Inhoud blog
  • verwarring
  • mijn dochter
  • Altijd op mijn hoede
  • goed dat je niet weet
  • je gulle hart
  • snijden
  • het huilt van binnen
  • een kleine handreiking
  • intuïtie?
  • Heel vreemd
  • Het verlangen
  • woorden verdraaien
  • laster
  • wees maar niet bang
  • Ik denk aan je...
  • Sommige dagen
  • Niet alleen zij
  • zo voelt het
  • Een vriend van je zoon
  • Schuld? Schuld?
  • Hoe het ook andere zaken mee de diepte insleurt
  • twijfel
  • Te ver
  • Begrijpen
  • Deze site... ? Een poging te verwerken
    Zoeken in blog

    Vertel over ze
    schrijven ... om te genezen
    08-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Deze site... ? Een poging te verwerken
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    de stilte werd groot
    alles lijkt daardoor zo weg
    en dood
    de stilte werd immens
    ze doodde ook 't gevoel
    moeder en mens
    dus wil ik de stilte doorbreken
    't verdriet, de pijn
    niet langer weg te
    steken
    ik wil van ze vertellen
     't onwezenlijke terug wezenlijk maken
    en dat niet langer uit te stellen
    ©Anneleen2011


    08-02-2011 om 00:00 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    08-06-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.verwarring

    verscheurd, overdonderd, moe
    het bloeden houdt niet op
    het bloeden van mijn moederhart
    gedachten en emoties
    ze tollen rond en rond
    en ik... ik voel me zo verward

    dan voel ik jou en jou en jou
    en wenste ik
    verlost te zijn
    van altijd weer die kou
    het vreemde onbestaan
    de banden ooit
    die zijn vergaan

    iets is in mij voorgoed gebroken
    die basis van vertrouwen
    heeft het niet kunnen houden
    de schok van wat je deed
    bezorgde heel wat leed
    maar erger nog dan dat
    het sloeg een krater
    in wat ervoor een anker was
    't verzoop in wassend water

    kind ooit puur en zo oprecht
    heeft niet eens één pleit beslecht
    dammen deed het breken
    tussen heden en verleden
    de monsters van weleer,
    het vreselijke zeer
    miskend, vergooid, verworpen
    kan het niet eens meer helen

    rampzalige gevolgen
    want ankers zijn bedolven
    een band met iets of iemand
    breekt telkens los, vervaagt
    het mooie wordt na iedere keer
    door koude mist belaagd

    al blijf ik me verzetten
    en op gevaren letten
    na iedere beleving voel ik me verwezen
    een uitgewiste tekst
    er valt niets meer te lezen
    op een ooit volgeschreven nu akelig leeg blad.

    ©Anneleen2011



    08-06-2011 om 11:24 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    27-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.mijn dochter

    lief kind
    ik heb geen woorden
    alleen mijn hart spreekt
    en het blijft hopen
    dat jij het ook hoort

    lief kind
    kon ik jouw twijfel en verdriet maar overnemen
    ik deed het zonder dralen
    want meisjelief
    wat ik jou nooit kon laten voelen
    is hoe ik jou van het eerste moment
    in mijn hart droeg
    en toen je adem stokte
    de angst me om het hart sloeg

    je duwde mijn liefde weg
    je sloot je af
    je dacht niet dat ik koren was
    maar kaf

    lief meisje...dochterlief
    wat was ik bang dat jij net als mijn kleine zus
    dood zou gaan
    ik hoop dat je mij nu toestaat
    naast jou te blijven staan

    want jij werd nu zelf een mam
    een hele boterham
    vooral met al die commentaar
    wat verdrietig en zwaar
    dat ze nietzien hoe je liefhebt
    je best doet
    je kindje op handen draagt
    het is hun kritiek die je belaagt
    waarom geven ze jou geen complimentje
    wat jij volgens mij zeer zeker verdient...
    want wat wil jij het beste voor je dochtertje
    je manenstralen kind.

