee, Klossend op zijn kleine klompjes Wéér naar 't vischje in de zee.	Gaarne liep hij door de duinen Maar het werd hem nu wat saai, Boven hem vloog hoog een zeemeeuw, Vóór hem een Vlaamsche gaai.
	"Vischje!" riep hij reeds van verre, "'k Zou't niet wagen weer zoo gauw En zoovéél te komen vragen, Maar ik moet wel voor mijn vrouw.	Kijk, ze wil wat kleêren hebben En een mantel en een hoed, En voor mij een flink paar schoenen, "'t Vischje," zegt zij, "is zoo goed"
	"Ga maar!" riep opnieuw het vischje "Och! ik kén de vrouwtjes wel, Je zult thuis reeds alles vinden Ga maar heen en loop maar snel."	En het dwergje thuis gekomen Vond zijn zijn vrouwtje reeds gekleed, Zich bekijkend in den spiegel En ze sprak:...."Het doet mij leed"
	"Piggelmee, je moet teruggaan, Want ik kan met goed fatsoen, Nu niet uitgaan, als ik weg ben Wie zal hier den boel dan doen?	Ga het vischje nu nog zeggen. Dat ik niet meer heb den tijd Om te boenen en te koken, Dat ik hebben moet een meid."
	Piggelmee keek nu zijn vrouwtje Voor het eerst gramstorig aan, Maar hij durfde niets te zeggen En... enfin... hij zou maar gaan.	Onderweg dacht hij nog telkens Aan zijn stulpje van weleer En... dat hij het nu zoo goed had, Maar... hij floot geen liedje meer.
	"Vischje!" riep hij reeds van verre "Vischje, vischje, in de zee!!" "Roep je weêr?" vroeg nu het vischje "Roep je, dwergje Piggelmee?"	"Ja ik!" riep beklemd het ventje "Och! mijn vrouw heeft nu geen tijd Om haar huisje schoon te houden Zegt ze, en.... ze vraagt een meid."
	't Vischje gaf niet daad'lijk antwoord, 't Was als of het even dacht, Maar toen klonk wéér 't stemgeluidje: "Dwerg dat heb ik wel verwacht."	"Ga naar huis, je zult er vinden Alles netjes aan den kant En een meisje vlug en helder, Ook een uit het dwergenland."
	Piggelmee, vermoeid van 't loopen Ging naar huis, zijn vrouwtje was Ook zoo even thuis gekomen, Maar niet bijster in haar sas.	"Piggelmee, je moet teruggaan, Daad'lijk, 'k ben er op gesteld, Onderweg wou ik wat koopen, 't Was zoo mooi, maar.. 'k had geen geld."
	Ga het vischje nu nog vragen, Om wat geld, een vollen zak, 'k Moet toch ook de meid betalen, Dáárna, neem je je gemak."	't Ventje ging met loome schreden Nog een keer naar 't vischje heen, 't Was intussen laat geworden, 't Strand lag éénzaam en alléén.
	Voor zijn voeten sloop een wezel Azend op een duinkonijn, En het ventje schrikte even, Want och! hij was zelf zoo klein.	"Vischje!" riep hij reeds van verre "Vischje, vischje, in de zee!!" "Riep je?" klonk het nu weer vroolijk, "Riep je? vriendje Piggelmee?"
	"Ja ik!" riep verruimd het ventje, "Ja! mijn vrouwtje stuurt mij weer, want zij moet de meid betalen En wat koopen en zoo meer."	"In ons huisje is nu alles Wat gemak en vreugde biedt, Zegt mijn vrouwtje, maar dat ééne, Geld zegt zij, dat heeft ze niet."
	"Ga maar!" riep nu plots het vischje, 't Geven kost mij niemendal, Daar had ik om moeten denken, Ga naar huis, het is er al."	't Vischje ging nu naar de diepte, 't Ventje ging naar huis, 't werd nacht, ....In het aardig dwergenhuisje, Was een zak vol geld gebracht.
	Lange tijd was 't heel gezellig, En Piggelmee die was veel thuis. Maar zijn vrouw nu, werd ontevreden, ontevreden over haar nieuwe huis.	"Ga, naar 't vischje" sprak het vrouwtje, 'k wil wonen in een kasteel, Als een adelijke dame, En luisteren naar muziek van-minnestreel.
	Zo ging ons ventje schoorvoetend, Naar het vischje van de zee, "Vischje, vischje" riep hij in de golven, "Vischje, vischje" riep hij naar beneé.	Het vischje kwam weer boven, Vroeg'an Piggelmee wat 't nu weer was?, "De vrouw wil deftiger wonen, Met een kasteel is ze in heur sas."
	Je wensen zijn vervuld heer Piggelmee, Het betekent voor mij niet veel, "Ga naar nu snel naar huis toe, Je zult aanschouwen je vrouw in heur kasteel	Rap ging nu ons dwergje huiswaarts, door de duinen, reeds zag hij van verre, De machtige torens van het kasteel Met daken blinkend als de sterre.
	Maar helaas, wat is op aarde Blijvend, ook tevredenheid Wijkt zoo vaak voor nieuwe wenschen Wordt verdrongen door den tijd.	Op een morgen sprak het vrouwtje, "Het gaat niet naar mijn zin, Ga naar het gulle vischje, Adelijke dame zijn is mij te min."
	"Zeg hem dat ik wil regeren, Als een koningin heel machtig, Dat de mensen voor me buigen, Dat vind ik pas prachtig!"	Wederom moest hij gaan lopen, Ons vriendje Piggelmee, Weer een wandeling maken, Naar het vischje in de zee.
	En aan vischje voor z'n vrouw, Een gunst gaan vragen. Ze was steeds ontevreden, Schijnbaar alle dagen.	Weer liep Piggelmee door het duin, Kwam bij de zee weer aan, En wilde nu het vischje roepen, Zijn vraag voorzichtig stellen gaan
	Nu werd plotseling het water Vlak nabij een rimp'lig vlak, Waar het glazend toovervischje, 't Zilv'ren snuitje bóven stak.	Ditmaal was 't zilveren vischje, Piggelmee 's vragen voor, Stuurde hem naar zijn ontevreden vrouw, Die regeerde, en zich krabde achter heur oor!
	Zóó...'t is vele maanden later Zien we vriendje Piggelmee Daag'lijks weer zijn wand'ling maken Naar het vischje in de zee.	Dan een "dit" en dán een "datje" Altijd was het voor zijn vrouw En altijd als hij terugkwam, Had vriend Piggelmee berouw.
	Eéns, het was zoo koud dien morgen, Moest onze arme Piggelmee, Hij wou juist wat langer slapen, Toch naar 't vischje, toch naar zee.	De vrouw wilde heersen over aarde, Over oceaanen en de diepten der zee, Wilde het vischje als bediende, Zij vond het een machtig idee.
	Piggelmee stampte met z'n voeten, Hij durfde niets te zeggen, En moest met tegenzin toch gaan, En 't vischje deze vraag voorleggen	En... het kraagje van zijn jasje, Voor de koude hóóg nu dicht, Gong het arme Piggelmeetje Naar de zee, met bang gezicht.

