Verhalen van Daniel R. Shine. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vertaling Naert Roger November 2011-11-08

 "Vrijheid”

We koesteren en misbruiken het“.

Als Amerikanen, genieten we allemaal van onze vrijheid , maar relatief weinig van ons zijn verzocht om het te verdedigen met ons lichaam en ons leven.

Zelden zijn we gestopt om na te denken over de de bijdragen van deze infanteristen onder hen. Mannen als mijn vader. "(Dan-Shine)

·        A Different Kind of Christmas (Grandmenil, België, 25 december 1944)

·        Frozen Hell (de buurt van Salmchateau, België, 14 januari 1945)

·        Bloody Ridge (Salmchateau, België, 16 januari, 1945)

·        Bronze Star (Appenwihr, Frankrijk, 1 februari 1945)

 A Different Kind of Christmas

De buurt van Grandmenil,

België 25 december 1944

Net na middernacht ...

De twintig jaar oude soldaat-Daniel R. "Bob" Shine gehurkt in een greppel langs de weg in het kniediepe ijskoude water, klemde zijn M-1 geweer vast , er was nergens waar hij naartoe kon gaan. Momenten voordien, was hij al naar het oosten opgerukt met zijn Compagnie in een totale duisternis. Vanachter een bocht in een vuile slijkerige zandweg waren drie tanks gekomen. Aangezien de tanks dichterbij kwamen, realiseerden de GI ‟s zich dat het Duitse tijgertanks waren De soldaten aan de rechterkant beklommen een dijk en zochten dekking achter rotsen en bomen, voor degenen die aan de linkerkant waren was de enige beschikbare cover een sloot bedekt met ijs. Toen ze in de sloot sprongen brak het ijs en werden ze doorweekt van het ijswater. Dichter en dichter kwamen de Tijgers. Net als de leidende tank Shine bijna bereikt had begon een van de G.I‟s te panikeren en met zijn geweer te vuren naar de tanks.

De voorste tank kwam tot een plotselinge stilstand op een armlengte van Shine. De geschutstoren begon in de richting van de helling te draaien, het kanon begon te vuren en met mitrailleurvuur gepaard troffen ze de Amerikaanse posities. Shine keek rond, er was nergens mogelijkheid om te ontsnappen. Hij kon alleen maar blijven zitten in het modderige ijskoude water en hopen op verlossing - of een snel einde.

Het gecombineerde geluid van de tankmotor, kanon en machinegeweren was bijna oorverdovend… in de verte begon hij het geschreeuw te horen van gewonde infanteristen. Op een moment begon de colonne tanks vooruit te rijden. Wat nu? Zou er Duitse infanterie volgend? Shine dacht aan het vorige kerstfeest dat hij thuis met zijn familie had doorgebracht daar in Connecticut, en hij voelde zich eenzaam en verlaten, zou dit een slachting worden? In zijn jonge ogen leek de situatie hopeloos. Hun landing in Europa was niet dramatisch afgelopen. Het 289^e  Infanterie Regiment was op een troepenschip naar Frankrijk gekomen, en aangemeerd in Le Havre. Hun divisie, de 75^e , was een van de vele die haastig gevormd was, voor de laatste grote slag die de bondgenoten zou leveren in Duitsland. De weken die hadden gevolgd op hun landing waren gevuld met lange, monotone herfstdagen, ze bivakkeerden in een modderig Frans weiland.

Dan, op kerstavond, zonder waarschuwing werden ze in half-tracks geladen zonder dak. Wel bepakt en zo dicht bijeen, men kon niets anders doen  dan staan, de infanteristen waren met verbazing geslagen als hun trucks naar het oosten brulden, een vier uur durende tocht door de koude nacht, een tocht langs smalle onverharde wegen van Frankrijk naar België. Niemand had verteld wat ze konden verwachten, ze hadden geen idee van de massale Duitse penetratie die in de Geallieerde lijnen aan gang was. Duitse tanks en infanterie hadden in een verrassingsaanval, een enorme bult gecreëerd in de Amerikaanse linies, in de Belgische bossen bekend als de Ardennen.

De Slag van de Ardennen had nog niet eens zijn naam. Maar dat het een bloedig conflict zou zijn leed geen twijfel, zoals Nazi-Duitsland fanatiek probeerde een laatste doorbraak te forceren en de geallieerden wanhopig vochten en zich vast te houden aan hun posities.