    ©Anneleen


    27-05-2011 om 20:00 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    23-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Altijd op mijn hoede

    Altijd op mijn hoede moeten zijn
    vind ik niet alleen niet fijn
    het doet ook pijn

    want wat wil ik jullie graag vertrouwen
    en jullie net als vroeger bij elk weerzien
    blij in mijn armen houwen

    niet alert meer hoeven vrezen
    dat je me lesjes zal wil blijven lezen

    of er weer één van die vele valstrikken werd uitzet
    waarin ik met open ogen tuimel
    als ik weer even in mijn onbevangenheid niet heb opgelet

    de testen waaraan jullie mij onderwerpen
    om jullie potlood te kunnen scherpen
    en mijn klacht als onontvankelijk af kunnen wijzen
    want jullie twijfels blijven rijzen

    wat dacht je, zij gaf nooit een kik
    dus nu ze het begaf, roepen wij, plots 'stik'?

    waar is het vertrouwen van weleer?
    ja, deze conclusies doen me zeer
    ze scheuren me zowat uit elkaar
    ik maak niet langer een gebaar
    want ook dat werd uitgelegd als zoveelste bewijs
    van mijn slechte wil?
    wat werden jullie kil
    hoe werd jullie oprecht- en wijsheid verkracht
    en wie is het, die in haar vuistje lacht?

    ©Anneleen

    23-05-2011 om 12:09 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    21-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.goed dat je niet weet

    goed dat je niet weet
    hoe je me bezeert
    hoe je me verwondt
    hoe je me vermoordt
    goed dat je niet weet
    hoe gevaarlijk absurde uitspraken als een bominslag zijn
    en hoe miskenningen
    vermoorden mijn wezenlijkheid, mijn bestaan
    mijn hele en hebben en houden... maal je fijn
    lieve dochter hoe kon je zeggen
    dat ik sinds de geboorte je wel opvallend véél kom opzoeken
    terwijl ik alleen kom op jouw verzoeken
    en twee keer om jou aan te bieden een gegeven geschenk
    houdt het dan nooit op de valse beschuldigingen
    het gekrenk?
    Ik kan er niet meer tegen
    ik ga eraan dood
    stop aub... met al die loze verwijten
    ze branden als zuur en wegen als
    lood.

    ©Anneleen

    21-05-2011 om 18:15 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.je gulle hart

    je zogezegde gulle hart
    ziet zwart
    van binnen
    ben je nog steeds gevoelloos koud
    en bikkelhard

    maar aan de buitenkant zit slijm
    wat gebruik je daarvoor, een beitel of lijm?
    je geeft nog steeds geen cent
    om alle misdaden die je hebt begaan
    daarom blijf je zo ongemakkelijk staan
    je mond in een karakterloze kramp
    je ogen kijken me nog steeds niet aan

    maar na mijn vlucht
    was je macht vervlogen iets wat je nooit kon vermoeden
    daarom bleef je op wraak broeden
    je dacht dat ik nooit weg zou komen
    volledig in je macht
    je hebt... toen en nu
    verkeerd gedacht.

    er komt een dag dat de modderstroom zal stoppen
    dat hoon en spot
    de ander niet meer plat kan kloppen
    er komt een dag dat woorden die niet mochten spreken
    de stinkende put... open zullen breken
    dan zal er vrede zijn in mij
    en rozen zullen klappen één na één
    in een eindeloze boterbloemenwei

    ©Anneleen

    21-05-2011 om 12:23 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.snijden

    Wat snijdt het door je hart en ziel en door je hele wezen
    op slinkse wijze wordt de mishandelde nogmaals de les gelezen

    Wat snijdt het door je brein
    hetgeen je het verleden wilde laten
    en daarbij 't verdriet, de pijn

    wat lopen ze hem zoveel lof toe te zwaaien
    die jaren van je leven vernielde
    en al wat overeind stond
    als voer gaf aan de haaien?

    na eindeloze terreur steekt hij de milde beul...
    zijn hand uit
    en speelt de vergevingsgezinde
    bemiddelaar
    het valt me zwaar
    om woorden door te slikken
    die de schijnheiligheid
    niet eens meer door kan prikken
     
    alsof die jarenlang misbruikte
    nu mild- en zachtheid fnuikte
    ach hoe gruwelijk te vernemen
    dat hij in kinderlijke onschuld loopt te flemen

    kind maak het toch weer goed met je moeder
    dat waren zijn woorden
    wat een loeder
    hij werd plots vredesengel
    de mishandelende vernietigende zwengel.

