Stond ik stil bij dat woord 'schuld' en 'schuldige'. Ik verwonder me erover dat ik niet eens meer aan een schuldige denk... maar aan een dramatische wisselwerking van gevoelens, gedachten, kwetsbaarheden, gevoelens van bedreiging, verweer, bescherming... waanbeelden van alle betrokkenen, ik inbegrepen. Ik droom niet van dat alles ooit weer goed komt. Of erger... dat alles weer wordt als vroeger. Dat zal het immers nooit meer. Nooit wordt het nog als vroeger. Vroeger is voorgoed voorbij. Door verscheurende breuken. Wat als die breuken ooit hersteld worden? Dan zal het been niet meer zo plooien als voorheen... dan zal je nooit meer argeloos durven huppelen en blij zijn... altijd zal er die angst zijn of het weten... dat zelfs absurde zaken kunnen gebeuren met zeer zware gevolgen, dramatische consequenties... en dat het bespottelijk, belachelijk, pas goed waanzin is om te geloven dat je dat kan voorkomen. Je bent er niet alleen... en misschien kan je bepaalde processen ten goede sturen... maar zeker is dat niet... nooit meer... is wat dan ook zeker... in relaties... zelfs niet die met je eigen kinderen. Het geloof in allerlei... kreeg een bijzonder pijnlijke knauw. Ik ben nu erg vermoeid en ga stoppen voor vandaag.
In gedachten was ik bezig een en ander te plannen, iets te doen wat me rust schenkt. Als ik nu eens daarnaar toe ging, dacht ik bij mezelf. Bij terugkeer kan ik dan in die winkel enkele voedingswaren inslaan. Omdat mijn tante in de buurt woont, dacht ik ook weer aan mijn tante en hoe lang het geleden is dat ik daar mijn hoofd nog liet zien. Uit angst... dat zij zal vragen... en veroordelen. Dat ik me niet zal kunnen rechthouden door bepaalde insinuaties. Alsof ik er van overtuigd ben dat zij zonder meer partij zal trekken. En als vanzelfsprekend mij als oorzaak zal zien. Geen moed, geen geloof... dat enig verweer daartegen nog zin heeft. Liever sluit ik me af. Blijkbaar. Ze hoeft niemand aan te wijzen als schuldige, evenmin iemand te veroordelen. Wat gebeurd is, is immers te absurd voor woorden. Daar kan niemand met zijn verstand bij... ook ik niet. En wie weet zijzelf evenmin.
Doe ik hier wel goed aan... ik voel me niet lichter worden, integendeel, net stond ik op en een zwaarte maakten mijn benen tot lood, de zwaarte duwde me net niet door de vloer. Ik moet het tijd geven... zodat alles wat ik verdrongen heb, naar boven kan komen, stap voor stap... zodat ik het kan verwerken. Al geloof ik nu niet dat ik dat ooit zal kunnen. Maar zo gaat het toch wel meer, dat je denkt iets nooit te boven te zullen komen en toch gebeurt het. Misschien niet helemaal... maar het leven wordt wellicht tenminste weer wat leefbaarder?
Ik heb loslaten met verdringen verward. Ik liet niet los maar verdrong. Uit zelfbehoud. Maar dat zelfbehoud was niet langer zelfbehoud. Ik voelde niets meer, het leek of ik geen moeder meer was, geen oma... van niemand. Ook niet van degene die me niet verwierp. Dat besef ik nu, vandaag, hoe ver ik van alles verwijderd ben. Ik voel me een vreemd wezen van een andere planeet. En pijn dat dit schrijven doet... alsof ze met messen in mij steken. Het besef dat je niet langer voelde, niet meer wil voelen... en wat de consequenties daarvan zijn. Dat je ook het fijne niet meer kan voelen, dat je niet meer beseft dat je bestaat en leeft. Dat je jouw wezen wegblies. Ik wil het vreemde wezen uit de kunstmatige coma halen. Dat probeer ik.
De pijn is hevig... misschien mag ik niet zo ver gaan... Ik schreef de vragen neer die wel eens in me opkomen maar meteen wordt alles in mijn hoofd troebel en verward. Dan wil ik gaan schreeuwen wat ik natuurlijk niet doe. Ik moet niet bezig zijn met de 'wat als... ' vragen... ze maken me gek van dat gevoel verscheurd te worden. Kon ik ze niet geven wat ze van me vroegen? Maar wàt vroegen ze van me? Waarom viel ik uit hun gratie en liefde? Waarom werd ik plots geminacht? Wat deed ik verkeerd? Wat maakte dat ze me niet meer moesten? Natuurlijk heb ik fouten gemaakt maar waarom werd ik om mijn onvolmaaktheid op deze wijze gestraft? Hoe vreemd is het leven... dat je verzonk in iets wat je niet zag gebeuren... onderdrukking... een soort van tirannie... toen je het merkte... was het al te laat. Nu zo voelde het wel. Je peddelde uit alle macht... je poogde je te verweren. Het heeft niet mogen baten. Jouw verweer werd ongeloofwaardig... of werd niet aanvaard. Het was een soort van terreur... die ze zelf niet beseften. Hoe zouden ze... je begreep het zelf niet eens... je geloofde je oren, ogen, gevoel niet... zo ontzet. En toen je het besefte... was het te laat. Alles te laat. Jij bande ze niet uit jouw leven. Dat deden zij... zij banden je uit hun leven. Behalve die ene. Zij poogde haar slag te slaan uit wat gebeurde... probeerde je opnieuw in de knoet te krijgen... door de vreselijke gebeurtenissen daarvoor te misbruiken. Die wees je innerlijk zelf de deur... door te laten weten... dat jij je door haar niet liet bevelen, onderwerpen... Ik huil... stille tranen. Het leven voelt als een onwezenlijk iets... door dit alles.
Ik kan het nog steeds niet vatten dat ik jullie zo lang niet meer zag. Ik sta mezelf niet toe het gemis te voelen. Omdat het zoveel pijn doet, zo onwerkelijk is, zo erg, ondraaglijk voelt. Soms verschijnt een foto op mijn scherm, de ene keer voel ik van binnen een glimlach, een andere keer doorklieft een dolk mij en snijdt alles daar van binnen aan flarden. Hoe vaak heb ik me afgevraagd hoe dit alles is gebeurd, hoe het sowieso kon gebeuren. Hoe wreed de afwijzing, de verwerping. Ik kan het niet geloven... niet vatten... dat jullie het waren die dat deden. Natuurlijk vraag ik me af wat ik jullie misdeed om zulke straf te verdienen? Of was er iets anders? Was het mijn kwetsbaarheid die zich niet langer liet verbergen? Diepe zucht. Het lijkt me genoeg voor de eerste keer. Ik duwde het allemaal zo ver weg... dat ik soms niet eens meer kan voelen hoé erg ik jullie mis... of missen zou... als ik dat zou toestaan.. het gevoel dat ik jullie verloor... zo voelt het wel.
Vertel over ze