Shine schatte dat ze ongeveer aan 60 km per uur reden op de onverharde wegen. Andere voertuigen op de weg probeerden om plaats te maken voor het konvooi van vrachtwagens die hun reis in het donker zonder de hulp van koplampen voortzetten. Als een ander voertuig er niet in geslaagd had een breed genoeg pad te maken werd het van de weg gereden, door de half tracks werd het tempo niet vertraagd. Shine begon zich te realiseren dat er iets heel ernstigs aan de hand was naar waartoe ze werden geleid, en dat er van hun zou worden verwacht dat ze het moesten helpen rechtzetten. De geallieerde generaals hadden het 75^e  bevolen om vooruit te trekken en zo de 3rd Armored Division af te lossen. Buiten Grandmenil, stapten de mannen van de Compagnie uit hun vrachtwagens en begaven zich te voet in de richting van het dorp. Toen ze na een tijdje gevorderd waren, werden ze begroet door elementen van de 3^de , die zich terugtrokken uit het slagveld. 'Wat is er aan deze weg? " "Niets. All clear!" De Compagnie trok voorwaarts,… gerustgesteld. Ze rukten uit in twee colonnes een langs elke kant van de weg. In het midden van de weg kwam de 3^de , die zich aan terugtrekken was om zich te hergroeperen. Shine” s Compagnie passeerden troepen die zich naar achter verplaatsten , ze waren te voet, samen met een aantal Sherman tanks, jeeps en half tracks. Enige tijd nadat de laatste van de 3^de  voorbij was, zagen zij nog drie tanks naderen, en hadden die niet herkend als de vijand totdat het te laat was. Het was bijna 0100 uur, en Shine bleef kruipen in de sloot. De Tijger was gestopt met schieten, en begon te bewegen in de richting van hun achterhoede. Toen de Tijger ongeveer 100 meter verder was vuurde een “Amerikaans bazooka team” een gat in zijn radiator, de tank was uitgeschakeld . De andere twee tanks, bij het zien van de flitser en uitgeschakelde tank die de weg blokkeerde, draaiden zich om en zochten voor hun veiligheid de eigen stellingen op. Nu deze dreiging geëlimineerd was, werd de Compagnie opnieuw gevormd en op de onverharde wegen werd hun mars naar Grandmenil voortgezet , Shine‘s laarzen en wollen broek waren nu doorweekt, en zouden zo blijven voor vele dagen.

Gedurende de vroege ochtend uren, marcheerden de infanteristen op de besneeuwde zandweg, door de bossen van de Ardennen, en verder in de richting van Grandmenil. Shine en zijn ploeg leidden de voorhoede, marcheerden behoedzaam vooruit met hun geweren in aanslag en klaar voor onmiddellijke actie. Met het maan en sterrenlicht verduisterd door de zware bewolking, zou het bijna onmogelijk om een plek met een ingegraven vijand te spotten tot je bijna op de top van hem was. Dit waren hun angsten als ze uit de beschermende bossen waren gekomen en ze de velden betraden rondom Grandmenil. De M-1 "Garand" geweren die de infanteristen droegen werden een vertrouwde last op deze marsen. Ze wogen bijna tien pond, en ondermijnden snel de kracht in de armen. Maar de G.I.s hielden van hun M-1s, voor hun ontzagwekkende vuurkracht en dodelijke precisie. De M-1's 30-'06 cartridges konden met een koperen-mantel kogel door het midden van een boom schieten en de vijand daar achter verborgen doden, als het noodzakelijk zou zijn. Om in de strijd een geweer af te vuren gelijk de M-1s was echt een oorverdovende ervaring..