    Alsof ik ooit vergeten kan
    een oude tiran
    op rust
    die schijnheilig zijn eigen
    judashanden kust.

    ©Anneleen

    21-05-2011 om 11:47 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    20-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.het huilt van binnen

    Het huilt
    daar diep in me
    van binnen
    maar tranen stromen niet
    mijn leven kan niet herbeginnen
    daarvoor waren er teveel vernietigende steken
    en sluwe, op dood beluste spinnen
    ik kan alleen maar verdergaan
    want tranen stromen niet
    van binnen
    daarvoor is het absurde
    net iets te ver gegaan
    het huilt en schreeuwt
    en niemand die ik wat vertel
    van 't eeuwigdurend psychische gezwel
    wat zou je ook vertellen van wat amper een mens begrijpen kan
    ze weten niet...
    ze weten dààr niets van.
    ©Anneleen

    20-05-2011 om 22:32 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    14-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een kleine handreiking

    een kaartje en mijn hart ging opnieuw met een kiertje open
    zo is het altijd al in mijn leven gelopen

    blij, ontroerd en boordevol geluk
    mijn dag die kon toen niet meer stuk

    zo ben je zegt mijn jongste keer op keer
    je vergeeft en vergeet iedere keer weer

    het leven werd nu weer een beetje meer verlicht
    vergeten wat daarin werd aangericht

    mijn jongens zwijgen me nog steeds dood
    maar 't geeft niet, 't is niet langer nood

    nog één keer reikte ik mijn hand en wel bij een groot verdriet
    wrokkig en koud, weigerde hij... nu hoeft het niet meer
    hij deed me voor de zoveelste keer... té zeer.

    ©Anneleen

    14-05-2011 om 18:28 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.intuïtie?



    een vreemd gevoel de avond en de nacht
    alsof er wat viel te gebeuren
    misschien was er vanmorgen
    reeds nieuw leven
    om het even
    ook zonder dat jij het beseft
    zal ik mijn liefde
    en mijn zorg aan jou blijven geven.

    of je me wegduwt
    en op me spuugt
    het zal me niet verhinderen
    van je te houden
    mijn liefde voor jou of je broers
    zal niet, ook nu niet verminderen.

    de afstand die ik moest nemen
    om de tirannie te stoppen
    die mij het leven is gaan benemen

    ook al zijn jullie niet toe aan het beseffen
    ik kan de bescherming
    nog niet, nog lang niet opheffen

    en zoon die me vergooide
    vertwijfeling alom
    het lijkt nu voorbij
    't vertrouwen ooit
    tussen jou en mij
    maar de liefde blijft leven
    al kan ik ze alleen nog maar
    in mijn gedachten geven.

    Drie kinderen, zo voelt het...
    ben ik kwijt
    o neen hoor... niet zoals jij dochter graag oppert
    zonder spijt
    ik weet dat je niet kan ophouden
    met jouw eeuwige beschuldigingen en verwijt

    buiten jullie met zijn allen
    mis ik ook de fijne schoonkinderen
    en dat gemis
    ook dat zal stilaan verminderen
    en slijten
    zoals de pijn
    ook van het absurd onbegrijpelijke
    in 't leven kan zijn.

    ©Anneleen2011

    12-03-2011 om 11:33 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    11-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Heel vreemd