	"Vischje, Vischje," klonk het angstig, Over 't water als een kreet. "Vischje," 'k moet je weêr wat vragen En dat doet nu echt mij leed.	"Vischje, ik wou heusch niet komen, Want ik dacht wel, dat wordt mis, Wederom is het mij vrouw, Die nu wel zéér ontevreden is.
	Plots'ling kwam er op het water Nu een breede rimpelkring, Wijl het anders kalme vischje Nu heel boos aan 't spart'len ging.	En zijn antwoord klonk heel driftig Als uit dicht geschroefde keel: "Dwerg, ga daad'lijk naar je vrouw toe Zeg haar dit: zij eischt te veel,"
	Zeg haar, dat ik haar zal straffen, 't Spijt mij wel voor jou m'n vrind, Ga naar huis en ga eens kijken Hoe je dáár den toestand vindt."	Langzaam aan verdween de rimpel Die op 't water zichtbaar was, 't Vischje dook en... als een spiegel Werd de wijde waterplas.
	Piggelmee stond nog te kijken Toen, in 't naad'rend avonduur Ver in zee de zon ging zinken Als een bol van laaiend vuur.	Diep verslagen ging hij henen, Angstig nu voor dreigend leed, Hoog in 't blauw verdween een reiger Met een aak'lig schorren kreet
	Sloffend liep hij door de duinen En zijn schoentjes wogen meer Dan hem ooit zijn klompjes wogen In de dagen van weleer.	Toen hij meende, dat hij thuis was Keek hij als beteuterd rond, Want de keulsche pot stond dáár weer, Waar zoo straks het kasteel nog stond.
	En zijn vrouwtje zat te huilen "Piggelmee, wat vrees'lijk lot, Weer, nu weêr te moeten wonen In dien ouden keulschen pot

» Reageer (0)

05-12-2011

zwavelstokjes

Zwavelstokjes.

Tijdens kerstmis lag een meisje
te kleumen in de wintersneeuw.
Het gebeurde lang geleden,
zeker langer dan een eeuw.

Zij warmde zich aan zwavelstokjes
in die ijzig koude nacht.
Droomde van een prachtig kerstfeest,
niemand die toen aan haar dacht.

Ook nu zwerven er nog kinderen.
Zwavelstokjes verkopen ze niet,
maar ze zijn net zo ontredderd,
vaak verteerd door zwaar verdriet.

Handel volgens de kerstgedachte.
Wees barmhartig, wees kordaat.
Schenk een gedeelte van uw rijkdom
aan deze kinderen van de straat

Ik wens u warme dagen toe.
Rika

» Reageer (2)

27-11-2011

Vandaag

Vandaag is de dag
hij komt maar één keer.
Want morgen
is vandaag allang niet meer.

» Reageer (1)

18-11-2011

houten figuren

Klik op de foto

» Reageer (2)

Bevriend

Wees bevriend met kleine dingen
met een mooie bloem die bloeit
met de vogeltjes die zingen
met het vlindertje dat stoeit.

Met de heldere regendruppels
met de warme zonneschijn
Wees bevriend met kleine dingen
en je zal gelukkig zijn

» Reageer (0)

Over mijzelf

Ik ben rika, en gebruik soms ook wel de schuilnaam sharika en rikja.
Ik ben een vrouw en woon in lelystad (nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/03/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computeren-kaarten borduren haken en mijn sites onderhouden..
Foto gemaakt in 2010

En dit is mijn man Jan
die alles voor mij doet.
-----------
De liefste man ben jij voor mij
de liefste die er is
toen ik aan jou mijn hart verloor
sloeg ik de plank niet mis
Ik houd van je ogen en je haar
van het kuiltje in jouw kin
maar 't is ook om je warme hart
dat ik je zo bemin.

Onze dochter-en zoon
Sylvia------Edwin

Onze kinderen.
Twee kinderen waren voor ons bedacht,
hun geboorte was voor ons een pracht.
Hen groot brengen dat was een kunst,
maar voor ons een ware gunst.