Wat een zware, bijna ondraaglijke dag. Het is nu avond maar het voelt of ik deze dag niet  heb beleefd...
Ik deed mijn inkopen... Het gaat niet goed met me.
Aan de halte... zag ik een vriend van één van mijn zoons. Hij  herkende me en we wisselden enkele zinnen... hij wuifde toen hij vertrok. Hartelijk. Ze mochten me graag... vergaten me blijkbaar niet.
Waarom kennen ze me nog allemaal... en waarom.. kennen mijn zoons mij niet meer. Waarom gaven ze me eigenschappen die mij niet toebehoren? Waarom hebben ze mij zo gruwelijk verworpen en miskend?
Ik kan het amper aan... ik verlies mijn leven... omdat ik het niet begrijpen kan... hoe ik mijn best ook doe. En loslaten? Mijn huid laat los... mijn wezenlijkheid laat los... maar dat wat gebeurde niet.