    Vreemd hoe enkele van mijn kinderen mijn kinderen niet meer lijken te zijn. Zo erg heb ik me voor de pijn afgesloten... denk ik. Ik denk aan mijn oudste... ze gaat bijna bevallen... van haar eerste kindje.... Ik zal het niet meemaken. Ik werd door ze verworpen... op zulke nare manier. Het zij zo. Ik denk aan haar en mijn schoonzoon... en ik hoop dat ze erg gelukkig worden en hele lieve ouders voor hun kleintje zullen zijn. zoals ik voor mijn oudste (en mijn andere kinderen) wilde zijn. Het is niet mijn fout dat ze me gingen demoniseren... en uiteindelijk verwierpen. Dat ze me wilden doen geloven dat ik niet deugde, saai, vermoeiend was. Ik weet, maar zij niet... dat zij al hun wrok en frustratie die nooit naar degene kon die het toebehoorde, mijn richting uitkwam. Ik heb me ervan gedistantieerd.. ik moest wel... of het werd mijn dood.
    Nu zette ze me met mijn rug tegen de muur. Dat ze zwanger was, leek haar een extra pressiemiddel. Ze weten nog niet.. hoe ver ik heen was.. hoe erg ik eraan toe was na ook de verschrikkelijke verwerping van mijn jongste zoon die me niet meer op hun huwelijk wenste. Zijn argument? Omdat ik 'zijn lief niet zou mogen'... terwijl het verdomme net omgekeerd was... wat natuurlijk veel moeilijker was om voor hem in zijn grote liefde te kunnen plaatsen... daarom koos hij voor deze comfortabele oplossing.
    Al heb ik hem dit jaar uit die droom gehaald... Ik mààl er niet meer om... ze doen maar op. Mij zullen ze op die manier niet van de aardbol vegen... wat sommige onder ze... wellicht zeer betreuren. Ik ben al te vaak in mijn leven het voorwerp van afgunst geweest. Nu mogen ze er zelf mee in het reine komen... mij zullen ze er niet
    meer door vermalen en vernietigen. Ik heb hier té erg onder geleden... net niet dood.
    Ik probeer mijn volledig vernielde leven terug op te bouwen. En als me dat lukt... kom ik hier sterker uit... sterker dan ooit. Ze zullen er niet meer in slagen... om me nog ooit één keer te manipuleren.
    ©Anneleen2011

    11-03-2011 om 18:37 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    23-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het verlangen

    Ik dacht, ik neem een rustig pad
    alleen jammer dat ik het einduur van de schooldag vergat
    daar liepen jongeren en ik dacht aan jou
    zo pijnlijk het verlangen op dat moment één van ze alsof het jou was omhelzen wou
    mijn zoon, mijn kind
    waaraan... zeg me waaraan heb ik dit verdiend
    met pijn in mijn hart
    en zo verward
    liep ik verder, verliet die weg
    omdat herinneringen sneden als vlijmscherpe messen van een eg
    het leven dook de diepte in, het duistere nam toe
    het leven zoals het nu is
    verscheurt me,
    maakt me soms levensmoe
    het lijkt alles zo onwerkelijk, zal ik er ooit bovenop komen
    ik heb niet langer wensen en ook geen dromen
    alleen dit alles te boven komen.
    ©Anneleen2011

    23-02-2011 om 08:49 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.woorden verdraaien

    kom maar, zei ik toen, jullie zijn welkom
    ja zeker vandaag nog daar maal ik niet om
    nu kom gerust, kom maar als je wil...
    maar aan de andere kant van de lijn bleef het stil.
    dat kan ik niet, hoorde ik jou zeggen
    eerst moest ik je bij jouw 'voorwaarden'
    neer willen leggen

    de lijst met voorwaarden en eisen die jij bleef geven
    breken mijn eigenheid en mijn leven
    je bent al jaren volwassen en woont met je vriend
    en toch blijf je pinnig en slecht gezind
    wat wil je toch dochter dat ik begeef
    of kan je respect opbrengen voor het leven dat en hoe ik het leef?

    gelukkig 't contact was niet helemaal dood
    de telefoon en mailtjes braken de nood
    de zoveelste klap bezorgde je op een avond
    je vroeg of ik kon zitten als ik nog stond
    het nieuws dat je bracht vervulde me met vreugde
    ik kon me inleven hoe het ook jullie heel erg verheugde
    even vergat ik wat jij van me wilt
    toen ik me realiseerde dat jij meende de druk hierdoor te kunnen verhogen
    is alles nog erger verstild

    jij bent gaan begrijpen
    hoe je met dit nieuws mij verder fijn kon knijpen
    je verdraaide mijn woorden, al staan ze geschreven
    je gaf niet af en bent verder je wrok op me uit gaan leven
    wat dacht je nu heb ik ze in mijn greep?
    nooit gedacht dat ik er na zoveel onderdrukking voor zij kiezen
    me te onttrekken aan jouw emotionele chantage greep...
    natuurlijk wens ik jou en die je lief zijn veel geluk
    maar moest dat op deze manier? moest alles stuk?