In de vroege ochtend op eerste kerstdag, wachtte de Compagnie aan de rand van Grandmenil, een dorp zo klein dat het kan te voet kon worden doorkruist in minder dan vijf minuten - tenzij natuurlijk het dorp gevuld was met wachtende Duitse soldaten - en dat was zo. De taak om het  dorp te bevrijden was gevallen op de jonge Amerikaanse schouders. Wanneer de soldaten wachtten op het bevel om aan te vallen, begonnen de Duitsers een spervuur te openen vanuit hun positie. De Compagnie was het dorp aan het aanvallen met de steun van Sherman tanks. Twee van Shine's vrienden zaten ineengedoken achter een van de tanks, op zoek naar beschutting tegen het vuur van de Duitse kleine wapens dat juist was begonnen. Shine zag, hoe een granaat landde en ontplofte vlak bij de twee,  hun lichamen werden tegen de tank geworpen. Ze waren op slag dood, er waren bijna geen zichtbare verwondingen, maar door de kracht van de explosie liet het de twee dode Amerikanen lijken “ als klompen brooddeeg gegooid en geplat tegen de muur.”

De Amerikanen begonnen hun aanval. De Sherman tanks avanceerden eerst door de straten, vuurden hun kanonnen point-blank ( extreem close range ) in de bezette huizen van Grandmenil. Gevolgd door de infanterie. Eerst gooiden ze handgranaten in de huizen, onmiddellijk na de explosies, zij beschoten de binnenkant van de huizen met geweervuur, en vervolgens stapten ze binnen. Shine en een andere jonge soldaat betraden een huis. In het huis, was een verdwaasde Duitser naar zijn geweer aan het reiken. Er was geen tijd om hem te vragen zich over te geven, de soldaat bij Shine  hief snel hij zijn automatisch pistool en vuurde. De .45 kaliber kogel trof de Duitse soldaat recht in het voorhoofd, en de bovenkant van zijn hoofd werd volledig weggeblazen. De Duitsers vochten wanhopig, de Amerikanen werden gedwongen om Grandmenil huis voor huis in te nemen. Terwijl Kerstmis dag vorderde, gaven veel jonge Amerikanen en Duitsers het grootste offer voor hun land.

Aan het eind van dag, had de Compagnie de Duitsers uit Grandmenil verdreven, en hadden ze hun schuttersputjes gegraven in een verdedigingslinie langs de rand van de gemeente. Vierentwintig uur eerder, had geen van hen ooit een veldslag, meegemaakt ….. nu waren ze veteranen. Kerstnacht zou weer een koude bewolkte nacht worden met temperaturen onder de twintig graden.

De winter van 1944-1945 zou herinnerd worden als de koudste winter in veertig jaar, en de mannen van de 75^e  die grootste deel van de tijd buiten waren zaten met bevroren voeten. Terwijl hij zich voor zijn eerste slaap in twee dagen gereed maakte, werd Shine weer bewust van zijn voeten, die pijnlijk koud aanvoelden. Grappig, maar hij had ze de ganse tijd niet gevoeld. Achter hem, smeulden en branden Grandmenil's ruïnes. Shine dacht aan zijn grootmoeders geboorteplaats van Zell, in het Moezeldal in Duitsland vijftig mijl naar hun oosten. Hij kon het niet helpen, maar vroeg zich af of hij had gevochten tegen een van zijn Duitse neven die dag, of als hij tegen hen zou komen te staan in de volgende dagen. Ze konden geen gebruik maken van hun slaapzakken die nacht - "Purple Heart Bags" werden ze genoemd. Als de Duitsers een tegenaanval tijdens de nacht zouden uitvoeren, konden de Amerikanen gebajoneteerd worden in hun slaapzakken voordat ze zichzelf konden bevrijden en hun wapens grijpen. Dus Shine en de rest van de Cie lagen in de bevroren aarde, met hun bevroren voeten en rilden zich in een onrustige slaap. Een slaap vol met gedachten van degenen, die zij hadden gedood, en die vrienden die nooit meer naar huis zouden gaan, vrienden die nu bevroren lagen op de besneeuwde grond van Grandmenil. En ondertussen, waren thuis koren aan het zingen van vrede op aarde, Good Will to Men. Amerika! Christmas! Terwijl hij in slaap viel in , vroeg Shine zich af of hij ooit zijn huis zou weerzien, ja hij zich afvroeg of hij nog zou leven en een andere kerst zou zien.

bijdragen en offers van die Amerikanen die hebben gevochten in voorbije oorlogen.

Dit is dan ook bedoeld om ons te herinneren aan diegenen unwarlike ( geen gepaste vertaling gevonden ) strijders die hebben gevochten onder onze natievlag in de naam van de vrijheid. Verder is het de vraag om ons te herinneren aan