    ook deze gebeurtenis grijp je aan
    om als het onschuldige slachtoffer te gaan staan
    je zette me net als je broers op het schavot
    wat voel ik me door jullie belogen, verworpen, bedot.
    ik ben me gaan realiseren
    dat je me wou blijven bezeren
    dat je nooit écht contact met me wenste
    hoe kon dat ook eerlijk als je me zo vreselijk verwenste?

    toch ben je blijven beweren
    dat jij nog wel contact wou maar ik niet meer
    en ieder woord dat ik daartegen schreef verdraaide je weer
    ik begaf toen ik begreep dat ik me hiertegen niet kon verweren
    ik zou me nodeloos blijven bezeren
    en jouw onbewuste wrok zou daar al evenmin door keren...

    je zal je eigen weg zonder mij moeten gaan
    zodat je op een keer voor jouw waarheid zal staan
    zal zien wat je doet
    en dat vraagt veel moed
    het liefst sloot ik je in mijn armen
    maar zelfs dat stond je me niet toe
    je stootte me af
    in plaats van je aan me te verwarmen.

    ©Anneleen2011

    19-02-2011 om 11:35 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.laster
    Soms sijpelt er nog wat binnen van ze... ergens een opmerking die mysterieus blijft wat het het voorwerp van de laster, eerroof, schimp, bekladding of ervaring betreft maar verder schermt de schrijfster met woorden die je in een thriller leest.Greep ze ook de laatste gebeurtenis aan om me verder te demoniseren? Is het ze niet genoeg dat ze me 'liquideerden'? Neen... blijkbaar niet... Bij sommige mensen is het feit dat je bestaat al onverdraaglijk ook al weten ze verder niets meer van je... dan nog blijven ze krabben en peuteren in wat ze maar vinden. Waarom doen ze dat kan je je afvragen...

    Natuurlijk zijn ze zelf vrij van zonde... ze mogen de meest lelijke dingen schreeuwen naar hun kleintjes, ze mogen zelf hun partner voor het hele lezerspubliek op internet zeer vulgair bekladden, met naam en toenaam...

    Toen echter een jaar of wat geleden... vonden ze nog een andere zondebok. En ook al maak ik geen deel meer uit van hun leven... toch blijven ze 'zoekend' als bloeddorstige roofdieren naar iets waar ze me verder mee kunnen 'afmaken' al is het dan voor het grotere publiek.

    Dan komt even de oude angst weer boven die echter omslaat in dat gevoel dat het er toch helemaal niet meer toe doet... ik weet inmiddels dat je tegen zulke manier van ondergraven geen verweer, geen enkel verweer hebt.
    Ze kunnen me ongebreideld verder demoniseren en bekladden... ik kan me niet verdedigen tegen laster... want de lasterpraat bereikt me niet... tenzij via omwegen... maar gelukkig is dat ook sinds de breuken nagenoeg helemaal verdwenen.

    Ik weet ook hoe het in zijn werk gaat. Tegen onrede vermag je weinig. En een gruwelijke vorm van onrecht... waarbij ze je ongelimiteerd mogen vermalen tot pulp, daarbij jouw gekwetstheid zien als ongehoord!!! Hun verontwaardiging kent geen grenzen.

    Ik haal mijn schouders op... wat doet het er ook allemaal nog toe? Er is geen weg terug... en ook geen verdere weg... die werd afgesloten op meer dan slinkse wijze...
    Maak ik nog een kansje als ik me gedraag als een slaaf van de allerlaagste kaste, of helemaal geen kaste...onderdanig ben... en niet alleen dat maar me ook laat beschuldigen, beledigen en vernederen zonder daar ooit wat over te laten merken? Neen.. integendeel... heel nederig zou ik mijn hoofd voor ze moeten buigen... waarbij zelf dàt geen zekerheid bieden zal dat dàt hun goedkeuring wegdragen zal. 
    Zover ben ik ondertussen jammer genoeg geraakt... dat ik begrijp hoe ze me zullen blijven bekogelen en bekladden met vaak zeer venijnige diep kwetsende zaken, met hun psychische zweep blijven slaan wat ik ook doe of laat...
    Nooit gedacht dat het leven zou brengen wat het bracht.

    19-02-2011 om 10:47 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    18-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wees maar niet bang

    Je moet niet bang zijn om nog meer kwaadsprekerij
    je kent toch het gebruik van hun zoetzeemvlijerij?
    die ze ooit bespuugden
    maakten ze ondertussen tot bondgenoot
    zolang ze maar meedoen
    aan jouw liquidatie, jouw psychische dood
    want jouw leven scheen slechts een voorwerp van ze voor afgunst en nijd
    wat hoopte je door jezelf weg te toveren dat je ontkwam aan de strijd?

    je voelde op een dag... het leven staat stil
    en jij... sprak geen woord meer
    ook in jou werd het stil
    ©Anneleen2011

    18-02-2011 om 13:02 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik denk aan je...

    Ik denk aan je... natuurlijk denk ik aan je dochter... maar zelfs al zou ik het je zeggen je zou het opnieuw een draai geven die alles weer lelijk maakt.
    Ik kan er niet meer tegen dochter dat je alles wat mooi was herschiep tot lelijks. 
    Waarom doe je dat? Wil je persé mij herschapen in een onmens?
    Ik kan je niet tegenhouden, me niet eens verdedigen.
    Jouw vindingrijkheid om alles wat ik zo gemeend en oprecht heb gezegd of gedaan te herschapen tot lelijkheid, niets dan lelijkheid.
    Hoe ik ook bleef proberen... als je niet kon ontkennen, ging je aan het besmeuren.
    Meisje... ik kan niet meer... en ik weet dat je dat niet eens kan begrijpen.
    Je zit zo vol rancune... daar kan ik echt niet tegenop...
    Het ga je goed... en jullie kindje ook...
    Gelukkig weten jullie niet, schijnen jullie niet in staat te beseffen hoe ik van binnen uit elkaar gescheurd en gereten wordt... door al wat er gebeurde. Gelukkig beseffen jullie het niet...
    Als jullie zouden kunnen voelen wat ik nu al enkele jaren voel... dan zou niet gebeurd zijn wat is gebeurd... als... wat kunnen mij die 'als-en' nog schelen?
     Ik verloor jullie... jullie, die me lief waren, meer dan wie ook op deze wereldbol. Waarom gingen jullie me diaboliseren?
    Wààrom was dat nodig?
    Waarvoor was het nodig?
    Zal het jullie vrede schenken?
    Zal jouw eeuwige wrok er ooit door verdwijnen?
    ©Anneleen2011

    12-02-2011 om 18:22 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sommige dagen

    Sommige dagen kan ik het niet aan om aan ze te denken.
    Vluchtig zie ik een tafereel van mijn twee jongsten en mezelf,
    in de trein terug van een uitstapje naar de zee... 
    lachend...
    het geluk in onze ogen...
    of in de glimlach om onze lippen.
    Van dat geluk is geen sprankel meer over.
    ©Anneleen2011

    12-02-2011 om 10:41 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    11-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Niet alleen zij

    Niet alleen zij drijven van je weg, die mooie blaadjes op het
    water
    ook jij drijft van jezelf weg
    en valt en valt in wat lijkt op een oneindig diepe
     krater
    Je grijpt en klauwt je handen in de
     rand
    op zoek naar een houvast
    daar ergens in die gladde
    wand
    ©Anneleen2011


    11-02-2011 om 08:06 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    09-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zo voelt het

    Een beeld...
    een stroom, een rivier
    waarop drie mooie, grote bladeren drijven
    net als die jou lief zijn... kunnen ze niet blijven
    ze vervagen bij het verder stromen
    net als hoe het voelt
    dat het niet werkelijk is
    maar je alles slechts lijkt te dromen
    ©Anneleen2011

    09-02-2011 om 10:22 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    08-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een vriend van je zoon

    Wat een zware, bijna ondraaglijke dag. Het is nu avond maar het voelt of ik deze dag niet  heb beleefd...
    Ik deed mijn inkopen... Het gaat niet goed met me.
    Aan de halte... zag ik een vriend van één van mijn zoons. Hij  herkende me en we wisselden enkele zinnen... hij wuifde toen hij vertrok. Hartelijk. Ze mochten me graag... vergaten me blijkbaar niet.
    Waarom kennen ze me nog allemaal... en waarom.. kennen mijn zoons mij niet meer. Waarom gaven ze me eigenschappen die mij niet toebehoren? Waarom hebben ze mij zo gruwelijk verworpen en miskend?
    Ik kan het amper aan... ik verlies mijn leven... omdat ik het niet begrijpen kan... hoe ik mijn best ook doe. En loslaten? Mijn huid laat los... mijn wezenlijkheid laat los... maar dat wat gebeurde niet.

    08-02-2011 om 19:22 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Schuld? Schuld?
    Stond ik stil bij dat woord 'schuld' en 'schuldige'. Ik verwonder me erover dat ik niet eens meer aan een schuldige denk... maar aan een dramatische wisselwerking van gevoelens, gedachten, kwetsbaarheden, gevoelens van bedreiging, verweer, bescherming... waanbeelden van alle betrokkenen, ik inbegrepen.
    Ik droom niet van dat alles ooit weer goed komt. Of erger... dat alles weer wordt als vroeger. Dat zal het immers nooit meer. Nooit wordt het nog als vroeger. Vroeger is voorgoed voorbij. Door verscheurende breuken.
    Wat als die breuken ooit hersteld worden? Dan zal het been niet meer zo plooien als voorheen... dan zal je nooit meer argeloos durven huppelen en blij zijn... altijd zal er die angst zijn of het weten... dat zelfs absurde zaken kunnen gebeuren met zeer zware gevolgen, dramatische consequenties... en dat het bespottelijk, belachelijk, pas goed waanzin is om te geloven dat je dat kan voorkomen. Je bent er niet alleen... en misschien kan je bepaalde processen ten goede sturen... maar zeker is dat niet... nooit meer... is wat dan ook zeker... in relaties... zelfs niet die met je eigen kinderen. Het geloof in allerlei... kreeg een bijzonder pijnlijke knauw.
    Ik ben nu erg vermoeid en ga stoppen voor vandaag.

    08-02-2011 om 11:29 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hoe het ook andere zaken mee de diepte insleurt

    In gedachten was ik bezig een en ander te plannen, iets te doen wat me rust schenkt. Als ik nu eens daarnaar toe ging, dacht ik bij mezelf. Bij terugkeer kan ik dan in die winkel enkele voedingswaren inslaan. Omdat mijn tante in de buurt woont, dacht ik ook weer aan mijn tante en hoe lang het geleden is dat ik daar mijn hoofd nog liet zien.
    Uit angst... dat zij zal vragen... en veroordelen. Dat ik me niet zal kunnen rechthouden door bepaalde insinuaties. Alsof ik er van overtuigd ben dat zij zonder meer partij zal trekken. En als vanzelfsprekend mij als oorzaak zal zien. Geen moed, geen geloof... dat enig verweer daartegen nog zin heeft. Liever sluit ik me af. Blijkbaar. Ze hoeft niemand aan te wijzen als schuldige, evenmin iemand te veroordelen. Wat gebeurd is, is immers te absurd voor woorden. Daar kan niemand met zijn verstand bij... ook ik niet. En wie weet zijzelf evenmin.

    08-02-2011 om 11:22 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.twijfel
    Doe ik hier wel goed aan... ik voel me niet lichter worden, integendeel, net stond ik op en een zwaarte maakten mijn benen tot lood, de zwaarte duwde me net niet door de vloer.
    Ik moet het tijd geven... zodat alles wat ik verdrongen heb, naar boven kan komen, stap voor stap... zodat ik het kan verwerken. Al geloof ik nu niet dat ik dat ooit zal kunnen. Maar zo gaat het toch wel meer, dat je denkt iets nooit te boven te zullen komen en toch gebeurt het. Misschien niet helemaal... maar het leven wordt wellicht tenminste weer wat leefbaarder?

    Ik heb loslaten met verdringen verward. Ik liet niet los maar verdrong. Uit zelfbehoud. Maar dat zelfbehoud was niet langer zelfbehoud. Ik voelde niets meer, het leek of ik geen moeder meer was, geen oma... van niemand. Ook niet van degene die me niet verwierp. Dat besef ik nu, vandaag, hoe ver ik van alles verwijderd ben. Ik voel me een vreemd wezen van een andere planeet. En pijn dat dit schrijven doet... alsof ze met messen in mij steken. Het besef dat je niet langer voelde, niet meer wil voelen... en wat de consequenties daarvan zijn. Dat je ook het fijne niet meer kan voelen, dat je niet meer beseft dat je bestaat en leeft. Dat je jouw wezen wegblies. Ik wil het vreemde wezen uit de kunstmatige coma halen. Dat probeer ik.

    08-02-2011 om 09:37 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Te ver

    De pijn is hevig... misschien mag ik niet zo ver gaan... Ik schreef de vragen neer die wel eens in me opkomen maar meteen wordt alles in mijn hoofd troebel en verward. Dan wil ik gaan schreeuwen wat ik natuurlijk niet doe.
    Ik moet niet bezig zijn met de 'wat als... ' vragen... ze maken me gek van dat gevoel verscheurd te worden. Kon ik ze niet geven wat ze van me vroegen? Maar wàt vroegen ze van me? Waarom viel ik uit hun gratie en liefde? Waarom werd ik plots geminacht? Wat deed ik verkeerd? Wat maakte dat ze me niet meer moesten? Natuurlijk heb ik fouten gemaakt maar waarom werd ik om mijn onvolmaaktheid op deze wijze gestraft?
    Hoe vreemd is het leven... dat je verzonk in iets wat je niet zag gebeuren... onderdrukking... een soort van tirannie... toen je het merkte... was het al te laat. Nu zo voelde het wel. Je peddelde uit alle macht... je poogde je te verweren. Het heeft niet mogen baten. Jouw verweer werd ongeloofwaardig... of werd niet aanvaard. Het was een soort van terreur... die ze zelf niet beseften. Hoe zouden ze... je begreep het zelf niet eens... je geloofde je oren, ogen, gevoel niet... zo ontzet.
    En toen je het besefte... was het te laat. Alles te laat.
    Jij bande ze niet uit jouw leven. Dat deden zij... zij banden je uit hun leven. Behalve die ene. Zij poogde haar slag te slaan uit wat gebeurde... probeerde je opnieuw in de knoet te krijgen... door de vreselijke gebeurtenissen daarvoor te misbruiken. Die wees je innerlijk zelf de deur... door te laten weten... dat jij je door haar niet liet bevelen, onderwerpen...
    Ik huil... stille tranen. Het leven voelt als een onwezenlijk iets... door dit alles.

    08-02-2011 om 09:23 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Begrijpen
    Ik kan het nog steeds niet vatten dat ik jullie zo lang niet meer zag. Ik sta mezelf niet toe het gemis te voelen. Omdat het zoveel pijn doet, zo onwerkelijk is, zo erg, ondraaglijk voelt. Soms verschijnt een foto op mijn scherm, de ene keer voel ik van binnen een glimlach, een andere keer doorklieft een dolk mij en snijdt alles daar van binnen aan flarden.
    Hoe vaak heb ik me afgevraagd hoe dit alles is gebeurd, hoe het sowieso kon gebeuren. Hoe wreed de afwijzing, de verwerping. Ik kan het niet geloven... niet vatten... dat jullie het waren die dat deden. Natuurlijk vraag ik me af wat ik jullie misdeed om zulke straf te verdienen? Of was er iets anders? Was het mijn kwetsbaarheid die zich niet langer liet verbergen?
    Diepe zucht. Het lijkt me genoeg voor de eerste keer. Ik duwde het allemaal zo ver weg... dat ik soms niet eens meer kan voelen hoé erg ik jullie mis... of missen zou... als ik dat zou toestaan.. het gevoel dat ik jullie verloor... zo voelt het wel.

    08-02-2011 om 08:52 geschreven door Anneleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (2)


    Archief per jaar
  • 2011

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Laatste commentaren
  • Vindt dit zo mooi geschreven (valerieke)
        op mijn dochter
  • Hallo,een bezoekje (valerieke)
        op snijden
  • proberen (lore)
        op verwarring
  • dag Nikki (Anneleen)
        op Altijd op mijn hoede
  • Lieve groetjes Nikki (Nikki)
        op Altijd op mijn hoede

  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!